In september zal er niet alleen voor ons een hoop veranderen, ook voor zowel mijn ouders als Maran’s ouders gaat er veel veranderen. Zij worden namelijk allemaal voor het eerst opa en oma. Maran en ik zijn allebei het oudste kind thuis en wij zorgen blijkbaar dus ook voor het eerste kleinkind in de familie. Een super speciale gebeurtenis, voor ons allemaal.
Nog voordat ik zwanger was, staken onze ouders hun grootste wens niet onder stoelen of banken. Niet zelden kregen we subtiele (of minder subtiele) hints toegeworpen. Als leeftijdgenoten van ons in de omgeving van onze ouders een zwangerschap aankondigden, of een baby kregen, werden wij bemoedigend toegeknikt. “Aahh, moet je kijken wat lief!” En dan knikten we wat en glimlachten we lief terug. Voor ons nog even niet.
Toch heb ik vaak gefantaseerd over het moment waarop we ze het Grote Nieuws dan eindelijk zouden mogen brengen. Ik zocht wel eens, geheel vrijblijvend, via Google naar leuke manieren om de ouders op de hoogte te brengen. Ik kwam vooral veel Amerikaanse filmpjes tegen, daar was ik toch iets te nuchter voor. Toen ik eenmaal een positieve zwangerschapstest in mijn handen had, wist ik de eerste uren van paniek niet wat ik moest. Toevallig belde mijn moeder die avond. “Hoi schat, hoe is het?” vroeg ze, zoals ze altijd vraagt. “Eehh, ja goed hoor. En met jou?” Ik moest mijn kiezen op elkaar drukken om haar het Goede Nieuws niet telefonisch toe te schreeuwen. Dat zou natuurlijk helemaal het moment verpesten. Die avond besprak ik met Maran wanneer we het aan onze ouders wilden vertellen. We wilden er allebei niet te lang mee wachten. Dat konden we toch niet, want we hebben allebei een hechte band en zouden ze zeker nodig hebben gehad in het geval van een eventuele miskraam. Over het daadwerkelijke vertellen heb ik al eens eerder geschreven. Dan kan je hier lezen.
Nadat het hoge woord er eindelijk uit was, veranderde er veel. Ondanks dat we voor de zwangerschap al een hele goede band met beide ouders hadden, is die band nu alleen nog maar hechter geworden. Er gaat bijna geen dag voorbij waarop ik geen Whatsappjes krijg van mijn moeder of schoonmoeder. Beide ouders zijn dolenthousiast over het feit dat ze binnenkort grootouders worden. Ze maken plannen voor dierentuin abonnementen, bekijken waar ze een degelijk campingbedje aan kunnen schaffen en kopen aan de lopende band kleertjes of andere accessoires voor hun kleinzoon. Ze proberen ons nu al te stimuleren avondjes/dagjes/weekendjes/weken met zijn tweeën op pad te gaan, zodat zij op kunnen passen. Ook worden we aan alle kanten door ze geholpen. We brainstormen met zijn allen over potentiële namen voor de kleine man, onze ouders hielpen ons mee in de zoektocht naar een nieuwe (gezins)auto – die inmiddels gevonden én gekocht is! – en krijgen veel hulp aangeboden voor het inrichten van de babykamer.
Op dit soort momenten besef ik extra hoe blij we mogen zijn met onze ouders. Niet dat we dat niet sowieso al zijn, maar we mogen soms wel eens stilstaan bij het feit dat onze beide ouders gelukkig, gezond én nog bij elkaar zijn. En behalve dat zijn het de allerliefste mensen op de wereld. We hadden ons geen leukere grootouders voor onze zoon kunnen voorstellen en we weten zeker dat hij met heel veel plezier bij beide opa’s en oma’s op bezoek zal gaan.
Wat fijn dat de contacten eigenlijk alleen nog maar beter geworden zijn hierdoor 🙂
Mijn vriend is de oudste thuis en ik juist de jongste, maar alsnog denk ik dat ik eerder een kinderwens heb dan mijn broers en zus haha. Ben wel benieuwd hoe dat over een paar jaar is 🙂 Ik vermoed dat mijn schoonouders wel ‘door ons’ voor het eerst opa en oma zullen worden, van mijn ouders is dat dus nog even afwachten. Leuk om over na te denken 🙂
Onze ouders reageren heel anders. Schoonouders blij maar gooien ook met opmerkingen “ben benieuwd hoe jullie dat gaan doen” wat overkomt als “we hebben er niet veel vertrouwen in”. Mijn eigen vader was super enthousiast en al op zoek naar aanhangwagentjes voor aan zijn fiets, terwijl mijn moeder heel nuchter is en niet weet wat ze er van moet verwachten.
Soms maakt het wat onzeker zoals schoonouders en mijn moeder er mee omgaan. Gelukkig is mijn vader gewillig oor en wil ook alles horen over wat ik voel en de controles. Het zal allemaal wel komen doordat ze niet helemaal verwacht hadden dat het er aan zat te komen, dat grootouderschap.
Aawwhh wat leuk hè dat de opa’s en oma’s dan zo trots zijn. De band wordt alleen maar sterker. Sinds wij een gezin zijn, zijn we als familie ook nog hechter. De kinderen brengen ons toch dichter bij elkaar. 🙂
Wat ontzettend leuk om te lezen! Fijn dat jullie band alleen maar beter is geworden!
Mooi geschreven 🙂
Wat fijn dat jullie zo’n goede band hebben! En gefeliciteerd met de nieuwe auto 🙂
Ah heel herkenbaar geschreven ^^ Fijn dat je aan beide kanten zulke lieve ouders hebt. Wij zijn ook aan beide kanten die ervoor zorgen dat ze straks opa en oma zijn dus ik herken je hele verhaal helemaal. Ontzettend leuk!
De reactie van mijn schoonmoeder was: Ooh is jullie relatie zo serieus dan? Wij woonden al 6 jaar samen hihi.Paar dagen later hebben we een kaartje gehad waarop ze het uitlegde en ze heel blij was en ons het beste gunde.
Wat mooi geschreven Betty! En heel herkenbaar hoeve trots je ziet bij je ouders en schoonouders. Ze popelen echt op avondjes weg zodat ze kunnen oppassen, zo schattig en leuk.
Lieve en behulpzame oma’s en opa’s zijn goud waard voor jou en je kind!
Na de geboorte van mijn dochter kreeg ik zoveel waardering voor mijn moeder en schoonmoeder dat ik een speciale blog ben gestart voor alle oma’s van Nederland 🙂
Een kind krijg je niet alleen maar met heel de familie, dat werd me drie jaar geleden ook wel heel duidelijk. Leuk is het wel als ze willen helpen en deel willen uitmaken van het leven van je kindje, iets minder leuk is het als je in de opvoeding van mening verschilt en het machtsstrijd wordt over dat punt.