In deze rubriek komen verhalen voorbij van moeders die iets speciaals willen delen. Een samengesteld gezin, te vroeg geboren baby’s, afschuwelijke gebeurtenissen, vruchtbaarheidsproblemen, adoptie, noem het maar op! Wil jij hieraan meewerken? Mail me via ‘contact’. Het kan anoniem, mocht daar behoefte aan zijn. Deze week vertelt Elise haar verhaal; toen zij net zwanger was beviel haar beste vriendin van een zoontje. Helaas overleed hij 24 uur na de geboorte. Dit drukte een behoorlijke stempel op haar geluk.
Dubbel geluk
‘Het was begin oktober 2012. Mijn toenmalige beste vriendin was hoogzwanger. Haar keizersnede stond gepland en ze was er klaar voor. Ondanks een leven in het vooruitzicht als single mom en een kind met een lichamelijke beperking. Haar zoontje zou namelijk niet helemaal gezond zijn, hij zou kleiner zijn dan de gemiddelde mens. Maar dat maakte ons niks uit. “Het wordt gewoon een geweldig kind” riep ze blij. Ik kon mijn geluk niet op, want ik was ook zwanger. Nog wel heel pril; pas 2 maanden. Maar met het dubbele geluk in het vooruitzicht, kon ik niet anders dan blij zijn.
De dag van haar keizersnede kan ik mij nog zo goed herinneren. Ik was bloed nerveus. Trillend van de zenuwen zat ik met een blauwe knuffel en zwevende ballon in de wachtkamer. Na een tijdje werd ik geroepen. De moeder van mijn vriendin zat met haar pasgeboren kleinzoon in de kraamkamer. Mijn vriendin werd nog ‘dichtgemaakt’, maar ik mocht al naar haar zoon kijken. Intens gelukkig staarden we naar hem. Hij was perfect. En de hele dag was geweldig. De zon scheen prachtig naar binnen en mijn vriendin straalde met haar pasgeboren zoon op haar armen. We waren allebei moeder, wat een geweldig gevoel.
Een onbegrijpelijke nachtmerrie
De volgende ochtend hoorde ik niks van haar. Ik probeerde te bellen, maar kreeg niemand te pakken. Normaal ben ik heel negatief en maak me snel zorgen. Dat wilde ik deze keer niet doen. Ze deden hem vast in bad of hij moest op controle. Halverwege de ochtend stuurde ik haar een berichtje om te vragen hoe het nou ging. Ik kreeg nog steeds geen reactie en besloot maar richting het ziekenhuis te reizen. Positief blijven denken! Maar eenmaal zittend in het bushokje kreeg ik het meest erge nieuws dat ik ooit in mijn leven heb gehoord. De vriend van de moeder van mijn vriendin belde. Mijn wereld stortte in. Ik herinner mij niet veel van het gesprek, maar wel de woorden “Hij is dood.” Huilend zat ik in de bus. Ik kon het niet geloven. Vreemde mensen omhelsden mij in de bus. Ze hielden mij stevig vast. De tranen stopten niet. Hoe kan dit nou? Wat was er gebeurd?
Een week later namen we afscheid van een klein mannetje die maar 1 dag mocht stralen. Mijn vriendin was gebroken. Haar leven was verwoest. Ik had haar nog nooit zo ongelukkig gezien en het brak mijn hart. Met zelf een klein baby’tje in mijn buik moest ik haar baby begraven. Het was afschuwelijk, traumatiserend gewoon. Mijn vriendin nog in een rolstoel van haar keizersnede, moest afscheid nemen van haar kind. Het was een nachtmerrie op klaarlichte dag.
Het effect op mijn eigen zwangerschap
De maanden erop waren zwaar. Ik zag mijn vriendin weinig. Zij was gebroken van verdriet. We deelden haar verdriet. Maar zelf kreeg ik ook een kind. Ergens had ik ook nog plek om gelukkig te zijn. Tenminste dat wilde ik wel graag, maar het lukte niet. Ik moest mezelf dwingen om gelukkig te zijn met het leven dat in mij groeide. Dat was moeilijk.
Ik durfde weinig te kopen voor mijn kindje en aan de babykamer beginnen stelde ik zo lang mogelijk uit. Wat als mijn kindje ook dood zou gaan? Ik kon niet anders denken dat het zou gebeuren. Bijna wekelijks zat de verloskundige dan ook bij mij op de bank. Hoe dichter bij de bevalling kwam, hoe meer gestrest ik werd. Bij ieder pijntje dacht ik dat de bevalling zou beginnen of dat er iets zou zijn met mijn kind. Ik had ze meerdere keren verteld waarom ik mij zo voelde. Maar helaas kreeg ik weinig begrip van hun kant. “Statistisch gezien heeft jouw kind dan minder kans om te sterven” zei één van mijn verloskundigen. De meest belachelijke uitspraak die ik ooit heb gehoord. Je gelooft het bijna niet, ja dat zei ze echt!
Ik moest mezelf door de zwangerschap heen sleuren. Gelukkig heb ik ook nog een hele vrolijke dochter die mij steunde. Niet met woorden, maar door er gewoon voor me te zijn. Zij was veel bezig met de komst van de baby. Ze hielp met het schilderen van zijn kamer en ging altijd met plezier mee babyshoppen. Dat maakte alles enigszins dragelijk. Al raakten mijn vriendin en ik elkaar uit het oog. Onze vriendschap werd zwaar op de proef gesteld. Intens verdriet tegenover intens geluk. Het ging niet samen door 1 deur. Zij moest rouwen en ik moest mij focussen op mijn kind. We hadden gedacht dat alles ons dichter bij elkaar zou brengen, maar in tegendeel, we groeiden uit elkaar. Niet omdat we niet van elkaar houden, gewoon omdat het niet ging.
De laatste weken van mijn zwangerschap lag ik veel in het ziekenhuis. Ik had al vrij vroeg last van weeën en het leek erop dat mijn baby eerder dan de 37 weken geboren zou worden. Soms denk ik dat het allemaal de stress kwam. Ze zeggen weleens dat het niet goed is om tijdens je zwangerschap veel stress te hebben. En ik zwom in de stress.
En we hadden gelijk, met 36 weken en 4 dagen werd mijn zoon; Hayden geboren. Het was geen hele zware bevalling; lichamelijk. Maar emotioneel was het zeker. Na zijn geboorte werd hij meteen gecontroleerd door de kinderarts. Hij zag er prima uit. Met mij ging het ook wel goed, al was ik helemaal stoned van de pijnstillers. Ik herinner me daarom weinig van zijn geboorte en de eerste uren van het leven van mijn zoon.
Bang om van hem te houden
De meeste vrouwen kunnen niet wachten hun kind vast te houden. Ik kon het niet. Ik wilde mijn kersverse zoon niet vasthouden. Ik was bang, bang om van hem te houden. Straks zou hij ook doodgaan, dan kon ik beter niet van hem houden. Dan zal het vast minder pijn doen. Hoe kun je dat denken als moeder? Ja ik kon het. Er gingen geen andere gedachten door mijn hoofd. Positief zijn kon ik niet. Al lachte ik aan de buitenkant, aan de binnenkant was ik gebroken.
Als ik daar aan terug denk, doet het pijn. Mijn man steunde mij heel erg en had al snel door dat ik mijn zoon niet wilde vasthouden. Constant duwde hij hem dan ook in mijn armen. Hij dwong me om van Hayden te houden, dat verdiende hij.
Na 1,5 dag een nacht alleen in het ziekenhuis kon ik dat eindelijk. Ik weet nog toen mijn dochter was geboren ik ontelbare vlindertjes voelde in mijn buik. Toen ik die ochtend naar mijn zoon keek, voelde ik eindelijk die vlinders. Ze zweefden door mijn hele lichaam. Van geluk en verdriet kon ik niet anders dan hem vasthouden en huilen. Ik hield van hem. Een fantastisch gevoel. Een gevoel dat ik nooit meer los laat.
Een terugblik
Met een traan kijk ik terug op alles wat er is gebeurd. Ik ben mijn vriendin en haar zoontje kwijt. We hebben diverse keren geprobeerd onze vriendschap te repareren. Maar er was teveel kapot. Niet per sé aan ons. Maar mijn geluk was een te grote confrontatie tegenover haar verdriet en ook andersom. In zo’n korte tijd hebben de dood en geboorte naast elkaar gestaan. Ik ben er verdrietig om. Ik mis ze allebei. Maar het zal nooit meer zijn zoals het was. Niks zal ooit meer zijn zoals het was.
Wat een heftig verhaal, pfoe wat moeilijk lijkt me dat. Toch hoop ik dat je ooit weer vriendinnen zult worden. Liefs
Pffoei…kippenvel hier..
Wat een enorm naar verhaal. Dood en leven staat ook zo dicht bij elkaar, helaas..
Nu ik zelf een jonge moeder ben besef ik me dat maar als te goed.
Jeetje wat een heftig verhaal zeg… Het is heel verdrietig als je een vriendin kwijt raakt, maar ook om deze reden. Ik hoop dat jij toch van je twee kindjes kunt genieten.
Heftig om terug te lezen en mijn verhaal uiteindelijk te zien staan.
Ik heb er even over na moeten denken of ik mee wilde doen of niet.
Maar toch gekozen om het wel te doen.
Soms moet je gewoon je verhaal even kwijt.
Lieve Elise,
Ik volg jouw blog al heel lang en kende dit verhaal al. Maar toch heb ik het nooit zo uitgebreid achter elkaar gelezen als dat het hier staat. Ik kreeg er echt kippenvel van en ik kan me niet voorstellen hoe het voor jullie is en geweest moet zijn.
Hopelijk kunnen jullie de vriendschap ooit nog oppakken..
“Gelukkig” geniet je waarschijnlijk door zoiets des te meer van wat je hebt, want Hayden en Hayley zijn 2 prachtige kinderen.
Liefs, Petra
Oh, wat een enorm heftig verhaal. Erg jammer ook dat jullie vriendschap hierdoor kapot is gegaan…
Wat een heftig verhaal! Ik weet niet wat ik moet zeggen.
Ik kende het verhaal al maar zo onder elkaar krijg ik toch even kippenvel. Bijzonder en heftig tegelijk.
Heftig zeg! En het lijkt me ook heel moeilijk voor jullie allebei. Hopelijk komt er een tijd dat jullie toch weer vriendinnen kunnen zijn, als jullie dat dan nog willen
Pff heftig hoor! Wat een vreselijke situatie voor jullie allebei. Ontzettend jammer ook dat het niet is gelukt om steun bij elkaar te blijven vinden. Gelukkig gaat het met jou en je kindjes in ieder geval goed!
Prachtig geschreven!! Heftig verhaal, veel sterkte!! En ik hoop echt dat het ooit nog goed komt tussen jullie!! xx
Jeetje wat heftig.
Wat een heftigr ervaring. Hoop dat jullie vriendschap herstelt, je weet nooit wat er zal gebeuren in de toekomst.
Mijn verhaal is het verhaal van de vriendin, mijn dochter is vlak na de bevalling overleden. En wat doet het verschrikkelijk veel pijn om je baby te moeten kwijtraken. Het is nu pas 3 maanden geleden, maar nog zo vers. En de confrontatie met zwangeren of vrouwen die net bevallen zijn is te veel, dus ik begrijp haar erg goed.
Je gunt het iedereen, maar jezelf ook en bij mij begrijpen zwangere vriendinnen ook niet altijd mijn gevoel. Terwijl ik soms zo ontzettend boos kan zijn op iedereen, waarom wij? Waarom mag mijn dochtertje er niet meer zijn? En als zij dan aangeven dat ze verdrietig zijn dat ze het niet met mij kunnen delen, dan voel ik me machteloos. Want mijn hart zit zo vol met verdriet dat ik hun verdriet er niet bij kan dragen, waarom begrijpen ze dat niet?
Dus geef je vriendin alle ruimte die ze nodig heeft en laat haar af en toe weten dat je aan haar denkt. Wij hebben ruimte nodig om dit te verwerken en zwangeren of baby’s zijn dan teveel, daar kan je niets aan doen. Iedere dag opstaan en door moeten is al een dagtaak en dit verdriet is zo heftig.
En misschien ooit als zij weer zwanger mag zijn en een levende baby mag vasthouden, dan zal het contact weer makkelijker worden.
Beste Monique en andere lezers,
Ik ben op 22/06/2014 ook mijn 2de dochter verloren tijdens de bevalling.
Ik begrijp jouw gevoel, is allemaal heel dubbel hé.
Mijn schoonzus is 2 weken geleden bevallen van een gezonde zoon. Ik had schrik hoe ik hierop zou reageren. Uiteraard doet het heel veel pijn, maar het geluk primeert. En daar ben ik zeer gelukkig om! Ik ben heel blij dat we er een neefje bij hebben. Als mensen bevallen die iets verder van me staan, heb ik het moeilijker. Het leven is inderdaad oneerlijk en de natuur zeer grillig.
Veel sterkte, Monique! X
Wat jammer dat jullie vriendschap zo is geëindigd. Hopelijk komt er een tijd dat jullie weer voor elkaar openstaan. In ieder geval jouw vriendin.
Zelf heb ik wel eens schuldgevoels gehad tegenover andere vrienden die al langer bezig waren met kinderen en ook al jaren bij elkaar waren.
Terwijl mijn vriend en ik ong. 8 maanden bij elkaar waren en binnen 3 maanden zwanger raakten.