Mijn zwangerschap: week 28

Ze zeggen weleens dat een zwangerschap je emotioneel verandert. Dat je opeens anders in het leven staat en beseft wat belangrijk is en wat niet. Ik heb dat momenteel heel erg met mensen om me heen. Ik denk veel aan lieve vrienden en besef me door hun gezelschap weer even wat ze voor me betekenen. Hoevéél ze voor me betekenen. Dat is zelfs zoveel, dat ik het lastig vind om uit te drukken in woorden. En als ik iets niet kan uitdrukken in woorden; dan is het echt ongekend. Ik prijs mezelf gelukkig met bepaalde mensen in mijn leven en zodra ik ze om me heen heb en naar ze kijk, bekruipt me even dat gevoel; wat ben jij speciaal en belangrijk voor me en wat ben ik blij dat ik jou in mijn leven heb. Soms zelfs tot tranen aan toe. Daar is maar één woord voor: zwangerschapshormonen. En die waren afgelopen week héél erg aanwezig. Maar er was meer;

• Ik werd gebeld door mijn verloskundige met de vraag of ik wilde meewerken aan een tv-programma. De school voor verloskunde werd gefilmd door een lifestyleprogramma op RTL4 en ze hadden een zwangere vrouw aka dé buik nodig. Ze dacht direct aan mij. Maar natuurlijk! Het enige wat ik moest doen was een normale controle ondergaan; bloeddruk meten, een beetje babbelen en liggen op het bed om mijn buik te laten checken. 15 september wordt het uitgezonden en ik ben benieuwd naar het resultaat. Het tv-debuut voor Puck. Spannend!

• ‘Je moet oppassen want voordat je het weet komt de baby mekkerend ter wereld door jouw geitenkaasverslaving’, aldus vriendin Eliza. Dat dekt de lading.

• Naast de opnames stond er deze week ook een officiële controle op de planning. Jullie hebben al een beetje kunnen lezen hoe dat verliep, maar de boodschap was uiteindelijk dat ik het toch écht een beetje rustiger aan moet gaan doen. Ik ben dan geen invalide; ik ga toch richting de 30 weken van de zwangerschap. En dan is het niet zo gek dat de vermoeidheid parten gaat spelen en dat ik harde buiken krijg vanwege de drukte. Ik cancelde wat afspraken in mijn agenda en kroop lekker een paar avonden op de bank of in bed om tv te kijken. Geen laptop, geen werk, geen telefoon. Ik moet zeggen dat me dat goed doet. Ik kom meer tot rust en ik voel de baby dan enorm goed. Alsof hij nu al zegt: ‘thanks mam, dat je mij verkiest boven je werk. Je kan het wel.’

• Het doel van deze week was om me in te schrijven bij het zwembad. Ik roep het nu al tijden en afgelopen week was dan eindelijk het moment daar om een rittenkaart aan te schaffen. Ik ben nu twee keer geweest en I LOVE IT! Wat is het heerlijk om te zwemmen met mijn buik. Het voelt verlichtend, ik heb minder last van mijn banden en heb het idee dat ik echt even een momentje voor mezelf heb om mijn hoofd leeg te maken. Gewoon doelloos van muur tot muur zwemmen. Dobberen in het water en genieten van de rust.

• Die banden, hè. Killing. Ik heb zoveel last van de steken in mijn zij, ongelofelijk. Vooral als ik loop heb ik echt veel pijn. Een tijd geleden kreeg ik een verstevigende buikband opgestuurd van Cantaloop en die gebruik ik momenteel onder mijn kleding. Het helpt gelukkig wel een beetje! De tegendruk verzacht het geheel en alles zit goed en stevig verpakt. Fijn!

• Ik dacht altijd dat mensen aardiger waren voor zwangere vrouwen, maar ik heb me toch een beetje vergist in de mensheid. Er is geen hond die voor me opstaat als ik met 30 graden sta te puffen in een snikhete tram en er zijn geen mensen te vinden die de deur voor me openhouden als ik twee zware boodschappentassen naar binnen probeer te slepen. Beetje jammer. Of stel ik me dan heel erg aan? Halló, dat wordt toch altijd gezegd? Er zijn zelfs mensen die dwars door me heen willen als ik in de stad loop. En sorry, dat gaat nu echt niet meer lukken.

• Seks? Welke seks?

• Vrijdagavond tijdens The Voice of Holland begonnen mijn vriend en ik ineens te brainstormen over babynamen. En ik geloof dat we er over uit zijn. Dat de baby een naam heeft. We hebben een combinatie te pakken waar we allebei enthousiast over zijn. Nu eens kijken of we eraan kunnen wennen. Want dat wennen is toch wel raar. Dat het opeens echte vormen krijgt. De naam is leuk en speciaal, absoluut. Maar leuk genoeg voor je eigen baby? We houden hem voor nu in ons hoofd en proberen er een beeld bij te krijgen. Best lastig, maar we zijn al een stuk verder dan afgelopen week!

• Vorige week vertelde ik al dat de zwangerschap voor mij pas heel echt werd op het moment van de 3d-echo. Toen de baby opeens een echt gezichtje kreeg. Mijn vriendin zei het al zo mooi: ‘ja duh, dacht je dat je een pop kreeg voor Kerst?’ En misschien dacht ik dat wel? De gedachte dat er een echte baby in me groeit scares the hell out of me. Afgelopen week ben ik daar enorm mee bezig geweest en begin ik op sommige momenten toch wel in paniek te raken. Help? Gelukkig heb ik nuchtere mensen in mijn omgeving. ‘Oké, de eerste luier zal niet perfect zitten. Maar na 30 stuks kun jij dat echt wel!’ Of: ‘de baby eet, slaapt, poept en schreeuwt de eerste tijd en voor de rest groei je in je functie. Dat overleef je prima.’ Toch wel fijn dat ze deze pregzilla tot bedaren kunnen brengen. Ik zei toch dat de zwangerschapshormonen een bitch waren en dat ik dankbaar was voor de mensen om me heen? Nogmaals: Halleluja voor hen.

• Trimester drie is toch best zwaar. Ik ben moe, moet enorm vaak plassen, slaap niet zo heel goed, maak me druk om van alles en nog wat, heb totaal geen inspiratie meer en vind het enorm moeilijk om rustig aan te doen. Bovendien zijn de hormonen killing en vind ik het nog steeds moeilijk te beseffen dat ik over een paar weken moeder word. Maar voor de rest gaat alles goed. Echt! Ik heb al voor zoveel uitdagingen gestaan; moeder worden lukt dan ook nog wel. Toch?

See you next week! Dan sta ik vast weer een stukje stabieler in het leven en is deze hormoonbom weer helemaal in balans. Of wordt het vanaf nu alleen maar erger? Shit.

– X –