Zwanger! #32

Afgelopen week was niet helemaal mijn week. Ik was héél moe, sliep verschrikkelijk slecht, had last van hormonale buien en bij iedere stap die ik zette, speelden mijn buik en banden enorm op. Tel daarbij op dat mijn buik toch aardig aan het groeien is, regelmatig wat hard wordt én ik gewoon pest chagrijnig ben, en je zult begrijpen dat ik betere tijden gekend heb. Maar ik werd óók met mijn neus op de feiten gedrukt. Hoe dankbaar ik moet zijn dat ik voor de tweede keer een (voor zover nu het geval is) gezond kindje mag dragen, dat de zwangerschap eigenlijk (op wat klote kwaaltjes na) voorspoedig verloopt en dat ik over –als we 40 weken aanhouden- zo’n acht weken een tweede zoontje mag verwelkomen. Want shit joh, wat was het heftig toen ik in ‘mijn’ zwangerschaps-Facebookgroepje het nieuws te lezen kreeg dat iemand, die rond dezelfde periode als ik was uitgerekend, te horen heeft gekregen dat haar kindje niet meer leeft. Dat haar kindje is overleden in haar buik bij een zwangerschapsduur van 31 weken. Wat maken die hormonale buien nog uit? Is bandenpijn dan echt het ergste? En die chagrijnige buien zijn ergens toch ook wel lachwekkend te noemen? Alle tranen kunnen me momenteel gestolen worden en laat ik lekker lopen. Wat ben ik dit tweede kindje in mijn buik opeens zoveel meer gaan waarderen en wat ben ik me bewust van het feit dat het niet vanzelfsprekend is om een gezond kindje te mogen dragen. Wat ga ik nu nog keihard genieten van de laatste weken en wat neem ik alle kwaaltjes voor lief. Want ondanks dat ik de persoon in kwestie niet persoonlijk ken en we alleen allemaal online contact hebben, grijpt het me enorm aan en is dit het meest verschrikkelijke nieuws wat je als zwangere vrouw te horen kunt krijgen. De rillingen lopen over mijn lijf als ik denk aan zo’n moment tijdens een echo. Ik dank -ondanks dat ik niet gelovig ben- iemand hierboven op mijn blote knieën voor het feit dat ons kindje het fantastisch doet in mijn buik en op alle punten 100% scoort. Dat ik me iets minder voel vind ik even helemaal niet erg.

Het voelt ergens een beetje gek om dit verslag te vervolgen maar omdat ik deze week de 32 weken gepasseerd ben en het natuurlijk om mijn zwangerschap gaat, wil ik jullie toch een beetje bijpraten. Want op alle kwaaltjes na zwanger ik gewoon door en zijn we inmiddels toch echt aan de welbekende laatste loodjes begonnen. Zoals ik maandag al tegen een vriendin zei; het voelt zo onwerkelijk. Het is zo’n gek idee dat ik over niet al te lange tijd weer achter een kinderwagen loop met daarin een hoopje baby. Dat ik weer luiers in maat 1 kan omdoen bij een jongetje dat nog goed in de gaten moet worden gehouden voordat het je onder plast. Dat we weer gaan beginnen aan het om de drie uur voeden, dat er weer een bevalling voor de deur staat en dat ons nu zo rustige leventje opnieuw op zijn kop wordt gezet. Het idee dat ik straks de zorg heb voor twee jongens vind ik beangstigend en tegelijkertijd zo’n mooi en fantastisch idee. Skyler staat te springen om zijn broertje te ontmoeten en er gaat geen dag voorbij zonder dat hij het over de baby heeft. Ik besef me nu heel goed dat ik écht zwanger ben en dat dat daadwerkelijk voor een baby gaat zorgen. Ik fantaseer over de baby, kijk regelmatig even in de box en duik in de babykamer maar al te graag tussen de kleertjes in maat 50 en 56 om vervolgens te beseffen dat ik zóveel heb, dat de baby wel drie keer per dag omgekleed kan worden. En misschien doe ik dat ook wel gewoon.

Ik heb besloten om het vanaf nu ook lekker nóg wat rustiger aan te doen. Deed ik natuurlijk al, maar vanaf nu mag het van mezelf ook gewoon officieel. Ik sla de evenementen over en probeer mijn tijd te gebruiken om te genieten van het zwanger zijn, te genieten van de tijd die ik nog met Skyler alleen heb. Ik heb de mogelijkheid, dus waarom niet? Ik schrijf mijn artikelen, ga vandaag nog naar de Negenmaandenbeurs voor mijn samenwerking met Joolz en voor de rest is de agenda vrij rustig. Ik duik zelfs avonden om 20:30 uur mijn bed in om televisie te kijken omdat ik daar zin in heb, terwijl ik tijdens de eerste zwangerschap teveel verplichtingen voelde om het niet te doen. Ik heb wat afspraken met vriendinnen staan én natuurlijk de zwangerschapsshoot maar dan houdt het wel een beetje op. Het is zelfs nog even afwachten of ik mijn dertigste (!) verjaardag ga vieren in maart. Mijn motto: we zien het allemaal wel. Ik doe alleen nog dingen waar ik nu zelf even zin in heb. Dat is absoluut schrijven voor de site (ik hoú van hoe Mommyhood nu is), mijn tijd doordeweeks met Skyler te spenderen, in het weekend lekker lui te doen en voor de rest ook vooral ‘nee’ te zeggen en in mijn zwangerschaps- en babybubbel te stappen.

Wie weet komt de baby al over een week of vier. Het kan ook zeker nog tien weken duren, maar alle alarmbellen in mijn hoofd zorgen ervoor dat ik rond week 36 in de startblokken sta om een kind ter wereld te zetten (ik begin eerdaags écht aan die vluchttas…). Ik hoor het stemmetje van mijn verloskundige in mijn achterhoofd; ‘dat zegt niks’ en ‘hou er nou geen rekening mee!’ maar het is zo moeilijk van je af zetten hè, als de eerste zo vroeg zijn opmars maakte? Ik ben me in ieder geval deze week ontzettend bewust geworden van het zwanger zijn, van de kwetsbaarheid en dat je keihard moet genieten van het zwangeren als je dat gegund is en voor zolang dat nog mogelijk is. En daar wil ik het deze week graag bij laten.

Tot de volgende keer! X