Vond ik eerst de tijd ontzettend langzaam gaan als het om de zwangerschap ging; ben ik nu steeds weer verbaasd als het woensdag is en ik mijn volgende weekverslag kan gaan schrijven. Momenteel ben ik 17 weken zwanger en ik ben dus al angstaanjagend snel op de helft aan het afstormen. Als we over 17 weken spreken, spreken we namelijk ook alweer over vier maanden. VIER! Hoe dan ook: we zijn een week verder en ik praat jullie bij.
Kokhalzend door het leven
Afgelopen dagen zijn er een paar woorden die de week het beste omschrijven: hormonen, kokhalzen, zere buik, trappelende baby en moe. Nu geniet ik wel intens van het gevoel in mijn buik en begin ik me steeds meer te beseffen dat er écht een kindje in me groeit; de rest kan me echt even gestolen worden. Wat ben ik die misselijk- en vermoeidheid zat, zeg. Ik heb even twee dagen gehad waarin ik dacht ‘hé, ben ik nu niet meer misselijk?’ maar toen ik de dagen daarna opstond en direct begon met kokhalzen dacht ik weer ‘O ja. Shit.’ Ondanks dat ik bijna alles gewoon binnen hou en het spugen beperkt blijft, is het kokhalzen geen pretje. Maar ja, is het gek als ik zeg dat ik eraan begin te wennen en het echt ga beschouwen als een kwaaltje dat er tot week 40 bij gaat horen? Ik heb hier namelijk al sinds week vier last van en merk nog niet echt verbetering. Op bepaalde momenten gaat het dus oké, maar daarna komt het weer terug en is het net zoals in het begin. Niet leuk, kan ik je vertellen. Het drukt toch een bepaalde stempel op de zwangerschap die je liever niet wil hebben. Net zoals de vermoeidheid. Futloos, energieloos en totaal geen puf voor bepaalde dingen. Ik vind het maar gek. Met Skyler was ik zo energiek, zo vrolijk en kon ik voor mijn gevoel de hele wereld aan. Zo zie je maar dat dat per zwangerschap enorm kan verschillen en dat het geslacht daar werkelijk niks mee te maken heeft. Want ja, het wordt toch echt weer een jongen als ik de verloskundige mag geloven.
Janken in de auto
Hormonen blijven een gek iets tijdens de zwangerschap. Niet alleen tijdens de zwangerschap trouwens, maar dat even terzijde. Ik had afgelopen week een momentje waarbij ik dacht ‘doe normaal mens!’, toen ik huilend in de auto zat nadat ik Skyler had weggebracht naar het kinderdagverblijf. Hij moet namelijk sinds deze week naar een andere groep omdat ‘ie drie is geworden. Op de locatie heb je beneden de leeftijd 0 tot en met 2 en als ze dus eenmaal 3 zijn, mogen ze naar boven. Nu heeft ‘ie al een aantal uur mogen wennen maar echt boven opstarten en daar tot 17:00 uur blijven is nog niet eerder voorgekomen. Tot afgelopen dinsdag. Ik bracht Skyler weg, we liepen naar boven en Skyler protesteerde hevig. Hij was zó verdrietig en tegelijkertijd zo woest dat hij naar boven moest, dat de tranen in mijn ogen sprongen. ‘Verdomme, wat een stomme regel!’, dacht ik gelijk. Zijn vriendinnetje zit beneden, hij is gewend aan de leidsters en het ging de afgelopen jaren zó goed. Waarom voor dat ene jaartje nu nog veranderen? Ik wist het natuurlijk van tevoren, maar had de impact nog niet zo goed ingeschat. Skyler kan slecht tegen veranderingen en dit was er dus ook eentje. Ik hield me groot, vertelde hem dat boven super cool is voor grote kindjes en dat hij daar lekker kan gaan spelen. Met een gigantisch overdreven smile nam ik afscheid en zwaaide ik voor het raam, om vervolgens in de auto in tranen uit te barsten. Alsof ik hem naar het asiel had gebracht en nooit meer zou komen ophalen. Achteraf hoorde ik dat de dag prima was verlopen en om 17:00 uur zag ik een héél vrolijk mannetje spelen met een ander kindje. Maar wat heb ik me naar gevoeld en wat zat die knoop in mijn maag hoog. Ik zie nu al ontzettend op tegen volgende week maar ik weet zeker dat we hier gewoon even doorheen moeten. Allebei…
Drukte in mijn agenda en in mijn buik
Afgelopen dagen had ik veel dingen in de agenda staan. Zondag Skylers verjaardag, maandag drie afspraken, dinsdag eentje, gisteren een event dat me een paar uur kostte en vandaag ook weer iets voor een campagne waardoor ik een halve dag weg ben. Ik merk toch wel dat dat van invloed is op mijn buik. Aan het einde van de dag doet deze echt wel een beetje zeer. Niet heel erg pijnlijk, maar zeker heel gevoelig en aanwezig. Of het echt met deze drukke dagen te maken heeft of gewoon met het feit dat ik 17 weken zwanger ben en de baby én ik dus echt wel beginnen te groeien, dat weet ik niet. Dat gaan we merken de komende weken, waar voor nu niet zoveel gepland in staat. Wat ik wél heel erg fijn vind, is dat ik dan lekker ’s avonds mijn bed in duik en de baby actief voel bewegen. Van buitenaf is er nog niets te voelen of te zien, maar van binnen voel ik toch een hoop gerommel en bewegingen. Zo heerlijk! Ik genoot daar met Skyler al intens van en vind het nu weer een ontzettend fijn gevoel. Echt even een momentje voor mezelf en de baby. Een rust-, bewustwording- en genietmoment.
Dat was hem weer voor deze week. De kwaaltjes mogen dan nog niet verdwijnen; de groei van de buik is wel weer anders dan de weken hiervoor. Die blijft namelijk lekker toenemen. Qua kilo’s gaat het nog steeds goed en sta ik op -2.5 kilo. Qua omtrek? Dat zien jullie op de foto… Daar kunnen we echt niet meer omheen. Tot de volgende keer!
Wat groeit je buik mooi! Hier bij beiden kindjes misselijk geweest. Bij mijn oudste (jongetje) tot de 22 weken ongeveer. Vooral veel kokhalzen, een banaan werkte soms een beetje. Bij mijn jongste (meisje) ben ik tot rond de 19/20 weken misselijk geweest, maar wel met overgeven er bij. Ik dacht ook dat het nooit over zou gaan, maar opeens was het weg. Gelukkig!
Oef, ik ben niet zwanger maar ik zou dat ook niet tof vinden hoor! Een verdrietig kind door helemaal opnieuw te moeten wennen. Altijd lastig om je kind dan zo te zien en achter te moeten laten. Gelukkig ging het verder goed!
Ah joh, je had het kinderdagverblijf even moeten bellen halverwege de dag. Vinden ze helemaal niet erg.. Wel vervelend, het is sowieso al een momentje en als je die hormonen er dan ook nog bij hebt… Ik duim voor je dat het kokhalzen heel snel over is.
Liefs
O man kokhalzen is echt vreselijk. Bij mij was de misselijkheid gelukkig snel over met ongeveer 12/13 weken. Hoop echt voor je dat dat kwaaltje snel voorbij gaat!
Ik merkte qua misselijkheid dat ik na 16 weken ook steeds betere dagen ertussen had zitten en dat er toen een dag was dat het niet meer terugkwam. Ik hoop dat het bij jou dan ook zo verloopt. Want je gaat er inderdaad aan wennen. Fantastisch dat je je kindje weer voelt rommelen. Leuk!
Kindjes passen zich makkelijk aan hoor ik al eens zeggen maar awel he ik ervaar dat met mijn kinderen ook anders en ik voel me dan ook zoooo rot loop er de hele dag aan te denken en voel zelfs spijt maar je mag daar niet aan toegeven. Knap lastig!
Als je dan zwanger bent gieren die hormonen door je lichaam die het je dan nog eens zo moeilijk maken.
Je laten gaan het niet tegenhouden dat is het beste da is het uit je lijf.
Wel supergoed hij het uiteindelijk toch leuk heeft gehad maar het zal mss een paar daagjes moeilijker zijn maar komt echt wel goed hij zal ook daar zijn plekje wel vinden !
En die misselijkheid ojee bij mijn eerste zwangerschap was ik doodziek echt ik kotste werkelijk door van en bij alles zelfs water kon ik niet meer binnenhouden ik kotste smorgens de gal eruit !
Ik hoop je je gauw beter voelt en de misselijkheid wat wegebt want is echt niet leuk !
Zalig te lezen dat je je babytje zo voelt bewegen lekker intiem moment tussen jou en je baby maar het is toch ook weer fijn als ook later de papa het kan voelen want voor een man is een zwangerschap toch ook anders die beleven dat op een heel andere manier met meer afstand kan ook niet anders he.
O ik wil zo weer voor eentje gaan maar dat kan niet meer …
Geniet ervan !!!! 😉 ik lees met veel plezier mee 🙂
pfff gaat zeker hard mop, 17 weken alweer!! en lekker bolletje heb je al 😀 en ja uhh die kwaaltjes en dat gejank neem je maar ff voor lief goed 😉 straks weer een pretty boy en dan ben je het zo weer vergeten hihi
je ziet er prachtig uit!
Die emotionele buien heb ik ook. Ik heb eigenlijk niet veel last van misselijkheid maar wel van bekkeninstabiliteit. De afgelopen dagen heb ik buikgriep gehad en toen was ik misselijk. NIET LEUK! Ik voel met je mee…
Wat balen dat het kokhalzen nog steeds zo blijft, hoop echt voor je dat dat snel minder wordt.
Ai wat heftig van het kokhalzen, dat is behoorlijk pittig! Maar wauw wat ben je prachtig zwanger, zo mooi je foto’s! Heel trots op je, je doet het super!
Jeetje wat vervelend dat je nog steeds zo aan het kokhalzen bent. Wat een verschil kan er in een zwangerschap zitten dan he! Maar wat ziet je buik er mooi uit, lijkt me heel fijn om dat getrappel te voelen, zodat het echt tastbaar wordt!