Persoonlijke verhalen #6

In deze rubriek komen verhalen voorbij van moeders die iets speciaals willen delen. Een samengesteld gezin, te vroeg geboren baby’s, afschuwelijke gebeurtenissen, vruchtbaarheidsproblemen, adoptie, noem het maar op! Wil jij hieraan meewerken? Mail me via ‘contact’. Het kan anoniem, mocht daar behoefte aan zijn. Deze week is Claire aan het woord; na een aantal jaren is zij eindelijk zwanger van haar eerste kindje.

Na vier jaar eindelijk zwanger

Mijn verhaal begint alweer een tijdje terug, in januari 2009 op precies te zijn. Mijn vriend en ik woonden een paar jaar samen in een leuk huis, we hadden fijn werk, een lief hondje en we besloten dat het voor ons een goed moment was om aan kinderen te beginnen. De eerste driekwart jaar vloog voorbij zonder resultaat. Ach, ik had lang de pil geslikt en al die hormonen moeten er toch allemaal uit. Na het eerste jaar ging ik me meer verdiepen in hoe het nou eigenlijk allemaal zat. Natuurlijk had ik biologie gehad maar hoe het nou precies in elkaar stak….? Langzaamaan veranderden we onze tactiek, oftewel vrijen op commando in mijn vruchtbare dagen. In het begin konden we er nog wel om lachen en was het allemaal oké, maar op een gegeven moment werd het ‘moeten’ in plaats van fijn samen zijn. Toch hebben we lang gewacht met het naar een arts stappen. We waren er gewoon nog niet aan toe om het medische circuit in te gaan.

Begin september 2011, en inmiddels een tweede hondje erbij, gingen we naar de huisarts. Die stelde ons wat standaardvragen en vond dat we lang genoeg hadden geprobeerd om zelf zwanger te worden. Hij stuurde ons dan ook door naar het ziekenhuis in onze woonplaats Zoetermeer. De eerste afspraak kan ik me nog goed herinneren; een grote vrouwelijke gynaecoloog met kaplaarzen kwam op ons afgestapt. ‘Zo, dus jullie willen een kind maar dat lukt niet zo goed? Nou, kleed je maar uit en dan gaan we even kijken’. De eerste uitslagen waren allemaal oké en m’n vriend kreeg een potje mee om zijn aandeel te doen. Na nog wat standaardonderzoeken als bloedprikken en een pijnlijk onderzoek om te kijken of mijn eileiders doorgankelijk waren kregen we al bij het derde of vierde gesprek heel slecht nieuws. Bij mij was alles goed maar in het sperma van mijn vriend waren nauwelijks tot geen zaadcellen aangetroffen. De gynaecoloog was heel duidelijk; alleen via ivf-icsi konden wij proberen om een kindje te krijgen, maar, zei ze, het is nog maar de vraag of dat gaat lukken met zo weinig zaadcellen. Uiteraard waren wij kapot van dit nieuws. Maar dit duurde ongeveer een dag of 2; daarna besloten we om stap voor stap te kijken wat onze opties waren en ervoor te gaan.

We werden doorgestuurd naar de ivf-afdeling van het Diaconessenhuis in Voorburg en daar hadden we december 2011 onze eerste afspraak met het hoofd van de afdeling. Aan de hoeveelheid zaadcellen van mijn vriend konden ze niks doen, er was geen oorzaak gevonden waardoor hij zo weinig zaadcellen produceerde. Maar in het opnieuw onderzochte materiaal waren wel enkele zaadcellen gevonden die bruikbaar waren voor behandeling. Aangezien ik relatief jong ben, destijds 27 jaar, voorzag de arts geen enkel probleem. Hij zei letterlijk: ‘het moet wel heel raar lopen bij jullie wil het de eerste keer niet lukken’. Wat heeft die man ernaast gezeten!

Maart 2012 konden we eindelijk beginnen aan onze eerste ivf-icsi poging. Vol goede moed begon ik met het injecteren van hormonen in mijn buik. Het resultaat was goed, ik maakte veel eitjes aan, heel veel. Als de grootste follikels rijp zijn, en je buik topzwaar, onderga je een punctie. De punctie in Voorburg vond ik verschrikkelijk. Het deed ontzettend veel zeer en een assistente stond erg hard op mijn buik te duwen om mijn eierstokken op z’n plaats te houden om zo de follikels aan te kunnen prikken. Maar goed, na een kwartiertje was het klaar en mocht ik op een lekker bedje bijkomen. Na wederom veel gedoe rondom het inleveren van het sperma mochten we naar huis en de volgende dag konden we bellen of er bevruchtingen waren. We werden de volgende dag al gebeld door het ziekenhuis omdat ze wilden vertellen dat er vier bevruchtingen waren! Oké, in ons geval was dat niet heel veel omdat ik erg veel rijpe eicellen had maar goed, het waren bevruchtingen en een dag later moesten we terugkomen voor de terugplaatsing. De terugplaatsing verliep vlot, ik mocht zelfs twee embryo’s terug laten plaatsen omdat ze niet van heel goede kwaliteit waren maar ze waren wel goed genoeg om in te nestelen. Blij gingen we naar huis, we fantaseerden stiekem al over een tweeling en hadden er alle vertrouwen in dat er in ieder geval één embryo zou uitgroeien tot kindje. Helaas ging het na een week al mis en werd ik ongesteld.

Na de eerste poging moesten we op gesprek komen bij de arts. We hebben daar lang gesproken en waar het in het kort op neer kwam is dat de mogelijkheden die de artsen in Nederland krijgen erg beperkt zijn. Met onze achtergrond kon het ziekenhuis, en Nederland in het algemeen, weinig meer voor ons betekenen. We konden wel naar het UZGent, België, een groot Universitair Ziekenhuis waar ze veel verder zijn in de ontwikkeling van verschillende behandelmethoden. Dit ziekenhuis ligt echter wel op ruim twee en half uur rijden van ons huis en dat bracht ook de nodige praktische problemen met zich mee. Toch hebben we nooit getwijfeld of we zouden gaan, onze wens was zo groot!

In het UZGent zijn we ontzettend goed geholpen! Wat een verademing na de ziekenhuizen in Nederland waar alles snel snel moet en artsen niet de moeite nemen om hun patiënten te leren kennen. Deze artsen dachten met ons mee, luisterden, gaven ons een zet in de goede richting en waren ook weleens heel duidelijk wat soms best pijnlijk was. In het begin kregen we alleen maar slecht nieuws te horen; de kwaliteit van de zaadcellen was nog meer achteruit gegaan en een operatie bij mijn vriend (TESE) was de enige optie. Ik zal niet teveel in detail treden over deze operatie maar het komt er op neer dat ze een stukje weefsel weghalen uit de bal, direct op de plaats waar de zaadcellen worden aangemaakt, verser kan niet. De kansen waren 50/50. Of ze zouden zaadcellen vinden of er was niks. Als ze iets zouden vinden, dan zouden ze dit gelijk invriezen om later te kunnen gebruiken voor een ivf-icsi poging. Gelukkig vonden ze zaadcellen, maar ook weer niet zoveel als dat ze hadden verwacht. Ondanks dat mijn vriend als een cowboy met z’n benen wijd door het ziekenhuis strompelde waren we blij met deze uitslag, er is tenslotte maar 1 goed zaadje nodig…

Zomer 2012 deden we de tweede poging maar helaas verliep deze niet helemaal volgens plan. Ik reageerde zo snel op de hormonen dat mijn hormoonwaardes veel te hoog waren en het zelfs gevaarlijk was voor mijn gezondheid, zogeheten overstimulatie. Er werd wel een punctie gedaan maar de volgende dag belde het ziekenhuis ons om te vertellen dat er geen bevruchtingen waren. Gelukkig waren ze er wel achter gekomen dat het gebruikte zaad goed van kwaliteit was en dat het waarschijnlijk aan mijn eitjes had gelegen. Daarom adviseerden ze ons om nog een poging te doen.

Aan het begin van dit jaar hebben we onze derde en laatste poging gedaan. Alles werd uit de kast getrokken door de artsen en het werd een alles of niets poging. Gelukkig verliep alles volgens het boekje en omdat we mee konden doen aan een studieprogramma van het ziekenhuis mochten we de (inwendige) echo’s zelf thuis maken en hadden we elke dag rechtstreeks contact met de juiste arts. Dit scheelde niet alleen heel veel heen en weer rijden maar ook een enorme hoeveelheid stress met werk. Na een fijne punctie, wat een verschil met Nederland, hadden we twee mooie bevruchtingen waarvan er één echt goed uitzag. Deze werd weer teruggeplaatst en het grote wachten ging weer beginnen. Ook deze keer ging het na een week alweer fout. Dag droom…

We wisten dat dit niet ging werken. Het materiaal van mijn vriend is gewoon te zwak om z’n werk te kunnen doen. Er ontstaat wel iets maar het heeft niet genoeg kracht om verder te delen en in te nestelen. We hebben er alles aan gedaan, meer dan dit bestaat er qua behandelingen op het moment niet. En na zo’n lange periode van onzekerheid en verdriet moesten we ook realistisch zijn, helaas houdt het hier voor ons op.

De kinderwens was bij ons beiden zo ontzettend groot dat we niet wilden opgeven. Daarom besloten we over te stappen op inseminaties met anoniem donorzaad. In Nederland kan dit niet meer want hier moet de donor bekend zijn maar in België is het nog anoniem. Wij wilden graag een anonieme zaaddonor omdat wij geen enkele meerwaarde zien in het feit dat het kindje later kan achterhalen wie zijn donor is. Natuurlijk is dit voor iedereen een eigen keus maar wij zagen het echt alleen als grondstofje dat we nodig hadden. Uiteraard worden alle donoren uitgebreid gescreend op afwijkingen etc. dus daar hoefden we ons geen zorgen over te maken. Wij zijn ons bewust van het feit dat we een grote beslissing voor ons kindje hebben genomen maar het kindje is zo ontzettend gewenst dat wij goed kunnen uitleggen waarom we voor deze optie hebben gekozen.

Inmiddels ben ik 18 weken zwanger van ons eerste kindje! Zowel mijn vriend als ik zijn ontzettend dankbaar en blij dat het nu eindelijk is gelukt. Misschien niet op de manier die we vier jaar geleden hadden gedacht maar we zijn zo ontzettend blij dat we eindelijk papa en mam gaan worden.

Als ik terugkijk op de afgelopen jaren dan ben ik ondanks al het slechte nieuws enorm positief over wat we hebben meegemaakt. We hebben elkaar zoveel beter leren kennen en weten wat we aan elkaar hebben als het er echt op aan komt. Daarbij weet ik dat ik zelf ook veel meer aankan dan ik dacht. En natuurlijk hebben we ook veel verdrietige momenten gekend, het is niet niks wat we hebben meegemaakt. Ook reacties uit de omgeving waren soms moeilijk maar uiteindelijk hebben we dit hele proces samen doorstaan en zijn we blij met hoe onze toekomst eruit ziet!