Afgelopen week was er weer zo’n moment. De kinderen zaten de hele dag op school; Skyler tot 15:00 uur en Maddox tot 17:30 uur. De avondspits op deze dagen loopt altijd wat stroef en dat vind ik jammer als ik ze de hele dag niet gezien heb. Maddox slaapt niet zo lang op het kinderdagverblijf waardoor ‘ie heel erg moe is als hij thuis komt. Ik zorg dat het avondeten voorbereid is, maar heb bij thuiskomst toch altijd nog wel tien minuutjes nodig om alles in orde te maken. Het is een race tegen de klok. Als iedereen goed en wel gegeten heeft is er nog heel even tijd om te spelen alvorens Maddox naar bed gaat. Dinsdag was het een struggle; de jongens doen druk, jutten elkaar op en Maddox valt uiteindelijk van de bank met zijn hoofd op de grond. Ik word enorm boos op mezelf voor het niet opletten, op Skyler voor het opjutten van Maddox waardoor ‘ie gevallen is en op Maddox, omdat ‘ie ook zelf een beetje kon uitkijken. Slaat natuurlijk helemaal nergens op want het is een dreumes die nog geen gevaar ziet. En Skyler wilde alleen maar spelen. En ik was bezig met opruimen. Ondertussen komt Raymond thuis en ook hij krijgt een uitbrander. We brengen uiteindelijk chagrijnig de kinderen naar bed en ploffen op de bank. Om 21:00 uur ga ik ook naar bed en stap ik ietwat verdrietig de kamers van de kinderen binnen. Ik voel me rot over de avond en wil ze het liefst wakker maken om ze te knuffelen en om sorry te zeggen. Dat moeder-schuldgevoel is geen onbekende voor me.
Het liefst zou ik alles goed willen doen maar de afgelopen jaren heb ik gemerkt dat dat niet werkt. Het is niet erg om af en toe een mindere dag te hebben. Om minder werk gedaan te krijgen, om je huis niet spik en span te hebben als je naar bed gaat, om even niet die vrolijke moeder te kunnen zijn. Alhoewel ik dat met Skyler wel voor ogen had en ik nog in de droomwereld leefde dat ik wel in een mega schoon huis thuis kon werken met een baby en daarna een dreumes in huis. What was I thinking? Bij Maddox ligt de lat een stuk lager maar toch is er regelmatig dat moeder-schuldgevoel dat de kop opsteekt. En als ik andere moeders om me heen zie, ben ik niet de enige die hiermee struggelt.
Sommige ouders hebben er moeite mee om hun kinderen naar het kinderdagverblijf te brengen om te gaan werken. Dit ervaar ik zelf niet zo. Ik heb gemerkt in de beginperiode met Skyler dat ik er een veel leuker mens en dus een betere moeder van word als ik rustig mijn ding kan doen zonder kind om me heen. Ik verzet dan bergen werk, om vervolgens op andere dagen wat meer tijd voor de kinderen te hebben. Waar ik dan wel weer een schuldgevoel van krijg, is als Skyler bijvoorbeeld vakantie heeft en iets leuks wil doen. Dat werk dan roept want ja, wanneer moet ik het anders doen? Het lukt me wel steeds iets beter om dit in goede banen te leiden, maar ik struggle daar wel mee. Ik stel weleens een vakantie-BSO voor maar Skyler is niet heel erg enthousiast. En ach, hij heeft toch ook recht op vakantie? Maar ja, mijn werk… En als ik dan langer dan gepland achter de computer moet zitten is daar weer het schuldgevoel. Waarom kan ik niet gewoon mijn werk opzij schuiven? Of als Skyler vraagt of er een vriendje mee mag om te spelen en ik dat op dat moment echt even niet wil. Waarom lukt dat bij andere ouders wel zo makkelijk maar vind ik het echt vreselijk om de middagen door te brengen met andere kinderen? Het schuldgevoel wordt dan veroorzaakt omdat ik voor mezelf kies in plaats van voor mijn kind. Omdat ook mijn eigen grenzen bewaakt moeten worden. Lastig, heel erg lastig.
Wat ik ook heel erg moeilijk vind op sommige momenten is de aandacht verdelen. Wil Skyler met me kleuren; wordt Maddox opeens wakker en eist hij de aandacht op. Of als ik Skyler de schuld geef van iets wat ik eigenlijk helemaal niet gezien heb. Of ik spreek Maddox ergens op aan terwijl er niks aan de hand is. En het stomste: dat ik tegen ze roep dat ze rustig moeten doen omdat ik dat zelf niet aan kan, terwijl zij niks anders doen dan (iets te wild en te druk) spelen. Het korte lontje, het boos worden om (achteraf) helemaal niets, ik vind het maar lastig en als alles eenmaal bekoeld is, voel ik me ontzettend schuldig. Ik denk dat ik dat wel het grootste gevecht vind, dat boos worden om eigenlijk helemaal niks. Dat de avond dan zo in duigen valt en dat alles zoveel meer stress geeft terwijl dat achteraf nergens voor nodig was.
Wat doen we onszelf eigenlijk allemaal aan, hè? We zijn ook maar mensen en proberen het in onze ogen allemaal goed te doen. Ik vind ook eigenlijk wel dat ik het goed doe. Ik doe mijn werk prima, ik zorg goed voor de kinderen, ik doe leuke dingen met ze. En toch is er altijd iets dat aan me knaagt; moeten we niet vaker naar buiten? Ach, mag Skyler niet wat vaker afspreken met een kindje uit zijn klas? Ach, kan ik dat werk niet gewoon even aan de kant schuiven en de hele dag iets met de kinderen gaan doen? Maar als ik heel eerlijk ben is dat spelen met mijn eigen grenzen. En het is ook heel erg nodig om deze te bewaken, wil ik die leuke moeder zijn. Want ga ik er overheen, dan wordt dat zogenoemde lontje dus nóg korter. En dan komen er dus minder leuke momenten die ik juist zo wil voorkomen.
De keren dat ik de kamers van de jongens ben in gelopen om ze nog even toe te dekken en ze sorry toe te fluisteren zijn niet meer te tellen. Er zijn genoeg momenten geweest die ik over zou willen doen, genoeg woorden die ik terug zou willen trekken. Er zijn altijd dagen waarop ik het anders had willen doen, zoveel plannen die ik wel uitvoeren maar waar niks van terecht komt. Dat moeder-schuldgevoel komt veel te vaak om de hoek kijken. Gelukkig ben ik veel vaker trots op mezelf en als de kinderen dan in bed liggen, dek ik ze toe en fluister ik ‘Ik hou van je’. Veel beter dan altijd maar die excuses. We zijn maar mensen. We doen het goed.
Ben jij niet te streng voor jezelf? Verwennen wij kinderen niet teveel? Het is toch prima als hij tijdens zijn vakantie niet alle dagen iets leuks gaat doen maar naar de BSO gaat? Mensen met bijvoorbeeld een kantoorbaan moeten zich ook houden aan vakantiedagen en moeten hun kinderen ook wel eens brengen naar de BSO opvang.
Ik zou minder streng zijn tegen jezelf. Je doet het goed op je eigen manier!
Auteur
Dat zal het ook zijn hoor! Plus dat de vakantie BSO best prijzig is en ik prima kan werken als ik met Skyler alleen thuis ben. Maar dat voelt niet altijd even fair 😉 dát schuldgevoel bedoel ik. Maar mijn kinderen hebben zeker niets te klagen!
Zo duur is het niet hoor, voor je tweede kind krijg je ongeveer 80% terug van de belasting…
Maarr als jij thuis kan werken en Skyler vindt het fijn. Lekker zo laten!
Wat ontzettend mooi geschreven. Even een reminder aan onszelf dat we niet perfect hoeven te zijn. En fijn om te weten dat ik niet de enige ben. Mijn zoontje is pas 8 maanden, maar ik heb ook weleens, als hij een dagje niet lekker in zijn vel zit, dat ik dan vaak op de klok kijk om te kijken hoe lang het nog duurt voor hij weer kan slapen en wanneer mijn vriend weer thuis is. Waar ik me dan weer schuldig over voel. En idd, dan ’s avonds denk je ‘had ik maar meer genoten van vandaag’.
meid je doet het goed en de perfecte moeder bestaat niet en het perfecte kind ook niet. de aandacht verdelen heb ik ook mee te kampen gehad en nog zelfs!! wel goed dat je dit deelt want ik denk dat een hele boel mama’s zich erin herkennen 😉
Weet je, al die keren dat het niet perfect gaat gaan en ‘teleurstellingen’ voor de kinderen, gaan ze hun hele leven nog heel vaak mee maken. Het leven is niet perfect en alles kan niet altijd leuk zijn, dat is nu eenmaal de simpele realiteit. Ik denk dat kinderen die dit tegenkomen in hun opvoeding, veel flexibelere volwassenen gaan worden, die zichzelf dan beter kunnen handhaven. Als ouder geef je je kind niet een perfecte jeugd, je voedt ze op tot zelfredzame volwassenen. Je doet je best en dat is goed genoeg 🙂
Ik krijg gewoon tranen in mijn ogen bij het lezen. Ik herken mijzelf hier namelijk helemaal in. Continue dat schuldgevoel wat weer om de hoek komt kijken. Het zit in je, maar ik geloof ook dat de situatie net ff wat erger is, omdat je al jaren slapeloze nachten hebt en nu ook nog de zorgen! Ik kan echt niet meer zonder mijn 3 kids, maar soms denk ik wel ‘hadden we het maar bij eentje gelaten’. Je bent dus idd echt niet de enige!
Mijn moeder heeft deze struggle haar hele leven gehad. Nu is ze ongeneeslijk ziek en is ze ineens tot inkeer gekomen: je bent wie je bent en dat is goed. Ik ben daar ontzettend emotioneel over, ook nu ik die zin hier typ. Want die acceptatie is toch echt prachtig?
Ik lees het artikel een dag later, maar alsof het zo moet zijn komt het als geroepen aangezien ik vanochtend wakker werd met een joekel van een schuldgevoel. Wij hebben hele slechte nachten (15x er uit is geen uitzondering) en ik ben daarnaast zwanger waardoor ik nog minder energie heb. Vannacht besloot mijn zoon vanaf 3.00 dat het feest was en begon te klappen in zijn handjes, te zingen, ik weet niet wat allemaal. Dit duurde uuuren en wat ik ook probeerde: ik kreeg hem niet meer in slaap. Ik ben doodmoe, gestrest en het knapte even. Als een viswijf heb ik geschreeuwd dat íe nu g*dverdomme eens moest gaan slapen. Zo wil ik dus helemaal niet doen, maar het werd me gewoon even teveel. Ik vind het zo fijn om te lezen dat het jou ook wel eens gebeurd. Ik heb sorry gezegd, hem geknuffeld, uitgelegd dat mama gewoon heel moe is. Ik weet niet of het voor jou herkenbaar is, maar voor mij is dit altijd een teken dat er even iets anders moet. Een extra oppasdagje, een nachtje logeren, etc. Even proberen op de een of andere manier tot rust te komen. Ik ben ook zelfstandige en vind het wel fijn dat ik er zo nu en dan voor kan kiezen om het even wat rustiger aan te doen als mijn zoon op de opvang zit (al moet er natuurlijk niet teveel werk blijven liggen). Ergens denk ik ook: het is ook goed dat je kinderen zien dat je een mens bent en je grenzen hebt. Dat voor jou ergens de maat vol is. Ik denk dat ze er veel van kunnen leren als je er op de juiste manier mee omgaat (bijvoorbeeld door ze na een boze bui uit te leggen waar het vandaan kwam), natuurlijk zouden we het allemaal perfect willen doen maar ik denk ook dat het goed is als je je kinderen laat zien dat dit nou eenmaal niet zo is. Mama maakt ook fouten, omdat ze moe is/overprikkeld/wat dan ook. Ik volg je blog nu al eventjes en volgens mij ben jij een super mama. En heel eerlijk: ik vind dat ik van mijzelf mag zeggen dat ik dat ook ben. Nee ik ben niet perfect, en er zijn zeker momenten waar ik een dikke knoop van in mijn maag krijg als ik er aan terug denk (zoals die woedeuitbarsting van vannacht), maar het gaat om the big picture. Mijn zoon krijgt alle liefde, aandacht en geborgenheid die hij nodig heeft, en ik weet zeker dat jouw zoons dat ook krijgen! Komt allemaal goed mama 😉 oh, en kijk dit filmpje eens! Ik houd dit altijd in gedachten als het een keertje ‘mis’ gaat. https://www.npo3.nl/de-20-60-20-regel/14-05-2018/POMS_EO_13025237