‘Juf!’ Dat schreef ik altijd standaard in vriendenboekjes bij de vraag ‘wat wil jij later worden?’ Ik gaf het ook altijd als antwoord als iemand me weer eens vroeg in welke functie ik mezelf later zag. Dat ik na de middelbare school naar de Hogeschool van Amsterdam zou gaan om aan de Pabo te gaan studeren, lag dan ook al vrij snel vast. Ik bezocht geen andere opleidingen want ik wist het immers al jaren. Ik zou binnen vier jaar afstuderen en voor de klas staan om les te geven. God, ik heb het nog nooit zo bij het verkeerde eind gehad.
Na de middelbare school had ik onwijs veel zin om te gaan studeren en om nieuwe dingen te leren. Amsterdam werd een logische keuze omdat Raymond in Amsterdam woonde. Leek me makkelijk en dat bleek het ook zeker te zijn. Fijn om op lange dagen bij Raymond thuis te komen en niet meer naar Hoorn te reizen.
De opleiding viel me tegen. Ergens was het natuurlijk logisch: je leert voor basisschooljuf en dus is het fijn als je deze kennis ook weer beschikt. Ik leerde op basisschoolniveau weer alles over wiskunde, taal, aardrijkskunde en noem het allemaal maar op. Ik vond het vreselijk saai en haalde er totaal geen voldoening uit. De lessen pedagogiek en alles leren over de verschillende onderwijsstromingen vond ik fantastisch want dat was nieuwe stof. Na schooltijd was ik soms aan het knutselen om leuke kleuterwerkjes te maken en ook daar werd ik vreselijk chagrijnig van. Als ik ergens een hekel aan heb, is het aan knutselen. Creatief met tekst ben ik dan wel; voor de rest is mijn creativiteit ver te zoeken. Wat had ik me eigenlijk voorgesteld bij de opleiding? Ik kende mezelf op dat moment eigenlijk helemaal niet want zoals ik nu ben, had ik mezelf überhaupt nooit ingeschreven voor een opleiding als dit.
Het leuke van de Pabo is dat je in het eerste jaar direct stage mag gaan lopen. Op basis van jouw woonplaats werd je dan ingeschreven bij een stageschool in de buurt. Mijn plek werd Monnickendam, waarschijnlijk omdat ik volgens school nog in Hoorn stond ingeschreven. Inmiddels verbleef ik al steeds langer bij Raymond en dus moest ik vanuit Amsterdam Osdorp naar Amsterdam Centraal, om vervolgens de bus te pakken naar Monnickendam. Een vreselijk lange rit waar ik sowieso ruim anderhalf uur over deed. Maar goed, het moest nu eenmaal want er kon niet meer geruild worden.
Ik liep stage in groep 1 en 2 en terwijl ik dacht dat dat echt mijn roeping was, vond ik de eerste uren al direct vreselijk. Zoveel kinderen, zoveel drukte en dan de lesjes die ik moest geven. Ik heb nog nooit zo’n grote fout gemaakt en mezelf zo verkeerd ingeschat. Ik vond het prima om in een klein groepje te helpen of om iemand één-op-één te begeleiden, maar 30 kleuters om me heen werd hem even niet. In februari besloot ik te stoppen met de opleiding.
Het was een combinatie van alles. De opleiding sprak me totaal niet aan omdat ik de vakken niet interessant vond, op een paar na. Ik vond het vreselijk om te knutselen en daarop beoordeeld te worden. Ik vond groep 1 en 2 de hel, 30 kleuters echt een nachtmerrie en voor de klas staan veel te spannend. Want kleuters of volwassenen; een groep mensen of kinderen toespreken is simpelweg niet mijn ding. Als ik vroeger dacht aan voor de klas staan, zag ik mezelf in groep 3. Kinderen leren lezen en schrijven, juist die fase vond ik enorm interessant. Maar alles bij elkaar wist ik: groep 3 gaat hem ook niet worden. Het wordt maar eens tijd om na te denken over andere beroepen.
Na maanden oriënteren, scholen bezoeken, overleggen met mijn ouders, studiegidsen te hebben bekeken en te kijken naar dingen waar ik echt heel erg goed in was en misschien wel verder in wilde, leek het me leuk om iets met schrijven te doen. Ik schreef me in bij de opleiding Media, Informatie en Communicatie. De rest is geschiedenis.
pittig hoor de pabo!! en ik wilde ook altijd juf worden haha. heb wel stage gelopen op kinderdagverblijf en peuterspeelzalen maar net als jij….te druk al die kids of ik sliep zelf op het kinderdagverblijf omdat de baby ook sliepen haha nee leuk werk maar nee
Om deze reden zou ik iedereen aanraden om al op jonge leeftijd, naast beroepskeuzetesten, meer te doen met persoonlijkheidsanalyses (o.a. wat motiveert je en wat niet). Zou zoveel meer juiste studiekeuzes opleveren. Goed om te horen dat je zo snel de switch hebt gemaakt en iets bent gaan doen wat je écht leuk vindt!
Wel goed dat je die keuze vrij snel gemaakt hebt! Mijne eerste opleiding was ook drama, maar ik vond het zoooo eng om uit te schrijven. Voelde als een mislukking, terwijl het zoooo niet mijn ding was.
Maarja; kiezen op je 17de wat je de rest van je leven gaat doen is ook best even een opgave natuurlijk?
ik heb precies hetzelfde. Ik wist al jaren dat ik de Pabo wilde doen. Maar toen ik eenmaal stage liep vond ik het zo saai en het lesgeven zo eng. ik bleef mijn lessen uitschrijven op blaadjes om mij voor te bereiden. Wat onmogelijk veel tijd kostte. Daarnaast was ik lang niet zo’n gezellige vrolijke juf. Ik kon heel goed met mijn nichtjes en neefjes omgaan maar die onbevangenheid die docenten hebben als ze lesgeven, zingen, of knutselen die had ik niet. Ik was mij veel te bewust van mijzelf. Een maand voor het einde van het 1e jaar ben ik gestopt en heb ik mij ingeschreven voor de opleiding communicatie en media.
De laatste tijd fantaseer ik wel weer over voor de klas staan, maar ik twijfel of ik er echt aan moet beginnen. Ik denk dat ik binnen no time overspannen ben.
Ha je bent niet de enige, ik wilde van kleins af aan bejaardenverzorgster worden (in het Liornehuis lol) en ook tijdens mijn stage periode bleek al dat het niets voor mij was, ik werd na een omscholing uiteindelijk Directiesecretaresse, ook een ‘verzorgend’ beroep 😉
Ik kan het me zó goed voorstellen: zit je daar te knutselen.. te denken ‘wat ben ik aan het doen?’, haha! Goed om dan te stoppen en te switchen. Leuk om te lezen!
Hoi Shirley,
Wat jammer dat de pabo niets voor jou was. Ik hoor vaker dat de opleiding ‘gemakkelijk’ en ‘saai’ is, maar daar ben ik het niet helemaal mee eens. Het is nogal een misvatting dat pabo-studenten alle vakken op het niveau van groep 8 moeten kennen, maar niets is minder waar: de toetsen en verslagen die ik moet maken, moeten aantonen dat ik ver boven de stof sta (op hbo-niveau) en dat ik werk aan mijn algemene kennis. Omdat ik havo heb gedaan, kan ik redelijk goed leren, maar ik vind het zeker niet allemaal makkelijk. Ik zit nu in het tweede jaar, en heb in het eerste jaar veel studiegenoten af/uit zien vallen omdat ze te veel moeite met bepaalde toetsen hadden. Rekenen en Taal, maar ook psychologie en pedagogiek en drama. Gelukkig vond ik het vanaf moment 1 al leuk bij de kleuters en bij groep 7/8, dus mijn motivatie is dus erg groot. Dat scheelt natuurlijk ook. Dat ik op de fiets naar de stageschool kan, zal ook helpen.
Groetjes,
Nynke
Auteur
Mijn ervaring heeft puur te maken met het eerste jaar. Geen idee hoe het verder gaat maar ik vond het eerste jaar dusdanig vreselijk, dat ik ermee gestopt ben. Kwestie van smaak 🙂 zoals ik al zei is het een combinatie van allerlei factoren waardoor ik besloot dat het niks voor mij was.
Hoi Nynke,
Ik herken precies wat je zegt! Ik ben inmiddels 3 jaar afgestudeerd, maar heb er best wat offers voor moeten doen. Nog steeds voer ik regelmatig de discussie: Oh, juf? Pabo, de knip en plakacademie toch? Lekker veel vakantie, om 15 uur naar huis. Als ik dan vertel hoe mijn dagen eruit zien, piepen de mensen wel anders.
Succes met je opleiding!!
Groetjes,
Beau
Mijn eerste twee studies vond ik hartstikke leuk en ik denk dat ik overal wel met een zeker plezier naartoe ben gegaan. Toen ik na vier jaar nog een master erbij wilde doen, koos ik voor een versneld traject voor de lerarenopleiding en ik vond het op dat moment echt verschrikkelijk. Ik miste zoveel van mijn oude vakken en het lesgeven is toch ook wel heel pittig. Vooral met dat laatste moet je het ook met collega’s en kinderen in de klas getroffen hebben, anders is het gewoon de hel. Ik wilde het alleen wel, dat lesgeven, en ben blij dat ik toch niet op heb gegeven toen ik wilde, want het heeft me toch wel moois gebracht. Maar wat ik net als las: kiezen als je zo jong bent, is eigenlijk ook niet te doen. Je weet toch lang nog niet wat je dan de rest van je leven wilt doen!
Zo goed en knap dat je toentertijd gestopt bent met de Pabo.
Ik riep ook altijd dat ik juf wilde worden.(ik als introvert en niet voor groepen durven spreken, of hand opsteken id klas)
Toch gestart en na een aantal slechte stagebeoordelingen en wat vertraging wel geslaagd. Ik voelde altijd spanning voor de lesjes en regelmatig met tegenzin, maar toch omdat ik t in m’n hoofd had ben ik gewoon doorgegaan. Toch, achteraf gezien, ligt mijn hart er niet. Ik werk nu ook niet in t onderwijs.
Ik had toen ook moeten stoppen en een andere opleiding moeten kiezen. Want nu denk ik zooo vaak ‘ waarom?! Ben ik niet gestopt?!’ mssn omdat dat als falen zou zijn oid. Bang voor wat de omgeving zou denken.
Mijn kids wil ik dan ook meegeven dat ze echt moeten gaan doen waar hun hart ligt!
Grappig, ik vond het heeerlijk 30 kleuters om mij heen! Mijn grootste gemis…