Deze week ben ik 37 weken zwanger. Zeven-en-dertig-weken. Ik kan het zelf nog niet geloven! Ik kan me eigenlijk niet eens voorstellen wat het inhoudt om zo ontzettend zwanger te zijn. Ja, die buik is gigantisch, ik merk dat mijn lichaam sneller moe is en ik voel hier en daar wat claustofobisch geduw van binnenuit. Maar ik vind het me echt heel erg moeilijk om me voor te stellen dat daar binnenin echt onze zoon groeit. En dat hij nu al zo groot is dat het niet eens een beetje schokkend zou zijn als hij nu geboren zou worden.
“Gek idee he, schat, dat we straks met zijn tweeën naar het ziekenhuis gaan en daarna voor altijd met zijn drieën weer thuiskomen…” fluisterde Maran laatst in mijn oor, vlak voordat ik in slaap viel. In één klap was ik klaarwakker. Wauw. Ja inderdaad. Straks zijn we voor altijd met zijn drieën! Het duurde die avond nog heel lang voordat ik uiteindelijk in slaap viel. Ik had er natuurlijk vaak over nagedacht, maar dat het heel realistisch en heel dichtbij is, dat was eigenlijk nog niet tot me doorgedrongen. Ik wreef over mijn dikke buik. We zijn al met zijn drieën. Hij is er al bij, al hebben we hem nog nooit gezien. Zo een onrealistisch idee!
Als ik ‘s avonds vanuit de douche naar onze slaapkamer waggel, stap ik vaak even de babykamer in. Ik aai over het dekentje dat mijn oma voor onze jongen gemaakt heeft, haal mijn vingers langs de mobile die boven zijn bed hangt en ga soms even met opgetrokken knieën – voor zover dat gaat – op de stoel zitten. Ik probeer me dan heel levendig voor te stellen hoe het zou zijn, om straks echt met een doel in dat kamertje te zijn. Om straks dat lieve lichaampje tegen me aan te drukken en de geur van zijn babyhaartjes te kunnen ruiken. Dat ik binnenkort misschien ook wel met tegenzin voor de derde keer in één nacht naar dat kamertje strompel voor wederom een voedingssessie. Ik kan me er maar weinig bij voorstellen, haal mijn hand langs het omkleedkussen, zet een knuffel recht en loop verder naar de slaapkamer.
Ik vond het altijd gek als vrouwen na de eerste paar maanden zeiden dat ze zich er weinig bij voor konden stellen dat er daadwerkelijk een baby in hun baarmoeder aan het groeien was. Hoezo niet? Dat gebeurt allemaal in je eigen lichaam! Je voelt dat kleintje toch wiebelen en je hebt toch echo’s gezien? Toch moet ik toegeven dat ik het, zelfs zo dicht tegen de bevalling aan, ook nog erg lastig vind om me een voorstelling van het moederschap te maken. Om écht te beseffen dat het geduw van binnen niet zomaar los staat van het mannetje dat er straks uit gaat komen. Degene die ik nu van binnen voel, die ik al maanden heel dicht bij me draag, is dezelfde persoon als degene waarvan ik straks zijn kleertjes klaar mag leggen als hij met zijn papa onder de douche gaat.
Het zijn voor mij twee hele verschillende werelden. Het zwanger zijn heb ik inmiddels bijna doorlopen. Ik vond en vind het nog steeds een feest en ben zo dankbaar dat ik het allemaal mee heb mogen maken. Vooral de manier waarop: ik heb me de afgelopen maanden heel goed en gezond gevoeld. Er was echt niets om over te klagen. Ik heb alleen maar hele leuke, lieve reacties uit mijn omgeving gehad en heb me heel speciaal gevoeld. Er staat een nieuwe periode aan te breken. Die steeds maar boller wordende buik zal opeens (grotendeels, in ieder geval) weg zijn en zal plaatsgemaakt hebben voor een roze baby die we kunnen aaien, vasthouden en bewonderen. Een baby die later een peuter, kleuter, tiener en volwassene wordt. Waar we zielsveel van houden, maar die we nu dus nog niet kennen.
Ik vind het maar gek, die laatste periode van mijn eerste zwangerschap. Mini zou morgen geboren kunnen worden, maar hij zou ook prima nog vier-en-een-halve week kunnen wachten. Het verschil is gigantisch. Aan de ene kant kan ik niet wachten om ons ventje écht te kunnen zien, maar aan de andere kant koester ik ook heel erg dat zwangere gevoel en het feit dat er binnen in mijn buik nog van alles gebeurt waar de buitenwereld geen weet van heeft.
Lief knulletje: wat heb ik er verschrikkelijk veel zin in om jouw mama te zijn. Ik heb nog geen idee hoe dat moet, maar dat ga jij me vast snel leren. Laten we eerst nog even heel hard genieten van onze laatste dagen/weken in hetzelfde lichaam.
Super mooi geschreven, en heel erg herkenbaar. Soms als ik naar mijn zoontje kijk vind ik het zo gek dat hij het was die in mijn buik zat.
Succes met de laatste loodjes, het komt allemaal goed uiteindelijk als ie er is 🙂
Ah wat beschrijf je dat mooi Betty! Zo spannend dat het ieder moment kan gebeuren, zo mooi hoe jij en Maran erin staan en genieten van iedere minuut. Ik ben ook zo benieuwd naar de mannetje van jullie. Succes met de laatste loodjes mama Betty 🙂
Wow bijna! Succes de laatste weken, komt vast goed!
Wat mooi geschreven! Ik kan dat gespannen gevoel zo goed terug halen, dat je zo benieuwd bent naar je kindje! Ik liep ook altijd voor het slapen gaan zijn kamertje in om even te kijken. Dat doe ik nu nog steeds alleen nu ligt er een kindje, mijn kindje. Dat blijft soms zo onwerkelijk en bijzonder! 🙂
Aah, die emo-blogjes zijn niet goed voor mij Bet haha. Ik kan me weer zo goed vinden in jouw stukje… Soms, heeeeel soms, vergeet ik voor 1 seconde dat ik zwanger ben en dan kijk ik naar beneden en dan zie ik die buik en dan “schrik” ik weer een beetje. Nog steeds zo gek en bijzonder allemaal… Ben zo benieuwd hoe jij het moeder-zijn gaat ervaren!
Oooh ik ben zo benieuwd wanneer je gaat bevallen! Het kan elk moment gebeuren maar het kan ook nog een paar weken duren. Ik houd je in de gaten haha. Alvast succes met de bevalling meid! 😀
Ik krijg er tranen van in mijn ogen, mooi geschreven! En die woorden van Maran, slik! Het is echt niet voor te stellen vooraf, als hij er straks ja wordt je overspoelt door zoiets moois, dan is hij er echt. Totaal anders dan je het nu ervaart in je buik, ook al denk je nu dat je al van hem houdt en met zn drietjes bent. Het wordt veel meer, instantly!
Wauw, bíjna!
Jeetje, hier krijg ik gewoon mamakriebels van!
Mooi geschreven Betty, geniet nog even! Van het zwanger zijn, van het samen zijn en straks van het met z’n drietjes zijn
nog eventjes en je hebt dat kleine wondertje in jouw armen!
Oh wat mooi geschreven Betty! Heel herkenbaar wat je schrijft. Mijn dochtertje is ondertussen alweer 8 weken en ligt op dit moment heerlijk tegen me aan te slapen. Je probeert het je voor te stellen maar als je kindje er dan uiteindelijk is dan is het toch veel leuker…vermoeiender…fijner…slopender…en vooral hook mooier dan je je had voorgesteld. En zelfs de vermoeiende en slopende dagen en nachten zul je met liefde beleven 😉
Wat een mooi stuk! Het lijkt me heel onwerkelijk om zwanger te zijn.
Spannend hoor, mooi stuk! En volgens mij heb je op de foto ook een hele mooie jurk aan.
Super mooi geschreven!!
Wat mooi omschreven en echt preciessss hoe ik me voelde, alweer 19 maanden geleden.. Waar blijft de tijd..!!
Wauw, wat een mooie woorden. En zoveel herkenning, het blijft zoiets onwerkelijks. Ik heb dat soms nu na bijna 9 maanden nog. Dan kijk ik op de babyfoon en denk ik: ja, ze is er echt. Nog steeds….
Krijg er weer helemaal vlinders van in mijn buik hoe je het beschrijft! Ik liep ook elke avond naar dat kamertje en deed zijn kledingkastje open en streek ook even over het dekentje in zijn ledikantje
Wat ben jij er klaar voor om mama te worden zeg! Onwerkelijk lijkt me dat toch!
Auteur
Prachtig! Je bent er bijna! Ben zo benieuwd 🙂
Wat enorm mooi beschreven! Geniet nog van de laatste dagen met z’n tweetjes, en vooral straks van het eerste moment met zn drieën zijn! Neem dat moment goed in je op, geniet geniet geniet!
(En kleine ongevraagde tip, die je vast al eerder hebt gehoord; zorg dat het ziekenhuispersoneel een makkelijk te bedienen camera in de handen gedrukt krijgt als het zover is)
Jeetje Betty wat schrijf je enorm mooi zeg. Ik weet zeker dat Mini het ook heel leuk vindt om zo iets te lezen, wat een ontzettend lieve mama (in spe) ben jij!
Wauw zeg, wat een onwijs lieve reacties! Ik ga er helemaal van blozen! Dank jullie wel <3
Zet ‘m op voor de laatste loodjes!
Mooi beschreven! Ik vond het ook onwerkelijk om dan toch echt moeder te worden van een baby die al 9 maanden in je buik zit. En natuurlijk bereid je je daar op voor, maar tegelijkertijd gaat dat niet, want je écht een voorstelling ervan maken gaat eigenlijk niet. Als ik nu kijk naar mijn meisje van 2 maanden vind ik het zó leuk, af en toe pittig, nog steeds wat onwerkelijk, maar ook heel mooi. Succes met je laatste loodjes (en het warme aankomende weer…)
Ik ben nu 34 weken zwanger van de tweede en het blijft heel onwerkelijk. Over drie weken ben ik ook à terme, zoals dat heet en kan de baby zich in wezen elk moment aandienen. Ik weet nog van de eerste dat het ook na de geboorte nog een tijd onwerkelijk blijft, omdat je het kindje nog steeds niet echt kent. Zo’n pasgeboren baby slaapt vooral heel veel. Nu is ze anderhalf en weten we veel beter wat voor een mens zij is.
Ik loop ook af en toe de babykamer in en probeer te visualiseren dat de baby in het bedje ligt of op de commode, maar dat is lastig. Net is de boxmatras en boxkleed bezorgd, zodat de baby ook daar lekker zacht ligt op een mooi kleed. (Onze eerste lag op drie tweedehands gekregen boxkleden, wat ook zacht was, maar het zag er rommelig uit.) Verder hebben we vrij weinig hoeven aan te schaffen. Belangrijkste was de duowagen. Dat is het voordeel van een tweede, je hebt bijna alles al. En wat je nog bij moet kopen, weet je vaak al wat je wilt, omdat je die keus al eens eerder hebt gemaakt.
En zojuist is de knoop doorgehakt qua naam. Zo lastig!
Sterkte met de laatste loodjes!