What to expect when you’re expecting #4

Ik heb nogal last van hypochondrische trekjes, dus toen mijn kat zondagnacht plotseling met haar volle gewicht bovenop mijn baarmoedertje sprong, was ik ervan overtuigd dat onze Boon er geweest was. Hypochonder + nacht = drama, en dat weet ik van mezelf. Dus ik probeerde mezelf aan te praten dat het allemaal vast wel mee zou vallen en uiteindelijk viel ik gelukkig nog wel in slaap. De volgende ochtend was ik lichtelijk in spanning. We zouden namelijk onze termijnecho hebben en ik kon niet wachten. Helemaal na het ‘ongeval’ van die nacht. Terwijl wij ons klaarmaakten, lag de kat (zich niet bewust van de mogelijke moord die ze misschien wel op haar geweten had) languit op de bank te slapen. Ik probeerde niet te plassen, propte nog even snel een cracker naar binnen en samen met mijn lief ging ik op weg naar het echocentrum.

Daar aangekomen werden we snel geholpen door een gezellige echoscopiste en haar stagiaire. Ze wilden tot mijn gigantische opluchting eerst een uitwendige echo proberen, die gelukkig direct positief resultaat gaf. Binnen enkele seconden begon de echoscopiste enthousiast te vertellen wat voor prachtig kind wij wel niet hadden gebrouwen. Dat zegt ze vast tegen iedere zwangere vrouw, maar deze keer was het gewoon waar. Daar, op de muur geprojecteerd, was inderdaad een schitterend kind te zien. Een volledig hoofdje, een lief dik buikje eronder en hier en daar spartelende armpjes en beentjes. Want het ging er druk aan toe, daar in mijn baarmoeder. Er werden baantjes getrokken, bommetjes gemaakt en gechilled in het bubbelbad. Nouja, dat valt eigenlijk wel mee, maar ik had van tevoren nooit verwacht zoveel beweging op een echo te zien.

Meteen had ik visioenen over de toekomst van die spartelende vlek op de muur. Dat is degene waarvan we binnenkort een naam op de verjaardagskalender mogen zetten. Degene waar we de komende jaren midden in de nacht voor op zullen moeten. Degene die we ooit een rugtasje op z’n rug doen en liefdevol naar de kleuterschool brengen. Degene die we ooit zien afstuderen en waarbij we front-row aanwezig zijn op een eventuele bruiloft.

Alles aan de baby zag er goed uit. Tenminste, voor zover een eerste termijnecho eruit moet zien. De baby had gelukkig geen extra ledematen en we zagen twee hersenhelften. Die gelukkig allebei in dezelfde schedel zaten, precies zoals het hoort. Ook was de kleine Boon ongeveer even groot als die zou moeten zijn, al werd mijn uitgerekende datum wel 3 dagen terug gebracht. Ik ben, nu jullie dit lezen, al ruim 11,5 week zwanger, in plaats van net 11, wat ik had gedacht. Overigens heb ik nu enorme vraagtekens over het moment van conceptie, maar dat mag Boontje ons uitleggen als ‘ie geboren is.

Deze echo en het aansluitende gesprek met de vrolijke verloskundige (en haar stagiaire), maken dat het idee van een kind voor ons in de nabije toekomst een stuk meer tastbaar. Waar ik eerst nog vooral het gevoel had alsof ik glashard stond te liegen als ik iemand over mijn zwangerschap vertelde, is nu (nogmaals) bevestigd dat ik het wel degelijk echt ben. Hopelijk wordt het vanaf nu echt ‘echt’!

Na het gesprek met de verloskundige moest er bloed afgenomen worden. Iets waar ik me het liefst voor zou willen verstoppen, als het zou kunnen. Maar ik besloot flink te zijn, liet me afleiden door de vriendelijke prikster en ondertussen dacht ik aan het feit dat ik vooral niet moest zeuren voor een beetje bloed met een bevalling in het vooruitzicht. Overigens vond ik dat ik wel een beetje mocht zeuren, aangezien het om ongeveer zeven buisjes bloed ging en ik er uiteindelijk een stijve arm aan over heb gehouden.

Ik ben nu dus ruim elf weken zwanger van een, tot nu toe, gezonde foetus. Volgens onze verloskundige hebben we evenveel kans dat het mis gaat als gedurende de rest van de zwangerschap. We gaan er dus maar voor het gemak van uit dat het gewoon goed gaat. Binnenkort mogen we het van de daken schreeuwen, eerst willen we het sommige mensen nog even persoonlijk vertellen. Tot die tijd proberen we ons in te houden en goed af te wegen wat we tegen wie zeggen. Oh, en wat de kat betreft: die mag natuurlijk blijven. Al slaap ik vanaf nu wel met één oog open, dat snappen jullie wel!