Het had zo moeten zijn

Ik kijk van de overvolle babyplank naar mijn buik. En weer terug. Héél even bekruipt me dat angstaanjagende gevoel. Over precies vier maanden is het zover. Eind november pers ik er een baby uit. Een levend wezen waar ik voor moet zorgen. Het is niet zo dat ik opzie tegen de bevalling. We hebben het toch niet in de hand en hij zou er toch een keer uit moeten. Erin ging ‘ie makkelijk maar tsjah, wie A zegt moet ook B zeggen. Toch? En aangezien miljoenen vrouwen me voor zijn gegaan, zelfs mensen in de meest slechte omstandigheden, zal het met mij ook wel goed komen. Maar daarna? Als ik eenmaal naar huis word gestuurd met een maxi cosi, met daarin een baby die van ons is. Wat dan?

Ik heb het idee dat het wel goed zit en goed komt. Dat mijn vriend en ik er helemaal klaar voor zijn. We hebben een stabiele relatie, een prachtig huis, genoeg ruimte, allebei een prima baan en heel veel liefde om te geven. De kleine man komt in een warm nest en ook onze families en vrienden kunnen niet wachten tot ze onze baby vast kunnen houden. Liefde in overvloed. Daarnaast zeggen ze weleens dat je groeit in je ‘functie’. Het moederzijn voelt vertrouwd zodra je je baby vast houdt. De liefde die je dan voelt schijnt ongekend te zijn en ik ben zó benieuwd hoe dat moment gaat zijn. Die twee tellen na de bevalling, als ons kleintje eruit is en op mijn borst gelegd wordt. Dát gevoel. Zodra de baby wordt meegenomen voor de dubbele check en ik mijn broodje filét americain met uitjes naar binnen heb gewerkt (ik blijf erbij: mijn vriend moet er één halen zodra de weeën beginnen) kan het moederen beginnen. Dan ben ik niet alleen dochter van, vriendin van en een redacteurtje dat twee websites bijhoudt. Nee, dan ben ik moeder van. Een speciale functie in het leven. Het angstaanjagende gevoel van net maakt plaats voor ultieme blijheid. En dat het dit jaar, in maart, heeft moeten gebeuren, dat moge duidelijk zijn.

‘Kunt u mij vertellen wanneer het eitje dan bevrucht is? Dat kunt u zien, toch?’ was de eerste vraag die ik mijn verloskundige stelde. ‘Ja hoor, we kunnen even terugrekenen en dan zal ik het later in het dossier zetten’. Ik ging liggen voor de echo, was ontzettend opgelucht toen ik zag dat ik daadwerkelijk zwanger was en dat het hartje klopte en stapte weer van het bed af. ‘Maar wanneer is het ongeveer gebeurd?’ ‘Dat moet rond 9 maart zijn geweest, mevrouw Visser.’ Serieus? Mijn verjaardag. Had ik me een beter cadeau kunnen wensen?

‘En wanneer is de innesteling dan geweest?’ vroeg ik haar nog heel serieus.
‘Tsjah, dat kan ongeveer zo’n twee dagen na de bevruchting zijn.’
Serieus? 11 maart? Mijn meest bijzondere moment met Anouk. Het moment dat ik na mijn afvalstrijd vol trots op de foto kon met mijn idool en haar kon ontmoeten.

‘Schat, we zijn vandaag alweer 10 jaar samen. Hoe speciaal? Dat hebben we maar mooi geflikt. En dan ben ik nog zwanger ook dit jaar. Dit wordt ons jaar! Hé, wacht eens even? We zijn vandaag 10 jaar samen? *checkt agenda* Ik ben vandaag ook precies 10 weken zwanger.’

‘Wat is de exacte datum dat ik ben uitgerekend, mevrouw de verloskundige?’
‘Eens even kijken. Je bent nu 11 weken en 2 dagen? Dat zou betekenen dat je 30 november je kindje verwacht. Maar pin me er niet op vast. We maken vaker mee dat het te laat is. Het zou misschien ook 5 december kunnen komen. Dat is zelfs nog reëler dan 30 november.’ ‘Wat? 5 december?’ Serieus? De verjaardag van mijn vriend. Onze man komt dus zéker op die datum.

Normaal geloof ik niet zo in het lot. Ik ben nuchter en veeg dingen als ‘toeval bestaat niet’, ‘je hebt hulp gekregen van bovenaf’ en ‘het had zo moeten zijn’ snel van tafel. Maar nu kunnen we er niet meer omheen.

Het had zo moeten zijn. En ik ben er zo, zó klaar voor om mijn functie uit te voeren!