10 x dit leerde ik van het eerste anderhalf jaar op de basisschool

Alweer anderhalf jaar gaat Skyler naar de basisschool en al anderhalf jaar bevind ik me op het schoolplein. Vandaag eens tien dingen op een rij die ik leerde van al deze maanden!

Ze moeten echt even wennen.

Het is niet zomaar iets, opeens vijf dagen naar de basisschool. Een andere omgeving, opeens allemaal kinderen om je heen, een juf of meester waar je naar moet luisteren, een hele dagplanning. Skyler doet het erg goed op structuur en gaat eigenlijk al sinds dag 1 met veel plezier, maar het was echt heel vermoeiend, een echte omschakeling en ze hebben de tijd nodig om te landen. Geef ze die en sta niet gek te kijken als je de eerste weken een ietwat moeilijk kind hebt.

Ze kunnen opeens heel baldadig worden.

Baldadig dus. Ik hoor van alle ouders dat ze opeens hun kind niet meer herkennen als ze starten op de basisschool. Ze zijn thuis brutaal, opstandig en doen totaal niet meer wat je aan ze vraagt. Het is misschien even lastig maar ze moeten er even doorheen. Op school, in een andere omgeving, waar de juf opeens vertelt wat je allemaal moet doen. Ze gedragen zich, vooral in het begin, precies volgens het boekje en moeten thuis echt ontladen. Die porties krijg jij dus voor je kiezen. Even tanden op elkaar en uitzitten, je krijgt je engeltje snel weer terug. Wel iets mondiger dan voor de basisschool, maar ook dat hoort erbij.

Het valt allemaal wel mee op het schoolplein.

Oh, wat kon ik me er allemaal druk om maken, om al die moeders op het schoolplein. Gezellige praatjes, geouwehoer achter je rug om, moeders die hun hele hebben en houwen bij je uitstorten. Achteraf valt het wel mee. Ja, je hebt die moeders er zeker tussen zitten, maar ik hou me een beetje afzijdig. Met een paar moeders heb ik leuk contact en sta ik altijd wel even te praten, maar ik sta net zo graag alleen. Ook als je je afzondert en alleen je kind even komt halen is het helemaal goed. Ik bekijk het gewoon per dag, haha. De ene keer ga ik er gezellig bij staan en het andere moment zit ik er helemaal niet op te wachten en zoek ik een rustig plekje op.

Hulpje van de juf zijn is een ere-rol.

Vraag me niet waarom maar zodra de stoel naast de juf in de kring staat, ben je het hulpje en dat is de bom. Je mag helpen met de boekjes opruimen, de deur van de klas dicht doen, met allerlei dingen helpen, etc. Skyler is dolgelukkig als het zover is en hij kan daar al dagen van tevoren naar uitkijken. Helemaal tof als het op de ‘lange dag’ is, aangezien je dan nóg langer mag helpen. Waren ze thuis ook maar zo behulpzaam…

Vriendjes komen en gaan.

Er is zeker sprake van kleutervriendschap en voorkeuren, maar sta niet gek te kijken als dat opeens binnen een week verandert en jouw kind een nieuwe beste vriend heeft. Bij Skyler hoor ik wel steeds een beetje dezelfde namen voorbij komen maar het jongetje waar vorig jaar nog vaak mee gespeeld wordt, is nu verruild voor een ander vriendje. Het hoort er allemaal bij. Waar ik wel slecht tegen kan is als Skyler heeft afgesproken met iemand, en dan ’s middags opeens zijn keuze verandert naar een ander vriendje. Daar probeer ik wel op te letten want zomaar iemand aan de kant schuiven vind ik niet zo prettig. Daar doen we dus niet aan. Afspraak maken is afspraak nakomen.

Afspreken is een heel ding.

Voortbordurend op nummer 5; afspreken na schooltijd is echt een heel ding en het wordt dan ook al bekokstooft tussen de kinderen als ze op school zitten. Vrijwel ieder kind komt rennend naar buiten en begroet hun ouder met de vraag ‘mag ik speeeeelen?’ Om gek van te worden, haha. Wij hebben de regel dat het twee keer mag per week; andere ouders vinden het iedere dag prima en weer een ander vindt het vaker niet dan wel goed. Er zijn ook al ontzettend veel kinderen die naar zwemles moeten of op clubjes zitten. Kijk wat voor jullie werkt en kijk ook vooral naar de thuissituatie en naar jouw kind. Zo weet ik dat Skyler het ook heerlijk vindt om alleen te kunnen spelen als Maddox nog op school zit en vind ik het zelf wat lastig afspreken als Maddox nog moet slapen of ook thuis rondloopt.

Vriendenboekjes zijn nog steeds hot.

Toen Skyler net begon op school vorig jaar kreeg hij al vrij snel het eerste vriendenboekje in zijn handen gedrukt. ‘Oh, is dat nog zo’n ding joh?’ Ik ging met Skyler pasfoto’s maken, kocht voor hem ook een vriendenboekje en inmiddels is ‘ie door de meesten wel ingevuld en ligt het te verstoffen in de kast. Het is vooral een eer als je er een mee naar huis krijgt, maar voor de rest is het vooral de taak van de ouder om er iets leuks mee te doen, lol.

De logeerbeer is echt heel ranzig.

De logeerbeer, Pom Pom, Bob de Beer. Er zijn verschillende varianten maar ze komen op hetzelfde neer: op vrijdag gaat de beer mee met iemand uit de klas om een weekend te komen logeren. Het gaat mee leuke dingen doen, het gaat mee naar bed. Ja, in bed. Ieder weekend met iemand anders. De eerste keer dat Skyler met Pom Pom thuis kwam gruwelde ik een beetje van het idee. Waar is die beer allemaal geweest? Inmiddels is ranzige Pom vervangen door een schone Bob en die mocht ook al eens mee. Het idee is leuk; de uitwerking is mij te vies. Maar hé, alles voor het kind en na een rondje in de wasmachine valt het allemaal wel mee. Oh, en vergeet zondagavond het weekendverslag met de foto’s niet!

Kleuters kunnen heel hard zijn naar elkaar toe.

Pestgedrag wordt niet getolereerd op school. Ik ben ook groot voorstander van de Kanjertrainingen die op school zijn doorgevoerd en de kinderen in de klas gaan eigenlijk allemaal wel goed met elkaar om. Er wordt niemand buitengesloten en iedereen speelt wel met elkaar. Echt een fijn gevoel dat daar zo naar gekeken wordt. Toch heb ik gemerkt dat kleuters onderling best hard naar elkaar kunnen zijn. Zo kwam Skyler eens verdrietig thuis en wilde hij niks leuks meer met me doen, omdat een klasgenootje had gezegd: ‘daten doe je niet met je moeder! Daten doe je met iemand met wie je getrouwd bent.’ Ik merkte dat dat Skyler veel deed. Ook als er iemand hier komt spelen hoor ik weleens dingen vallen die heel gemeen kunnen zijn. Kleuters zijn goudeerlijk en zeggen alles dat ze denken. Ze beseffen soms nog niet wat ze daadwerkelijk bij iemand kunnen losmaken.

De sprongen zijn ongelofelijk.

Zit jouw kind een half jaar op school, dan herken je hem niet meer. Ze maken zulke ongelofelijke sprongen qua groei en ontwikkeling, dat het lijkt alsof er al jaren voorbij zijn. Als ik de schoolfoto’s bekijk van Skyler tussen het moment van het vriendenboekje (de start van de basisschool vorig jaar) en de schoolfoto van dit jaar (net een paar maanden geleden), is het verschil bizar groot. Ik vind het enorm leuk en geniet heel erg van alles dat ‘ie leert en alle wijsheden waar hij mee thuis komt, maar heel soms schrik ik er zo erg van, dat ik niet wil weten waar we zijn over vijf jaar.