Afgelopen dinsdagavond waren Maran en ik uitgenodigd in het ziekenhuis waar mijn verloskundigenpraktijk mee samenwerkt voor een algemene voorlichting over de bevalling. Nu heb ik als werkeloze al veel tijd gestoken in mezelf inlezen op het gebied van de bevalling zelf. Toch leek het me een goed idee om op te komen dagen op deze voorlichtingsavond. Wie weet zou er nieuwe informatie gegeven worden, of zou er iets specifieks verteld worden over bevallen bij deze verloskundigen en/of in dit ziekenhuis.
Om half acht zaten Maran en ik dus keurig te wachten tot de powerpointpresentatie zou beginnen. Deze was overigens erg interessant, ondanks dat er voor mij weinig nieuwe informatie bij zat. Ik heb namelijk al veel gelezen over bevallen zelf en nog veel meer ervaringsverhalen van vrouwen gehoord en gelezen. De algemene informatie in de presentatie zelf was dus iets te algemeen voor mijn doen. Toch vond ik het heel prettig om te horen dat de twee verloskundigen vanuit hun eigen ervaring spraken. Zij maken al jarenlang bevallingen mee en stelden mij erg gerust. Ondanks dat iedere vrouw, iedere baby en iedere bevalling anders is, zijn er vooral heel veel overeenkomsten. Het overgrote deel van de bevallingen verloopt soepel en gezond en uiteindelijk komen de meeste mama’s en baby’s de bevalling gelukkig zonder al teveel kleerscheuren door.
Tijdens de presentatie kregen we ook te horen over de mogelijkheid tot het maken van een geboorteplan. Waarschijnlijk hebben jullie daar wel eens van gehoord, maar voor die enkeling die nu verbaasd haar wenkbrauwen ophaalt: in een geboorteplan kun je globaal of middels een format beschrijven hoe jouw ideale bevalling eruit zou zien, wie je erbij wilt hebben en of je eventueel pijnstilling zou wensen. Ik heb zo’n format al regelmatig bekeken, maar nog nooit is het me gelukt om iets zinnigs op papier te zetten daarover. Ik weet niet hoe mijn lichaam gaat reageren op de bevalling zelf en de pijn die daarbij komt kijken. Dus ik weet ook niet wat de beste beslissing voor mij op dat gebied gaat zijn.
Een heel simpel voorbeeld is de vraag over de plek van het bevallen. Wil je als zwangere vrouw in het ziekenhuis je baby ter wereld brengen, of doe je dat thuis in je eigen bed? Op die vraag weet ik eerlijk gezegd al niet eens antwoord te geven. Aan het begin van mijn zwangerschap wist ik zeker dat ik thuis wilde bevallen. Lekker in de veiligheid van mijn eigen plekje. In mijn blote kont door de benedenverdieping (slaapkamers en badkamer) dwalen met mijn (schoon)ouders die op de bovenverdieping een kopje koffie aan het drinken zijn en wachten tot ze eventueel naar beneden geroepen worden voor steun of om uiteindelijk hun kleinzoon te bewonderen. Maran zou dan tussen beide verdiepingen rond kunnen lopen. Lekker bij mij zijn, maar af en toe ook even naar de rest lopen voor wat bemoedigende woorden of wat nieuwtjes door te spelen. Het leek me de ideale oplossing.
Totdat ik ging twijfelen door beangstigende verhalen en vragen uit mijn omgeving. “Wil je niet liever in het ziekenhuis zijn? Als er dan iets mis gaat, heb je meteen de beste zorg bij de hand!” en “in het ziekenuis heb je beschikking tot pijnstilling. Kan heel fijn zijn om daar gebruik van te kunnen maken!” waren twee veel gehoorde argumenten die mij in de richting van een ziekenhuisbevalling hebben geduwd. Want ja, inderdaad. Wil je met een eventuele, vervelende complicatie nog met piepende banden en helse weeën richting het ziekenhuis moeten rijden? Gedurende de rest van mijn zwangerschap ging ik er dus vanuit dat het gewoon een poliklinische bevalling (in het ziekenhuis, dus) zou worden. Better safe than sorry.
Heel eerlijk: ik weet het nu niet meer zo zeker. Ik weet helemaal niets meer zeker. Die relaxte thuisbevalling lonkt toch ook wel heel erg. En met zo’n complicatieloze zwangerschap is de kans op een ‘normale’ bevalling zonder gekke problemen toch wel erg groot, zou je denken. Maar wie ik precies bij de bevalling wil hebben, of ik pijnstilling wil, wat ik wil dat er bij eventuele complicaties gebeurt en wat ik precies na de bevalling wil… Dat lijkt nog zo’n ontzettende ver-van-mijn-bed-show dat ik daar nog helemaal geen definitieve keuze over wil maken. Ik twijfel over alles, omdat ik me geen voorstelling van het daadwerkelijke moment kan maken. Bovendien kan het alle kanten op gaan, ook op het moment zelf. Alles kan van een leiden dakje lopen, maar het kan ook allemaal opeens mis gaan. En daar sta je dan, met je zorgvuldig uitgedachte geboorteplannetje waarop staat aangegeven dat je liever zonder pijnstilling wilt bevallen.
Hoe bereid je je voor op iets wat je nog nooit hebt meegemaakt en waar je je, eigenlijk, geen voorstelling bij kán maken? Of laat je het allemaal afhangen van het moment? Zijn er vrouwen die, op het laatste moment pas beslissen of de ze bevalling thuis uit willen zitten, of dat ze toch naar het ziekenhuis besluiten te gaan? Hoe hebben jullie dat gedaan? En hebben jullie voorafgaande aan het hele circus iets op papier vastgelegd? Hoe is de bevalling uiteindelijk verlopen, in vergelijking bij een eventueel geboorteplan? Ik ben heel benieuwd hoe alle ervaringsdeskundige mama’s dat hebben gedaan. En ik ben ook erg benieuwd of de mede-zwangeren hier al over hebben nagedacht. Kom dus maar door met die comments! Wie weet schrijf ik met jullie hulp een geboorteplan waar je U tegen kunt zeggen!
Auteur
Ik had niet een heel plan geschreven maar gewoon wat dingen aangegeven bij mijn verloskundige en bij Raymond: in het ziekenhuis bevallen, pijnbestrijding en alleen Raymond erbij. Nou, plan of niet: ik moest naar het ziekenhuis vanwege vroegtijdig gebroken vliezen en toen ik pijnbestrijding wilde was ik al te laat omdat de bevalling ging beginnen. Je kunt natuurlijk voorkeuren hebben maar dat hoeft echt niet zo zwart wit in een plan hoor. Het is gewoon belangrijk dat je erover nadenkt zodat jij, maar ook mensen om je heen, kunnen inspelen op je wensen. Ik schreef niks op maar had een soort bevallingsgesprek met mijn verloskundige 🙂
Wij gaan aanstaande woensdagavond naar de voorlichting. Ik heb nooit thuis willen bevallen en heb me nu ingeschreven bij het geboortehotel in het ziekenhuis. Dat zit gewoon in dezelfde gang als verloskundigeafdeling. Huiselijke sfeer, tweepersoonsbed en eigen badkamer met bad. Als ik moet blijven slapen, mag mijn vriend ook blijven. Ik wil dat niemand op de hoogte is van mijn bevalling, pas als het geboren is en we even samen als gezin hebben doorgebracht (uurtje ofzo) willen we de ouders bellen. Althans, dat is het plan.. 🙂
Zo’n plan invullen lijkt meheel lastig inderdaad. Succes!
Ik heb wel een aantal voorkeuren op papier gezet.
Ik wilde bijvoorbeeld niet weten of ik geknipt zou worden of niet, ik dacht, dat doen ze maar gewoon als het moet en klaar. Maar ik heb er bijvoorbeeld ook in gezet dat mijn man altijd bij de baby moest blijven als we even gescheiden zouden worden. Zulke dingen.
Ik wilde wel graag in het ziekenhuis bevallen maar ik vond het een fijn idee dat ik tot op het laatste moment kon besluiten om thuis te blijven als ik dat wilde.
Ohhh ik heb een groot verschil tussen ons gevonden haha! Ik weet dus precies wat en hoe ik het wil (of het gebeurt is een tweede…). In het ziekenhuis, alleen Robert erbij, liever geen pijnstilling maar als ik er toch om vraag of de mensen raden het me aan dan wel. In geval van een keizersnede ook alleen Robert erbij en als ik dichtgenaaid word is onze baby bij Robert. Dat laatste heb ik van Bibian “geleerd”. Zij had een geboorteplan, ook met het idee: ik hoef een keizersnee niet te omschrijven. Maar het is maar goed dat ze dat wel gedaan had!!!
De eerste keer dacht ik: we zien wel hoe het gaat. Achteraf had ik graag een bevallingsplan gemaakt met een paar wensen. Geen draaiboek maar gewoon een aantal punten. In je laatste weeën kan je echt niet helder denken wat je nu precies wilt vond ik. Nu de tweede bevalling nadert heb ik mijn bevallingsplan alvast in mijn zwangerschapskaart gezet. Ik wil wel naar het ziekenhuis. Gewoon voor de geruststellende gedachte. 🙂
Ik had dus wel heel netjes een plan gemaakt. Ik wilde thuis bevallen en geen pijnstilling. Het ging dus totaal anders 🙂 Ik werd ingeleid i.v.m. een te hoge bloeddruk en dan moet je in het ziekenhuis bevallen. Daar heb ik wel gekozen voor pijnstilling, omdat ik de weeën-storm niet meer trok. Zo kan je dus alles op papier hebben hoe je het wilt, maar houd er ook rekening mee dat het totaal anders kan lopen. Het gaf mij van tevoren wel rust om het op papier te hebben.
ik wilde graag thuis bevallen, maar toen de ontsluiting niet op gang kwam, zijn we toch maar naar het ziekenhuis gegaan. Achteraf een goede keuze, de baby was te groot en zou onmogelijk zonder hulp (lees knip en vacuum) ter wereld kunnen komen.
Moet er niet aan denken om tijdens het persen nog naar het ziekenhuis te moeten gaan, op 4 hoog zonder lift.. Gelukkig is alles goed gegaan 🙂
Succes met je keuze, doe waar je je goed bij voelt.
oja, ik wilde ook alleen mijn vriend erbij. Toen het begonnen was wilde ik toch wel heel graag mijn moeder erbij, ben blij dat ze er uiteindelijk bij was!
Hier hetzelfde verhaal. Ik wilde in eerste instantie in het ziekenhuis bevallen. De verloskundige dacht dat het echter thuis wel kon. Uiteindelijk bijna geen ontsluiting na een halve dag en nacht weeën. Dus alsnog naar het ziekenhuis toe. Uiteindelijk ook maar beter, onze zoon bleek namelijk met zijn hoofdje vast te zitten in mijn bekken en hij lag scheef. Daardoor vlotte de ontsluiting niet. Uiteindelijk ook met knip en vacuüm pomp geboren. Mijn zwangerschap was ook geheel probleemloos. Ik wil je hiermee echt niet bang maken Betty, maar ik zou iedereen het ziekenhuis aanraden. Inderdaad better safe than sorry. Succes met de laatste loodjes!
Liefs desiree
Mij is afgelopen week verteld dat uit onderzoek bleek dat een thuisbevalling net zo veilig is als een ziekenhuis bevalling. Ook krijg je thuis korter de tijd om te persen dan in het ziekenhuis, dus als er iets aan de hand is, ben je alsnog op tijd in het ziekenhuis. Wat mijn VK ook zei, is dat je deze keuze het best kon beslissen als je 5cm ontsluiting had! 😉 dan kon je of naar het ziekenhuis vertrekken, maar kan het ook heel goed zijn dat je absoluut niet de auto in wil met je weeën. Ik ga in eerste instantie uit van een ziekenhuis bevalling, maar als ik tegen die tijd thuis wil blijven dan doen we dat. Zelfde met pijnbestrijding. Als ik tegen die tijd denk dat ik het niet meer vol kan houden, dan beslis ik dan nog wel of ik pijnbestrijding wil of niet 🙂 gewoon helemaal neutraal ingaan, met een mindset van: wat gebeurd, gebeurd!
Haha wat een herkenbaar verhaal weer!
Ik heb geen plan gemaakt. Wel had ik een aantal wensen die ik goed met mijn man heb besproken. Door de voorlichting in het ziekenhuis heb ik gekozen voor een bevalling in het kraamhotel. Bij ons zit het kraamhotel aan het ziekenhuis vast en op die manier leek het een beetje op thuis, maar was ik toch in de buurt van het ziekenhuis als het mis zou gaan. Ik wilde geen pijnbestrijding en ik wilde alleen mijn man er bij.
Uiteindelijk liep het allemaal anders omdat ik ver over tijd ging en moest worden ingeleid in het ziekenhuis. Vanaf de tweede wee was ik zo de weg kwijt, dat ik ben gaan huilen om verdoving. Toen ze mij die na anderhalf uur eindelijk wilde geven, bleek ik volledige ontsluiting te hebben en mocht het niet meer. 10 minuten later werd mijn dochter geboren.
Mijn bevalling duurde vanaf de eerste wee tot moment van geboorte 2 uur en 8 minuten. Natuurlijk zal het infuus er wat mee te maken hebben, maar niemand had verwacht dat het zo snel zou gaan. Mijn eigen verloskundige wilde er bij zijn, maar was niet op tijd.
Dus mocht ik het ooit weer doen, kies ik weer bewust voor een ziekenhuisbevalling omdat ik pijnbestrijding wil en dat ook in het kraamhotel niet gegeven wordt. Maar dan maak ik absoluut een plan, met daarin de eis dat ik pijnbestrijding krijg, zodat ze me niet weer te lang laten liggen. Dit omdat mijn eerste bevalling helemaal langs mij heen is gegaan en ik dat achteraf gezien echt heel erg vond.
Ik denk dat zo’n plan je vooral van te voren heel veel rust kan geven. Maar je moet het plan ook los kunnen laten wanneer het er op aan komt. Uiteindelijk kiest de verloskundige op het moment zelf toch wat het beste is, denk ik.
Wat heerlijk om jullie ervaringen te lezen! Ik merk dat ik er echt wat aan heb!
Het hoeft nog niet definitief te zijn, maar waarschijnlijk zet ik binnenkort toch wel wat op papier! 🙂
Bedankt!
Haha toevallig… ik wil nu net deze morgen mijn geboorteplan gaan uitschrijven en vanavond met m’n verloskundige bespreken! handig om nu gelijk wat extra tips te lezen! 🙂
Ik weet wel al sinds het begin zeker dat ik in het ziekenhuis wil bevallen, zodat ik gelijk in goede handen ben voor het geval er iets niet goed gaat.
Verder wil ik geen pijnbestijding, maargoed ik heb ook werkelijk geen idee hoe ik reageer op weeën dus ik zet er wel in dat als ik er echt om schreeuw ik het wel wil hebben 🙂 verder wil ik ook geen stagiaire aan mijn bed en alleen mijn vriend erbij. Familie bellen we pas als ons meisje geboren is en als de bevalling echt heel lang duurt moet mijn vriend af en toe op mijn mobiel Facebook en whatsapp aanklikken zodat ze zien dat ik online ben geweest want was vorige week een hele dag mijn mobiel vergeten en toe dacht mijn moeder dus al dat ik aan het bevallen was want ik reageerde nergens op 😉
Hahaha, slim van je! Ik ken ook iemand die elk moment kan bevallen en stiekem kijk ik ook heel de dag wanneer ze voor het laatst online is geweest! 😉
Hahaha, daar ben ik ook nog over aan het nadenken! M’n Facebook gaat in ieder geval op slot, zodat niemand me kan taggen of een berichtje kan plaatsen. Wil niet dat m’n familie of beste vrienden op Facebook moet lezen dat ik bevallen ben! En op whatsapp kun je gelukkig niet zien wanneer ik voor het laatst online ben geweest, dus dat scheelt ook :p
Ik vond het geboorteplan ook niet invullen van te voren. We hebben met de verloskundige afgesproken dat we thuis zouden beginnen en dat ze aan zou geven wanneer het uiterlijke moment is om naar het ziekenhuis te gaan (natuurlijk spoed en complicatie daar buiten gehouden). Op het moment dat ze zei dat dit het moment was om eventueel naar het ziekenhuis te gaan zag ik dat niet zitten. Ik vond thuolis erg fijn. Uiteindelijk is mijn dochter ook thuis ge oren.
Ik vond het ook lastig om dat allemaal van tevoren te bedenken, maar naarmate de bevalling dichterbij kwam merkte ik dat ik bepaalde dingen toch wel helder kreeg. Zo wilde ik graag thuis bevallen, ik voel me nooit zo prettig in ziekenhuizen, wilde graag op mijn eigen manier, relaxt en in mijn eigen omgeving bevallen, bovendien is dit net zo veilig als in het ziekenhuis (ze hebben hetzelfde tot hun beschikking!)(ik woon ook niet ver bij een ziekenhuis vandaan en zou er in geval van nood ook snel zijn). Ik wilde alleen mijn vriend erbij en ook pas de ouders enzo bellen op het moment dat wij weer een beetje bekomen waren en ik gedoucht etc was. Mochten we toch naar het ziekenhuis moeten en er pijnbestrijding aan te pas komen wilde ik alleen de pijnbestrijding waarbij je zelf niet heel suf/afwezig zou worden (dus dan een ruggenprik). Mocht het een keizersnee worden wilde ik graag, als het kon, mijn meisje gelijk bij mij en niet gelijk gescheiden worden (indien noodzakelijk natuurlijk wel!). Sowieso wilde ik haar graag gelijk huid-op-huid bij me, zo lang mogelijk. En de rest zou ik wel zien als het zover was.
Ik ben uiteindelijk thuis bevallen en vond het erg prettig. Heel ontspannen en fijn om gewoon onder m’n eigen douche te springen, 400 keer naar de wc te gaan en rondjes te lopen door het huis. Daarna lekker gewassen en in mijn eigen frisse bed (lang leve de kraamhulp!) te duiken en nergens heen te hoeven, heerlijk!
Succes met het maken van de keuzes! En pin jezelf ook nergens op vast, het kan zomaar anders lopen en dat zou dan wel eens tegen kunnen vallen..
Bij bracht het rust zo’n bevallingsplan op papier te zetten. Op het grote moment zelf is er niks van terecht gekomen. Na 19 uur van zware weeen zijn we toch maar naar het ziekenhuis gegaan omdat ik maar 3 cm ontsluiting had. Weg thuisbevalling. Daar kreeg ik een ruggenprik. Was niet onderdeel van het plan, maar ik was kapot. En natuurlijk moest ik op het moment supreme ingeknipt worden. Mijn grootste nachtmerrie. In mijn bevallingsplan had ik gezegd, knip maar, maar zeg alsjeblieft niks. En dan pakken we nu de schaar om te knippen, hoorde ik… Mijn man zei nog heel lief: nee, niks zeggen. Mij maakte het allemaal niet meer uit. Na 23 uur moest die baby eruit en hoe kon me op dat moment gestolen worden. Kortom: het kan je misschien wat rust geven vooraf, maar houd er niet al te veel aan vast want de kans is groot dat het niet loopt zoals je hoopt. Succes ermee!
Grappig om die verhalen te lezen. Zo zie je maar weer dat ook al heb je een ‘plan’ het 9 van de 10 keer totaal anders uitpakt. Maak je ook geen illusie dat in het ziekenhuis alles ‘snel’ gaat. Ik moest na een totaalruptuur ook gewoon 1,5 uur wachten op de gyneacoloog die opgepiept moest worden want er was er op dat moment (zondagochtend) geen aanwezig in het ziekenhuis. Dus… 😉 Succes in elk geval met je laatste loodjes.
Ik ben 6 weken geleden bevallen en ik had een redelijk uitgebreid geboorteplan. Daar stond oa in dat ik in het ziekenhuis wilde bevallen, dat ik een ruggeprik wilde en dat vriendlief bepaalde beslissingen moest nemen als het op een keizersnee uit zou draaien en ik bv niet goed meer aanspreekbaar zou zijn. Nou, het is toch allemaal anders gelopen dan ik me voorgesteld had. Ik ben we in het ziekenhuis bevallen uiteindelijk maar zonder ruggeprik omdat de ontsluiting met een rotgang ging bij mij zodat daar geen tijd meer voor was (ik bedoel: in een uur tijd van 4 cm naar 8 cm en ook nog een flinke weeenstorm) Het persen schoot alleen niet op, ik heb er ruim anderhalf uur over gedaan en toen werd de gynaecoloog er bij geroepen. Mijn dochter is uiteindelijk na een flinke knip en vacuumpomp geboren en dat was beslist geen prettige ervaring. Het is maar goed dat ik in het ziekenhuis was want ze had in het vruchtwater gepoept, de navelstreng zat om haar nek, en ze was een sterrenkijker dus ze lag helemaal verkeerd/gedraaid. Als ik thuis was geweest had ik met de ambulance naar het ziekenhuis gemoeten omdat ik haar er nooit zelf uit had gekregen uiteindelijk. Ik heb geen spijt van mijn geboorteplan maar als je maar voor ogen houdt dat het een hulpmiddel kan zijn maar geen voorwaarde is. Hoe een bevalling gaat lopen is niet te voorspellen. Maar gelukkig kun je wel tot het laatste moment nog beslissen wat je het liefste wilt. Veel succes nog met de laatste loodjes! En ik hoop dat je een fijne bevalling tegemoet gaat.
Ik zou je vanuit medisch oogpunt een bevalling in het ziekenhuis aanraden, er is een grote kans dat je als primipara (eerste keer bevallen) toch in het ziekenhuis belandt en je medische nood nodig hebt, omdat het dus de eerste keer is.
Ik ben erg blij dat ik in het ziekenhuis bevallen ben, want ik had die medische hulp echt nodig (opeens nood).
Succes!!!
Tja…. Ik wilde sowieso in het ziekenhuis bevallen, inderdaad onder het mom van ‘als er iets gebeurd, zit je op de goede plek’, en dat was maar goed ook. Bevalling verliep prima, maar daarna wilde de placenta niet loslaten. Tweeënhalve liter bloed later op het laatste nippertje toch (met – letterlijk – veel duw en trekwerk) een ritje naar de OK voorkomen. Als ik thuis was bevallen had ik ook met loeiende sirenes naar het ziekenhuis gebracht moeten worden. Bij een volgende bevalling moét ik nu in het ziekenhuis bevallen.
Als mijn situatie zoals de jouwe zou zijn, zou ik denk met mijn vriend bespreken wat ik wel en niet zou willen zodat hij ervoor kan waken als ik een beetje ontoerekeningsvatbaar lig te bevallen. En verder alles over me heen laten komen en op er moment beslissen waar ik me het beste bij voel.
Ik wilde in het ziekenhuis bevallen. Alleen kwam daar niets van terecht. Mijn eerste bevalling ging wat sneller dan gemiddeld. Bij het tweede bezoek van de vk had ik al 10 cm ontsluiting. Achteraf denk ik dat het mede zo snel is gegaan doordat ij in mijn eigen omgeving was en goed kon ontspannen. Ik heb onder de douche de weeën opgevangen. Ik heb eigenlijk een hekel aan de sfeer in ziekenhuizen dus ik weet niet of het me daar was gelukt. Bij mijn tweede zwangerschap was de keus dus makkelijk. En wat was het fijn. Ik kijk echt met een heel goed en fijn gevoel er op terug. Ik moet wel toegeven dat het ziekenhuis op iets meer als 5 minuten rij afstand is. Mocht het nodig zijn dan zou ik er ook snel zijn geweest. Succes met de keuze. Luister naar je hart.
Ik heb een geboorteplan gemaakt, maar die was erg kort en bondig; bevallen in het ziekenhuis. De informatie over pijnbestrijding heb ik gelezen en een voorkeur aangegeven, maar daar zou ik alleen gebruik van maken als ik dat op het moment supreme nodig achtte.
En ja, in het ziekenhuis bevallen en gebruik gemaakt van pijnbestrijding. Mijn bevalling duurde niet lang, maar door de weeënstorm had ik al heel wat energie opgemaakt die ik ook tijdens het persen nodig zou hebben.
Ik ben geen ziekenhuisganger, maar heb mijn bevalling als erg prettig ervaren.
Wat je ook doet.. doe wat jou/jullie fijn lijkt. Het komt hoe dan ook goed, je staat er niet alleen voor!
Ik had ook een geboorteplan, in het ziekenhuis bevallen zo lang mogelijk onder de douche geen pijnbestrijding en alleen mams aanwezig.. nou het werd in het ziekenhuis met een inleiding dus geen douche gezien haha pijnbestrijding heb ik om gesmeekt door de weeen storm van de opwekkers.. en me tante was er ook bij en helaas is het na 34 uur uitgedraaid op een keizersnede 🙁 Maar o wat was ik blij toen ik geen weeen meer voelde hahaha 😉
Wauw zeg, bedankt voor al jullie reacties! Ik zie dat veel geboorteplannen inderdaad in het water vallen op het moment zelf. Wat ik dus al had gedacht.
Toch heb ik gisteravond naar aanleiding van jullie tips het één en ander op papier gezet en besproken met Maran. Dan zullen we nu maar af moeten wachten hoe het allemaal gaat lopen 😉
Ook bij mij liep het allemaal anders dan gepland.. Ik had geen uitgebreid geboorteplan.. Ik wou in het kraamhotel bevallen, zonder pijnmedicatie en wou absoluut geen knip (haha :p) En we wilden eerst met z’n 3tjes genieten en dan familie erbij.
Het liep allemaal anders.. Ik werd ingeleid vanwege oververmoeidheid, moest pijnmedicatie door de weeënstorm en anders kon ik niet bevallen vanwege de vermoeidheid, moest dus in het ziekenhuis, en omdat het persen zo enorm snel ging, kreeg ik toch een klein knipje.. En helaas daarna door naar de OK dus niet met z’n 3tjes kunnen genieten.. Het enige wat wel volgens plan liep is dat de radio aan stond hahahah!
Bij de volgende maak ik er geen meer (zeg ik nu), het loopt toch altijd anders haha!
Succes ermee! 🙂
Hier 2 weekjes geleden bevallen. Ik had een geboorteplan maar had me wel al voorgenomen dat het puur een richtlijn was qua wensen en dat het totaal anders zou lopen. En dat gebeurde ook ☺️We hadden samen een cursus hypnobirthing gedaan en ik wilde onder begeleiding van mijn verloskundige in het ziekenhuis bevallen. Het woord pijn mocht men niet benoemen en ze moesten mij in alle rust naar mijn mp3 bestanden laten luisteren en geen pijnstilling aanbieden tenzij ik er uitdrukkelijk om zou vragen. Uiteindelijk liep ik overtijd en zou ik worden ingeleid met 41+6 dgn. Zes uur voordat ik mij moest melden braken ’s nachts spontaan mijn vliezen en kreeg ik weeen. Het ziekenhuis wilde me toch doorleiden. Wee infuus erbij en ctg om mijn buik. En daar ging de kans om veel rond te lopen en zoveel mogelijk te douchen. Hypnobirthing was een succes want ik heb geen kik gegeven omdat ik helemaal in mezelf gekeerd was met mijn mp3’s. Uiteindelijk klote weeenstorm en ongeveer een centimeter ontsluiting per twee en toen na 16 uur was ik het zat! Ruggenprik gevraagd. Door drukte en complicaties bij iemand voor mij duurde het toch ff te lang voordat ik aan de beurt was. Uiteindelijk had ik persweeen terwijl de ruggenprik gezet werd. Normaal gebeurd dat niet maar door de chaos en het feit dat ik nog steeds niet echt aangaf dat de pijn veranderde in oerdrang heeft geen enkele arts nog even de ontsluiting gecheckt. Ze vonden het wel raar dat ik uiteindelijk na een tijdje nog steeds alles voelde en trillingen had in mijn benen. Toen ik op mijn kamer terugkwam hadden ze het wel door en zat er een arts om te constateren dat ik klaar was om te persen
Ja, zo’n geboorteplan. Daar komt inderdaad weinig van terecht hoor. 😉 Behalve dat een bevalling altijd anders verloopt dan in het geboorteplan, heb ik ook gemerkt dat ze er weinig naar kijken. Ze vragen inderdaad aan je waar je wilt bevallen, maar daar heb je niet perse een geboorteplan voor nodig. Ik had van tevoren bedacht dat het me wel lekker zou lijken om tijdens de weeën onder de douche te zitten, maar op het moment suprême moest ik er totaal niet aan denken. Verder heb ik er wel voor gekozen om in het ziekenhuis te bevallen, en in mijn geval is dat achteraf ook heel goed geweest. Zijn hartslag ging opeens enorm naar beneden waardoor hij direct met een spoedkeizersnede gehaald moest worden. Dit had thuis natuurlijk niet gekund.
Ik denk; doe waar je je goed bij voelt, dat is voor iedereen anders! 🙂 Succes en sterkte met de laatste loodjes.
Een geboorteplan en thuis bevallen is in België niet echt gekend. En persoonlijk vind ik zo’n plan een beetje bs. Je weet idd nooit op voorhand wat er gaat gebeuren en als je dan iemand bent die zich daar aan wil houden, raak je misschien wel helemaal van streek als het anders loopt dan gepland. Ik zou ook niet thuis willen bevallen eerlijk gezegd, hoe aanlokkelijk het ook klinkt om in je eigen omgeving te zijn, de rommel achteraf zou ik liever niet willen opkuisen. Ik dacht op voorhand dat ik snel om pijnstilling zou roepen maar uiteindelijk heb ik het tot 7cm kunnen uithouden. En het idee dat er meer volk aan mijn bevallingsbed zou staan dan alleen mijn vriend deed me rillen van horror, nee, ik vind dit een moment om met zijn tweetjes te delen en niet met de halve familie erbij. Veel succes ermee!
Ik had in mijn hoofd om naar het zkh te gaan. Dit omdat we 3 hoog wonen en ik niet zag zitten met complicaties naar zkh te gaan. Echter ging de bevalling best snel en met pijnlijke rugweeen en 7cm ontsluiting bij de eerste controle was de keuze snel gemaakt en bleef ik thuis. Achteraf heel blij om, had niet anders gewild (en gekund)
Er is al veel gezegd – en je bent er bijna aan toe; op de valreep dus: je kan altijd tíjdens de bevalling besluiten of je thuis wilt blijven of naar het ziekenhuis wilt. Je hebt zoiezo een tas klaar voor het zh (want je weet maar nooit, ook bij een geplande thuisbevalling), veel meer heb je niet nodig voor een geplande zh-bevalling. Hormonaal gezien is er een voordeel aan thuisblijven: er is geen verstoring in de aanmaak van oxytocine, die normaliter (in mindere of meerdere mate) plaatsvindt bij alles waarbij je gestoord wordt in je proces (licht, verplaatsing, andere mensen, andere omgeving). Als je toch besluit te verplaatsen, neem dan iig de tijd om weer in je ‘cocon’ te komen.
Verder is een geboorteplan niet zozeer dat je precies vastlegt wat er gaat gebeuren (want idd, een bevalling is onvoorspelbaar), maar het geeft wel aan welke dingen jij belangrijk vindt. Ik werk als doula in Amsterdam – ik merk dat in vergelijking tot 4 jaar geleden geboorteplannen aandachtiger gelezen worden en ze meer serieus worden genomen (en anders je man hen er even op attenderen 😉 – je hebt nl ook rechten als zwangere, en dat is oa dat jouw wensen serieus genomen worden). Ik wens je een bekrachtigende ervaring toe, en dat je je kleine man maar heerlijk snel in je armen mag houden. Groet, Joyce.