Daar zaten we net: heel officieel op het stadsdeelkantoor om de erkenning van onze baby te regelen. Best een raar systeem hoor. Ik, als moeder zijnde, kan gewoon beslissen wie ‘de vader’ van mijn kind wordt. Ik kan desnoods de buurman meenemen en hem laten tekenen. Of ik kan ervoor kiezen om de baby boy niet te laten erkennen. Dat zal sneu zijn voor mijn vriend, ja. Maar als je de moeder bent heb je dus net even iets meer te vertellen dan de vader.
Uiteraard verliep het bij ons allemaal soepeltjes. Ik weet dondersgoed wie de vader van mijn kind is (gelukkig maar…) en wil het allemaal netjes geregeld hebben alvorens de kleine man geboren wordt. Vandaar dat we daar net zaten, met onze paspoorten en de zwangerschapsverklaring bij de hand. We werden nog even in het systeem gecheckt of we niet stiekem getrouwd waren met een ander en daarna kon het tekenen beginnen. Alhoewel het moment zelf niet zo heel veel voorstelt en je gewoon met een ambtenaar in een hokje zit, voelde het toch allemaal wel heel officieel. En ja, waarom ook eigenlijk niet? Ik heb op dat moment getekend voor de achternaam van mijn kind en besloten wie zichzelf de vader mag noemen. Ik vind het nogal wat.
De baby krijgt dus de achternaam van mijn vriend mee. Daar stonden we allebei vierkant achter, maar het voelt toch een beetje vreemd. En ik dan? Ik val een beetje buiten de boot. Ik draag nog steeds mijn eigen naam en zal dus de enige zijn die overal een andere achternaam moet vermelden. ‘Dat wordt op je knietjes’, riep ik tegen mijn vriend. ‘Ik wil er ook bij. Ik wil dezelfde achternaam als ons kleintje.’ Hij lachte het een beetje weg en zei dat ik me niet aan moest stellen. Lekker is dat. Ach, hij heeft nog 21 weken om het te fixen. Eens kijken waar hij mee op de proppen komt. (Grapje, schatje! Of toch niet…)
De baby heeft nu dus officieel een vader die zijn plichten moet nakomen. Maar nee, daarmee heeft hij nog geen rechten. Na de geboorte moet de vader aangifte doen en tegelijkertijd krijgt hij een formulier voor het ouderlijk gezag mee. Deze moet worden ingevuld en vervolgens wordt het opgestuurd naar de rechtbank. Hiermee is dan alles gedekt. Mijn vriend heeft dan zowel de rechten als de plichten over zijn eigen kind. Wat een gedoe. Ik heb altijd gezegd dat trouwen makkelijker was maar nu weet ik dus zeker dat dat het geval is. Maar ach, alles voor ons kleintje! Dat ‘ie maar heel gelukkig mag worden met een moeder. Én zijn vader. Amen. Weer iets van ons lijstje kunnen schrappen! What’s next?
Leuk stukje 🙂 inderdaad een gedoe lijkt me. Maar wel fijn dat het nu geregeld is toch?
Inderdaad een heel bizar idee dat jij eerst alle rechten had! Maar of trouwen echt makkelijker is? Ik ben al 10 maanden bezig met plannen! Haha! Maar ik ben het met je eens: als wij ooit aan kinderen beginnen, is het wel leuk dat we allemaal dezelfde achternaam hebben! 🙂
Komt bij jullie ook nog wel :-p
Wat een gedoe inderdaad! Ik zou toch liever trouwen haha. Maar wel fijn dat het nu in ieder geval voor een deel geregeld is 😉 Andersom is het trouwens ook raar: dat ze er vanuit gaan dat het kind van de man is met wie je getrouwd bent. Voor hetzelfde geld is dat helemaal niet zo 😉
Wat een gedoe zeg! Ik wist dat helemaal niet!
Wat een gedoe is dat zeg, wij moeten dit ook nog gaan regelen, toch maar binnenkort een afspraak planneb dan 🙂 wij zijn ook niet getrouwd dus ik zal dan een andere achternaam als mijn kindje hebben, toch wel gek hihi
best bizar dat je gewoon een willekeurige man mee kan nemen 😉
Ja gek geregeld eigenlijk he.
Wij moeten dat binnenkort ook maar doen. Al zitten we nog in dubio of we ’s ochtends heel onromantisch te trouwen en dan ergens volgend jaar echt met een feest e.d. (aangezien we sowieso volgend jaar gaan trouwen). Maar op deze manier voelt dat ook een beetje vreemd.. (om volgend jaar dan alsnog te gaan trouwen terwijl we dan stiekem al getrouwd zijn).
Mij lijkt het ook nogal een gedoe!
Bij mij ging het heel snel, gewoon aan een balie en was 10 minuten werk. Trouwen is inderdaad wel makkelijker. Heb ook nog me eigen naam, hoop dat er snel verandering in gaat komen. Maar dan wel na de geboorte, droomjurk moet aan 😉
Ik wist helemaal niet hoe dit in zijn werk gaat! Maar goed veel gedoe dus. Maar ach, uiteindelijk staat nu de vader van jullie baby boy ook op papier vast 😉
Ja het is een gedoe om te regelen maar dan weet iedereen tenminste zijn/haar verantwoordelijkheid! Ik zie zelf geen nut in trouwen als je ook op deze manier je kind goed kan voorzien van alle rechten, en de achternaam van m’n partner aannemen zou ik persoonlijk zelf al helemaal niet doen, maar iedereen moet doen wat hij/zij persoonlijk wil natuurlijk 🙂
Hier hetzelfde verhaal maar zijn er toen achter gekomen dat je geregistreerd partners(kosteloos) kan worden en dan heeft de vader meteen het gezag. Het is net als trouwen want je hebt dezelfde rechten en plichten maar is bijvoorbeeld makkelijker te ontbinden en je kan er dan ook voor kiezen om zijn achternaam te krijgen. Is toch leuk als je kan zeggen familie huppeldepup hihi 🙂
Het rare ervan is dat ook al ben je voor de 2de of 3de keer van dezelfde partner zwanger moet je het toch elke keer weer opnieuw laten erkennen (en betalen). Maar dan heb je dus niet de keuze voor de achternaam. Hier 3 jongens van dezelfde papa met alle 3 de achternaam van papa en ik de enige die nog een andere naam heeft.
Haha gedoe??? 2 formuliertjes…
Weet je wat een gedoe trouwen wel niet is 😉
ik heb al 2 kinderen en ben nu zwanger van nummer 3
ook nog steeds niet getrouwd en inderdaad we hebben die overeenkomst nog steeds niet in orde gemaakt dus als mij iets over komt dan heeft mijn vriend nog geen recht op de kinderen
ik zou alleen willen trouwen om een keer een mooie jurk te dragen en bij het altaar te staan en anders hoeft het voor mij niet
ik ben ook heel gelukkig met mijn gezinnetje zo
en trouwens trouwen is best prijzig en het is maar 1 dag die snel voorbij gaat
ik hoef ook niet zozeer de achternaam van mijn kinderen,want ik heb ze al die maanden bij me gedragen enz ze zijn dus ook van mij (en ik vindt zelfs meer van mij dan van mijn vriend)
maar voor jou hoop ik dat je vriend toch nog een keer op de knietjes gaat
geniet van je zwangerschap en straks van je klein wondertje
Haha zo herkenbaar verhaal.
Nou ik ben nog steeds niet ten huwelijk gevraagd (vind ik ergens wel jammer) na 11 jaar samen en een dochter rijker haha.
Ach ja wie weet ooit… alleen zal ik nooit op mijn knieën gaan, vind dat echt wat voor mannen maar ben bang dat ik dan lang kan wachten. We willen ook verhuizen wonen hier met veel stress/overlast denk dat er ook mee te maken heeft, misschien eerst weg hier.
Hier waren we trouwens zo klaar was nog geen 10 min werk. En ook na de geboorte stond m’n vriend na een paar minuten buiten hihi.