Zwanger! #39

Nog zeven dagen tot de uitgerekende datum. Nog zeven dagen tot een datum waarvan ik gedacht had hem nooit te gaan halen. Maar nu ik de 36 weken voorbij ben, mijn eigen voorspelde datum van 1 april achter ons ligt én ik echt richting week 40 ga, zal het me niks verbazen als het kindje pas ná zijn datum van 19 april zijn gezicht gaat laten zien en ik over tijd ga lopen. Afgelopen week had ik het daar best een beetje moeilijk mee. Ik vind deze laatste loodjes niet zo leuk en ondanks dat ik nog redelijk mobiel ben zonder al te gekke klachten, merk ik ook wel dat het genoeg is zo. De baby mag komen. Ik hoef geen jaar meer zwanger te zijn zoals ik eerder riep, ben het voor mezelf aan het afsluiten en ben er aan toe om weer een baby op de wereld te zetten. Ik heb echt even een dipje en moet mezelf vaak toespreken dat dit helemaal geen gek termijn is en dat 36 weken uitzonderlijker was dan de 39 weken nu.

Op het gemakje

Terwijl Raymond me regelmatig op het hart drukt dat we nog even moeten genieten van de rust, ben ik vooral heel erg ónrustig door deze situatie. Die mannen hebben ook zo lekker makkelijk praten, hè? Hij gaat naar zijn werk, slaapt ’s nachts nog goed en heeft niet de lichamelijke ongemakken die ik nu ervaar deze laatste weken. Mentaal wil ik nog van alles ondernemen, het liefst nog afspraken doen en er vooral nog even uit, maar lichamelijk laat de situatie dat niet helemaal meer toe. Niks geks hoor, gewoon de laatste loodjes ongemakken, maar toch. Het niet slapen, de voorweeën, harde buiken en het moeilijke lopen (zeg maar gerust waggelen) maken het er niet makkelijker op. Ik merk dat ik daar erg onrustig van word en dat ik blij ben dat ik de site nog heb om lekker mee aan de slag te gaan. Toen van de week iemand me vroeg waarom ik Skyler nog naar de crèche bracht en waarom iemand anders dat niet deed riep ik al: ‘mens, dat is mijn enige uitje nog!’ Haha. Ik heb altijd geroepen dat ik absoluut niet aan huis gekluisterd wil zijn, maar ik maak me daar toch schuldig aan. Ik wil in mijn hoofd al twee weken een rondje Amstelveen doen maar weet ook dat ik dat lichamelijk niet zo goed meer aan kan en daardoor teveel uit de running ben de dagen daarna. Dat ervoer ik vorige week al na mijn bezoekje aan het bos. Woensdag was echt een flinke offday en daar baal ik dan ook weer van. Dat is het winkelcentrum me ook weer niet waard. Dus ja, veel thuis, af en toe op de bank en vooral lekker schrijven. En alles online bestellen, gnagna. Voor nu de beste optie. Het is niet dat ik bang ben dat de bevalling onderweg begint, maar dus echt de lichamelijke kwaaltjes die roet in het eten gooien en me duidelijk maken dat thuis blijven en rustig aan doen voor nu het meest juiste is. Daar doen we het maar mee.

Klagen maar niks te klagen

Voor de rest mag ik eigenlijk nog steeds niet klagen. Het wordt wat zwaar maar ik loop nog in de rondte. De lichamelijke pijntjes blijven redelijk beperkt, mijn bloeddruk is weer helemaal stabiel, mijn buik is flink aan het groeien maar is absoluut nog te doen voor dit termijn en ook de kilo’s blijven me lekker bespaard. Ik was wel íets aangekomen dus daar was het bewijs afgelopen week dat de weegschaal het toch wel deed. Ik zit nu nog 0.2 kilo onder mijn startgewicht en daar heb ik enorm veel vrede mee. Even zwaar zijn voor de zwangerschap als in de laatste week is gewoon bijna een droom te noemen. Ik hou geen vocht vast, zie er nog relatief goed uit (al zeg ik het zelf haha) en ik vermaak me vooralsnog prima thuis. Ik functioneer en ben bijvoorbeeld niet aan bed gekluisterd. Dat is het belangrijkste en ik besef me goed dat het ook heel anders had kunnen zijn.

Onrustig

Ik kaartte hier boven al aan dat ik onrustig ben en dat heeft alles te maken met het ‘wachten’ tot de baby zich aandient. Ik doe al tijden een poging om boeken te gaan lezen maar na drie bladzijdes hou ik het voor gezien. Ik vind de hele tijd wel iets om op te ruimen, als ik niks weet om te schrijven zoek ik net zo lang tot ik het wel heb en vul stiekem het ene virtuele mandje na het andere. Mijn benen voelen onrustig, ik blijf maar heen en weer lopen in huis en vind dit toch echt andere koek dan toentertijd met Skyler. Geen moment om na te denken maar gewoon hup, vliezen gebroken en gaan met die banaan. Nu heb ik teveel tijd om na te denken over de bevalling en de periode daarna. Ik sta stil bij iedere kramp en zoek dan snel een klok in de hoop dat ik kan gaan beginnen met timen. Steeds weer is het vals alarm. Helaas hebben we het niet voor het zeggen. Ik roep iedere keer na de afspraak bij de verloskundige dat ‘ze me echt niet meer gaan zien op de normale controle en dat ik deze week nog bel dat de bevalling is begonnen’. Vooralsnog zijn we week 39 voorbij, lachen ze iedere week weer als ik binnen kom lopen en staat de volgende afspraak voor 18 april, de dag voor de uitgerekende datum, in de agenda. Ik heb zelfs de woorden strippen en inleiden al laten vallen in de praktijk, terwijl dat tot vorige maand absoluut niet in mijn woordenboek voor kwam. Zoals de verloskundige al vertelde: ‘de meeste baby’s worden geboren tussen week 40 en 41 en aangezien Skyler eerder kwam door gebroken vliezen, heb je nu gewoon grote kans op een ‘normale termijn’ bevalling.’ Gisteren kreeg ik nog drie keer de opmerking van buitenstaanders ‘wat moet jij láng wachten, zeg!’ En alhoewel dat voor mij ook echt zo is en ik voor mijn gevoel al bijna drie weken over tijd ben, is daar natuurlijk niks van waar en is mijn uitgerekende datum pas volgende week. We hebben net week 39 afgesloten en het is niet zo gek dat ik dat gewoon gehaald heb.

Op naar de uitgerekende datum

Het is dus de laatste week voor de uitgerekende datum. De week met Goede Vrijdag, met Pasen en met de mooie datum 17-04-’17. Ik doe geen voorspellingen meer en heb met mijn moeder, die ook bij ieder telefoontje niet weet hoe snel ze moet opnemen, afgesproken dat de baby komt bij week 43. Kan het alleen maar meevallen… Ik zeg voor nu dan ook gewoon: tot volgende week. Tot 19 april, de uitgerekende datum. Tot week 40! Of zal het dan toch…?