Een paar maanden geleden was ik aanwezig bij het Body Positive Power evenement en tot op de dag van vandaag pluk ik daar de vruchten van. Ik raakte onwijs geïnspireerd door Megan aka BodyPosiPanda, maar vond de verhalen van Merel van de Groene Meisjes, Danielle van Bureau Body Positive en personal trainer Alessandra ook heel erg waardevol. Juist die mix van verschillende mensen, verschillende lichamen, visies en verhalen triggerde me en dankzij hen zit ik een stuk lekkerder in mijn vel. Ik denk minder in kilo’s, heb minder die dieet-mindset, accepteer mezelf meer en kan neutraal naar mezelf kijken zonder me direct druk te maken om een buik en stevige bovenbenen. Of zonder mezelf helemaal af te kraken. Maar toch moet me iets van het hart en ik hoop echt heel erg dat ik het een beetje goed onder woorden weet te brengen zonder iemand voor het hoofd te stoten. Weet dat we allemaal dagelijks strugglen met wát dan ook.
Fat acceptance
Er komt weer een body positivity evenement aan, georganiseerd door Bureau Body Positive. Allemaal leuk en aardig en in eerste instantie dacht ik ‘daar moét ik heen!’ , maar een blik op de sprekerslijst laat ons zien dat er weinig diversiteit is. Namen als Fatshionista, Fabulous Fatty en Dik Gelukkig zie ik direct op mijn scherm verschijnen. Ik lees dingen als ‘activiste’ en ‘Fat Acceptance’. Ik zie ook twee vrouwen staan die ik onwijs bewonder en heel erg graag volg; Mayra en Josine. En ondanks dat ik hen fantastisch vind en echt tegen hun positiviteit op kijk, zijn dit ook twee vrouwen die met een plus size door het leven gaan (waar overigens niks mis mee is, laten daar geen misverstanden over ontstaan). Maar mag ik zeggen dat ik dat heel, heel, héél erg jammer vind? Er heerst online zo’n ‘body positivity is een vrijbrief om dik te zijn!-mentaliteit’ en ik denk dat dat op deze manier niet heel veel beter wordt. Waar zijn de vrouwen met een maatje minder die met dit onderwerp bezig zijn? Waar is inspiratiebron Marit, die laat zien dat je je leven kunt rocken met een handicap? Waar zijn de vrouwen die op een andere manier vechten? Die misschien voor meer mensen een boegbeeld zijn en die een iets meer gemiddelde maat hebben waar het merendeel van Nederland zich mee kan identificeren? Er heerst een epidemie van lichaamsontevredenheid en dat geldt echt niet alleen voor mensen met een flinke maat meer die strijden voor fat acceptance en ervoor pleiten dat je met maat 50 ook blij kunt zijn. Dat ís ook vast allemaal en ik bewonder de vrouwen stuk voor stuk, maar ik denk dat dat misschien maar 5% van de hele menigte is en dat 95% van de mensen die geïnteresseerd is in dit onderwerp nu denkt ‘en ik dan?’
Ik hoef niet te groeien
Begrijp me niet verkeerd, ik wil niémand voor het hoofd stoten en vind het een fantastische movement waar ik graag deel van uit maak en waar ik me voor in wil zetten, maar ik snap wel waar de comments als ‘de community is alleen voor dikke mensen’ vandaan komt. Ik mis bij dit event -zoals ik het nu lees, de sprekers kunnen nog aangevuld worden- de aansluiting voor mezelf. Het accepteren van mezelf, maar ook het goed verzorgen van mezelf. Het zoeken naar balans, het werken aan mezelf en het neutraal kijken naar mezelf. Ik ben oké, ik voel me neutraal over mezelf maar heb nog steeds issues. Het is vaak nog steeds alles of niets. Ik vind het mooi dat die dieet-mind zo de kop wordt ingedrukt, maar ik vind ook -voor mezelf- dat ik niet hoef te groeien. In de lengte heel graag, maar in de breedte iets minder. Dát is dus het constante gevecht. Je wil alles loslaten, je wil normaal kunnen doen en je wil oké met jezelf zijn. En ik ben heel goed op weg, ik kan weer genieten van kleding én van eten, ik loop niet te strugglen voor het chocoladevak in de supermarkt, maar wat ik ook niet wil is álles volledig loslaten waardoor ik mijn kleding niet meer pas. En het is gewoon wat het is: ik ben nog niet zo gezond met eten bezig dat ik de juiste balans heb gevonden. Laat ik echt volledig die gedachten varen, dan kan ik mijn broeken ook wel de deur uit doen. Voor de één prima, voor mij simpelweg niet nodig. Ik ben goed zo en als ik voor altijd zou moeten tekenen voor dit lijf zou het prima zijn, maar ik wil geen maat 50. Ook al is iemand anders daar heel erg tevreden mee. Het is oké als dat zo is. Maar het moet toch ook ergens oké zijn als je dat voor jezelf niet oké vindt. En dus kan ik het nooit echt helemaal loslaten, simpelweg omdat ik al aankom als ik kijk naar chocola. En ik dus liever dat chocolaatje kies dan naar een banaan grijp. Ik heb nog heel wat te leren.
Intuïtief eten
Megan vertelt het in mijn ogen echt perfect. Gezond en fit zijn is belangrijker dan al die kilo’s. Het diëten moet eens afgelopen zijn en intuïtief eten moet daarvoor in de plaats komen. Dat verdient pas echt de aandacht. Zolang ik dat intuïtief eten nog niet helemaal onder controle heb en nog regelmatig beland in snaaibuien, zal het nog steeds iedere dag keihard werken zijn. En juist door mezelf neutraal te bekijken en oké te vinden, kan ik dat iedere dag weer proberen. Denk ik negatief, dan komt er van dat intuïtief eten helemaal niks meer.
‘Accepting this body did not mean convincing myself that it was beautiful. It meant giving myself permission to exist regardless.’
Aan jezelf blijven werken
Dat klinkt helemaal niet body positivity wat ik nu zeg, hè? Is het het überhaupt nog wel als je zo in het midden hangt? Voor mijn gevoel draait body positivity nu steeds meer om uitersten en ik mis juist dat gedeelte in het midden. Daar waar je korte metten kunt maken met die dieet-gedachtes om het op te laten volgen door intuïtief eten, waar je respectvol kan kijken naar jezelf en naar anderen, maar waar het oké is om aan jezelf te blijven werken. Waar het oké is om het ene moment vol zelfvertrouwen een foto van jezelf in ondergoed te maken, en waar het op het andere moment gewoon even heel erg moeilijk is. Dat je het ene moment denkt ‘shit Shir, je ziet er verdomd goed uit!’, maar het andere moment denkt ‘Je moet even de touwtjes aantrekken want je broek begint wat strak te zitten.’ Want laat ik écht alles los, dan kan ik zo 10 kilo in een jaar groeien. Maar het draait ook om mensen die met wat anders kampen dan kilo’s. De after-zwangerschapsstriemen, het been dat mist, een ziekte die jouw leven en lichaam beïnvloed, het simpelweg niet oké zijn met je lichaam om wát voor reden dan ook waar men na tijden bij denkt ‘fuck it, ik mag er ook zijn’. Waar zijn zij? Die wil ik weleens horen om daar geïnspireerd door te raken.
Heel dubbel
Voor mij is dit iets heel moeilijks want ik ben wel oké met mezelf, maar toch ook af en toe niet. Ik vind het fijn dat de verhouding met eten chiller is geworden en dat ik weer neutraal kan kijken in plaats van veroordelend, maar ik vind het ook belangrijk dat ik goed voor mezelf zorg en ook aan mezelf werk. Ook als dat betekent dat ik de touwtjes even moet aantrekken, iets andere keuzes moet maken of besluit dat ik toch weer iets fanatieker moet sporten. Ik wil het alleen niet op een dieet-manier doen, maar op een gezonde manier. En dat is dus die balans in het leven waar ik mee blijf vechten en waar ik iedere dag weer aan werk. Ieder moment, in álles wat ik doe. Niet het ene moment drie keer per week de sportschool bezoeken en dan weer maanden niet. De ene keer plaats ik een foto op Instagram in een toffe outfit en ben ik helemaal oké; het andere moment, bijvoorbeeld de foto met Anouk, vind ik het helemaal niet leuk om te zien dat ik een heel stuk flinker lijk in zo’n stom T-shirt. Weg positief zelfbeeld en welcome back dieet-gedachten.
Zoveel verschillen, zo vaak dezelfde issues
Ik heb allemaal mensen om me heen die met hetzelfde strugglen. Een vriendin met maat 40 die zich nog altijd druk maakt om kilo’s, iemand met maat 38 die van alles aan haar lichaam verkeerd vindt, een moeder met maat 38 die zich nog steeds druk maakt als er een kilo aan zit, iemand met anorexia die dagelijks vecht en zichzelf probeert te accepteren om het leven aangenaam te maken. Iemand met maat 42 die de afgelopen tijd veel is aangekomen door een burn-out en weer keihard vecht om de oude te worden en een mooie vrouw op het kinderdagverblijf die nog steeds wat onhandig haar hand verstopt omdat ze die mist terwijl het de kinderen én ons als ouders helemaal niks kan schelen. Dát is wat ik steeds meer mis als ik ga lezen over body positivity. Die middenweg waar we met zo’n 90% van de vrouwen (en natuurlijk ook mannen) in verkeren.
Elk lichaam vieren
‘Omdat wij vinden dat élk lichaam gevierd mag worden en iedereen het recht heeft om zich goed in haar vel te voelen.’ En íeder lichaam is in mijn ogen niet alleen maat 46+, maar álle maten, álle vormen, álle kleuren, álle handicappen, álle vrouwen, alle mannen. Of je nu strijdt als activiste voor fat acceptance of als je dagelijks de strijd met jezelf aan moet gaan omdat de spiegel niet altijd je beste vriend is. Op welke manier dan ook. En ben ik dan eigenlijk wel oké met mezelf als ik dit nu allemaal schrijf? De ene dag wel; de andere dag helemaal niet. En dat is ook oké en dat mag er ook wezen. We verdienen allemaal respect. Dát is waar body positivity om draait en hopelijk komt dat allemaal nog eens samen op een tof evenement. Dan sta ik vooraan om een kaartje te bemachtigen.
Dan ga ik graag met je mee!
Ik zag op instagram dat je twijfelde om dit stuk online te zetten, maar wát een prachtig stuk!! Ik herken me zo in je verhaal!
Ik ben zo’n middenmoot die nog steeds niet de balans heeft gevonden en alles komt tegenwoordig vaker voor dan niets… tijdens mijn zwangerschap moet ik telkens de weegschaal op en ik merk dat dat getal veel te hard gaat. Ik eet gezond, maar al het ongezonde waar ik zin in heb vliegt er net zo hard achteraan.
Ik zou heel graag beter willen zijn in intuitief eten.
Love your blogs de laatste tijd <3
Wauw, ik kan me hier helemaal in vinden!!
Heel goed en vooral ook heel erg herkenbaar stuk. Mijn eerste reactie was bij het lezen van het evenement ook: ‘daar wil ik naar toe’. Tot ik de lijst met sprekers las en daar helemaal niet enthousiast van werd. (Heel eerlijk wat ik dacht dat ‘oei, alleen maar dikke vrouwen’. ) En als er aan een dergelijk evenement behoefte is, helemaal goed. Alleen niet voor mij, precies om de redenen die je aangeeft, omdat ik ook graag afwisseling zie in bij dergelijk onderwerp. Maar dan ook over hoe gezond om te gaan met eten, hoe zorg je ervoor dat je je toch prettig voelt in de sportschool met eventuele beperkingen. En juist al die gedachten die je hierin benoemt, die voor mij en vast ook voor heel veel anderen z0 herkenbaar zijn.
Mooi stuk. Blij dat je het hebt geplaatst.
Heel goed stuk Shirley! Mayra en Josanne vind ik geweldig om te volgen en een hele fijne inspiratie. De andere nu bekende sprekers ken ik niet. Maar ik snap je gedachtengang heel goed. Juist ook de vrouwen in reguliere maten hoor ik niet echt of zie ik niet echt. Of hun mening wordt weggepoetst want ze zien er toch goed uit?! Iedereen heeft z’n onzekerheden, iedereen heeft iets waar ze niet content mee zijn. Vooral op Twitter zie ik nu steeds #bodypositivity door de mangel gehaald worden als vrijbrief voor “gewoon veel eten”. Ik vind het lastig want deze beweging brengt me zoveel, het is lastig om te zien dat er wel een eenzijdig beeld komt op deze manier.
Goed artikel! En goed dat je zo bezig bent, alles draait om balans. Eten, gewicht, zelfwaardering, tijd etc etc.
Jij verwoordt precies wat ik hier al tijden over denk!! Thank god dat je hem wel hebt geplaatst!!
Ik bevind me ook in de middenweg en kan weinig met body positivity want op het moment dat je die term laat vallen gaat het direct over mensen met overgewicht.
Heel mooi verwoord!
❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️
Pracht vrouw! En dat dekt niet eens de lading!
Onwijs mooi omschreven!
Yes, goed geschreven!!
Ik vind Miljuschka Witzenhauzen (kok bij 24 Kitchen) ook ontzettend leuk en positief. Zij zweeft naar eigen zeggen tussen maat 36 en 44 en heeft met al haar bijbehorende lichaamsverhoudingen vrede. Ze eet iedere dag een stuk taart, maar blijft ook fit. Mooie instelling
Ik denk door hoe wij over Body Positivity leren in Nederland, er verwarring is over wat het precies betekent/inhoud. Want het is heel erg bedoel voor mensen die je niet ziet in de media, die niet gelijk behandeld worden. En dat geldt toch veel meer voor maat 46+ dan voor 42/44. Daarom is fat acceptance ook zo belangrijk en de mensen die zeggen dat bopo een vrijbrief om dik te zijn, begrijpen niet dat beweging gaat over respect voor iedereen. Juist ook voor maat 46+, want die krijgt hier natuurlijk nog het meest mee te maken. Qua diversiteit stem ik zeker voor meer huidskleuren, ‘disabilities’ etc (ook absoluut een groep die niet de gelijke behandeling krijgt en te maken heeft met discriminatie). Ik denk dat we ook nog zo erg moeten groeien en wennen aan deze beweging in ons land, dat ik als super blij zijn dat er dit soort initiatieven zijn en dat we stapje bij beetje het onderwerp meer aandacht kunnen geven. Want er valt nog heel veel te leren.
Auteur
Het is inderdaad heel erg gericht op wat je wel en juist niet in de media ziet, maar dat er nu veel eigen interpretaties aan worden gegeven waardoor meer mensen zich erin kunnen vinden, vind ik ook wel iets moois. Voor mij zal dat weer iets anders zijn dan inderdaad iemand met maat 46, 48, 50, maar ook ik voel me niet oké door die beelden. Om maar even iets te noemen. Respect voor iedereen ben ik zeker voor en dat vind ik een mooi iets, maar juist omdat er nog zoveel te leren valt zou ik graag meer diversiteit zien. Body positivity is volgens mij voor iedereen. Maar je weet: ik vind het een fantastische movement en zie veel dames ook zeker als voorbeeld. De diversiteit en juist die middenmoot die zich óók onzeker voelen door de media, die vallen nu een beetje buiten de boot terwijl daar ook interessante dingen te vinden zijn.
Bedankt Shirley! Ik heb gisteren het boek van Megan uitgelezen en jij verwoordt precies hoe ik erover denk. Na mijn zwangerschap ben ik slanker dan ooit. Ik voel me fitter dan ik in jaren ben geweest. Was altijd maar aan het jojoen en begon elke maandag een nieuw dieet. Dat wil en doe ik niet meer, maar ga nu wel veel bewuster met voeding om. Elke dag snoepen moet kunnen, maar ik probeer het dan wel weer te compenseren met iets gezonds. Gelukkig ben ik gek op wortels 😉
Heel goed geschreven! Goed van je dat je dit geplaatst hebt.
Snap je verhaal heel goed. Ik denk dat body positivity een hele mooie beweging is. Maar ik denk ook dat je je niet volledig goed in je lijf kunt voelen als je alleen maar eet wat je wil. Je fit en gezond voelen is denk ik heel belangrijk bij een positief zelfbeeld hebben, los van welke maat je hebt.
Precies dit. Prachtig stuk, blij dat je het geplaatst hebt.
Jij verwoordt precies wat ik denk! Ik werd eerlijk gezegd een beetje moe van bodypositivity, omdat ik ook vond dat het zich zo vast hamerde op 1 specifieke doelgroep: maatje 46+. Ik vind ook dat het veel gevarieerder moet zijn.
me toppertje weer he 😀 toch online gezet en ben er blij om ook!! niemand is happy met zich zelf maar neem jezelf zoals je bent, dik of dun of kort of lang. en dieten en lijnen…..dat moet iedereen maar een keer aftstrepen want die dingen werken niet 😉 ja op korte termijn. Pas gewoon je levensstijl aan en dan zal je je ook echt beter gaan voelen met of zonder een maatje meer 😀 <3
Ik vind het altijd bijzonder dat wij vrouwen alles een naampje moeten geven. Ben je “groot” of “stevig” oid, dan moet het het naampje bodypositify krijgen…
En ik vind het inderdaad soms echt als een vrijbrief overkomen om groot te blijven.
Dank je wel voor dit artikel!
Als je jezelf écht accepteert, echt respect hebt voor je lichaam, dan wil je je lichaam toch ook het beste geven? Dat beste is gezond eten, genoeg bewegen, maar ook zo nu en dan wel die zak chips leegeten (en daar dan ook van genieten in plaats van je schuldig te voelen!). Er is niets mis met het willen werken aan een gezond lichaam. Ik vind het idee achter body positivity geweldig, maar ik denk dat er veel misverstanden bestaan over wat het precies inhoudt. Laten we ALLEMAAL trots zijn op ons lichaam, of dat lichaam nu een maatje 36 of 46 heeft. En laten we ook allemaal goed voor onszelf zorgen. Niet omdat we een of ander onrealistisch ideaalbeeld nastreven, maar omdat we het beste willen voor onszelf (en ons gezin). Omdat we genoeg energie willen hebben, vandaag en morgen. En omdat we gezond willen zijn en blijven, ook in de toekomst.
We hebben allemaal onze eigen onzekerheden en dat harde, strenge stemmetje in ons hoofd. En die onzekerheden hoeven niet alleen lichamelijk te zijn. Juist als je leert dat dat stemmetje dat stemmetje maar is, dat het normaal is dat je je soms onzeker voelt, gaan deuren open. Juist als je leert om minder te oordelen en je gedachten van een afstand leert te zien, zorgt dat vaak voor de motivatie om wel goed voor jezelf te gaan zorgen.
Body positivity is geen vrijbrief om maar passief achterover te gaan leunen, dan mis je echt de nuance..
Fijn, je artikel, heel herkenbaar. Ik dacht precies hetzelfde toen ik de sprekerslijst zag, hier pas ik niet tussen.
Een film die, naar mijn mening, heel goed weergeeft wat Body Positivity inhoudt is Embrace van Taryn Brumfitt. Te zien op Netflix.
Wat een goed artikel, Je slaat de spijker op zijn kop. Het is jammer dat het bij sommigen doorslaat en een soort ‘vrijbrief’ is geworden. Vind body positivity een geweldig iets, maar het is zoveel meer dan alleen je maat of gewicht en ik hoop dat dat zich meer zal ontwikkelen.
Volgens mij sla je hier de spijker op z’n kop. BP draait in mijn ogen om iedereen met een lijf, maar op de een of andere manier voelt dat vaak niet zo. Ik ben het volledig eens met dat we in de media meer variatie zouden moeten zijn. Qua kledingmaat, qua vorm, qua huidskleur, qua alles. We moeten af van de toxic manier waarop we allemaal onbewust zijn opgevoed; namelijk dat er maar 1 lichaam goed genoeg is. Dat we onze buik moeten haten, tegen onze kinderen zeggen ‘niet teveel snoep dan krijg je een dikke buik!’ Het is een stuk bewustwording voor ons allemaal, ongeacht je maat. En volgens mij is er niks mis met sporten en gezond eten als jij daar blij van wordt? De kern van BP is volgens mij nog steeds ‘gelukkig zijn’. En sommige mensen worden oprecht gelukkig van sporten. Zelf heb ik BP een beetje naast me neerlegd, precies om de redenen die je beschrijft. Wel ben ik meer gaan lezen over intuitief eten en door middel van die manier van denken voel ik me inmiddels heel gelukkig <3
Hosanna!!! Dit is precies waar het voor mij ook voor staat. Ik ben ook wat te zwaar en vind het gezonder om wat lichter te zijn en gezonder te eten. Niet maatje 36 hoeven te zijn en mezelf in alle maten accepteren en goed voelen, dat is voor mij belangrijk. Maar ook dat ik enorme spataderen heb, wat ik echt vreselijk vind, maar wel gewoon de korte broek aan en denken, ik ben goed zoals ik ben en dit ben ik!!
Volledig akkoord! Bravo voor de eerlijkheid!
Precies dit is wat ik versta onder bodypositivity; acceptatie van iedereen ongeacht omvang, gewicht, afkomst, beperkingen, etc. Maar het is geen vrijbrief om jezelf te laten gaan. Van jezelf houden is je lichaam geven wat het nodig is en dat is af en toe iets lekkers, maar in de basis moet er balans zijn.
Jammer dat er op die lezing geen diversiteit is.
Exact dit! Ik ben zeker over mezelf en mijn lichaam maar dat wil niet zeggen dat ik soms denk er mag mss wel een kilootje af. Maar ik durf me met mijn kilootje meer en 3 maanden na mijn bevalling wel in bikini vertonen in her zwembad. Ik ben er een grote voorstander van dat iedereen zich gelukkig en zelfzeker kan voelen. Niet het gevoel te moeten hebben te voldoen aan een ideaalbeeld…
Nou dit precies! Amen
We zijn wel gewend van jou dat je nogal eens switcht van mening toch? Eerst héél enthousiast (sporten , rennen, trouwen) en dan later er weer van terugkomt!
Auteur
Dan heb je mijn woorden totaal niet begrepen. Ik kom nergens op terug, ik deel alleen mijn mening op iets wat ik tegenkom. Ik sta er nog steeds voor de volle 100% achter, verdiep me erin en zet me er graag voor in. Ik ben er dagelijks mee bezig en het is voor mij echt een stuk persoonlijke ontwikkeling. Lijkt me alleen maar een mooi iets. Ik vind alleen iets wat nú ontstaat, en dan vooral met betrekking tot het event dat eraan komt, niet helemaal passend.
Wat betreft sporten: doe ik nog steeds. Wat betreft rennen: was een losstaand doel voor mezelf en heb ik netjes voltooid met een 10 km en een 5 km run. Waarom moet dat er steeds weer bij gehaald worden? Ik probeer dingen in mijn leven en het een is blijvend en het andere niet. Ik ben iemand die dat deelt, in tegenstelling tot iemand anders. Wat betreft trouwen: we hebben plannen, maar hebben geen haast. We zijn 15.5 jaar samen en heel erg gelukkig. Ik deel niet alles wat er speelt in mijn leven, hoop dat je dat beseft. Het gaat jullie ook niet allemaal aan, trouwens. En je reactie op het artikel over Anouk en mij heb ik maar even verwijderd, daar weet je écht niet wat je zegt en sla je compleet de plank mis. Sterker nog: je zet jezelf totaal voor lul. Ik heb de bans op de ‘mobiele netwerk ip’s aka anonieme’ ip’s er sinds kort af maar zo te zien was dat tóch geen goed idee. Mocht je nog willen reageren, dan kan dat via jouw WiFi-netwerk. Hopelijk doe je dan eens. Fijne dag verder.
Wauw wat sla je compleet de plank mis hiermee.. Laten we alle dingen die jij door de jaren heen gedaan, geprobeerd en gewenst hebt eens onder de loep nemen en bekijken of je op alle punten alles nog steeds goed doet, of alles geslaagd is en je nog werkelijk overal hetzelfde over denkt.
Is dat ook niet wat het leven is? Uitdagingen aanpakken, bekijken en onderzoeken of het iets is wat bij je past ja of nee en daar dan beslissingen over nemen!
Ik mis ook een beetje de balans in het body positivity verhaal. We gaan ook van het ene naar het andere uiterste. Van Fitgirl naar ?? fatgirl? Als ik het zo even mag noemen. Volgens mij staat body positivity meer voor blij zijn met je lichaam en kleding dragen waarin jij je lekker voelt. Dus een jurkje, je favoriete broek of dat vrolijk gekleurde shirt ipv altijd die oversized trui waarin je je probeert te verstoppen. Jezelf laten zien dus!
Ik merk nu dat sommige mensen er in doorslaan en het zien als een vrijbrief om zich vol te eten en om kleding te dragen die helaas niet zo flatterend is. Het lijkt mij namelijk niet dat je je daar dan lekkerder in voelt. (aanname) Wat ik bedoel is dat iedereen geweldige kleding kan dragen zoals een croptop mits je het goed combineert of een strakke jurk ook al zie je hier je buikje in en dat je dat zeker mag showen. En ik vind het zonde dat dat nu niet gedaan wordt. En een rolletje in een bikini die mag natuurlijk zeker gezien worden want we zijn nu eenmaal geen victoria secret modellen.
Lastig om zoiets te verwoorden, want je wilt ook geen mensen tegen het hoofd stoten.
Waw, echt een heel mooi stukje dit en het verwoordt helemaal mijn gevoel over dit onderwerp. Dank je wel hiervoor, ik heb er echt iets aan gehad.
Ik ben het helemaal met je eens! Ik mis ook enorm de middenweg. Ik heb momenten dat ik me meer fitgirl voel en me heerlijk voel doordat ik goed eet en lekker aan het sporten ben. Maar juist de momenten dat ik niet fit ben en ik vaker kies voor de snelle calorierijke hap i.p.v. een ‘slanke maaltijd’ kan ik wel wat zelfvertrouwen krijgen. Het gaat voor mij allemaal om balans. Ik wil tevreden zijn met mezelf, accepteren dat ik niet alles aan mijn lichaam mooi vind, maar me ook fit voelen of juist accepteren dat ik even niet fit ben.
Ik krijg vaak de opmerking dat ik niets te klagen heb doordat ik maat 38 heb na twee kinderen, maar iedereen heeft z’n onzekerheden. Ook ik. Het kan net zo moeilijk zijn voor iemand met maat 34 om wat aan te komen, als voor iemand met maat 50 om wat af te vallen. Maar die met maat 34 krijgt te horen dat ze niet moet zeuren en die met maat 50 moet volgens iedereen minder in d’r mond stoppen. Al die oordelen die we over elkaar hebben en dat ook nog moeten uiten… pffff