Maddox is zes weken: goodbye kraamperiode

Vandaag is Maddox zes weken en dat betekent dat mijn kraamperiode officieel voorbij is. De kraamverzorgende is natuurlijk alweer een tijdje weg (en ik mis haar nog steeds!) maar de weken daarna mag je ook nog rekenen tot de kraamtijd. Om je lichaam te laten herstellen van de bevalling, te wennen aan de nieuwe gezinssamenstelling en zelf een beetje bij te komen. Ondanks dat ik me alweer een tijdje goed voel, behoorlijk snel gewend was aan de nieuwe situatie en alles alweer opgepakt had, vind ik het toch wel een dingetje dat ik de kraamperiode nu voorgoed afsluit. Het is gewoon allemaal alweer zes weken geleden! De tijd is voorbij gevlogen.

De eerste drie weken

De eerste drie weken zat ik echt op een dikke, vette, blauwe wolk. Mijn kraamweek was fantastisch en de weken daarna vond ik ook echt heerlijk. Ik deed niks anders dan knuffelen met Maddox, spelen met Skyler, héél af en toe even werken en alleen de hoognodige dingen. Het is heel erg fijn dat de buitenwereld gewoon door gaat terwijl jijzelf daar niet aan deel hoeft te nemen. De andere drie weken zijn eigenlijk de weken waarin alles weer een beetje als normaal voelde. Het normale leven begon weer en dan verlies je jezelf alweer gauw in de dagelijkse dingen. Het was niet meer alleen maar babyknuffelen en bankhangen maar er moesten daadwerkelijk dingen gedaan worden. Niet erg, maar wel heel eventjes omschakelen. Ik had met mezelf afgesproken dat ik alles nog steeds op een laag pitje mocht doen omdat ik nu eenmaal die luxe positie had. Dat voelde erg goed want de tijd gaat me al veel te snel.

Ik heb dat echt even los moeten laten, dat het allemaal zo ontzettend snel voorbij gaat. De eerste weken kon ik wel huilen als ik weer in bed stapte; alweer een dag voorbij. Dat wilde ik helemaal niet! Ik wilde niet uit de kraamweek, ik wilde niet uit de kraamperiode en ik wilde vooral niet dat Maddox groter werd. Het deed me echt veel verdriet waardoor ik me niet beter ging voelen. Daar moest dus echt even een knop omgegooid worden. Ik wijt het grotendeels aan de kraamtranen en de hormonen, maar het deed me gewoon echt heel erg veel. Gelukkig gaat dat nu steeds beter. Nog steeds kan ik wel janken als ik me besef dat ik die eerste twee weken nooit meer terug krijg, maar ik zie vooral ook de mooie dingen van het groter worden. Zo werd me van de week de eerste glimlach toe geworpen en tsjah, daar slaat mijn hart wel even van over!

Op rolletjes

Met mij gaat alles dus heel erg goed. Ik ga volgende week naar de verloskundige voor de nacontrole en ik verwacht geen al te gekke dingen. Ik ben wat moe, maar bovenal gewoon heel erg gelukkig. Het gaat goed, mijn lichaam herstelt goed en het voelt heel natuurlijk om twee kinderen te hebben. Ik heb nog geen moment gedacht ‘waar ben ik in godsnaam aan begonnen?’, terwijl ik daar wel heel erg bang voor was. Dit alles heeft te maken met Skyler die súper relaxt is, zichzelf enorm goed kan vermaken en nooit jaloerse buien heeft, maar ook met het feit dat Raymond veel helpt én dat Skyler dit toelaat. Zo mocht hij nooit Skyler voorlezen en naar bed brengen omdat Skyler anders gewoon niet ging slapen en moord en brand schreeuwde. Dit alles is zo goed veranderd momenteel. Skyler heeft de situatie geaccepteerd, weet dat ik soms ook met Maddox bezig ben en neemt genoegen met de afwisseling. En dat zorgt niet alleen voor een fijn gevoel bij Raymond, maar ook voor meer ademruimte bij mij.

Nog steeds borstvoeding

Maddox is alweer zes weken en wat doet hij het goed. Momenteel krijgt hij nog steeds borstvoeding maar dat pakken we iets anders aan dan eerst. Hij was namelijk niet meer verzadigd na de borst waardoor ‘ie heel onrustig werd. De borst dronk hij half, de fles dronk hij half. Hij bleef voor mijn gevoel wat onverzadigd. Ik heb dus samen met Raymond besloten om hem gewoon zes volle flessen per dag aan te bieden in plaats van eerst de borst en daarna de fles. Dit betekent niet dat de borstvoeding gestopt is, daar vind ik het veel te leuk voor. De borst gebruiken we als tussendoortje, als troostmomenten of voor momenten dat Maddox toch eerder dan vier uur voor een volgende voeding komt. Het komt er op neer dat er nog zo’n vier borstvoedingsmomenten zijn en daar voel ik me erg prettig bij. Ik merk ook dat Maddox daar behoefte aan heeft, bijvoorbeeld tijdens krampjes of onrustige momentjes ’s nachts, ’s avonds tijdens het huiluurtje, ’s middags als relaxtmoment samen of ’s ochtends om nog even die tweede fles van de dag uit te kunnen stellen. Het is in ieder geval nog prima op gang om hem dit te kunnen bieden. Met de methode die ik gehanteerd heb door eerst de borst aan te bieden en daarna de fles wist ik al dat dit geen methode voor maanden zou zijn en daar heb ik me op ingesteld. Het is een afbouwend proces, maar wel eentje die we zeker nog wel een paar weken volhouden. Heel erg fijn en helemaal goed.

Sleepyhead

Qua slapen kan ik kort zijn; dat gaat hartstikke goed. We geven Maddox rond 22:00 uur de laatste fles en vervolgens meldt hij zich rond 04:00/05:00 uur weer. We maken dus heel goede nachten. Er zit af en toe een iets minder nachtje tussen, maar over het algemeen heb ik absoluut niks te klagen. Hij ligt nog tussen ons in in de Sleepyhead, maar sinds deze week zijn we begonnen met middagdutjes in zijn eigen bed. Ook in de Sleepyhead, maar wel in zijn eigen ledikant in zijn eigen kamer. Langzaamaan gaan we zo de overstap maken. Voor nu zijn we heel erg blij met alle resultaten die we boeken en ben ik ontzettend trots op ons kind.

Knuffelbeer

Wat we heel erg merken aan Maddox is dat hij ontzettend graag bij ons (vooral bij mij) is en dat hij graag bezig gehouden wordt. Nog steeds is de draagzak bij mama zijn favoriete plek en neemt hij echt niet zomaar genoegen met liggen in de box. Gelukkig zien we hier wel veranderingen in. Zo ligt hij steeds vaker even een kwartiertje in de box rond te kijken, is de speelboog voor de Sleepyhead een groot succes en lukt het hem steeds beter om zelf in slaap te vallen. Maar ach, ik draag hem ook ontzettend graag bij me en zolang hij daar behoefte aan heeft geef ik daar lekker aan toe. Kleine moeite en een heel groot resultaat, aangezien Maddox daar onwijs rustig van wordt. Het is gewoon een grote knuffelbeer. Gelukkig maar, dan hou ik dat newborn-gevoel misschien net ietsje langer vast…