Oh, Amsterdam…

Terwijl ik in tram 2 zit en naar Anouk luister, kijk ik naar buiten. Langzaam rijden we vanaf Sloten richting Museumplein en hoe dichter ik bij de binnenstad kom, des te meer begint het te kriebelen. Dat heb ik iedere keer weer als ik naar Amsterdam ga en steeds bekruipt me het gevoel dat ik de stad heel erg mis. Maar het gekke is dat het gevoel ook weer gewoon weg ebt, als ik van de tram naar mijn auto loop en vervolgens in Aalsmeer ons huis binnenstap. Ik besluit bij Starbucks in de Beethovenstraat te wachten op Mika, waar ik mee heb afgesproken om gezellig een hapje te gaan eten. Ik pak mijn boekje erbij en ga schrijven. Dat wil ik vaker gaan doen, offline schrijven, maar vaak kost het me een beetje moeite om woorden op papier te krijgen. Dit keer niet. En tijdens het schrijven kom ik tot een helder inzicht; het is niet de stad Amsterdam die ik bij tijd en wijle mis; het is het leven dat ik ín Amsterdam had. Iedere keer als ik met de tram de stad binnenkom, voel ik me weer even de persoon die ik was voordat ik kinderen kreeg.

Meer om handen

Toen ik het met Mika erover had dat ik het wel heel erg jammer vond dat we elkaar niet meer wekelijks zagen om even spontaan te lunchen, kwam hij met een helder antwoord: ‘we worden allemaal ouder, ook mijn leven is veranderd. Ik heb nu ook veel meer om handen waardoor wekelijks spontaan lunchen er echt niet meer in zit.’ En daar had hij ook wel een punt. Ik spreek over een jaar of zes, zeven geleden. Ik werkte toen al voor mezelf en Mika knipte vier dagen per week. Op zijn vrije dagen sprong ik vaak even in de tram om binnen een half uur samen ergens op een terras te zitten. En zo is het met meer dingen. Tram 1 bracht me overal binnen 20 minuten. Naar de stad, naar een evenement, naar een lunch, een leuke spot, de bioscoop. Ik hoefde geen rekening te houden met iemand die thuis was. Niet met kinderen die van school moeten worden gehaald, niet met slaapschema’s en het enige waar ik verantwoordelijk voor was, was voor mezelf. Maar als ik nu denk aan de weken dat ik iedere dag wel een afspraak of evenement had, dan is dat zéker niet de tijd die ik mis. De rust die ik nu heb en ervaar, is me veel meer waard.

Het gemak

Als ik het over Amsterdam heb, zeg ik vaak dat ik het gemak mis. De tram om de hoek, de leuke dingen die op iedere hoek te vinden zijn, de diversiteit. Het gevoel van ‘ik wil nu even weg dus hup, spullen pakken en naar de tram.’ Spontaniteit, die onbezorgdheid, het gemakkelijke. Allemaal woorden die voor mij te koppelen zijn aan het leven dat ik in Amsterdam had. En dus is het niet zozeer de stad zelf die ik mis, maar ik kan toch af en toe wel terug verlangen naar het leven dat ik daar had. Vooral als ik in de tram stap en langzaam de stad zie verschijnen. Het is de sfeer en het feit dat ik er amper nog kom. Het is niet meer vanzelfsprekend, de stad maar ook alles wat ik zo aan de stad koppel.

Kriebels

En dat terwijl ik momenteel meer gelukkig ben dan toen. Ik ben absoluut van mening dat de kinderen mijn leven hebben verrijkt, dat ik geluk nu in een heel andere hoek vind. Ik ben dol op ze en zou voor geen goud willen ruilen met het leven dat ik toen leidde. In Amsterdam. Ook al krijg ik die heimwee-kriebels als ik het Museumplein in zicht krijg, als ik slenter door de straten en zelfs als ik vloek en tier omdat ik een zooitje toeristen voor mijn voeten heb lopen waar ik absoluut niet tegen kan. Het is ook zeker niet dat ik het iedere dag thuis ontzettend kan missen; het is puur het gevoel dat in me opkomt als ik de tram in stap, als ik de stad zie verschijnen en ik vervolgens deel uitmaak van de mensenmassa die daar door de prachtige straten loopt en waar ik helemaal niemand ben.

Geluksmoment

Ik geniet intens als ik door de binnenstad loop. Ik stap een aantal haltes eerder uit zodat ik kan lopen, lopen en nog eens lopen. Ik haal koffie en loop weer. Ik ga langs winkels, zit op een bankje, kijk naar de fantastische huizen die voor altijd onbereikbaar zullen blijven en zie hoe gehaast de mensen leven terwijl het voor mij op dat moment even stil staat. Ik ben negen van de tien keer zonder kinderen in Amsterdam en zie dat echt als een geluksmomentje voor mezelf. Ik zal voor altijd dol blijven op de stad waar ik, ondanks dat ik er niet vandaan kom, veel jaren ben (op)gegroeid. Waar de liefde woonde, waar de studie plaatsvond en waar ik echt voor mezelf ben begonnen.

Thuis

Aan het eind van de avond stap ik weer in tram 2 en zie ik de drukte achter me verdwijnen. Ik ga naar mijn auto in Sloten en rij rustig weer naar Aalsmeer. Als ik de deur open ben ik thuis en is er niets uit Amsterdam dat nog roept. Met Raymond op de bank en de kinderen in bed. Ik geef ze een kus, dek ze nog even toe en besef me goed dat dit mijn plek is. Met Amsterdam als uitstapje om weer even terug te gaan in de tijd. Ik zal voor altijd dol blijven op die stad die me weer even terug brengt naar toen.