‘Bij jou zijn de laatste weken van de zwangerschap inderdaad iets anders dan als je bijvoorbeeld voor een baas had gewerkt. Dan had je met verlof gegaan rond week 34-36 en had je tijd voor jezelf gehad. Maar wie zegt dat jij dat niet kan doen? Je zal misschien doorwerken tot het einde, maar af en toe een uurtje op de bank ploffen om series via Netflix te kijken of een uurtje langer blijven liggen in bed kan natuurlijk altijd. Deze laatste paar weken maak je nooit meer mee. Nooit. Zelfs met een tweede kindje wordt dat anders. Probeer er gebruik van te maken en van te genieten.’
Vanmorgen was het tijd voor mijn controle-afspraak bij de verloskundige en ze vertelde me het bovenstaande nadat ik haar zei dat ik best moe was en dat ik het nog steeds een lastige situatie vond; voor jezelf werken en zwanger zijn. Want waar trek je die grens? Wanneer is genoeg ook echt genoeg en wanneer kun je nog best iets doen? Ik merk het namelijk pas vooral daarná. Nadat ik mijn afspraken heb gehad en ik ‘s avonds op de bank plof. Pas dan voel ik dat het teveel was of dat het wel meeviel. En soms denk ik dan ook ‘wat is nu één afspraak of één presentatie?’ Maar dan nog: ik reis er heen, moet vaak nog een stukje lopen, ben op het event of de afspraak zelf, moet weer teruglopen, terugreizen. Resultaat: toch even vier uur van huis. Normaal draai ik daar mijn hand niet voor om maar nu ik de 31 weken passeer, merk ik gewoon dat het niet altijd meer gaat. Lastig voor een controlefreak zoals ik, maar natuurlijk wil ik ook niet dat ik vijf dagen moet bijkomen en maar voor 50% kan functioneren vanwege één zo’n presentatie waar ik misschien helemaal niks mee doe of kan. Ik heb daarom met mezelf afgesproken dat ik de presentaties en afspraken nog doe die in mijn agenda staan. Een afspraak bij de dermatoloog in Utrecht, een bezoekje aan mijn mediabureau in Den Haag, een concert van Anouk, een zwangerschapsshoot in Urecht, een winkelopening en een beautypresentatie. En alles wat vanaf nu binnenkomt? Heel jammer maar daar meld ik me direct voor af. Ik sleep de uitnodiging van mijn mailbox naar de prullenbak. Soms wel lastig hoor. Vooral toen ik vanmorgen een persreisje binnenkreeg; een dag naar Parijs op en neer voor twee tentoonstellingen. Maar van 06:00 uur tot 21:45 uur red ik gewoon niet. En nee, dat moet ik ook niet meer willen op het moment als ik de 35 weken bereik. Dus dat wordt het plan. Geen events of afspraken meer als het om mijn werk gaat of waar ik veel voor moet reizen, maar gewoon lekker de komende weken thuiswerken; artikelen schrijven, leuke ideeën verzinnen, een beetje rustig aan doen, mijn rust pakken en genieten van de laatste weekjes zwangerschap en van de druktemaker in mijn buik. Sounds good.
Aan de andere kant is het wel een voordeel dat ik voor mezelf werk en mijn tijd zelf kan indelen. Terwijl veel mensen tijdens hun verlof nog veel dingen moeten plannen voor de baby, is hier alles al klaar. De kinderkamer is zo goed als af, de wagen staat te pronken in de hoek, de box komt donderdag binnen, ik ga van de week beginnen met het wassen van alle kleertjes en kleden en eigenlijk is het nu alleen nog een kwestie van wachten tot de kleine zijn opmars maakt.
Raar idee eigenlijk. Voor mijn gevoel ben ik pas net een paar weken zwanger en het idee dat ik over zo’n 8 a 9 weken ga bevallen begint me nu toch wel een beetje zenuwachtig te maken. De verloskundige vertelde me vanmorgen dat de baby aan het indalen is en al behoorlijk klem begint te zitten tussen het bekken (dat waren de onverklaarbare krampen! Indalingsweeën…). Bovendien moet ik gaan beginnen met nadenken over de bevalling. Ik moet een bevallingsplan op papier gaan zetten en de infoboekjes lezen over pijnbestrijding, houdingen en andere zaken. Tijdens de volgende controle wordt dat besproken. En vanaf dan zijn de controles iedere twee weken, om vervolgens daarna iedere week langs te komen. De afspraken zijn ingepland tot en met eind november en daardoor komt het einde nu toch echt wel in zicht. Het einde van de zwangerschap. Belachelijk snel, als je het mij vraagt. Ik heb niet het idee dat negen maanden normaal zo snel voorbij vliegt?!
De laatste weken gaan in. Weken waarin ik me ga voorbereiden op de bevalling, waarin ik voor mezelf een plan moet gaan maken wat betreft mijn werk, weken waarin ik superleuke events moet gaan afslaan en weken waarin ik vooral aan mezelf en aan de baby ga denken en soms stiekem mijn laptop ga dichtklappen om te genieten van een boek, tijdschrift of serie. De laatste weken die we gaan doorbrengen met zijn tweetjes, de laatste weken voordat er een kleine in het kamertje ligt te slapen, de laatste weken als mommy to be. Over een paar weken bén ik gewoon mama. Bizar, maar ook zo vreselijk leuk. Alles is klaar, het meeste is geregeld; het enige wat we nog ‘even’ moeten doen is een bevalling. Appeltje eitje.
Wat vliegt de tijd toch ook enorm voorbij he?! Nog even en je bent mama ^^ Ik herken trouwens veel van wat je zegt over het zelfstandige zijn en rust nemen. Ook ik heb Parijs afgezegd na de uitnodiging, ik weet gewoon dat ik dat nu niet meer ga trekken met de bekkenklachten. Heel erg jammer, maar de events/presentaties/uitjes kunnen wel even wachten tot na de bevalling 🙂
Het gaat echt heel snel! Als ik zelf terugdenk aan mijn zwangerschap ging het heel langzaam maar nu ik jouw zwangerschap online volg, lijkt die veel sneller te verlopen. Lijkt me een lastige situatie, dat zwangeren in combinatie met voor jezelf werken. Het enige dat erop zit, is luisteren naar je lichaam. Hoe moeilijk dat soms ook ik. Geniet van de laatste weken meid! Ik heb soms ook het gevoel dat ik nog maar net bevallen ben en mijn zoon is vandaag alweer 13 maanden. Onbegrijpelijk!
Wat goed dat je deze duidelijke afspraken voor jezelf hebt gemaakt om het zo allemaal nog behapbaar te maken, de laatste weken vergen hartstikke veel energie en die energie heb je nodig voor je kindje en voor de voorbereidingen.
Ik merk nu ik bijna 32 weken zwanger ben dat het allemaal stukken zwaarder wordt, en ik heb het geluk dat ik die rust wat meer kan nemen omdat ik voor een baas werkte en voor de rest nu rust kan nemen. De tijd is echt voorbij gevlogen he!
Het is wat hè meid als je zoveel passie voor je werk hebt! Ik denk dat het inderdaad goed is om de events even niet aan te pakken. Als je babyboy er eenmaal is zal je vast ook keuzes moeten maken daarin? Dan kun je nu alvast oefenen met nee zeggen 😉 . Geniet van de laatste weken! X
Heel lastig maar je doet het voor jezelf en je kleine. Net wat je zegt ik kom nergens aan toe met me werk. ondanks dat ik parttime werk hebben we alleen de weekenden over om inkopen te doen. En dan werk ik ook nog op zaterdag. Dus hier is het een gekke huis bij ons. Wil alles klaar hebben maar kom tijd te kort. Maanden geleden afgesproken dat ik wel even inval voor me collega die op vakantie is. Ik ben kapot! 6 dagen per week werken doe je niet meer even. 9 maanden gaan ineens snel voorbij idd. We moeten er het beste van maken en gewoon lekker genieten nu ze bebe’s nog in ons buik zit. Enjoy it!
Gek hoor, om dit te bedenken. En dat vind ik al, laat staan hoe jij het moet vinden. Ik heb geen tips voor je, maar ik denk dat het inderdaad belangrijk is dat je zoveel mogelijk geniet van alles wat er nu gebeurt en wat er nog komen gaat!
Wat een mooi en eerlijk stuk. Ik begrijp steeds beter in welke situatie jij zit. Ga lekker genieten van wat nu nog kan, maar straks wat lastiger zal worden. Een plotseling bioscoopbezoekje, lekker uit eten en ronddwalen in de Zara!
De spannende laatste weken zijn aangebroken! Denk goed aan jezelf, en geniet er van! Inderdaad, dit ga je nooit meer precies hetzelfde meemaken.
Jammer dat je leuke uitnodigingen moet afzeggen, maar over een paar weekjes heb jij een kleine Puck in je armen! Nog wel een stuk belangrijker mag ik wel zeggen, toch? 😉
Lijkt me best lastig om minder te doen, maar ga er lekker van genieten!
Jammer dat je dingen moet gaan afslaan, maar inderdaad wel beter.