De laatste tijd betrapte ik mezelf er vaak op. Ik betrapte me vaak op het feit dat ik dreig, dat ik dingen roep als ‘als je niet luistert, dan…!’ Het is iets waar ik zo’n hekel aan heb, maar wat steeds weer boven water komt drijven als ik de controle verlies. Als ik geen grip meer heb op een situatie of als ik het simpelweg sneller wil oplossen dan ik eigenlijk kan. Als de kinderen na een paar keer vragen helemaal niet reageren lijkt dit de enige oplossing. Helpt vaak wel, maar is zeker niet altijd de manier zoals ik zou willen.
Met een eigenwijze peuter en een moeilijke kleuter die vooral de afgelopen weken grenzen aan het opzoeken was, is communiceren lastig. Tel daar mijn eigen vermoeidheid bij op en je zult begrijpen dat we allemaal weinig konden hebben. Ik heb vaak het gevoel dat ik tegen een muur aan het praten ben of dat mijn kinderen -grof gezegd- schijt aan me hebben. ‘Hoor je me wel?’, ‘luister je wel?’, ‘werken je oortjes nog?’ Als ik ergens een hekel aan heb is het wel als mijn kinderen niet naar me luisteren. Dat ik geen grip heb op een situatie en niet tot ze door kan dringen. Pure onmacht, dat begrijp je. En dan ontglippen deze dingen me, omdat het simpelweg helpt. Vaak dan. ‘Als je nu niet gaat opruimen, dan gaat je tablet weg!’ Na een paar keer vragen verlies ik namelijk mijn geduld en dan lijkt dit de enige manier nog om tot ze door te dringen. Maar het gebeurt ook regelmatig dat het alleen maar leidt tot meer spanningen. Want heel eerlijk: de kinderen, en dan vooral de oudste, weet ook wel dat ik vaak dingen roep die ik niet werkelijk uitvoer. Het zijn zinloze bedreigingen om een beetje de macht te ervaren, of om in ieder geval voor elkaar te krijgen wat ik hiervoor al tien keer op een normale manier heb gevraagd. Als ik het zou uitvoeren zou het misschien nog een beetje indruk maken maar eerlijk? Daar voel ik me dan ook niet altijd even goed bij en dan word ik me extra bewust van wat ik geroepen heb. En dus zie ik ervan af of kan ik het sowieso niet waarmaken, en denken de kinderen vast: ‘ha, zie je wel!’
Laatst had ik het er met een vriendin over en we kwamen tot dezelfde conclusie: die kinderen zijn niet zo onder de indruk en dat komt omdat we het niet waarmaken. We kunnen tien keer roepen dat we speelgoed gaan weggooien maar puntje bij paaltje ligt dat speelgoed gewoon in de bakken en kunnen ze er ’s ochtends mee spelen. Ik kan wel roepen dat dat de iPad weggaat als ze niet luisteren maar zolang ik dat niet in werking zet, weten zij ook dat er niks gebeurt. Ik las ook een heel mooi en duidelijk stuk bij jmouders.nl: ‘Veel ouders zijn geneigd om veel waarschuwingen te geven als hun kind niet luistert. ‘Ik tel tot 3 en dan ga je naar boven!’ Maar als je waarschuwingen, zoals tot drie tellen geeft, leert je kind juist dat je kind niet meteen hoeft te luisteren. Hij heeft immers toch nog drie héle seconden om niet te luisteren. Waarom zou hij ook meteen naar binnenkomen, als hij weet dat je het nog minstens vijf keer gaat herhalen? Hij weet dat je bijvoorbeeld pas echt kwaad bent, nadat je iets voor de vijfde keer hebt gevraagd.’ Hetzelfde geldt dus voor de waarschuwingen die ik hierboven benoem. Zinloze bedreigingen zonder consequenties slaan dus ook gewoon nergens op. En ondanks dat ik dat weet, hoor ik het mezelf regelmatig zeggen. Een iPad wordt zeker wel eens afgepakt als ik gedrag niet oké vind, maar dingen als ‘ik gooi je speelgoed weg’ of ‘ik breng je naar de bso als je zo doorgaat’ slaan natuurlijk nergens op.
Gelukkig is het weer rustig in huis sinds de scholen zijn begonnen. We zitten weer in het ritme, deze moeder is weer rustig en meer in balans en de kinderen weten precies waar ze aan toe zijn. Heerlijk! Ik merk ook dat ik me veel minder schuldig maak aan dit soort uitspraken en dat voelt erg goed. Alles is weer een beetje in harmonie. Toch ga ik even mijn How2talk2kids boek erbij pakken. Ik was namelijk aardig goed op weg met deze manier van communiceren en zou dit zo graag, helemaal in de levensfase van de jongens waar ze momenteel in verkeren, weer op willen pakken. Daar worden we allemaal een stuk blijer van. Tevens wil ik het boek How2talk2kids broers en zussen zonder rivaliteit eens gaan lezen. Daar ben ik ook heel benieuwd naar.
Wat is jouw zwakte als het gaat om communiceren met je kinderen?
Ha precies dit! Maar dan tegen een pre-puber (9), een groep 3’er (6) en inderdaad een knetter eigenwijze peuter van 3. Alleen mijn baby blijft bespaard van dit soort uitspraken. Ook ik maak er bijna niks van waar ‘als je je nu niet gedraagt dan gaat het logeerpartijtje bij oma niet door!’ Alsof mijn kinderen niet dondersgoed weten dat ik zeker dat logeerpartijtje wel door laat gaan… gelukkig zijn er genoeg dagen dat ‘dreigen’ niet nodig is , maar uiteindelijk is het gewoon wel de meest voor de hand liggende reactie als de kinderen écht niet luisteren. Ik heb het ondertussen maar geaccepteerd…
Oh ja heel herkenbaar! Ik zorg ervoor dat ik dreig met dingen die ik kan waarmaken, dan werkt het (meestal) wel.
Broer/zus relaties intrigeren mij ook enorm, ik las vorig jaar het boek en dat was best wel een eye-opener!
Ik merk dat ik door de vermoeidheid en de zorgen om onze dochter van 2,5 maand oud (in augustus al 3x opgenomen gelegen in het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht en ons eigen ziekenhuis en een spoedoperatie ondergaan), ook regelmatig dit zo zeg tegen onze zoon van 3 jaar. Die eigenlijk net zo moe is als ik en verdriet heeft om zijn zusje en daarom over zijn grenzen gaat. Ik leg het hem altijd uit naderhand en laat hem ook zijn verhaal doen en ik heb wel het gevoel dat dat laatste ook helpt.
Heel herkenbaar dat dreigen idd soms de enige uitweg die ik op dat moment kan verzinnen. Met 2 jongens in dezelfde leeftijd zitten wij nu ook in zo’n fase. De oudste gaat wel goed, de jongste is echt terror incl. Slaan brutaal eigen zin door drijven of driftbui, maar wel ook heel schattig dus komt nu nog met veel weg. De twee broertje bij elkaar is vaak ook lastig. Niet met en niet zonder elkaar. We hebben nu wel een aantal duidelijke regels en routines bijvoorbeeld in de ochtend waardoor dit zonder veel gedoe gaat de laatste twee weken. De boeken lijken mij ook heel interessant daar ga ik eens naar kijken!
Dit is echt zo fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik hoor het mezelf ook vaak zeggen tegen mijn eigenwijze kleuter van bijna 5. Zijn excuus is overigens: “Ik wil wel luisteren, maar mijn oren niet. Stoute oren!”. Zijn oren functioneren meer dan prima overigens.
Auteur
Haha!
herkenbaar en ik dreig niet, nee ik voer altijd gelijk uit en heb dat ook altijd gedaan. niet luisteren dan binnen blijven of speelgoed afpakken en nu zijn ze gewoon een dag hun tel kwijt of langer. je kan alleen tot ze door dringen door echt iets af te pakken wat hun heilig is en daarnaast ook met ze praten dat ze echt moeten gaan luisteren haha daar worden ze sterk en groot van ik altijd
Heel herkenbaar, de mijne heeft vaak pindakaas in de oren. maar meestal werkt tot 3 tellen wel goed.
Ik zal even naar het boek die je noemt kijken, leer ik misschien nog wat van 🙂
Niet herkenbaar, omdat ik niet alleen maar dreig, maar het gewoon ook doe.
En de ze laatste tijd luisteren ze ook goed! Volgens mij was dit een tip uit zo’n hulpboek (how2talk2kids of lastige kinderen, heb jij even geluk). Ik heb mijn zoon (4 jr) gevraagd wat ik moest doen om te ervoor te zorgen dat hij zou luisteren. Zijn antwoord? Niet schreeuwen of roepen, mama, maar fluisteren. Het werkt echt, want als ik nu zijn naam zeg, reageert hij niet. Maar als ik fluister dan is hij ineens vol aandacht.
Auteur
O wauw! Heel erg mooi en ga ik zeker ook eens vragen 🙂
Grappig om te lezen. Op mijn werk zie ik er ook heel veel varianten op dit ‘probleem’. Ik werk in een restaurant op een kindervakantiepark dus er zijn sommige ouders die echt superstreng zijn en gewoon weggaan en ouders die 100x tijdens het diner vragen of de kinderen nu even rustig willen zitten om te gaan eten. Heel.interessant om te zien. Mijn ouders waren ‘streng’. Als wij niet luisterde en te lang doorgingen waren er zeker consquenties. Hierdoor wisten ik en mijn zusjes wel erg goed waar we aan toe waren en wat we konden doen en wat niet.