Eerste kinderfeestje: onze ervaring

Afgelopen zaterdag was het dan eindelijk zover; Skyler had zijn eerste kinderfeestje. En hoeveel zin Skyler er ook in had; ik zag er zelf een beetje tegenop. Zes kinderen van vijf jaar onder mijn hoede is niet helemaal mijn ding en ik zag het al compleet veranderen in een chaos. Maar mijn onzekerheden waren uiteindelijk nergens voor nodig. Raymond en ik hadden alles onder controle en het bleek echt heel erg leuk. Er werd gevraagd naar onze planning, activiteiten en ervaring dus vandaag mijn artikel over dit kleuterfeest.

Het duurde even maar uiteindelijk had Skyler zijn keuze gemaakt; er zouden vijf vriendjes komen op zijn partijtje. Ik vond vijf een heel mooi aantal en met hem erbij, zou dat uitkomen op zes kleuters. Voor mij genoeg, maar ook zeker voor de kinderen perfect. Druk, maar nog zeker te overzien. Zaterdag om 11:30 uur verzamelden we bij ons thuis.

Skyler houdt niet van taart en wilde het liefst een simpele cake. Prima! Ik kocht een simpele cake (want waarom bakken als hij de goedkoopste van de supermarkt het allerlekkerst vindt?), een spuitbus slagroom en een zak met smarties. Skyler wilde dolgraag dat de kinderen hun cadeaus zouden verstoppen in de woonkamer want dat is blijkbaar een hele happening tijdens kinderfeestjes. Zo gezegd, zo gedaan. We moesten om 12:30 uur weg voor het uitje dus 11:30 uur verzamelen leek me reeel met kleuters die niet altijd snel zijn.

Iedereen was er netjes op tijd en Skyler wilde dan ook direct de cadeaus doen toen alle moeders de deur uit waren. Skyler naar de gang, de kinderen verstoppen en daarna cadeautjes zoeken. Vervolgens gingen we allemaal aan tafel om cake te eten. Het versieren bleken maar twee kinderen leuk te vinden; de rest at het cake zo op om daarna te gaan spelen. Tsjah, we hebben een huis vol speelgoed en het is een walhalla voor al die kleintjes. De ijscokar, het drumstel en alle pas Patrol auto’s werden tevoorschijn gehaald. En hier had ik me even in vergist; de kleuters waren dus wél snel klaar en we hadden nog ruim drie kwartier om te overbruggen. Het werd een grote chaos en ik vond het maar lastig om dit te laten gebeuren. Maar ze deden niets anders dan heel veel spelen en drie kwartier later konden we dan vertrekken. Mijn ouders waren inmiddels gearriveerd om Maddox op te vangen (een dreumes mee naar een kinderfeestje is echt niet te doen) en mijn moeder zei heel lief dat ze al het speelgoed wel wilde opruimen zodat wij konden gaan.

Drie kinderen in mijn auto en drie kinderen in Raymonds auto; op naar de bowlingbaan! We gingen discobowlen en daarna lekker eten. Bij de bowlingbaan verliep alles helemaal op rolletjes. De kinderen vonden het leuk, ze luisterden goed en de tijd vloog voorbij. Heel erg leuk om te zien hoe de kleintjes hiervan genoten en hoe goed ze hun best deden. Na het bowlen mochten we naar de zaal waar alle kinderen, ook van andere partijtjes, mochten eten. En hier viel ik van de ene verbazing in de andere.

We zagen een tafel met Skylers naam erop en we vertelden dat iedereen moest gaan zitten. Ze zagen een kleurplaat als placemat en vroegen om kleurpotloden. Het kwartier dat volgde zaten de kleuters heerlijk te kleuren en te kletsen. Niet gillen, niet lopen, gewoon allemaal netjes aan tafel. Toen het eten kwam schepten we allemaal netjes op en waren ze heerlijk aan het eten. Eten, kleuren en kletsen. Ik was zo trots! Ze waren zo relaxt, zo lief, zo vriendelijk en ze luisterden zo goed. De verbazing kwam echter van de andere groepen. Doordat je allemaal in een zaal wordt gezet, konden we ook de andere groepen aanschouwen. We zagen veel oudere kinderen met patat gooien (?), op tafels staan (?), de tafels leeghalen die net gedekt waren (?) en het ergste was nog dat de ouders keken en niks deden. En zag onze tafel; zes kinderen van net 5 jaar oud die zelfs dankjewel zeiden tegen de serveerster die ijsjes kwam brengen. Ik was niet normaal trots. De kinderen hebben dat zelf gedaan, maar ook wij als ouders hebben de groep goed kunnen begeleiden. Niet streng, maar wel gewoon netjes. Netjes blijven zitten, niet rennen over de bowlingbanen, niet klimmen op de ‘machine’ waar de bowlingballen uit kwamen. Gewoon de groep in toom houden is wel het minste wat je kunt doen. Voor de kinderen, maar ook voor het bedrijf zelf.

Het mooiste vond ik dat de serveerster naar ons toe kwam en de kinderen complimenteerde. Dat we de meest relaxte en lieve groep waren van de dag. Zo jong, en dan al zo netjes. Dat deed me goed en toen dacht ik ook wel: ja, het is wat druk maar hé, wat doen ze het allemaal goed! Na patat, snacks en een ijsje was het tijd om de kinderen weer naar huis te brengen. Moe, maar voldaan. Wat een fantastisch eerste keer. Het begon een beetje chaotisch maar eenmaal de knop om, kon ik er zelfs nog van genieten ook. Volgend jaar weer! En dan met hopelijk dezelfde vriendelijke kids en dus dezelfde ervaring!