Brief aan Puck II

Lees hier deel I.

Lieve Puck,

Hier in huis heet je geen Puck meer. Twee weken geleden hebben we de knoop doorgehakt en uiteindelijk een mooie naam voor je gekozen. Althans; wij vinden hem erg mooi. Het is origineel, stoer en hopelijk iets waar je jezelf ook in kunt vinden. Wat een opgave zeg, om voor jou een keuze te maken. Om überhaupt zoiets voor de rest van jouw leven te gaan beslissen. Maar het komt goed. We hebben er vertrouwen in dat het een naam is die bij je gaat passen en dat je het zelf ook mooi gaat vinden. We kiezen tevens voor een tweede, en heel misschien voor een derde naam. Mocht je het niet eens zijn met onze keuze, kun je er later altijd nog voor kiezen om één van deze namen aan te nemen. No problem. We gaan er natuurlijk niet vanuit, maar dan weet je in ieder geval dat je je niet druk hoeft te maken. Dat is wel het laatste wat we willen. Fijn om zo op de wereld te komen, toch?

Naast de naam is eigenlijk ook je kamertje helemaal klaar en staan de spulletjes op je te wachten. De meubels staan in elkaar, de box en het wipstoeltje kwamen vandaag als laatste binnen, de kinderwagen staat te pronken in de kamer, de kasten zijn gevuld en de komende maanden hoef jij je geen zorgen te maken of je wel lekker ruikt of er leuk uitziet. Zwitsal en kleding in overvloed. Ik hou ervan. Ik koppel de kleertjes nu aan je naam en zie een heel stoer, lief kereltje voor me. Eerst eentje dat vrolijk en met grote kijkers vanuit de kinderwagen de wereld observeert en over een paar jaar een peuter waar ik hysterisch achteraan ga rennen omdat je me aan het uitdagen bent. Ik kan niet wachten en verheug me werkelijk op iedere fase. Het knuffelen, het opvoeden, de mooie momenten die we samen gaan meemaken.

Nu de uitgerekende datum steeds dichterbij komt ben ik aan het fantaseren geslagen. Ik wil met je zwemmen, naar Artis, lekker rondlopen, samen Muis uitlaten, naar de speeltuin. Gewoon, veel qualitytime om alles goed mee te kunnen maken. Als ik de bewegingen in mijn buik mag geloven ben je een actief kereltje en ondanks dat ik geniet van ieder schopje hoop ik dat je over acht weken toch wel soms een paar uurtjes je ogen sluit. Dat je mama af en toe met rust laat zodat ik ook gewoon mijn ding kan blijven doen. Dat ik thuiswerk betekent natuurlijk niet dat ik je ieder uur van de dag kan gaan entertainen, hoe graag ik dat misschien ook wil. Er wordt me nu al gevraagd hoe ik dat ga doen als je er eenmaal bent. Als jij me nu gewoon belooft dat je een rustig kindje wordt omdat je al je energie al hebt verspild in mijn buik, zal ik je beloven dat ik een goede balans ga proberen te vinden tussen werken en het moederschap. Dat ik gewoon wat uurtjes werk op een dag en dat we tussendoor naar Artis of die speeltuin gaan en wat vaker die wandeling gaan maken omdat je dat hoogstwaarschijnlijk heel leuk gaat vinden. Naast dit alles zijn we aan het informeren naar een kinderdagverblijf. Misschien is het een idee om je bijvoorbeeld na zo’n zes maanden één of twee dagen in de week weg te brengen, zodat je onder andere mensen en kindjes bent. We zijn van mening dat dat de ontwikkeling goed doet en ondanks ik het misschien lastig ga vinden om alle touwtjes uit handen te geven en jou ergens achter te moeten laten, is het toch iets waar we momenteel rekening mee gaan houden. Want het zal niet alleen voor jouw ontwikkeling goed zijn; ook ik heb dan in ieder geval één of twee dagen waarin ik afspraken kan plannen en waarin ik veel werk kan verrichten. Om vervolgens de overige dagen méér tijd voor je te hebben. En dat klinkt best goed, toch?

Morgen is de laatste spannende dag tot de bevalling; dan krijgen we de groeiecho en zullen we zien hoe groot je bent. Best een spannend moment, aangezien ik een aantal weken geleden hoorde dat je voor lag op groei. Gelukkig bleek dat mee te vallen en was het alleen de baarmoeder waar je je in bevindt, maar ik heb toch wel een beetje de kriebels om uiteindelijk te horen hoe zwaar je bent en hoe groot je uiteindelijk geschat wordt. Hebben we misschien teveel maatjes 50 gekocht? Of te weinig? Ik hoop dat ze een goede meting kunnen doen en dat we er een beeld bij krijgen. Bovendien is het natuurlijk fantastisch om je nog een keer te zien. We hebben al vijf echo’s achter de rug maar iedere keer is het weer een cadeautje. Volgens de verloskundige ben je al ingedaald en lig je met je hoofdje naar beneden, klaar om eruit te komen. Hopelijk laat je je op beeld nog eventjes zien aan ons. Daarna kan het daadwerkelijke aftellen beginnen. De afspraken bij de verloskundige vinden nu wat vaker plaats, ik moet nadenken over de bevalling en zorgen dat uiteindelijk álles goed geregeld is voordat je je opmars maakt. Nog acht weken. Moet goed komen.

Voor de rest is het slechts een kwestie van mijn tijd ‘uitzitten’. Genieten van de bolle buik die steeds meer in de weg zit, van de bewegingen die zo heftig zijn dat ik je vergelijk met Badr Hari, het ellendige maagzuur wat je me bezorgt, de slapeloze nachten omdat je mijn blaas een leuk kussentje vindt en lachen om de billen die je weer eens naar voren duwt zodat ik een puntbuik krijg en waardoor de plek helemaal beurs aanvoelt. Nu hoor je me af en toe nog vloeken omdat ik geen energie meer heb door jouw gegroei en even niet zo goed kan functioneren vanwege alle kwaaltjes die je me bezorgt. Maar ik weet zeker dat je dat eerdaags goed gaat maken. Dat je me na de bevalling met je prachtige ogen aankijkt en dat het liefde op het eerste gezicht is. Ik weet zeker dat het het dan allemaal waard is geweest en dat ik me geen mooier cadeau heb kunnen wensen.

Groei nog maar heel even door, lieve Puck. Dan zien we elkaar over een week of acht. Of doe maar zes. Half november lijkt me een fantastische datum voor je. En dan hoef ik niet zo heel lang meer te wachten tot ik je ga zien. Je maakt me nieuwsgierig, en niet zo’n klein beetje ook.

Kus, jouw mommy to be.