Waarom peuters fantastisch zijn!

Skyler is alweer 2.5 jaar en gisteren besefte ik me opnieuw dat ik dit een onwijs fijne en leuke leeftijd vind. Wij zijn gezegend met een kind dat ontzettend lief is, zichzelf goed weet te vermaken en gewoon eigenlijk heel erg makkelijk is. Natuurlijk zijn er driftbuien, loop ik regelmatig op straat met een peuter onder mijn arm en ben ik ’s avonds vaak blij dat ik weer naar bed kan en de dag voorbij is. Maar wat mij betreft is dit tot nu toe de leukste fase die ik in die 2.5 jaar heb meegemaakt. Het is echt waar wat ze zeggen: het wordt gewoon steeds makkelijker. En leuker! En fijner! En grappiger!

Ze praten!
Echt, wat vind ik dat ongelofelijk fijn. Skyler praat steeds beter en duidelijker, maakt steeds langere zinnen en ik begrijp hem als hij iets wil zeggen. Dit zorgt voor veel meer rust in huis en dat is erg prettig. Bovendien zorgen al die woorden voor grappige taferelen als hij iets nét even anders uitspreekt. Grappig, maar vooral heel aandoenlijk als Skyler begint over de hetitopper en naar de helikopter in de lucht wijst.

Ze helpen!
Helpen is volgens Skyler echt de bom. Hoe leuk om mama met alles te assisteren? We maken samen het bed op, geven Muis te eten, laten hem samen uit en sinds een paar dagen wil Skyler zelfs helpen met zijn eigen broodje smeren. De wasmand leeghalen, de was ophangen. Hé, het gaat allemaal niet snel maar gelukkig hoeft dat niet altijd. Ik geniet onwijs van deze momenten. Voordat je het weet zijn ze oud genoeg om te beseffen dat helpen echt niet zo heel erg cool is en zuchten ze al bij de boodschap dat ze hun kamer moeten stofzuigen…

Ze hebben fantasie!
Laat Skyler achter met zijn Duplo, ToetToet Auto’s of Playmobil en er komen hele verhalen uit zijn mond rollen. Hoe heerlijk om even de werkzaamheden te stoppen en vol trots naar je kind te kijken? Terwijl ik dit typ heeft Skyler het over ‘Sam’, ‘Auto’, ‘Nee’, ‘Trein’, ‘Tssktssk’, ‘O nee’, ‘Trein aan’ en ‘Meissie’. Volgens mij wordt er een kind aangereden op zijn spoor…

Mama is de koningin!
Skyler is altijd wel een knuffelkont geweest en dat wordt met de dag meer. Regelmatig komt ‘ie naar me toe om me een kus, knuffel of handje (?) te geven. Hij onderbreekt zijn bezigheid, komt naar me toe, doet zijn ding en gaat weer verder met waar hij mee bezig is. Als hij op de iPad kijkt, is het steeds vaker ‘mama samen kijken?’ en als ik hem kom halen bij het kinderdagverblijf gaat ‘ie bijna huilen van geluk. ‘Ida! Kijk! Mama! Jaaaa!’

Ze zijn enthousiast!
Over enthousiast gesproken. Ze zijn blij met het allerkleinste en dat maakt mij weer dolgelukkig. Niets zo leuk om een klein kind enthousiast te zien over iets wat zo vanzelfsprekend is geworden voor ons. ‘Bus!’, ‘Poes!’, ‘Molen!’. Ze vinden alles prachtig en ik vind dat we zelf ook wel wat vaker door de ogen van een kind kunnen kijken om alles wat meer te waarderen. Want hoe leuk is het om gewoon tussen de geitjes te gaan staan en deze melk te geven zonder je druk te maken om poepschoenen en nare luchtjes? Zoiets kleins, maar zoiets prachtigs. Mama maakt toch alles weer schoon.

Ze hebben een eigen wil!
Misschien dat het soms (vaak!) verdomd vervelend is, maar ik vind het hilarisch dat Skyler alleen maar op zijn blauwe laarsjes loopt en altijd zijn zonnebril op wil. Natuurlijk is het vervelend als ze alleen maar die ene kant op willen lopen, maar het zorgt ook weer voor het ontdekken van nieuwe plekken. En niet meer uit de speeltuin willen? Nou en, dan schommelen we nog een keer tien minuten. Ik probeer wat vaker ja te zeggen en mee te gaan in Skylers belevingswereld. En ik doe lekker mee door op een regenachtige dag met zonnebril op te lopen. Nu de kaplaarzen nog…

Ze vermaken zichzelf!
Ik hoef niet meer 24 uur paraat te staan voor een hulpeloze baby en kan weer wat dingen voor mezelf doen. Er loopt een kind in huis dat best even zelf kan spelen zodat ik kan schrijven, een boekje kan lezen of een programma kan kijken. Het benauwde is er een beetje vanaf en ze kunnen zichzelf helpen en verplaatsen in huis. Geen gerol meer van het kleed, geen vieze tengels meer aan het verboden keukenkastje, geen hysterische taferelen omdat ‘ie aan het stopcontact zit. Hij is op die leeftijd dat ‘ie het allemaal prima weet. Schouderklopje voor mama moi voor deze fantastische opvoeding.

Ze zijn dolgelukkig met een nieuwe dag!
‘Mama, licht buiten! Opstaan?’ Zodra er een nieuwe dag is aangebroken staat Skyler te popelen om uit bed te komen en aan zijn dag te beginnen. Hoe mooi, om altijd blij te zijn dat het licht is en er weer een nieuwe, blanco dag voor de deur staat die gevuld kan worden met spelen, eten en gek doen? Waren we allemaal maar altijd zo blij met een nieuwe dag. Geen chagrijnige bui te vinden hier bij die kleine.

Ze zingen!
Eén van de mooiste momenten zijn de keren dat ik met Skyler in de auto zit en we samen liedjes zingen. ‘De wielen van de bus’ en ‘Helikopter’ worden, in eigen taal -‘Heeeeeeetitoppeeeee, heeeeeeetitoppeeeeee, mee hooooooof’-, meegezongen. Ik smelt op zulke momenten en kan wel huilen van geluk. Dat op de achterbank in de autostoel, is gewoon van mij. Voor altijd! Ik zou dan wel willen stoppen om er even een hapje van te nemen, zoveel heerlijkheid.

Ze zijn zo grappig!
Skyler is altijd wel een kleine toneelspeler geweest en dat wordt alleen maar erger. Gekke bekken trekken, opeens in lachen uitbarsten in de hoop dat ik meedoe, ‘Kan toch wel’ roepen als ik ‘kan toch niet’ zeg, stemmetjes opzetten, rollen met de ogen, verstoppen en dan keihard lachen, heel serieus ‘pas op’ zeggen met een boze blik erbij en dan schateren van het lachen. Hij is zo ontzettend grappig. En dat maakt keer op keer mijn dag. Mijn week. Mijn maand. Mijn leven.

Och, wat zijn peuters toch leuk!