21 maanden

Zodra we een vliegtuig zien roept Skyler ‘tietui’ en begint hij te zwaaien, iedere auto met sirenes is een ‘tatoe’ en voor de rest kan hij zijn enthousiasme niet onderdrukken zodra er een auto, tram, motor, trein of iets anders met wielen voorbij komt razen. Hij brabbelt de oren van mijn hoofd af, voelt zich al heel stoer en groot en is alles behalve een stil en rustig mannetje. Kleine jongens worden groot en Skyler heeft van de week de 21 maanden aangetikt. Nog even en we beginnen met de voorbereidingen voor een tweede verjaardag.

Momenteel verkeert Skyler weer in de ‘plak-aan-mama’-fase. Er wordt weer wat vaker gehuild als hij naar het kinderdagverblijf moet, hij klemt het liefst zijn benen om me heen zodat ik hem niet los kan laten, ik krijg ontzettend veel kusjes door de dag heen en hij wil niets liever dan bij me zijn. Als ik eenmaal weg ben en hij me niet meer ziet gaat het wel, maar de minuten voordat ik überhaupt de deur achter me dicht kan trekken zijn enorm zielig. Het zal vast weer een fase zijn, want dit hebben we lange tijd niet gehad. En stiekem geniet ik ook wel van al die knuffels en kusjes die ik op een dag krijg. Skyler wordt veel te snel groot en het idee dat hij zich eerdaags te groot vindt voor het knuffelen met mama hou ik het liefst zo lang mogelijk bij ons vandaan.

Enerzijds is het nu drukker in huis nu hij wat ouder wordt, anderzijds is het toch wel rustig. Skyler wil álles zelf doen en wordt boos als je überhaupt maar een poging waagt om hem te hulp te schieten. Hij probeert ons uit door dingen te doen die hij niet mag en gaat soms net even een grens over. Gelukkig hebben we daar de straf voor; één minuut op de gang na drie keer waarschuwen. Het is even schreeuwen, maar na een minuut laat ik hem weer binnen en is hij de liefheid zelve. Kusje, knuffel, duidelijk zeggen wat hij niet mocht en het er dan ook niet meer over hebben. Duidelijke regels, duidelijke grenzen. Dat is wel iets wat hem goed doet. Het moet nog wel goed in ons systeem komen want heel soms zijn we nog niet consequent, maar ook wij als ouders moeten nog veel leren. Aan de andere kant is het juist wat rustiger dan een paar maanden geleden omdat hij zich weer wat beter zelf weet te vermaken, we toch regelmatig leuke uitjes plannen waar hij zijn energie kwijt kan en omdat Skyler vaak toch wel duidelijk aangeeft of hij iets wil of niet. Zijn praten loopt nog niet echt op rolletjes, maar met wat handen- en voetenwerk komen we een heel eind.

Er gaat eerdaags heel wat veranderen. Niet alleen voor ons, maar zeker voor Skyler. Over vier weken staat de eerste verhuizing al op de planning en vertrekken we naar Hoorn voor een verblijf bij mijn ouders. Ondanks dat hij daar een eigen kamertje heeft en zijn eigen spullen meeverhuizen, zal het een hele omschakeling zijn. Hij gaat die weken ook niet naar het kinderdagverblijf omdat dat te ver is. Vervolgens zijn we daar een week of vijf en staat verhuizing twee gepland; naar ons eigen, nieuwe huis. Vanaf dat moment moet Skyler wennen aan de nieuwe omgeving en gaat hij ook weer naar de creche. Het moet allemaal zo soepel mogelijk verlopen en daarom ben ik al eerder bij mijn ouders met Skyler dan Raymond zodat hij niks mee krijgt van die verhuizing. Maar toch merk ik dat Skyler wat onrustig wordt. We zijn continu aan het inpakken en langzaamaan stapelen de dozen zich op. Wij vinden het al stressvol; laat staan zo’n klein kindje dat totaal niet weet wat er staat te gebeuren.

Ik weet niet of het de onrust van de verhuizing is of gewoon de fase van aanhankelijkheid waar hij nu in zit, maar de nachten verlopen weer iets rommelig. Het begint al bij bedtijd. Het ene moment wil hij een fles; het andere moment laat hij deze staan. Gelukkig gaat hij wel zonder protesteren naar zijn eigen bedje en valt hij zelf goed in slaap. ’s Nachts is Skyler heel onrustig waardoor hij wat vaker wakker wordt en soms midden in de nacht om de fles vraagt die hij de avond ervoor nog weigerde. En dan ’s ochtends rond 5 of 6 uur wil hij negen van de tien keer weer een fles, om vervolgens bij ons nog even in slaap te vallen. Ik laat het maar even zo, want rond 8 uur wordt hij uit zichzelf wakker. Het is waarschijnlijk iets wat hij nodig heeft en waar snel weer wat verbetering in komt. Het is gelukkig nooit meer zo erg geweest als voor de ingreep bij de KNO-arts en dat is natuurlijk heel erg fijn.

Het is zo ontzettend leuk om je kindje zo te zien ontwikkelen. Skyler heeft zo duidelijke voorkeuren en soms wisselt dat weer naar iets anders. De speelhal vindt hij nog steeds fantastisch, maar ook met een bezoekje aan de geiten- en kinderboerderij maak je hem heel blij. Zolang hij kan spelen en rennen is hij in zijn element. Stukjes fietsen zijn heel spannend en leuk voor hem en de laatste tijd is hij vooral helemaal in de ban van de bibliotheek. Skyler pakt dan allemaal boekjes, gaat aan een tafeltje zitten, heeft de grootste verhalen en bladert vrolijk al die boekjes door. Heel mooi en vertederend om te zien. De wekelijkse uitjes houden we er dan ook zeker in. Iedere woensdag of donderdag staat er iets op de planning, van iets groters zoals Artis of een speelparadijs, tot wat kleiner een stukje fietsen en spelen in de speeltuin. Zo heb ik mijn aandacht voor hem wanneer dat nodig is, maar is hij ook rustiger thuis als ik toch even aan het werk moet. Zo ben ik twee dagen volledig aan het werk als hij er niet is, staan de andere twee dagen in het teken van Skyler met een uitje en lekker spelen binnen of in de speeltuin, is het op vrijdag omadag en zijn we in het weekend gezellig met zijn drietjes. Een goede en fijne verdeling, als je het mij vraagt.

Voor de rest gaat alles thuis zijn gangetje en doet Skyler het gewoon heel erg goed. Hij zit in een gigantische groeispurt en wordt toch weer een stuk langer en wijzer. Misschien geen speciale ontwikkelingen voor een ander omdat Skyler toch wel volgens het boekje gaat, maar voor ons als ouders natuurlijk heel speciaal om van dichtbij mee te mogen maken. Ik kan oprecht zeggen dat het alleen maar leuker en toch ook wel makkelijker wordt. 21 maanden… Op naar zijn tweede verjaardag!