Het zwanger zijn afsluiten

Tijdens de zwangerschap van Skyler wisten we het: dit is niet de laatste keer dat ik rondloop met een dikke buik. Natuurlijk moet het je gegund zijn en is een kindje dragen niet vanzelfsprekend maar omdat de eerste keer vrij soepel verliep, gingen we er al vanuit dat er nog een zwangerschap zou volgen. En inderdaad, drie jaar na de geboorte van Skyler hield ik weer een positieve zwangerschapstest in mijn handen en mochten we het avontuur voor de tweede keer aangaan. Dit keer voelde alles heel anders; dit zou namelijk de laatste keer zijn. Niet omdat ik zwanger zijn niet leuk vind en ook helemaal niet omdat ik bevallen de hel vind, maar omdat we er zeker van zijn dat we maar twee kindjes willen. Nog steeds, ondanks dat ik deze tweede keer op een enorm blauwe wolk zit.

Waarom we daar heel zeker van zijn heb ik al eens eerder uitgelegd in dit artikel. Meer dan twee kinderen is gewoon niet voor ons weggelegd en we vinden het prima zo. Ook nu ik deze tweede keer makkelijker vind en ik onwijs geniet van alles, blijven we bij onze keuze. Toch vind ik het enorm jammer dat ik nooit meer zwanger ga zijn. Dat ik nooit meer met een dikke buik ga rondlopen, nooit meer die schopjes ga voelen, nooit meer naar een verloskundige hoef en nooit meer die nare weeën ga ervaren en een kind mag gaan baren. Ik vond het zó’n mooie, geweldige en bijzondere ervaring en had het allebei voor geen goud willen missen. Ik heb daarom ook echt even iets af moeten sluiten voor mezelf.

De laatste zwangere dag voelde enorm gek. Ik was ’s ochtends gestript bij de verloskundige en voelde dat ik niet veel later zou gaan bevallen. Ik genoot van de buik, maakte nog extreem veel foto’s, probeerde contact te maken met de baby en voelde me heel erg onrustig. Ik werd er zelfs een beetje emotioneel van dat de laatste zwangere uren waren aangebroken. Tijdens de bevalling dacht ik trouwens heel wat anders: thank God dat ik deze narigheid niet meer hoef mee te maken. Halleluja dat ik geen kind meer eruit hoef te persen. En oké, daar ben ik momenteel ook niet zo heel rouwig om. Maar die zwangerschap? En die eerste kraamweken? Die ga ik ontzettend missen.

Misschien dat ik het er daarom de eerste weken ook zo moeilijk mee had, dat Maddox steeds groter werd. Iedere avond weer kon ik wel huilen dat er een dag voorbij was en dat ik geen grip op de tijd had. Het ging allemaal maar door, veel te snel, en ik kon er niks aan doen om het te stoppen. Deze tijd zou ik nooit meer terugkrijgen. Vandaar ook die dikke, vette, blauwe wolk. Ik ben op mijn eigen eilandje gekropen en heb er lang over gedaan om de bewoonde wereld weer in te stappen. Ik moest en zou genieten van al dat kleins, al dat moois, zonder dat iemand me daarbij zou kunnen storen. Heel bewust heb ik ieder geluidje, iedere geur, iedere beweging van Maddox opgenomen want ik wist en weet: dit ga ik nooit meer ervaren. Veel meer dan toentertijd bij Skyler ben ik ermee bezig geweest. Ik zou zeker nog eens een zwangerschap willen ervaren en ik zou zeker nog eens die eerste weken willen beleven. Maar ik weet ook: twee kinderen is voldoende. Ze worden ouder en dan heb ik mijn handen vol. Die eerste knuffelweken gaan voorbij, de blauwe wolk wordt iets minder en het normale leven gaat weer beginnen. En daar past voor ons geen derde kindje bij.

Er wordt me weleens gevraagd of het draagmoederschap niet iets voor mij zou zijn en daar kan ik heel stellig over zijn; nee. Ik vind zwanger zijn fantastisch en ik gun mensen die zelf geen kindjes kunnen krijgen alle geluk van de wereld. Ik hoop van harte dat het ze lukt om via een andere weg hun gezin uit te breiden. Maar een kindje dragen voor een ander en deze vervolgens moeten afstaan, dat kan ik niet aan. Ik vind juist die zwangerschap in combinatie met de eerste, bijzondere weken zo speciaal. Het hele pakketje, inclusief een eigen kindje dat ik voldragen bij me mag hebben. Dus ja, ik ga de schopjes missen en mis nu al het pronken met mijn dikke buik, maar niet zó erg dat ik het draagmoederschap zou overwegen. Respect trouwens voor iedereen die dit wel kan.

Langzaamaan ben ik alles omtrent zwangerschap aan het afsluiten. Ik heb eergisteren mijn nacontrole bij de verloskundige gehad en hoef daar niet meer naartoe. We hebben de bevalling besproken en het is helemaal klaar. Maddox is alweer zeven weken en dat betekent ook dat we tevens de kraamperiode voorbij zijn. Dat er nu geen newborn maar een echte baby in de wieg ligt. Een baby die maat 56 draagt en van wie ik maat 50 moet gaan opbergen. Maar dát kan ik nog even niet aan. Ik steek dus nog even mijn kop in het zand, draag Maddox dicht bij me in de draagzak en kruip snel die blauwe wolk weer op. Zwanger zijn: ik ga het missen. De kraamweek: ik ga het missen. Maar nieuwe periode: bring it on! Alleen niet te snel…