Zeven weken geleden zat ik nietsvermoedend te werken. Achter mijn laptop, muziekje aan, geen rekening houdend met anderen. Ik kon doen en laten wat ik wilde, wanneer ik wilde en hoe ik maar wilde. Ik genoot van de vrijheid die ik had om te staan en gaan waar ik wilde. Ik plande afspraken, had gezellige lunches, pakte spontaan de tram naar de Zara, deed mijn laptop soms pas 01:00 uur uit, besloot zelfs af en toe een dag niet te werken en nutteloos te surfen naar nog meer nutteloze websites. Dat kan namelijk als je niet voor een baas werkt. Als je lekker de hele dag thuis zit en zelf mag en kan bepalen wat je doet. Maar dat kan ook als je nog geen kinderen hebt. Want als je die wel hebt; dan is het over met de pret.
Althans, dat werd me altijd gezegd. ‘Weet je zeker dat je nu al aan kinderen wilt beginnen? Je bent nog zo jong! Je staat in de bloei van je leven! Met veel vrijheid! Geef je dat allemaal op voor een baby op zo’n jonge leeftijd?’ Ten eerste: is 26 jaar jong? I don’t get it. Ik ben al ruim tien jaar samen met mijn vriend, we hebben het huisje-boompje-beestje verhaal, allebei een goede en leuke baan en vonden dat niets ons nog in de weg stond om aan kinderen te beginnen. Ten tweede: hoezo vrijheid weg? Waarom denkt iedereen dat? Júist met een eigen bedrijf kan ik doen wat ik wil. Ik werk wanneer Skyler slaapt, geef mezelf soms middagen vrij om lekker te wandelen en, omdat het allemaal niet zo formeel is, kan ik hem nog gewoon meenemen naar bepaalde afspraken ook. Ik voorzie geen problemen. Ik voorzág geen problemen. Want het valt me soms wel ietsje zwaarder dan gedacht.
Ik ben redelijk snel weer aan het werk gegaan omdat ik niet stil kan zitten. In het ziekenhuis typte ik mijn bevallingsverhaal al op mijn telefoon omdat ik de kotsende vrouwen naast me niet meer kon aanhoren. Koptelefoon op en schrijven maar. Skyler lag in de couveuse, mijn vriend was naar huis omdat het bezoekuur voorbij was en ik lag naar het plafond te staren. Dan maar doen wat ik het leukst vind, toch? Ook thuis kroop ik al vrij snel weer met de laptop op schoot. Heerlijk, maar soms heb ik daar toch wel een beetje spijt van. Ik heb namelijk de indruk gewekt dat het allemaal supergoed gaat, dat ik het ritme binnen no time gevonden had en dat ik alles wel weer aan kon. Bedrijven blijven me reminders sturen van perspresentaties omdat ik nog niet gereageerd heb, bezoekers raken ongeduldig omdat er niets online staat of omdat het vrijwel alleen maar babyverhalen zijn en ikzelf probeer te schipperen tussen het werk en het moederschap. Ik snap nu dondersgoed waarom het zwangerschapsverlof in het leven is geroepen.
Nee, je hoeft absoluut geen vrijheid op te geven. Ik ga nog steeds fijn lunchen met vriendinnen en ben nog steeds vaak in de stad te vinden. Met kinderwagen weliswaar, maar dat maakt het alleen maar gezellig. Ook de vakanties zijn we alweer druk aan het plannen. Een midweekje Vaals in maart, twee weken Turkije met mijn ouders in mei en héél misschien zelfs een roadtrip naar Amerika. Juist, met baby. Maar maakt dat het allemaal niet veel mooier? Het is een gedoe met plannen, voeden, verschonen, overal rekening mee houden. Maar ik vind het fantastisch dat we nu dingen met zijn drieën kunnen gaan meemaken. Als een echt gezin.
Vorige week baalde ik enorm. Ik wilde een artikel typen, had een deadline voor een advertorial die al verlopen was waardoor mijn mediabureau me drie keer belde, er lag nog een stapel tijdschriften waar ik nog steeds niet doorheen gekomen was en ik had een nieuwe agenda liggen die ik graag wilde invullen en opleuken voor het nieuwe jaar. Maar ondertussen zat Skyler te krijsen terwijl ik niet wist wat er aan de hand was. Voeding? Check. Schone broek? Check. Draagzak? Check. Ik kon niet anders dan alles aan de kant schuiven voor hem. Laptop uit, telefoon op stil en heerlijk op de bank kruipen met hem tegen me aan. Binnen no time was hij stil. Alsof hij wilde zeggen ‘mama, doe maar lekker rustig aan nog. Je hebt nog genoeg tijd om aan het werk te gaan. Geniet! Van mij en van ons.’
Het is misschien ietsje lastiger allemaal. Schrijven tussen zijn voedingen door gaat niet altijd waardoor er soms twee dagen niks online staat, dat ene tripje naar de stad moet soms uitgesteld worden omdat Skyler wil eten en heel af en toe kan ik gewoon echt niet lunchen omdat Skyler eindelijk slaapt en er nog een berg werk ligt. Maar iedere ochtend word ik wakker met een baby tegen me aan, die met zijn grote en felblauwe ogen naar me zit te staren. Onbezorgd. En ja, daar geef ik maar al te graag een heel klein stukje vrijheid voor op. Om vervolgens dat andere, overgrote deel, met zijn drieën te kunnen doorbrengen.
Ah ik zeg: Amen! Het leven is zoveel mooier nu we met drietjes zijn, ik herken me helemaal in je verhaal! Het huishouden moet soms een dagje wachten, soms heb ik meer tijd om te bloggen dan anders, soms geen tijd voor gezellige vriendinnenafspraakjes maar eigenlijk meestal wel. Het valt zo mee ten opzichte van wat mensen zeggen omdat ik zo jong mama geworden ben. Het genieten, daar gaat het om. Ah geweldige foto van Skyler en zijn papa!
Wat een mooi stukje Shirley! 🙂 lekker van genieten. Voor je het weet is tie groot!
Dit zal ook nog een hele tijd zo blijven. Ook nu Aron drie is heeft hij nog momenten dat, wanneer ik echt even moeten werken o.i.d. dat hij mij juist aandacht gaat vragen. Dan wil hij samen spelen of lekker op de bank liggen.
Lekker genieten van je kleine man, en ook jezelf nog rust gunnen 🙂
Druk van andere en mensen en bedrijven lijkt mij vooral het lastigs, maar je kleine man gaat toch echt voor. Geniet lekker van elkaar!
Het zal niet meevallen, opeens 24/7 voor zo’n kleintje klaar moeten staan, maar dat lieve hoofdje maakt een hoop goed!
Wat een mooi verhaal heb je weer geschreven 🙂 een baby verandert veel in je leven maar ik denk dat je er zooooveel moois voor terug krijgt! Lekker genieten.
Wat prachtig om te lezen!!!
Geniet maar !!
Geniet van alle momenten. En geef jezelf rust
Heel herkenbaar! Alhoewel ik toen Olivia klein was ‘gewoon’ 4 dagen werkte en dus optimaal genoot van mijn verlof, zonder verplichtingen, merk ik nu ze groter is en ik minder werk en ‘blogverplichtingen’ heb, ze soms aandacht vraagt op de verkeerde momenten. Ik regelmatig aan niks voor mezelf toe komt. En dat is zwaar. Niet altijd, maar soms wel – en klagen mag dan 😉 En anderen laten zeuren ook, want idd: kijk in die mooie ogen en laat jezelf opslokken erdoor. Alles om je heen draait verder, maar jullie tweetjes (drietjes met R erbij natuurlijk) staan stil, dat is wat telt: dat is het meoderschap! Geniet!
Mooi stukje, alleen denk ik dat het wel wat moeilijker wordt namate je zoon ouder wordt. Mijn zoon is nu 13 maanden en vermaakt zich prima maar je moet wel altijd opletten vooral als ze gaan lopen en ze vragen toch meer aandacht om te spelen. Maar je zal daar ook vast mee uitkomen!
Wat een prachtig oprecht verhaal… Ik las ook steeds vol verwondering jouw verhalen zowel op styleguide als op mommytobe. En dacht vaak bij mezelf, hoe doet ze dat toch allemaal?
Ik heb inmiddels een dochtertje van bijna 3. En ik geef heel eerlijk toe, dat ik er eigenlijk na 12 weken nog echt niet toe was om te gaan werken.. In die 12 weken heb ik heeeeel veel dagen gehad dat ik alleen maar met Isabeau op mijn armen op de bank lag… Ik wilde en kon ook niets anders, Bovendien was ik gemiddeld 8 uur per dag borstvoeding aan het geven. Hiermee was ik overigens na 7 weken mee gestopt.
Inmiddels ben ik 36 weken en 2 dagen zwanger van ons zoontje. Moest vanmorgen nog aan je denken, morgen was Skyler geboren.
Geniet van alle momenten samen met je gezinnetje!!!!!!!!
Mooi geschreven. Het moederschap is overweldigend en opeens draait je hele leven om je kind. Ik vind het wel relativerend maar zo nu en dan is het lastig. Ik werk ook vanuit huis dus ik weet inmiddels hoe lastig het is. Maar ook jij hebt recht op rust en tijd om je baby te leren kennen. Geniet van Skyler en straks komt het leven weer in wat rustiger vaarwater. Lekker aan toegeven en de mensen die zeuren komen er wel op terug als ze zelf kinderen krijgen.
Hoi, leuk stukje! Maar even dit, als jij het nu ervaart dat jij al een klein stukje vrijheid opgeeft dan staat je nog wat te wachten;) juist nu, nu een baby zo klein is pak je hem hupsakee zo op en neemt hem zo zonder tegenspartelen overal mee naar toe hoor. Straks als hij een eigen willetje heeft en laat merken gaat dat niet zo makkelijk meer;))
Fijne feestdagen en go with the flow!
Wat mooi geschreven, en wie zegt dat je op 26 jarige leeftijd te jong bent voor een kind. Ik vind van niet, ik had zelf al jaren geleden een kindje in me armen willen hebben maar hier lukte het gewoon niet. Voel me nu best wel al oud met mijn 32 jaar en over 6mnd een kindje te krijgen.
En kijk eens hoeveel moois je voor dat kleine stukje vrijheid die je inlevend ervoor terug krijgt. Je doet het prima als mama, en mooi dat je kleintje gewoon aangeeft dat mama ook even rust van het werk moet nemen.
Mooi geschreven, en neem idd je rust en geniet. Je mag best gewoon zwangerschapsverlof nemen. Voor je het weet willen ze al zitten en lopen, geniet nu hij nog zo klein is. Liefs
Wat een mooi stuke en wat een heerlijke foto’s!
Ik heb altijd geroepen dat ik ‘jong’ moeder wilde worden. ‘Vroeger’ dacht ik daarbij aan een leeftijd van rond de 23, maar die schoof langzaam op door werk etc. Inmiddels ben ik zwanger en nu 25. Biologisch gezien de ideale leeftijd om moeder te worden, schijnt, maar toch vinden veel mensen dit nog ‘jong’. Het gemiddelde ligt geloof ik op 31 jaar in Nederland. Zelf vind ik het alleen maar leuk om redelijk jong te beginnen. Ik vind het zeker niet té jong, want – om even voor mezelf te spreken – op deze leeftijd ben ik gesetteld, getrouwd, hebben mijn man en ik allebei een inkomen en we hebben een prima huis met ruimte genoeg voor een kleintje erbij. Dus inderdaad, wat is jong?
Mooie foto! Ik moet nog regelmatig dingen opzij schuiven omdat J mij nodig heeft. Daarvoor ben je mama. Mensen die dat niet snappen in mijn omgeving houd het contact ook al snel mee op. Als je mama bent komt je kind op nummer 1. Maar het word makkelijker en makkerlijker Geniet!
Ahh, wat een mooi stuk!
Mooi geschreven Shir! Ik kan het natuurlijk niet helemaal goed beoordelen, maar volgens mij doe je het hartstikke goed! Laat je niet afschrikken door wat anderen zeggen of willen, jij kunt het het best bepalen voor jou en je baby boy. Doe waar jij je prettig bij voelt! X
Nu al herkenbaar! Hoewel ons kleintje na zijn geboorte op 12 december in het ziekenhuis heeft gelegen en we effectief pas 4 dagen met hem bezig kunnen zijn, bepaalt hij ons ritme flink. Ik heb het met liefde voor hem over en laat graag mijn lunch op een later tijdstip (thuis) doorgaan om er maar voor te zorgen dat alles goed met hem gaat. Verlof en zeker ook kraamzorg zijn erg belangrijk. De kraamzorg is me/ons door de neus geboord vanwege zijn ziekenhuisopname, dus vanaf vandaag moet ik echt alles alleen doen. Spannend, maar het moet en zal lukken. Alles voor onze mooie zoon Fabian 🙂
Persoonlijk vind ik dat het met een baby allemaal goed meevalt. Ik had het geluk dat mijn zoontje heel makkelijk was en veel sliep, dus kon ik hem overal mee naartoe sleuren zonder problemen. Nu hij kan stappen en meer een eigen willetje heeft, wordt dat allemaal moeilijker. Shoppen als meneer geen zin heeft = krijsconcert. Op zijn 2.5 bepaalt hij het ritme meer dan toen hij een baby was.
WAUW, ik ben sprakeloos. Super mooi geschreven Shir! Ik weet hoe een work-a-holic je bent, maar kies jezelf en Skyler boven alles!
Dikke kus
Hazal