Verhuizen met een peuter

Momenteel zitten we midden in een verhuizing en poeh, wat heb ik me in alles vergist. Alles kost niet alleen veel geld, maar ook zoveel tijd en energie. Dozen uitpakken en inruimen; het is absoluut niet mijn hobby. Links zie je de stapels dozen die al leeg zijn, maar rechts met de volle dozen lijkt maar niet minder te worden. Tel daar bij op dat er best wat tegenslagen zijn die voor frustratie en verloren dagen zorgen, en je zult begrijpen dat ik het best wel een beetje gehad heb.

Uiteindelijk bleek de houten vloer toch meer beschadigd en vies te zijn dan we in eerste instantie dachten. Deze moet dus helemaal geschuurd en behandeld worden. Helaas wordt daar pas donderdag mee begonnen, waardoor we de benedenverdieping niet kunnen inrichten. We hebben een lekkage op zolder ( beter gezegd: de oude bewoners hadden een lekkage op zolder en hier geen melding van gemaakt) waardoor we boven ook niet zo goed kunnen gebruiken. Er moest onverwachts een verlaagd plafond in in de keuken waardoor het gehele plafond pas gisteren gespoten kon worden… Hoe goed je je planning ook maakt; tijdens een verhuizing kun je die zo de prullenbak in gooien want je gaat het toch niet redden.

Toch hebben we ervoor gekozen om hier al te wonen. De slaapkamers zijn klaar en de keuken kunnen we gebruiken. Het is ietwat primitief, maar het zij zo. We wilden graag naar ons nieuwe huis en Skyler moest gisteren weer naar het kinderdagverblijf. Over Skyler gesproken; daar gaat dit artikel een beetje over. Ik krijg namelijk veel de vraag hoe het verhuizen met een peuter ons precies vergaan is. Oké, we zijn dan nog niet helemaal klaar, maar ik wil toch graag vertellen hoe het één en ander is gelopen en hoe wij dit hebben aangepakt.

Voor de verhuizing
Het oude huis moest leeg. Pas op dat moment besef je hoeveel spullen je hebt. We hebben ervoor gekozen om al ver van tevoren spullen in te gaan pakken die we niet meer gebruikten. Het servies vast halveren, de boeken vast opruimen, etc. Alles, behalve Skylers spulletjes. Voor hem moest het nog zo gewoon mogelijk blijven zonder teveel stress. Zijn kamer bleef de oude, we gebruikten het niet als opslagplaats voor dozen en pakten alleen in op de momenten dat hij op het kinderdagverblijf was of in bed lag. Ik heb het idee dat hij er vrijwel geen last van heeft gehad. Wel hebben we vaak gezegd dat we gaan verhuizen en wat dat precies inhoudt. Ze begrijpen meer dan we denken. Alles was dus gewoon zoals zonder een verhuizing. Naar de creche, zijn eigen ruimte en spulletjes… De verhuisdozen sloegen we ergens anders op zodat hij hier ook niet mee geconfronteerd werd. Als laatste vertrokken Skyler en ik iets eerder naar mijn ouders; Raymond haalde toen thuis de laatste dingen uit elkaar. Het weekend daarna verhuisde hij met anderen alles naar de loods. Skyler zat toen rustig met mij bij mijn ouders.

Tijdens de verhuizing
De verhuizing bij ons was natuurlijk een beetje raar omdat we een paar weken bij mijn ouders –en dus bij opa en oma- in huis waren. Skyler vond het in eerste instantie een groot feest maar we merkten wel dat hij een stuk aanhankelijker werd. Vooral naar mij toe. Ook viel het kinderdagverblijf weg omdat de afstand te ver was om te rijden. Raymond laat thuis vanwege de afstand en opa en oma aan tafel erbij om te eten.

Ik heb toegegeven aan de aanhankelijkheid en hem vaak bij me genomen of meegenomen als ik naar buiten ging. Toch moest hij ook af en toe bij oma blijven als ik weg ging. Dat was dan misschien even moeilijk; met wat afleiding ging het prima.

Toen we eenmaal de sleutel kregen in Aalsmeer, waren het vooral Raymond en mijn vader die daar aan de slag gingen. Zo was het overdag voor Skyler zoals de weken daarvoor; oma en mama gewoon thuis. Ik was alleen in het huis op momenten dat het echt nodig was en nam Skyler dan mee om te wennen. Geen hele dagen, zodat ‘ie ook gewoon zijn rustmomenten thuis had. Evengoed leuke dingen gedaan en voor de rest dezelfde schema’s en regels zoals voor de verhuizing. Wel was ik ietsje makkelijker. Skyler sliep in het campingbedje naast me en met huilen was ik al gauw bij hem. Vooral richting het einde van de verbouwing was Skyler erg aanhankelijk en mocht ‘ie wat vaker bij me liggen. Handje vasthouden, knuffelen, veel bij me zitten. Even wat extra aandacht geven en toegegeven aan deze knuffelmomenten.

Na de verhuizing
Ik was een beetje bang voor het eerste moment in huis, maar gelukkig heeft Skyler dit goed opgepakt. We hebben ervoor gezorgd dat zijn kamertje als één van de eerste klaar was en dat zijn eigen vertrouwde spulletjes er liggen. Zelfs zijn dekbedje ligt ongewassen weer in zijn bed, zodat het zijn eigen geurtje heeft. Inclusief alle doekjes waar hij altijd mee slaapt. We bleven maar goed uitleggen dat dit ons nieuwe huis was. Beneden is helaas nog niet af en daar baal ik een beetje van. Het is voor Skyler natuurlijk vreemd om boven te moeten zijn of beneden te lopen als er geen meubels staan. Gelukkig zit hij deze eerste twee dagen op het kinderdagverblijf en is het alleen ’s avonds een beetje improviseren.

Naar bed gaan is wel even een dingetje. Skyler wil niet alleen in zijn kamer liggen. Huilen, mama roepen… Hij voelt zich duidelijk niet op zijn gemak, ondanks zijn eigen spullen. Ook hier geven we maar even aan toe. Ik blijf bij hem zitten in zijn kamer of hij valt in slaap bij mij op ons bed waarna ik hem overleg. Ook ’s nachts laat ik hem minder huilen en pak ik hem snel bij me. Het is even niet anders, dan maar lekker slapen bij ons. Dat is toch nog het meest vertrouwd voor hem. Bovendien mag hij wat vaker op de iPad filmpjes kijken. Even in zijn eigen wereld en niet bezig zijn met de verhuizing en de onzekerheid. Als laatste betrekken we hem overal maar bij. Kasten in elkaar zetten en erbij spelen, spulletjes inruimen, dozen leegruimen… Ik hoop dan maar dat het voor hem duidelijker wordt en er iets meer rust gecreëerd wordt.

Hoe lastig ik de verbouwing en het verhuizen ook vind; mijn hoofdtaak is om het Skyler zo vertrouwd en makkelijk mogelijk te maken. Ik ben blij dat ik die mogelijkheid heb om me voornamelijk op hem te concentreren. Verhuizen met een peuter van bijna twee is best een karwei. Je legt het ze uit, maar of ze echt snappen wat er gaat gebeuren? Hopelijk is volgende week de rust een beetje terug, als ook alle meubels beneden staan en alles helemaal is uitgepakt en aan kant is…