Iedere maand schrijf ik iets over Maddox en ter inspiratie én om weer even terug te blikken en de verschillen en overeenkomsten te ontdekken, zoek ik vaak de artikelen terug die ik tijdens de babyperiode over Skyler schreef. Altijd leuk om te zien hoe Skyler groeide, veranderde en hoe ik het als ouder allemaal aanpakte voor de eerste keer. Het is alleen zo gek om alles te lezen want ik kan me er geen voorstelling meer bij maken. Sterker nog: ik ben nu zó anders als moeder, dat het lijkt alsof het door een heel ander persoon is geschreven. Een persoon die ik eigenlijk niet meer herken.
Laat ik voorop stellen dat alles wat ik toen deed, op dat moment heel goed voelde. Net als nu deed ik maar wat en handelde ik -handelden wij- zoals wij vonden dat nodig was. Ik heb dan ook geen spijt van de dingen en keuzes die ik toen heb gedaan en gemaakt want Skyler is prima uit de verf gekomen en van spijt koop je immers niks. Met slapen vonden we het op dat moment met Skyler het beste, qua eten voelde het op dat moment goed, qua ritme was het op dat moment prima en gewoon hoe we alles in het algemeen deden vonden we op dat moment het beste voor ons eerste kind. Hij is er dan ook zeker niet slechter van geworden en ik vind dat we een fantastisch kind hebben afgeleverd. Maar als ik zie hoe ik alles nu doe, nu ik meer ervaring heb, meer andere moeders volg en meer om me heen hoor, vond ik mezelf op dat moment nogal makkelijk. Ondanks dat ik nu ook makkelijk ben, maar op een iets andere manier. Ik heb tijdens die periode met Skyler vaak comments gekregen van mensen die het niet met me eens waren, bepaalde ideeën niet snapten en daar moet ik nu ook een beetje aan denken. Wat zullen zij nu denken ‘zie je wel!’, nu ik dit artikel schrijf en vertel over het feit dat ik het nu anders doe. Heel anders. Toch wil ik even met de billen bloot en mijn verhaal met jullie delen. Ik zou namelijk nu ook wel op bepaalde dingen van mezelf kunnen reageren. ‘Zou je dat wel zo doen?’
Momenteel met Maddox doe ik nog steeds wat goed voelt, net als toentertijd met Skyler. Echter merk ik dat ik nu meer kennis heb en dit in de praktijk combineer met wat Maddox aangeeft. Natuurlijk is Maddox een heel ander kind met andere behoeften, maar ook in de basis handel ik voor mijn gevoel anders en voél ik me als ouder anders dan tijdens de babytijd met Skyler. Ik zal als moeder altijd onzeker blijven over mijn kinderen, over wat ze nodig hebben en of ik alles wel goed doe. Toch is het nu een andere onzekerheid dan toen met Skyler. Was het eerst vooral omdat alles nieuw was en ik voor mijn gevoel echt geen idee had wat ik deed; nu is het vooral onzekerheid omdat ik nooit weet of het goed is wat ik doe en of het het juiste is wat mijn kind nodig heeft. Ik sta meer achter mijn keuzes, maar ik zal altijd een beetje onzeker blijven of het de juisten zijn.
Maar behalve onzekerheid merk ik vooral dat ik als moeder gegroeid ben en toch bepaalde dingen geleerd heb van de eerste keer. Skyler sliep niet zo best en dus doe ik het nu op een andere manier. Skyler is een dramatische eter en dus ben ik voor Maddox in de weer met zelfgemaakte prakjes in de hoop dat ik een kind krijg dat alles lust. Natuurlijk ook vanwege zijn allergieën, maar dat even terzijde. Maar ook met speelgoed is het anders omdat ik de visie van CompaNanny zo mooi vind en me meer verdiept heb in andere methoden dan alleen in die van mezelf. Bovendien hamer ik nu zo erg op een ritme en hanteer ik vaste tijden bij Maddox, terwijl het bij Skyler allemaal ontzettend los verliep en ik daar eigenlijk wel een heel makkelijk en relaxt kind van heb gekregen. Het ligt ook zeker aan de verschillende kinderen en dat Maddox om heel wat anders vraagt dan Skyler, maar ik sta ook meer open voor andere visies en andere verhalen. Het is niet meer alleen ‘mijn visie en de rest bestaat niet.’ Ofzo.
Je mag ook gerust weten dat ik me nu afvraag of het met Skyler anders was geweest, als ik nu de kennis en opvoedingsdingen op deze manier ook zo bij Skyler had toegepast. Was ik niet een beetje te makkelijk en had ik niet anders moeten handelen? We zullen het nooit weten en eigenlijk hoeft dat ook niet. Zoals ik al zei heb ik geen spijt van die babytijd met Skyler; ik doe het nu alleen op een heel andere manier en zie daardoor ook andere uitkomsten. Of dat echt alleen met het kind te maken heeft? Dat denk ik niet want wij als ouders zijn zeker verantwoordelijk voor de keuzes die we maken. Zoals ik al zei was ik bij Skyler heel relaxt qua ritme, ging hij overal mee naartoe en sliep ‘ie in de kinderwagen. Bij Maddox is dat heel anders; die moet in zijn eigen bed slapen, want anders is hij gerust urenlang wakker. Hij kan niet zoveel omgevingsgeluid verdragen en doet dus amper een oog dicht in de wagen. Heel soms voor tien minuten. Zal dit dan komen omdat we al maanden bezig zijn met een strak ritme en vaste tijden hanteren qua slapen, eten en spelen? Dat ik constant thuis ben als hij moet slapen zodat hij ’s nachts ook beter gaat? Of is het meer kind-eigen? Nu ik erover nadenk en het zo opschrijf, denk ik eigenlijk allebei. In ieder geval als ik naar mijn eigen kinderen en handelen kijk.
Heel eerlijk: ik voel me nu misschien iets beter over mijn keuzes dan met Skyler. Of anders gezegd: ik voel me nu beter als moeder dan als ik de updates terug lees over Skyler die ik toén als moeder schreef. En dat terwijl ik bij Skyler zo zeker van mijn zaak was. Ik behandel mijn kinderen in de basis hetzelfde, ik hou evenveel van beiden en ik zal nooit onderscheid maken tussen beide jongens qua liefde, spullen en beloftes. Maar qua eten, slapen, ritme en spelen probeer ik er dit -vooral- eerste babyjaar wel iets meer, zekerder en anders mee bezig te zijn om een goede basis te leggen.
Al doende leert men en in mijn geval is dat absoluut opvoedings-wise. Ik heb meer kennis, meer moeders om me heen, ik volg nog meer mijn gevoel maar hou ook iets meer vast aan bepaalde dingen zoals schema’s en wat bijvoorbeeld het kinderdagverblijf doet. Ik ben dezelfde persoon als toe maar jeetje, wat ben ik als moeder veranderd. Wat kan een persoon veranderen en wat kan een mens als moeder groeien en leren. Maar ook; wat kun je verschillende kinderen krijgen met andere behoeften.
Vertel eens, andere moeders: ben ik de enige hierin of zijn er meer moeders die het in de basis toch iets anders aanpakken bij een volgend kindje omdat het hen beter past op dat moment of omdat het kind om anders vraagt?
En daarom ga ik altijd als eerste naar jouw blog!!!
Het verschil bij mij: ik hoef me bij de tweede niet te bewijzen. Dat resulteert in een relaxere moeder. Al vond ik zelf dat ik dat bij de oudste ook was…
Auteur
Wat lief, dankjewel! Ik krijg zoveel complimenten de laatste tijd over mijn content en dat doet me onwijs goed X
Je hebt het juist omschreven. Ieder kind heeft zijn eigen behoeften. En ook jouw behoeften bij een tweede kindje zijn veranderd. De basis is hetzelfde, de afwerking iets anders. Zo krijg je twee kinderen met elk hun eigen persoonlijkheid en ruimte om zich te ontwikkelen.
Al doende leert men!
Heel herkenbaar hoor, ook al kan ik er nog niet al te veel van zeggen want mijn tweede is nog geen drie weken oud. Mijn oudste was ook een slechte slaper. Achteraf deck ik dat mee hielp dat ik vermoeidheid signalen niet tijdig zag en hem te lang wakker hield. Daar ben ik nu alerter op. Ook pak ik mijn tweede niet bij elk moppertje meer op. Ik heb ook geen spijt. Met slapen is het alsnog goed gekomen en ik deed echt mijn uiterste best. Ik had het alleen mezelf wat makkelijker kunnen maken, denk ik achteraf.
Auteur
Dat denk ik ook. Skylers was van nature niet zo’n slaper maar denk dat wij er zeker iets invloed op hebben gehad. Bij Maddox was het een kwestie van doorzetten en zoeken naar zijn behoeften. Voor nu gaat het dan ook stukken beter. Maddox ligt bijvoorbeeld netjes om 19:00 uur in bed terwijl we met Skyler lang tot 22:00 uur op zaten. Gek, eigenlijk 😉
Wat je zegt, ieder kindje is anders.
Onze dochter sliep het 1e jaar eigenlijk niet overdag en al helemaal niet in haar eigen bedje. Met haar hielp het juist om erop uit te gaan. Lekker wandelen met baby in de wagen en dan viel ze vanzelf in slaap. Legde ik haar thuis in bed, was het 9 van de 10 keer alleen maar huilen. Zij vond de geluiden ed denk ik juist fijn. Nu is het overigens helemaal andersom, als we nu weg zijn slaapt ze juist niet maar thuis wel, haha.
Het lijkt me heel chill als het bij de 2e net zo gaat en dat je die lekker overal mee naartoe kunt nemen. Wie weet kan dat niet, daar handel je dan weer naar. Ieder kindje is anders en het lijkt mij alleen maar goed om daar rekening mee te houden 🙂
je moet als moeder zijnde altijd doen waar jij je goed bij voelt, waar jij denkt dat het goed is voor je kind. Idere ouder doet het anders en heeft een andere kijk maar ook een ander kind!bij onze jongste ging alles soepeler en net wat je zegd…je hebt meer ervaring 😉
We pakken het in de basis niet anders aan maar zijn wel meer ontspannen. Met name ik. Meer rust in dat het wel goed komt.
Auteur
Dat is hier ook en dat vind ik heel wat waard 🙂
Ik ben heel erg benieuwd hoe ik het ga aanpakken bij onze tweede baby. Voor nu denk ik dat we op onze ervaringen een heel eind komen, maar we moeten natuurlijk niet vergeten dat deze baby een heel ander kindje zal zijn/worden dan onze zoon nu. Ik denk daarom dat het niet gek is dat je dingen anders doet, zolang het maar goed voelt voor jezelf. Zoals jij al zei: je past je aan op je kind, je hebt meer ervaring en kennis. En om je heen zijn nu zooooveel mamabloggers en is er zoveel informatie op die blogs te vinden. In de tijd van Skyler was jij zowat de enige mamablogger!
Leuk artikel heb je gemaakt! Ik kan er nog weinig over zeggen, nr 2 zit nog een heeeeele tijd in mijn buik 😉 maar eigenlijk geloof ik juist iets meer in ‘ nature’ dan in ‘nurture’ wat dit onderwerp betreft… Ons eerste kindje is echt een mannetje van de klok, en op momenten dat wij probeerden daar iets relaxter mee om te gaan of om slaapjes eens op locatie te doen oid was dat echt geen succes. Ik hoor nu ook wel van de creche dat ons mannetje gewoon heel prikkelgevoelig is en alles mee wil krijgen, hij slaapt daar ook met een afgeplakt raam op het kamertje omdat hij anders alles op de gang volgt :p Ik denk dat dat soort dingen echt per kind verschillen en minder per ouder, al geloof ik heus dat je ook wel wat invloed hebt als ouder (gelukkig maar). Ben benieuwd hoe het straks is met nr 2!
Ben het met je eens! Wij hebben ook een heel alert meisje dat we écht precies op tijd op bed moeten leggen want zelf geeft ze niks aan en als ze eenmaal oververmoeid is, is ze zo 48 uur wakker (ja, echt gebeurd).
Wij begonnen juist als hele relaxte ouders, wilden ons kind volgen, samen slapen, etc. Maar dat kan bij haar dus écht niet. Wij vinden onszelf nu helemaal geen relaxte, spontane ouders meer, maarja, dit werkt nou eenmaal voor haar (en dus ons allemaal) het beste. Dus ik geloof heel erg in dat je zo makkelijk bent, als dat met je kind kan 🙂 niet dat je van ‘o zo relaxt doen’, per definitie een makkelijker kind krijgt.
Auteur
Daar hebben jullie ook wel gelijk in 🙂 Skyler kon overal in de kinderwagen slapen; Maddox daarentegen alleen in een donker kamertje. Zelfs niet bij ons in bed, terwijl Skyler daar weer jarenlang sliep. Bedankt voor jullie reactie!
Ik heb pas een kind van 3 maanden maar ik herken jouw stuk heel goed door mijn ervaring met kinderen op werk. Je groeit als ouder elke dag weer een beetje want je blijft een lerend persoon. En die ervaring neem je weer mee in de opvoeding van je kinderen naast dat elk kind anders is en zijn of haar eigen behoefte heeft. En daar hoeft niemand zich schuldig over te voelen en ik vind dat mensen best advies of tips mogen geven, maar aan commentaar heeft niemand wat.
Ik denk niet dat je twee moeders bent, maar dat je twee verschillende kinderen hebt. En uiteraard eerdere ervaringen met Skyler over wat wel of niet werkte voor jezelf, je gezin of Skyler zelf.
Mijn tweede zit nog in m’n buik maar ik ben nu al benieuwd hoe ze zal verschillen of overeenkomen met mijn dochter.
Ik heb tijdens mijn dochters “grootbrengen” op een gegeven moment alle Google zoekwoorden losgelaten en het motto: doen wat werkt! in het leven geroepen. Van het uitzoeken naar methodes, ritmes en al die andere tips werd ik op een gegeven moment helemaal gek. Ik was juist soms ietwat jaloers op jou, omdat jij zo duidelijk wist wat je deed en je eigen pad volgde. Dat vond ik heel krachtig. Zo beschreef je dat ten minste regelmatig bij de updates van Skyler.
Auteur
Daar heb je absoluut een punt. En dankjewel voor het compliment!
Ik was één van diegenen die je destijds soms wat eigenwijs vonden 😉 maar ben alleen maar blij dat je durft te groeien en eerlijk naar jezelf bent. En spijt is idd nergens voor nodig.
Auteur
Dankjewel voor je reactie! Wat ik dan wel leuk vind, is dat jij geen kinderen hebt. Ben benieuwd hoe jij in de toekomst bepaalde dingen uitvoert en of je dan ook nog eens terugdenkt aan de blogs toen en nu, of misschien wel denkt ‘ik ga het héél anders doen’ haha 🙂 Of je er voor jezelf ook weer wat uit haalt of ook erg je eigen pad volgt. Het blijft lastig, dat moederschap 😉
Wat moedig van je dat je je zo eerlijk en open durft bloot te geven! En ik vind het heel knap dat je zo reflecteert op jezelf en op je rol als moeder van twee verschillende kindjes. Niet iedereen doet dat, en ik denk dat het heel leerzaam en waardevol is. Zo groei je alleen maar meer!
Ik wilde nog reageren op dit stukje:
“Bovendien hamer ik nu zo erg op een ritme en hanteer ik vaste tijden bij Maddox, terwijl het bij Skyler allemaal ontzettend los verliep en ik daar eigenlijk wel een heel makkelijk en relaxt kind van heb gekregen.” Want misschien is Skyler niet per se relaxt gewórden, maar kón je zo makkelijk doen omdat hij van zichzelf makkelijker was. En hoeft Maddox nu niet ‘moeilijker’ te worden, maar heeft hij helemaal uit zichzelf meer behoefte aan die structuur en het ritme (anders zou je het ook niet zo toepassen, toch?). Juist knap van je, dat je een andere methode/manier probeert dan hoe je het gewend was of waarvan je dacht dat het de enige juiste manier was!
Auteur
Daar heb je zeker een punt. Dankjewel! Maddox is ook makkelijk, maar op een andere manier 🙂 Hij doet het inderdaad het beste als alles volgens een ritme verloopt!
Geen kinderen hier. Wel binnenkort in de planning, dus hopelijk zal ik het ooit zelf ervaren. Maar interessant om te lezen. En volgens mij doe je t harstikke goed. Ik zeg nu (als nog niet moeder), stop met alle onzekerheid! Maar ik spreek mezelf over 3 jaar nog wel een keer 😉
Herkenbaar stuk. Hier ook 2 jongens die een totaal ander karakter hebben en dus ook andere behoeftes. De oudste (4,5) slaapt nog steeds soms heerlijk tussen ons in terwijl de jongste (2) er niks van moet weten en zn eigen bed als heilig ziet.
Ook qua eten exact hetzelfde. De oudste is een dramatische eter die bij ons altijd potjes kreeg. Bij de jongste alles zelf gemaakt en die eet aanzienlijk beter. Ik heb dus zeker het idee dat de zelfgemaakte hapjes dit verschil hebben gemaakt. Hopelijk geldt dat voor Maddox ook 🙂
Mooi geschreven zo. Ik was bij de eerste erg krampachtig en heel erg van de rust, reinheid, regelmaat en regeltjes. Ze sliep enkel in haar bedje. In de kinderwagen heeft ze nooit willen slapen, en ik was dus ook op de gezette tijden thuis. Toen de tweede kwam dacht ik het wat losser aan te pakken en ik voelde me een stuk relaxter in de moederrol. Maar helaas, ook onze tweede slaapt vanaf het begin enkel in zijn eigen bedje, niet in de wagen en al helemaal niet in de draagzak. Ik heb daar even van gebaald, omdat ik me toch behoorlijk opgesloten en aan huis gekluisterd voelde, en er zo graag op uit wilde met beide kinderen. Iets leuks doen voor de oudste zeg maar, en broertje mee, want die slaapt toch wel onderweg. Niet dus. Uiteindelijk realiseerde ik me wel dat die tijd maar relatief kort duurt, en heb ik zijn behoeftes gevolgd waardoor hij een relaxte baby was. Nu, als peuterpuber, is hij precies hetzelfde als zijn zus destijds. Ik moet zelf weer enorm wennen aan die explosiviteit en daar met hem weer een weg in zien te vinden.