Mijn zwangerschap: week 18

‘Gefeliciteerd! Je bereikt nu week 19 van de zwangerschap. Je baby is zo groot als een mango.’ Hoera! Mijn mini-mangootje groeit als een malle en als ik lig voel ik echt een hard, klein bolletje in mijn buik. Heel fijn om te voelen als ik ’s nachts of ’s ochtends wakker wordt. Het besef dat er echt iets in me leeft groeit met de dag en hoe onwerkelijk het ook allemaal is; het is prachtig om mee te maken. Week 19, dus. Gisteren. Op zaterdag is mijn ‘wisseldag’ en dat betekent dat ik week 18 mag doorstrepen. Maar natuurlijk niet voordat ik jullie weer een overzicht heb gegeven. Hoe was het afgelopen week? Wat beleefde ik en waar liep ik tegenaan? Komt ‘ie weer!

• Mijn vriend kwam met een bijzondere boodschap: ‘ik weet een leuke naam voor de baby en ik weet zeker dat dat ‘m wordt.’ ‘Nou, vertel! Ben benieuwd.’ ‘Ja, zeg ik niet. Later.’ WTF? Zodra ik een leuke naam heb wil ik hem van de daken schreeuwen en hij wilt zijn keuze niet met me delen? Na vier dagen wist ik het nog niet en besloot ik het maar te vragen. Gelukkig was ‘ie toen iets spraakzamer. En ja, het is een énorm leuke naam, maar vooralsnog kan ik er nog niet helemaal aan wennen. Maar het is een optie, absoluut. Mijn vriend en ik liggen gelukkig op één lijn qua namen en vinden veel dezelfde leuk. Gelukkig maar! Dat komt helemaal goed.
• Terwijl ik dacht dat mijn buik nog niet zo erg gegroeid was en de buikfoto’s die ik maak (naakt, niet voor jullie ogen) geen verschil lieten zien, is het meetlint toch iets positiever gesteld. De afgelopen vier weken ben ik maar liefst 7 centimeter in omtrek gestegen. Nou, dat is toch een hoop! Het is nog wel een hoop vet maar ik hoop dat de babybump na week 20 echt zijn opmars gaat maken. Ik ben trots op het zwanger zijn en wil graag dat iedereen het ziet. Niet dat iedereen denkt dat ik ben aangekomen. Ben ik ook, maar dat terzijde. De teller staat nog steeds op 4 kilo dus ik doe het enorm netjes, al zeg ik het zelf.
• Ondanks dat ik enorm trots ben op het feit dat ik zwanger ben, vind ik het aankomen en dikker worden toch niet zo’n pretje. Ik heb er al heel wat woorden aan vuil gemaakt maar het is stiekem toch nog steeds een issue. Ik sta vloekend voor mijn kledingkast omdat vrijwel niets meer past en krijg soms tranen in mijn ogen als ik mezelf bekijk. Het klinkt dramatischer dan dat het is, hoor. De hormonen zijn nog steeds aanwezig. Maar van mij mag de babybump wel lekker zichtbaar worden. Dat ik echt alleen nog maar zwangerschapskleding aan kan en ik niet meer het idee heb dat ik alleen maar ‘dik en lelijk’ ben. Het wordt tijd dat de baby boy zich laat zien aan de buitenwereld!
• Een kwaaltje waar ik momenteel heel erg last van heb: opgezette voeten. Het komt deels door de warmte maar dus ook omdat ik zwanger ben. Ik krijg blaren in mijn enkellaarsjes en loop alleen nog maar op mijn sneakers van Isabel Marant en slippers. Na een dag lopen zijn ze twee keer zo dik en ga ik languit op de bank om ze de rust te geven die ze verdienen. Ach, ik neem het maar voor lief en heb een goed excuus om voorlopig de pumps en strakkere schoenen in de kast te laten staan.
• Deze week stond er een bijzondere afspraak op de planning waar ik jullie eerder al over heb verteld. Tijd voor de erkenning! Het officiële moment vond plaats in het stadsdeelkantoor, in een klein hokje met een ambtenaar. Het was allemaal niet zo heel spannend: papieren checken, handtekening zetten, achternaam doorgeven en that’s it. Maar het is toch een speciaal moment? Ik vond het nogal wat en vond het dan ook weer een mijlpaal in deze zwangerschap.
• De hoofdpijn is al weken aanwezig en als ik er zelf niks aan doe, zal dat voorlopig niet veranderen. Volgens de verloskundige drink ik te weinig en heeft mijn lichaam meer vocht nodig. En hoe erg ik mijn best ook doe: het lukt me gewoon niet om zóveel te drinken. Ik heb door het hele huis water staan en in al mijn tassen zitten flesjes, maar toch kom ik niet aan de twee liter, die ik volgens de verloskundige tot me moet nemen. Dat veroorzaakt dus de barstende hoofdpijn, minimaal vier keer in de week. Om gék van te worden. Maar zoals ik dus al zei: ik heb het zelf in de hand. Drinken, drinken, drinken. En standaard paracetamol in mijn tas.
• Afgelopen week zag ik ons newborn buurjongetje weer en besloten de buurvrouw en ik een stukje met hem te wandelen buiten. Een kereltje van net drie weken oud, dat geniet in de wagen van de heerlijke temperatuur en het schudden van de kinderwagen. Gosh, ik ben verliefd. Het kriebelt alleen maar meer als ik zo’n kleine zie en ik kan werkelijk niet wachten tot ik eind november onze eigen baby vast kan houden. Ik wil uren met hem knuffelen, met hem wandelen en naar hem kijken.
• De schoenenstash van onze kleine man begint serieuze vormen aan te nemen. Had ik eerst nog twee paar designerschoentjes; nu heeft hij al vier paar in zijn bezit. Ik koos voor een paar zwarte All Stars en slofjes van Petit Bateau. Gelukkig wel allemaal verschillende maten waardoor het elkaar opvolgt, maar dat de stop erop moet is duidelijk. Hij is nu al verwend. Qua pakjes heb ik me ingehouden deze week. Niks, noppes, nada. Alhoewel mijn vriend me gisteren wel bij de Hema met pijn en moeite moest tegenhouden. O, en bij Prenatal, waar mijn mandje ook al weer volgeladen was met kleding. Sale, hè? Maar ik heb netjes alles teruggehangen en wacht nog even voordat ik verder ga shoppen. Schouderklopje voor moi.
• Voor mama moest er ook geshopt worden. De kleine man zorgt er namelijk voor dat mama gigantische boobies heeft en dat geen één bh nog lekker zit. Thanks, boy! Iedere avond heb ik striemen van de bh’s en voelen mijn borsten als lood. Tijd om daar verandering in te brengen. Omdat ik de normale zwangerschapsbh’s te weinig steun vond bieden, besloot ik even naar Hunkemoller te gaan voor advies. De winkel verliet ik uiteindelijk met een zwarte en witte speciale bh, die onder de categorie sportbh valt maar tegelijkertijd ook voor zwangere vrouwen geschikt is. Daarnaast wordt ‘ie ook gekocht door vrouwen die een borstvergroting of operatie hebben ondergaan. Nou, dan hebben we dat vast in huis, mocht dat na de zwangerschap nodig zijn. Maar even zonder dolle: het zit heerlijk, zorgt voor voldoende steun en ik heb nog ruimte om te groeien. Perfect!
• Last but not least: over 1,5 week hebben we de 20-weken echo. Een echo die ook wel bekend staat als medische echo. Het hele kindje wordt gecheckt op allerlei aandoeningen die ze dan al kunnen zien. Spannend! Ze hebben bij de geslachtsbepaling grotendeels al wat dingen gecheckt en dat zag er allemaal fantastisch uit, maar alsnog blijft het een spannend momentje en ben je er onbewust toch mee bezig. Ik moet de onzekerheid maar even van me af zetten en alleen maar denken ‘hoera, we zien ons kereltje weer!’. Dan komt alles wel goed.

Week 19 nu dus. Op naar de helft!