Zwanger! #34

Vorige week wist ik nog superveel te schrijven in mijn zwangerschapsupdate maar nu zit ik toch al een tijdje met dit Word-bestand voor mijn neus. Het begint lastig te worden om iedere week iets nieuws te vertellen. Ik begin maar gewoon met typen om te zien waar het schip strandt. Sorry als ik in herhaling val!

Inmiddels ben ik 34 weken zwanger en ondanks dat je eigenlijk pas over hoogzwanger kan en mag spreken als iemand de 36 of zelfs de 38 weken passeert, verdien ik voor mijn gevoel die titel nu al. Het wordt allemaal wat zwaarder en ook ik moet nu echt even een stapje terug doen. Ik word namelijk teruggefloten door mijn lichaam en stiekem is dat wel fijn als je hoofd zo eigenwijs blijft en maar niet wil geloven dat de laatste loodjes zijn aangebroken. Na een ochtend op pad ben ik ’s middags vrij energieloos, de nachten bestaan meer uit wakker liggen, rusteloos zijn en héél veel plassen in plaats van slapen en ik merk aan alles dat ik wat begin te waggelen. Mijn buik wordt groter, hij wordt wat steviger en gaat iets meer in de weg zitten. ’s Avonds is mijn buik echt hard en gevoelig, voel ik flink wat druk onderin en kan ik niets anders dan languit op de bank liggen of lekker vroeg naar bed gaan om daar televisie te kijken. Maar ondanks dit alles geniet ik van het zwanger zijn. Ik laat het zeker niet altijd merken want het hormonenmonster neemt vaak het stokje over, maar ik ben me maar al te bewust van het feit dat dit mijn laatste zwangere weken zijn en dat ik dit alles ontzéttend ga missen na de bevalling. De dikke buik, het getrappel en ook zeker de lieve aandacht en berichtjes die je als zwangere toch wel ontvangt. Jullie berichten doen me ook heel veel goeds. Ik lees en waardeer alles enorm.

Het idee dat ik van Skyler na iets meer dan 36 weken bevallen ben bezorgt me kriebels. Het zou zomaar over een week of drie al allemaal voorbij kunnen zijn. En ondanks dat we alles wel redelijk in huis hebben, de naam officieel vast staat, het geboortekaartje geregeld is en de kamer ook af is, ben ik er voor mijn gevoel mentaal nog helemaal niet klaar voor. Ik ben nog niet klaar voor een bevalling, niet voor een baby, niet voor een tweede kindje en ook nog niet met het zwanger zijn. Behalve de kriebels krijg ik er ook een beetje buikpijn van. Waarom gaat de tijd zo snel? Mag ik niet nog meer tijd om aan het idee te wennen? Maar tijd is genadeloos, vliegt voorbij en voordat je het weet zit je met een baby op schoot en een peuter naast je op de bank. Hoe dan? Vorige week stond ik nog voor de keuze voor welke middelbare school ik moest kiezen.

Afgelopen week is dus vooral psychisch een dingetje geweest. Ik probeer mezelf in de babybubbel te krijgen en mezelf echt duidelijk te maken dat het niet lang meer gaat duren. Want ook als ik tot week 40 door blijf zwangeren, is er over zes weken een baby. We spreken niet meer van maanden, maar van de laatste weken. Dat idee is trouwens wel heel erg goed voor de nesteldrang. Ik duwde dit weekend nog net niet zelf hardhandig de schroevendraaier in Raymonds handen om de poster op te hangen en het bedje omhoog te zetten. Die arme man heeft het maar zwaar te verduren met zijn ‘chagrijnige dikkie’, zoals ‘ie me nu liefkozend noemt. Gelukkig weet hij ook dat dikkie alleen nu tijdens de zwangerschap enigszins acceptabel is. Ik bén ook gewoon een chagrijnige dikkie, daar is geen woord van gelogen. De buik groeit en mijn hormonenmonster ook.

De kamer is dus zo goed als af, ik schafte nog een prachtig Koeka deken aan voor in het ledikant, we hebben besloten om de klamboe tóch maar te laten hangen, de wieg komt een vriendin eerdaags langsbrengen en het kraampakket is binnen. Beneden staat de box in elkaar, de kinderwagen staat klaar, de autostoel staat paraat, de Sleepyhead ligt te wachten tot ‘ie gevuld gaat worden met baby en alle kleding is weer opnieuw opgevouwen en gesorteerd. Oh, en de zwangerschapsshoot vond gisteren plaats. Jullie zien later het resultaat. Het is dus écht een psychisch iets dat ik er nog niet klaar voor ben. Misschien is het niet zozeer het feit dat ik niet klaar ben voor een baby. Ik verheug me eigenlijk wel weer op zo’n klein hummeltje dat ons leven gaat verrijken. Het is meer het feit dat ik voor nu nog niet klaar ben met zwangeren. Gelukkig heb ik nog een paar weekjes om aan dát idee te wennen. Dat dit geweldige en trotse zwangere gevoel dan wel weg gaat, maar dat het iets moois gaat opleveren en dat mijn lichaam in staat is om twee knappe kinderen te kunnen en mogen baren.

Op naar week 35!

Foto door Mentel Fotografie.