Jarenlang heb ik geroepen: Ik wil iets met fotografie doen. Ik geloof dat het in bijna elk lijstje voorbij is gekomen als ik iets schreef over goede voornemens, wensen of doelen. Maar verder dan dat kwam het eigenlijk nooit. Ik vond het allemaal prachtig en fascinerend, maar het bleef bij dromen, eindeloos scrollen op Pinterest en Instagram, en jaloers kijken naar mensen die wél mooie foto’s maakten. Ondertussen zocht ik naar fotografiecursussen, bladerde ik door fotoboeken en zette ik camera na camera op mijn wishlist.
Tot vorig jaar. Toen vond ik dat het maar eens afgelopen moest zijn met dat getreuzel. Ik schreef me in voor een fotografiecursus, na een goed gesprek met mijn werkgevers. Ik wilde graag zelf beelden maken bij mijn interviews, omdat ik vaak al een plaatje in mijn hoofd heb bij een verhaal. En omdat we soms geen fotograaf beschikbaar hebben en ik dan maar wat stond te klungelen met een camera die ik nauwelijks kon instellen. Ik wilde ontdekken of fotograferen echt zo leuk is als ik hoopte. Of het misschien wel een hobby kon worden. Of het überhaupt bij me past, of dat het zo’n droom is die in je hoofd veel leuker is dan in het echt.
De cursus bleek een gouden zet. Ik vond het heerlijk om iets nieuws te leren, zonder druk of deadline. Geen prestatie, geen ‘moeten’, gewoon voor mezelf. De instellingen had ik vrij snel door en ik vond het leuk om eens anders met een camera bezig te zijn dan alleen op de automatische stand wat te klikken. De cursus zelf was niet altijd even boeiend – ik wilde vooral praktisch aan de slag – maar de helft van de tijd zaten we elkaars foto’s te bespreken. Toch was mijn interesse aangewakkerd. Al die tijd fotografeerde ik nog met mijn Nikon van twaalf jaar oud. Die voldeed toen prima, maar ik wist ook: als ik verder wil, en ook iets moet hebben voor drukwerk, moet er iets nieuws komen.
Nikon Z8
En nu, een jaar later, heb ik mezelf getrakteerd op een serieuze camera: de Nikon Z8 met een 24-70mm f/2.8-lens. Een enorme investering, echt een rib uit mijn lijf, en eerlijk gezegd het duurste dat ik ooit voor mezelf heb gekocht. Maar wát ben ik er intens gelukkig mee. Elke keer als ik ‘m in mijn handen heb, voelt het alsof ik een cadeau uitpak. Hij kan zóveel dat ik steeds weer verbaasd ben. Ik loop er echt vol trots mee in de rondte, haha.
Raymond en ik hebben eindeloos gelezen, rondgevraagd en zijn meerdere keren naar een camerawinkel geweest. Ik heb ook altijd leuk contact met de fotograaf van Anouk, dus haar om advies gevraagd. Zij riep meteen: ‘Die lens moet je hebben en als je bij Nikon wil blijven, raad ik je de Z8 aan.’ Maar ik moest er toch echt nog even over nadenken, juist omdat het zo’n uitgave is. Na verschillende opties te hebben bekeken en diverse modellen in de winkel te hebben vastgehouden, kwam ik uiteindelijk toch uit bij de Z8. Mijn droomcamera.
Mijn vorige camera was ook een Nikon en dat werkt voor mij gewoon fijn. Andere merken heb ik eigenlijk niet serieus overwogen, want ik wist dat ik trouw wilde blijven aan Nikon. Na een vergelijking van de Z6, Z7, Z8 en Z9, bleek de Z8 met de 24-70-lens de perfecte match. Ideaal voor in mijn vrije tijd, maar ook voor mijn werk. Een veelzijdige lens waar ik voor álles mee uit de voeten kan.
Even geen woorden
Schrijven was jarenlang mijn hobby. En dat is het nog steeds, ergens. Maar doordat ik tegenwoordig zóveel schrijf, voor mijn werk, mijn boek én mijn blog, voelt het soms meer als moeten dan als ontspanning. Ik merk dat ik het moeilijk vind om nog puur voor de lol te schrijven. Misschien herken je het wel aan het aantal blogs dat online komt; dat is de laatste tijd behoorlijk afgenomen.
Daarom hoopte ik dat fotografie die plek een beetje zou kunnen overnemen. Een creatieve hobby, maar dan op een andere manier. Ik heb nog even geëxperimenteerd met waterverf (want dat leek me ook leuk), maar daar ben ik veel te ongeduldig én perfectionistisch voor. Wat een drama was dat, haha. Ik was nog naar een cursus van een dag maar het enige dat ik dacht, was: haal me hier weg. Met foto’s maken zit ik qua creativiteit veel meer in de juiste hoek.
En dat lukt, een beetje. Op dit moment maak ik nog vaak een kiekje in plaats van echt iets creatiefs. Gewoon een leuke foto van de kinderen, een mooi uitzicht, een koffiekopje of een standaard plaatje bij een interview. Maar ik merk dat ik meer wil. Ik wil spelen met licht, compositie, kleur. Experimenteren. Kijken wat mijn stijl is, wat ik met een beeld wil zeggen. Zonder dat het perfect hoeft te zijn, al blijft dát nog weleens een struikelblok. Ik heb voor de voorpagina van AmstelveenZ een mega creatieve foto gemaakt, en dat smaakt absoluut naar meer. De camera is pas net in huis, dus ik heb er alle vertrouwen in dat het goedkomt. En hij gaat sowieso mee op vakantie.
Van droom naar doen
Wat ik extra leuk vind, is dat ik de camera inmiddels ook steeds vaker meeneem naar interviews voor mijn werk. Of eigenlijk: altijd. Van een net geopend skatepark tot de slager om de hoek; dit bakbeest kan echt alles. Toch blijft fotografie voor mij in de eerste plaats iets wat ik ook gewoon voor mezelf wil doen. Zonder druk, zonder moeten.
De komende tijd (en zeker tijdens de vakantie) wil ik er vaker op uit met mijn camera. Rondlopen, kijken wat er op mijn pad komt. Niet om de perfecte foto te maken, maar gewoon om plezier te hebben. En misschien, heel misschien, wordt dit wel een nieuwe liefde die net zo lang blijft als het schrijven. Voor nu ben ik in elk geval meer dan blij met mijn aankoop. En ook best een beetje trots dat ik eindelijk de stap heb gezet!
