Is het moederschap wat ik ervan verwacht had?

Vandaag is het Moederdag en het is alweer de vijfde die ik mee mag maken. De vorige vier keer werd ik wakker gemaakt met een dikke kus en een knutselwerkje van Skyler dat op het kinderdagverblijf werd gemaakt. Maddox was nog een beetje te klein vorig jaar, maar ook hij heeft dit jaar iets moois weten te maken. Ik kan nu al niet wachten. Skyler kreeg voor de vakantie zijn Moederdagcadeau mee, ingepakt in doorzichtig folie waar moeders niet doorheen kunnen kijken. Skyler snapt er al weken niks van en staat te popelen om zijn cadeau te overhandigen. Ik ben heel benieuwd wat het uiteindelijk is geworden want ja, voor nu heb ik geen flauw idee door het magische papier.

Verre van

Het moederschap; als er nog niet zoveel boeken over geschreven waren had ik heel wat letters op papier gezet om mijn eigen bundel uit te brengen. Want wat kan ik er veel over vertellen. Ik kreeg de vraag of het moederschap is wat ik ervan verwacht had en na heel lang nadenken kan ik hierop antwoorden: nee, verre van. Je weet namelijk pas echt wat het moederschap is als je het zelf ervaart. Je kunt jezelf nog zoveel dingen voornemen, nog zulke mooie plannen maken en nog zo’n mooie verwachting hebben; zodra je zelf moeder bent weet je pas wat het is, hoe je gaat handelen, wat je doet, hoe je als moeder bent en wat het moederschap inhoudt.

Heel heftig

Na de komst van Skyler vond ik het omschakelen van geen naar één baby ontzettend heftig. Hoe moest ik dat nu toch allemaal doen?! Ik vond het op dat moment veel heftiger dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Het verzorgen ging dan redelijk vanzelf; alles eromheen vond ik maar moeilijk. De zorgen die je maakt, de verantwoordelijkheid die opeens op je schouders komt te liggen, de slapeloze nachten die me niet in de koude kleren gingen zitten en het combineren van alles. Ik wilde zoveel en kon tegelijkertijd voor mijn gevoel veel te weinig. Na een jaar kon ik zeggen dat het beter ging maar toen Skyler twee jaar was voelde alles pas echt weer een beetje normaal. We hadden onze draai gevonden, ik was gegroeid in mijn moederrol en ondanks de slapeloze nachten kreeg ik weer energie voor andere dingen en opende ik weer een beetje.

Meevaller

Toen ik zwanger was van Maddox vroeg ik me af hoe het allemaal zou verlopen met twee kinderen. Ik wist ergens wel dat het allemaal zou loslopen, maar kon me op sommige momenten ook enorm druk maken en wakker liggen om de nieuwe situatie die zou komen. Twee kinderen? Hoe moet ik dat, in combinatie met mijn werk in hemelsnaam doen? Maar na de geboorte van Maddox viel het me alles mee. Ja, we hebben een chaotisch eerste jaar achter de rug en ik snakte echt wel naar iets meer rust, maar ik was zelf meer relaxt, voelde me veel meer mezelf, had vertrouwen in mijn kunnen en stond een stuk stabieler in mijn schoenen dan toentertijd met Skyler.

Nooit meer zorgeloos

Ik denk dat ik na de komst van Skyler teveel terug verlangde naar de Shirley voor de zwangerschap, terwijl ik nu voor geen goud meer zou willen ruilen. Het moederschap is namelijk veel zwaarder dan ik had verwacht, maar ook véél mooier en veel gezelliger. Ik geniet van de jongens om me heen en voel veel meer liefde dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Ik ben nooit meer zorgeloos maar ook nooit meer alleen. De liefde die ik terug krijg van beide mannen is intens en maakt me dolgelukkig. Ik ben hun wereld maar zij zijn ook de mijne. Ik geniet ervan om met ze op pad te zijn, om gewoon naar ze te kijken terwijl ze aan het spelen zijn, om ze af en toe even vast te pakken en te knuffelen en heb iets in het moederschap gevonden wat ik daarvoor niet kende; een hoop rust. Het is namelijk goed zo.

Niet zo’n moeder

Van te voren bedacht ik me hoe het zou zijn om moeder te zijn van twee kinderen. Ik verwachtte dat ik zo’n moeder zou zijn die dag en nacht met haar kinderen wilde zijn, die altijd op school zou helpen, die altijd met ze aan het spelen zou zijn en die geen dag zonder ze zou kunnen. In de praktijk is dat anders en de laatste jaren is meer duidelijk geworden dan ooit dat ik een andere moeder ben. Dat ik heel erg de behoefte voel om tijd alleen door te brengen, dat ik het prettig vind als mijn kinderen kunnen spelen zonder aan mijn been te hangen en dat ik gewoon niet die knutsel- en geduldige moeder ben zoals ik vroeger altijd dacht. Dat heeft niets te maken met mijn liefde voor hen want die is eindeloos. Het zorgt er alleen maar voor dat ik een leukere, prettigere en meer geduldige moeder ben. Ik vind mijn eigen ding belangrijk en wil dat –voor zover dat mogelijk is- ongestoord kunnen blijven doen. Zonder schrijven en zonder eigen tijd ben ik een chagrijn en dat heeft geen positieve invloed op mijn opvoedkunsten.

Vertrouwen op mijn gevoel

Over opvoedkunsten gesproken. Het moederschap heeft me iets heel moois geleerd; vertrouwen in jezelf, geloven in jezelf en geloven in je eigen kunnen en gevoel. Voordat Skyler er was had ik slechts één eerdere keer een luier verschoond, ik kampte nooit met slapeloosheid en had geen idee wat een baby nu precies inhield. Maar voor de zwangerschap had ik ook een lagere eigenwaarde, vond ik alles maar mwah en vertrouwde ik nooit zo goed op mijn eigen gevoel. Zo mooi hoe dat verandert als het moedergevoel om de hoek komt kijken. Sinds de komst van Skyler is dat gevoel oersterk en wat mijn hoofd me ook soms vertelt en wat mensen om me heen ook zeggen; mijn gevoel spreekt negen van de tien keer de waarheid en laat me sinds vijf jaar nooit meer in de steek.

Mijn vijfde Moederdag. Wat waren het energieke, vermoeiende, bizarre, heftige en mooie jaren. Het is zó anders dan ik me had voorgesteld, zoveel zwaarder, intensiever, intenser. Maar ook zoveel mooier, zoveel gezelliger en zoveel meer liefde in mijn leven. Ja, ik kan oprecht zeggen dat het moederschap me in positieve zin veranderd heeft. En juist dát vind ik een heel mooi gegeven.