‘Negen maanden op, negen maanden af.’ Voordat ik bevallen was zei het me helemaal niks. Dat je negen maanden zwanger bent moge duidelijk zijn, maar dat er daadwerkelijk ook nog eens negen maanden nodig zijn om te ontzwangeren? Ik verklaarde iedereen voor gek. Ik had een voorspoedige zwangerschap, de bevalling was een ‘eitje’ en twee weken daarna was ik al weer in de stad omdat ik behoefte had aan een shoppingspree. Maar hoe goed ik me ook voelde; op dat moment was ik alles behalve fit. Een rondje Zara voelde als de marathon en de tramhalte leek wel tien kilometer ver. Mijn conditie was al niet zo top maar na de bevalling is ‘ie samen met de placenta verdwenen. Net als mijn concentratie, geheugen, discipline en activiteit.
Ontzwangeren houdt niet meer in dan de tijd die je lichaam en je psyche nodig hebben om te herstellen van de zwangerschap en de geboorte. In je zwangerschap maakt je lichaam hormonen als oestrogeen en progesteron aan en die zorgen voor een antidepressief effect. Na de bevalling stopt je lichaam met het aanmaken van deze hormonen en verdwijnen de opgebouwde oestregenen en progesteron vanzelf uit je lichaam. Maar in combinatie met de grote vermoeidheid van de bevalling en de onderbroken nachtrust kan het effect groot zijn en behoorlijk depressieve gevoelens geven in de maanden na je bevalling. Vooral rond week 12 kun je als een gek van je roze wolk af vallen en last krijgen van de onzekerheid, zoals ik laatst al schreef. Daarbij komt dat de meeste nieuwe mama’s zich behoorlijk kwetsbaar voelen na de bevalling. De zorg voor je kindje geeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel en soms is er ook de druk van buitenaf met bemoeienissen van mensen waarop je helemaal niet zit te wachten. Dat alles bij elkaar zorgt voor een onevenwichtig gevoel in je hoofd en in je lijf. Je kan tevens wat vage klachten als hoofdpijn en duizeligheid hebben, heel emotioneel of geïrriteerd zijn, nog strugglen met je gewicht, geen zin hebben in seks en een conditie van een vrouw van 80 hebben.
Dat ik niet meer de oude ik ben was me al duidelijk. Ik ben moeder, heb opeens een totaal ander leven en moet erg wennen aan de nieuwe situatie. Het is dan ook niet zo gek dat de Shirley van vóór de bevalling niet meer in dit huis woont. De dingen die nog wél hetzelfde zijn; die moet ik even terug zien te vinden. En dat kan dus negen maanden duren. Ik heb vaker hoofdpijn, ben af en toe duizelig, schommel nog gigantisch in gewicht, val ’s avonds als een blok in slaap en pak overal de lift omdat een trap killing is. Ik wijt dit alles ook een beetje aan het ‘slecht voor mezelf zorgen’. Het is makkelijk om ’s ochtends wakker te worden, je baby te voeden, te verschonen en aan te kleden en deze de hele dag te entertainen. Als je er om 12 uur achter komt dat je dan nog niet gegeten of gedronken hebt en zelf nog in pyjama zit; tsjah, dan kun je wel zeggen dat je nog aan het wennen bent aan de nieuwe situatie.
Het negen maanden ontzwangeren is heel gemiddeld en het kan dus zijn dat het bij iemand korter of langer duurt om geheel te herstellen van de zwangerschap en geboorte én om te wennen aan de nieuwe situatie. Maar dat het allemaal tijd kost; dat is zeker. De zwangerschap veroorzaakt kwaaltjes als vergeetachtigheid, warrigheid, verminderd concentratievermogen en verminderd reactievermogen en deze verdwijnen met de bevalling niet als sneeuw voor de zon. Was het maar zo’n feest. Ik ben nergens meer zonder mijn agenda, sta nog steeds af en toe in de Albert Heijn mezelf afvragend wat ik er ook alweer deed en ben allang blij dat mijn hoofd aan mijn romp vast zit. Ik moet to-do lijstjes maken, heb een gigantisch dikke agenda waar ik alles in schrijf, kan soms een uur voor me uit zitten staren als die kleine eindelijk even slaapt en doe vaak twee keer zo lang over een artikel dan eerst. En soms lees ik zelfs iets terug en vraag ik mezelf af ‘wat wilde ik ook alweer zeggen? En wat voor onzin heb ik nu in hemelsnaam getypt?’
Naast vrouw of vriendin ben je ook ineens moeder en dat is misschien wel het grootste puntje van ontzwangeren. Want hoe mooi die roze wolk de eerste weken ook is; opeens komt dat besef dat je leven nooit meer hetzelfde gaat zijn. Dat je kindje op plek 1 staat en dat alles en iedereen op de achtergrond verdwijnt. Je beleeft de eerste weken in een roes, bent dolverliefd op je kindje en wil alleen maar knuffelen met de kleine. Naast dit verliefde gevoel is daar ook de onzekerheid van een kersverse mama. Doe ik het wel goed? Welk huiltje is voor wat? Hoe zal hij of zij zich voelen? Ben ik een goede moeder, partner en vriendin? Hoe ga ik mijn tijd indelen? Je moet wennen aan je rol en dat kost tijd. Ontzwangeren is dus veel meer dan alleen lichamelijk herstellen van de bevalling. Vooral het emotionele aspect neemt een hoop tijd in beslag. Maar gelukkig kun je er een hoop aan doen!
Allereerst: goed voor jezelf zorgen. Juist, het punt wat bij mij ontbreekt. En daar heb ik genoeg van! Ik heb hoofdpijn en heb last van duizeligheid en vermoeidheid en kan daar maar één iemand de schuld van geven: mezelf. Ik moet meer drinken, regelmatiger eten, veel meer groenten en fruit nemen en zorgen dat ik over de hele dag genoeg gezonde voedingsstoffen en vocht binnenkrijg. Ik ga vanaf deze week een eetdagboek bijhouden en zorg dat ik alles goed en duidelijk opschrijf. Bovendien verzamel ik gezonde recepten, hou ik bij wat ik drink en plaats ik er motivatieplaatjes in. Daarnaast is er het volgende aspect: rust. En dat heb ik misschien ook een beetje verkeerd aangepakt. Ik stond de kraamhulp op te wachten terwijl ik al ontbeten had en lag in mijn ziekenhuisbed alweer mijn werk te doen. Dat kost me nu een beetje de kop. Ik heb de lat veel te hoog gelegd en veel te weinig rustmomenten ingelast. Gelukkig probeer ik daar nu verandering in te brengen. Iedere vrijdag komt mijn moeder gezellig om samen even het huishouden te doen zodat dat niet op mijn schouders komt te liggen. Binnen twee uurtjes zijn we klaar en de rest van de dag is het relax-time. Ik doe leuke dingen en probeer niet al teveel te werken. ’s Avonds kookt mams voor ons en dan hoef ik niet meer te doen dan aanschuiven. Heel fijn dat er dan even voor je gezorgd wordt. In het weekend werk ik ook niet meer zo veel en zit ik vaker even rustig op de bank. Met mijn iPad om lekker doelloos te surfen en met tijdschriften om heerlijk tot rust te komen. Van mijn vriend kreeg ik een abonnement op de Grazia en Fabulous Mama dus leesvoer in overvloed. En dan heb je nog het sociale aspect. Iedereen wil wat van je en op een gegeven moment stond mijn agenda vol met lunches en afspraken. Ook dat is even verleden tijd. Ik weet dat het moederschap en sociale contacten goed te combineren zijn, maar niet als het ten koste van de rust gaat. Dan ga ik liever even een heerlijk stuk wandelen in de buitenlucht, om mijn hoofd leeg te maken en te genieten van de rust. De echte vrienden weten dit en bellen of appen me even hoe het gaat. Wil ik afspreken? Dan spreek ik af. Heb ik even geen zin of tijd? Dan doen we het lekker niet en wordt het naar een volgende keer geschoven.
Ik heb een beetje het idee dat mijn ontzwangeren nu begint. Skyler begint een beetje ritme te krijgen en ik probeer de rustmomenten te gebruiken om ook eens iets voor mezelf te doen. Ik typ evengoed artikeltjes, maar hoef van mezelf geen drie artikelen per dag te halen. Ik heb ook nog een andere hobby gevonden in Project Life en de Filofax-agenda. Lekker een fotoalbum maken en een agenda indelen met leuke tabjes, versieren met sticky notes en stickertjes en fijn filmpjes kijken van anderen die hetzelfde doen. Even de computer uit en bezig zijn met iets anders dan schrijven, lappen tekst en deadlines. Gewoon genieten van de me-time die ik op dat moment heb en domweg sorteren, thema’s bedenken en plakken, want voordat je het weet is de kleine weer wakker en heb ik mijn handen vol aan het kleine terroristje hier in huis. Ik blijf ’s ochtends een uurtje langer liggen en heb een freelance klus afgezegd zodat ik die tijd voor de sites kan gebruiken, wat ik leuker vind. Wat dat betreft verkeer ik momenteel in een luxepositie; ik ben eigen baas, kan werken wanneer ik wil en kan niks doen wanneer ik wil. Ik maak mijn eigen keuzes en daar ben ik nu toch wel heel dankbaar voor. Vond ik het eerst nog vervelend omdat ik geen verlof had en er dus iets van me verwacht werd; nu kies ik even voor mezelf en bepaal ík wat ik wil en wat goed voor me is. En it feels good!
Bij de een duurt het ontzwangeren langer dan bij de ander, maar op een gegeven moment ben je echt helemaal ontzwangerd en zul je je weer zo goed als de oude voelen. Hoe lang dat bij mij gaat duren moet de tijd uitwijzen. Belangrijk is het voor mij ook om te realiseren dat ik nooit meer helemaal dezelfde zal zijn als vroeger. Een kindje krijgen is een lifeturning event en sinds de geboorte is het gevoel van moederliefde, zorg en verantwoordelijkheid altijd bij me. Nu is het alleen aan mij de taak om een balans te vinden in het moederschap, de relatie met mijn vriend en vrienden, me-time en mijn werk. Ik vind het fijn om ook dit bespreekbaar te maken. Het is nu eenmaal niet altijd zo rooskleurig als dat de boekjes doen geloven. Iedereen moet wennen. En daar heb ik blijkbaar negen maanden de tijd voor. Nog zes maanden te gaan om alles op een rij te krijgen!
Jullie last (gehad) van ontzwangeren? Of ben jij zo’n supermom waar je weleens over leest en waarbij alles direct op rolletjes liep?
Wat een mooi en eerlijk stukje Shirley! Goed ook dat je weet waar je jezelf tekort aandoet en dat je er nu ook wat aan gaat doen. Ik denk als je als mama lekker in je vel zit, dat je kindje dit ook voelt. Al ontzwanger je anderhalf jaar, lekker op je eigen tempo doen!
Uhmm…. Ik ben na 16 maanden nog steeds niet ontzwangert geloof ik 😉 Althans: hoofdpijnaanvallen, check. Vergeetacthigheid, check. Doelloos staren en bedenken wat ik allemaal kan doen, maar niks doen, check. En ga zo maar door 😉 Ik ben echt gigantisch veranderd als persoon zijnde, maar kan me de oude persoon niet meer herinneren eerlijk gezegd. Die wil ik ook niet meer zijn volgens mij, want ik ben heel tevreden met de nieuwe persoon. Met de mama. Maar precies wat je zegt: neem je rust. Je hebt echt te snel weer te veel hooi op je vork genomen en er misschien te makkelijk over gedacht, goed van je dat je dat nu ‘toegeeft’ en jezelf ook nog 6 maanden de tijd geeft. Maar, vergis je niet: mijn ervaring is dat je oude ik niet meer krijgt. Maar, dat is voor iedereen persoonlijk natuurlijk!
Oh nee hoor ik ben ook echt aan het ontzwangeren. Heb last van me bekken dus doe rust neem ik goed, deed eerst te veel en te snel. Dat heeft me de kop gekost. Nu pak ik echt goed me rust. Vandaag lekker de hele dag op bed met me kleine ventje. Gewoon omdat het kan 🙂 goed rusten en idd goed eten. Jij blij en baby blij!
Jep, hier over een paar dagen officieel ontzwangerd en dat duurde zeker de volle 9 maanden! Alles heeft langzaamaan (een nieuw) ritme gekregen, ik ben er allemaal (een beetje) aan gewend, (soort van) terug op gewicht en weer helemaal ‘zen’ (voor zover dat kon) in mijn hoofd. Duss… 😉
Heel herkenbaar, helaas. Na een bevalling ben je echt niet in één klap weer de oude. Sterker nog je zal niet meer de oude worden. Hoeft ook niet want je bent moeder. Maar man, een moeder heeft wel wat meer energie nodig en die is inderdaad even ver te zoeken. Dat je lijf de tijd nodig heeft om te herstellen is niet meer dan logisch maar wie had er ooit gedacht dat er mentaal ook weer wat op orde moet komen. Gek he, dat je daar pas bij stilstaat als het zo ver is.
Onwijs herkenbaar, bijna alsof ik mijn eigen verhaal aan het lezen ben. De lat te hoog leggen, teveel willen doen maar ondertussen eigenlijk alles gewoon vergeten. Ik ben nergens als ik niets opschrijf op lijstjes of mijn agenda want ik vergeet alles gewoon. Ook probeer ik mezelf aan te leren meer me-time te nemen want al gauw gaat zoveel tijd aan de kleine en het huishouden op en natuurlijk het bloggen, dat tijd voor mezelf er soms bij inschiet. Heel mooi geschreven Shirley!
Superleuk om te lezen, echt goed hoe jij de situatie oppakt!! Volg gewoon je gevoel, je hebt alles heel goed en eerlijk opgeschreven! Genieten dus! En al een beetje dromen van de toekomst…
Max is nu 2 en ben nog steeds niet helemaal ontzwangerd. Ik ben nog steeds heel vergeetachtig (komt het ooit nog goed?). Verder ben ik echt een zacht ei geworden. Normaal kon ik prima na die zielige reclames kijken en in de winkel heel duidelijk zeggen dat ik geen interesse heb om het goede doel te steunen terwijl ik nu overal op in stem omdat ik al moet huilen bij de foto’s die je dan te zien krijgt. En dat huishouden dat is na 2 jaar nog steeds niet zoals ik wil 😉 Er zitten nog steeds dagen tussen dat Max een off dag heeft en ik niet verder kom dan de vaatwasser uit ruimen.
Maar ondanks alles hierboven is Max het mooiste wat mij ooit is overkomen en ik zou het zo weer doen!
Hier ook ja.. Elke dag hoofdpijn, duizelig, om 8 uur naar bed willen, energie van lik mn hol, om 2 uur nog in pyjama met honger en dorst (maar wel een blij kind) op de bank.. Het is ook gewoon echt pittig! Ik kan nu eindelijk weer wat langer lopen zonder het gevoel dat mn baarmoeder via mn doos naar buiten komt zetten, hiephoi!
Mooi geschreven Shir, het is helemaal niet erg om terug te komen op de dingen die je hebt gezegd en hebt gedaan. Het is belangrijk dat je het zelf in de gate krijgt en gaat luisteren naar jouw eigen lichaam en geest. Die geven precies aan wat jij aankunt, en wat niet. Luister ernaar, en volg deze gedachtes en behoeftes ook. Dan weet ik zeker dat het goedkomt, en trouwens.. je hebt een heerlijke moeder! Dit is wie jij bent, en of dat nu een nieuwe, oude of een mix van Shirley is.. jouw schrijfkunsten zijn nog zoals ze waren!! Of dat nou iets langer duurt.. het maakt helemaal niet uit. Het is tijd voor ‘me-time’ en maak er gebruik van, je bent in ieder geval al goed opweg. Geniet van je tijd en van Skyler, voor je het weet breekt ‘ie de tent bij je af en dan heb je helemaal je handen vol! Komt goed Shir, dikke kus!!
Heel herkenbaar. Mijn zoontje is nu 8 maanden en ik heb niet het gevoel dat ik al bijna klaar ben met onzwangeren. Ik ben ook nog niet de oude ik, en dat word ik ook niet meer. Maar die vergeetachtigheid mag van mij wel verdwijnen. En ik denk dat er niet een tijd voor ontzwangere bestaat, elk lichaam doet het op zijn eigen manier en tempo. Bij de een sneller dan bij de ander. Neem lekker je rust en zorg goed voor jezelf. Liefs
Hier ook heel herkenbaar. Na de eerste was ik nog steeds aan het ontzwangeren toen ik zwanger bleek van #2. Manlief heeft er nu genoeg van en wil nu graag weer dat ik de oude wordt. Gelukkig heb ik zelf het gevoel dat ik twee weken na de bevalling weer een beetje de oude ben. Soms nog wel een beetje vergeetachtig, maar de rest gaat redelijk. Gelukkig maar, want op het einde van de zwangerschap kan je me opvegen. Maar ja, je kan ook niet anders met twee jonge kinderen…
Mooi en eerlijk stuk! Goed dat je jezelf even op de rem trapt en nu toch echt gaat luisteren naar je lichaam! Even pas op de plaats, wat helemaal geen ramp is. Even niet met alles en iedereen rekening houden ten koste van jezelf. Even goed voor jezelf zorgen!
Wat een mooi stuk! Ik kan zelf niet uit ervaring spreken maar het klinkt als een hele goede beslissing om het lekker wat rustiger aan te doen.
pfff… en ik maar denken dat je met drie maanden weer de oude bent hahaha
Eerlijk gezegd vond ik het al zo knap dat je na je bevalling zo snel de oude was.
Zelf heb ik echt rustig aan gedaan; de eerste week veel in bed en daarna rustig in huis en naar buiten. Afgelopen week ben ik weer gaan werken en ik voel me goed, maar nog niet als ervoor. Nog 7 maanden 😉
Wat fijn om te lezen dat ik niet de enige ben! Ik zit hier op de bank met een hele tevreden schone frisse slapende baby van zeven weken.. maar zelf helaas met m’n haar door de war en wallen die ik nog nooit eerder zo heb gehad .. Haha Hopelijk duurt het ontzwangeren minder lang dan 9 maanden en heb ik ooit weer eens tijd voor mezelf!
Het duurt echt langer dan je denkt meid. Hier nog steeds wat vage klachten. Ik durfde pas na een jaar te zeggen dat ik mezelf echt had terug gevonden. Het duurde ook zeker een half jaar om weer een beetje mens te worden. Een kleine baby vraagt veel van je. Ik merkte dat hoe meer Sam kon, des te meer ik weer voor mezelf kon zorgen. Retefrustrerend allemaal maar echt, push jezelf niet te hard. Geen kritiek maar ik ben echt door schade en schande wijs geworden. Het is natuurlijk nooit weg om meer water en fruit enzo te nemen. Je doet het hartstikke goed. Heb bewondering voor je.
Herkenbaar meid… Ik ben nu 4 jaar moeder van Mandy,maar ik geloof dat ik mijn oude geheugen nooit meer terug krijg. Ik loop vaak in de supermarkt en dat ik denk eh wat ging ik ook al weer doen.. Ik heb een agenda nodig om alles bij te kunnen houden, ik ben een stuk emotioneler bij het bekijken van zielige films (lijk wel zo’n jankpop weet je wel). De balans tussen werk/huishouden/moederen was eindelijk, eindeljk, eindelijk gearriveerd. Maar nu zijn we allebei weer meer gaan werken omdat Mandy op school zit en kunnen we weer helemaal opnieuw beginnen (en nu meer als ooit heb ik mijn agenda nodig, 10 minuten gesprekken, speelafspraakjes, vriendenboekjes die je in moet leveren, schooldisco’s, studiedagen,maar ook mijn BSB dingen staan erin, anders zou ik dat ook nog eens vergeten !!!!)
Meid, neem de tijd om weer rustig aan jezelf te worden. Je hoeft niet gelijk alles op het zelfde razende tempo te doen. Loop jezelf niet voorbij. Heel goed van je dat je jezelf op de rem zet !!!
Hee! Ja, ik herken het ook. Ik had nooit verwacht dat er mentaal zo veel zou veranderen, maar het kost echt tijd om een nieuwe balans te vinden. Zelf ging ik het eerste jaar als een dolle door en wilde ik niet aan mezelf toegeven dat ik het soms best wel zwaar vond. Ook met als gevolg allerlei vage klachten en een enorme onrust. Nu lukt het me langzaam om wat meer tijd voor mezelf te nemen en de rust te vinden. Zorg goed voor jezelf!
Helemaal niet herkenbaar. Mag ik mezelf nu als Superman bestempelen? Ik vind je verhaal nogal een negatieve ondertoon hebben en denk dat je je vergist hebt in het krijgen van een baby. Het krijgen van een baby is heel wat anders dan er een op te voeden. Ik hoop dat jullie hier goed over hebben nagedacht van te voren al heb ik het idee van niet. Een vriend die 80 uur werkt, tja, wat moet die met een kind? Jij regelt en verzorgt nu alles. Ik zou toch eens een serieus gesprek hebben met de verwekker van je kind. Jullie zijn toch samen ouders geworden?
Ik denk ook dat het je instelling is – ik ben heel erg positief en optimistisch en weet ook zeker dat hierom mijn bevalling en herstel zo vlot zijn gegaan. Na 3 weken hebben we al rust, regelmaat en alles loopt eigenlijk goed. Daar komt uiteraard ook een stukje planning en voorbereiding bij kijken, iets wat ik mis in je verhaal.
Ik heb geen (lichamelijke) klachten en zit heerlijk in m’n vel. We krijgen veel complimenten van vaak volslagen vreemden.
Wees wat positiever (je pasgeborene een terrorist noemen klinkt echt niet liefdevol of gewenst) en wees wat minder met jezelf bezig. Jij komt nu eenmaal op de 2e plek (dus speel/knuffel met je kindje ipv te YouTuben of op je iPad stompzinnige spelletjes te doen). Als eten erbij inschiet, tja, jammer. Je kindje komt nu op de eerste plek!
Hoe kan jij nou heerlijk in je vel zitten, onbegrijpelijk wat je allemaal zegt! Een ander afbranden en bekritiseren en dan jezelf positief en stabiel noemen. Mag ik even heel hard lachen.
Auteur
Wow, de prijs van super mama gaat zeker naar jou. Fijn dat jij wel alles zo snel op een rijtje had. Ondanks dat mijn hele bevalling ook voorspoedig ging en van eerste wee tot bevalling slechts 3 uur duurde, kost het mij wel wat meer moeite. Je scoort dan punten met het moederschap; met dit soort reacties win je niks. Beetje jammer om anderen af te zeiken die niét zoals jij zijn. Ik schrijf over persoonlijke dingen en vond het nogal een stap om dit allemaal toe te geven, dat het zwaarder is dan ik dacht. Ik vind het dan niet nodig om te worden aangevallen door iemand die het, volgens haar, wel perfect doet. We zijn (gelukkig) niet allemaal hetzelfde.
Supermom Anneke… Ik hoop dat je niet al te hard van je roze narcistische wolk zult vallen. Diep respect voor jou Shirley voor je openheid. Door jou stukje en de vele reacties van andere mama’s realiseer ik me het belang van voldoende rust pakken en goed voor jezelf zorgen.
WOW, Anneke, jij bent echt de beste moeder ooit zeg! *sarcasme uit*
Ik hoop echt dat jij je kind niet leert dat het OK is om zo over anderen te oordelen en anderen zo respectloos te behandelen. Want weet je Anneke, dán ben je pas echt een negatieve en egoïstische moeder.
Beste Anneke,
Ik reageer niet vaak, maar nu kan ik het toch niet laten. Allereerst, je zegt dat je enorm positief bent, echter haal ik dit totaal niet uit jou reactie. Als zeer positief persoon heb je het voor elkaar gekregen alleen de negatieve onderdelen in de blog van Shirley te lezen. Jou reactie heeft geen negatieve ondertoon maar is volledig negatief en totaal zonder begrip. Bijzonder dat je jezelf vervolgens nog steeds positief kunt noemen.
Fijn dat bij jou alles geweldig gaat en jij geen enkele moeite hebt met jezelf wegcijferen. Aan alle andere reacties blijkt Shirley niet alleen is met haar gevoel en er gewoon eerlijk voor uitkomt. Ik persoonlijk lees dat deze lieve moeder veel van haar kindje en man houd en nu samen balans zoeken in een heel nieuw leven. En dat ze een goed plan heeft om dit ook te gaan doen. Ze maakt stappen en dat al na 3 maanden.
Als je werkelijk zo positief mens bent en een geweldige moeder, zou je meer bijdrage aan de wereld leveren om ander moeders te helpen hoe ze het ook zo fijn kunnen hebben als jij. Of vind je het prettiger om gewoon andere mensen af te vallen zodat jij jezelf de titel super mama kan toebedelen?
Sorry hoor! Hulde aan Shirley voor haar openheid, hulde aan alle positieve reacties van de andere moeders. Fijn dat andere vrouwen kunnen lezen dat ze niet gek zijn, geen slechte moeder zijn om toe te geven dat het soms gewoon zwaar is en dat je leven er anders uitziet.
Goed van Shirley dat je inziet dat je beter voor jezelf moet zorgen. Goed dat je inziet dat jezelf helemaal wegcijferen, jou helemaal geen betere moeder maakt. Tijd voor jezelf maken is een teken van zelfrespect, geen teken van slechte moeder zijn.
@anneke sowieso niet bepaald een supportive reactie, maar ook wel redelijk arrogant dat je na 3 wkn moeder te zijn, denkt te weten waar je over praat. Ik moest echt een beetje lachen om het hele verhaal terwijl het natuurlijk eigenlijk nogal treurig is dat je dit soort dingen schrijft.
@Anneke : ik bewonder de eerlijkheid van Shirley, het leven is niet altijd rozengeur en manenscgijn en ze deelt haar eerlijkheid en leven met zoveel mensen dat je het recht niet hebt om dit af te keuren. Voel je jezelf daar een Supermam door? Dan noem je jezelf optimistisch? Erg zonde dit.
Vervelend kan het zijn ontzwangeren. Fijn dat je zo eerlijk bent, heel herkenbaar hoor. Laat anderen maar lekker zeiken. Als blogger of vlogger stel je je eerlijk en kwetsbaar op. Let haters hate. Je doet het goed.
Ik heb lang getwijfeld of ik zou reageren en ik doe het nu toch maar. Anneke; wat een nare reactie. Iedereen mag een mening hebben en die in de huidige tijd ook verkondigen. Maar zo oordelen over anderen zegt meer over jou dan over Shirley. Ik hoop dat je jouw kinderen dit niet meegeeft in de opvoeding; dat je ze leert iedereen in zijn of haar waarde te laten. Als je iets niet leuk vindt om te lezen, kun je er ook voor kiezen om een ander blog te zoeken om te gaan volgen in plaats van zo naar en kwetsend te reageren.
Waar ik het wel mee eens ben is dat je geen supermom bent als je jezelf hierin niet herkent. Die opmerking raakte mij ook ergens, al weet ik dat Shirley dit absoluut niet zo bedoeld. Maar dat is omdat ik Shirley langer volg en haar manier van dingen zeggen herken. Jij Anneke, doet dat duidelijk niet aangezien je alles opvat als gezeur.
Mijn bevalling duurde 2 uur vanaf de eerste wee tot moment van geboorte. Ook een snelle bevalling is heel heftig overigens, zegt niks over hoe lang je moet herstellen. En ja, ik was direct op de been, dat was mijn geluk. Mijn man moest DRIE dagen na de geboorte aan het werk. Dat heeft niets te maken met het feit of hij wel of geen kinderen wilde. Dat heeft te maken met het feit dat zijn bedrijf doorgaat, omdat anders het hele gezin niet te eten heeft. Dat was zwaar, maar ik heb het gered zonder kraamtranen en depressie. Hier komt wel bij dat ik (en sorry ik hoop niet dat ik nu afgefikt wordt) een heel makkelijke baby had en dat ik de eerste 2 maanden niets heb hoeven doen dan voor mezelf en mijn baby zorgen. En tuurlijk is dat zwaar! Soms is het hoogtepunt van je dag een snelle douche en een Bastogne koek als ontbijt en lunch! Maar Shirley moest hiernaast ook nog eens twee sites voorzien van allerlei leuke artikelen. Ik hoefde verder helemaal niks. Groot verschil!
Shirley; heel goed dat je dit allemaal zo durft te beschrijven. Niemand weet hoe het van te voren zal lopen en sommige dingen vallen tegen. Mijn advies is wel: geniet van je kleine man. We hebben de neiging onze baby’s groot te kijken. Mijn dochter is 7 maanden en ik heb spijt van dat groot kijken. Ik mis de tijd dat ze alleen op mijn buik wilde liggen ipv overal heen rollen. Neem je tijd, je werk blijft altijd bestaan. Deze tijd niet!
Helemaal mee eens met wat Jessica zegt! Op de rem trappen is het enige wat je kunt doen. En….. Je zult het zelf moeten doen want een ander voelt niet datgene wat jij voelt. Maar… Aanvoelen kan wel. En als Shirley te druk is met vanalles dan voelt Skyler dat wel degelijk aan. Het zou zomaar kunnen dat wanneer Shirley een paar grote passen terug doet en op de plaats rust, baby Skyler zich ook niet meer als ‘terrorristje’ gedraagd. Babies voelen namelijk maar al te goed aan hoe hun moeder zich voelt. Maar dan ook echt op micro niveau. Dat gevoel is feilloos. Dus even rust inbouwen over de gehele linie is het beste idee! Maar dan ook echt rust. Helemaal nix. Dus ook geen bladen ‘moeten’ lezen en artikeltjes en blogjes op de Ipad doorspitten. Nee he le maal nix!
ja ontzwangeren had ik ook de tijd voor nodig vooral juist emotioneel wat had ik dat lang het verwerken dat het kindje niet meer in mijn buik zat iedere geboorte weer tranen en emotioneel omdat ik voor mijn gevoel zo leeg was vanbinnen zo afscheid voelde het terwijl ik de baby nu bij me had
bij de eerste en 2 de zo ervaren
maar ik legde de lad niet hoog liet mij lekker verzorgen door mijn man en moeder en ik liet mij lekker verwennen daar had ik absoluut geen moeite mee
mooi geschreven ook weer over het ontzwangeren vooral dat het inderdaad ook geestelijk meer dan lichamelijk ik was heel snel weer slank zowel bij de eerste als 2 de
er wordt niet alleen een kindje geboren maar ook een moeder
groetjes felicia
wat ik er nog aan toe wilden voegen is dat ik juist omdat ik het zwanger zijn zo miste etropenjaren leeg voeleen begon ik weer aan een 2 de kindje een paar weken voor de eerste verjaardag van mijn prinsesje achterraf gezien veel te snel
ik wilden mij weer gewoon goed voelen zoals tijdens mijn zwangerschap maar ik vergat de tropenjaren waar ik mee te maken kreeg
maar goed dat is weer een heel ander verhaal
groetjes felicia
Voor jou alweer even geleden, maar voor mij nu zo herkenbaar! Ik wil weer ‘de oude’ zijn, maar misschien komt ie er gewoon niet meer. En dat is oke. Nu nog accepteren dat dat oké is 😉
Om direct je afsluitende vraag te beantwoorden. Oh ja.. ik dacht die super-mom te zijn. Alles leek inderdaad op rolletjes te lopen. De eerste drie maanden was dit ook wel zo. Echter, na mijn verlof ben ik weer 20 uur per week aan het werk en de dagen waarop ik niet werk besteed ik aan mijn full-time studie, omdat ik dit jaar toch graag wil afstuderen, Naast werken en studeren rust uiteraard ook de verantwoordelijkheid van het huishouden en het eten maken op mij. Oh jaaa… bijna vergeten… EN DE ZORG VAN MIJN DOCHTER!!!! Komt het wat chaotisch of druk over?? Nee johh!! Ik ontkende het feit dat ik eigenlijk best veel tegelijk deed en hield dit 1 maand goed vol. Tot ik geconfronteerd werd met diverse vormen van feedback. Op het werk vonden ze dat ik meer beschikbaar moest zijn, ze willen ook graag dat ik kolf in mijn reguliere pauzes, ik heb twee tentamens afgelegd waarvan ik er één niet heb gehaald en moet herkansen, mijn famillie en vriendinnen roepen aan alle kanten om wat tijd. Mijn dochter drinkt (NOG STEEDS) niet uit de fles en drinkt dus te weinig bij mijn afwezigheid. Dat neem ik mezelf kwalijk omdat ik haar de fles niet vroegtijdig heb aangeleerd. En ze kreeg kwaaltjes waaronder spruw (een schimmel) waardoor ik het idee kreeg dat ik niet hygiënisch genoeg was, en haar blijkbaar niet alle zorg gaf die ze nodig had. Tegenover dit lijstje staat wel dat ik een man heb die vrijwel niet klaagt, en me steunt waar hij kan. Zo kookt hij zo nu en dan en past hij op de kleine als ik aan mijn schoolwerk wil werken. Toch is hij, waarschijnlijk onbewust, degene die mijn emotionele staat grotendeels beïnvloed. Ik merk namelijk dat ik zijn goedkeuring meer dan ooit nodig heb om verder te gaan. Om rechtop te blijven staan. Ik kan me bij een verkeerde blik van hem de hele dag slecht voelen, terwijl een kleine goedkeurende glimlach van hem mij motiveert om alle ballen hoog te blijven houden. Ik merk dus dat mijn emoties heftiger reageren dan voorheen. Dan moet ik na bijna 5 maanden toch gaan toegeven dat ik wel degelijk aan het ontzwangeren ben. Momenteel zou ik moeten studeren voor een tentamen die ik aanstaande woensdag heb, en maandag en dinsdag moet ik nog werken. Ik was zojuist ook wel aan het leren, en mijn man heeft onze dochter in bad gedaan en daarna in slaap gezongen. Het ging allemaal zo goed. Tot hij een opmerking maakte over de keuken die nog niet opgeruimd was en deze vervolgens zelf ging opruimen. Hij zal er wel niks mee bedoeld hebben, maar het voelt opeens allemaal zo persoonlijk als hij zulke opmerkingen maakt. Nee ik heb hem niet gezegd hoe ik me erbij voel. Ik wordt gewoon emotioneel en trek me dan terug. Zo denkt hij nu dat ik aan het leren ben terwijl ik even mijn verhaal met jullie aan het delen ben.
Het heeft onbewust wel voor een opluchting gezorgd… Bedankt!!!! Ik ga verder leren 😀