Op Instagram las ik bij iemand dat ze twijfelde over een vierde kindje. Ze deelde haar voors en tegens en in de reacties gaven mensen aan waarom ze wel, of juist niet naar haar hart of hoofd moest luisteren. Ik las daar een hele mooie vraag van iemand, die mij gevoel precies goed weergaf: wil je nog een kind, of wil je nog een baby?
Twee kinderen
Ik heb eigenlijk altijd geweten dat ik twee kinderen wilde, en gelukkig trof ik een man die daar hetzelfde over dacht. Ik was er weliswaar iets eerder klaar voor dan hij; uiteindelijk was de timing perfect en werd ik op mijn 26e zwanger van Skyler. Maddox volgde toen ik 30 was. Daarna wisten we: het is mooi zo. Tot op de dag van vandaag sta ik volledig achter de keuze om het bij twee kinderen te houden. Maar zwanger zijn en een baby? Dat blijft altijd wel lonken.
Zwanger zijn
Beide keren heb ik ontzettend genoten van het zwanger zijn. Bij Skyler vloog ik door de zwangerschap heen en voelde ik me heel mooi en speciaal. En ondanks dat ik bij Maddox heel veel was afgevallen in de zwangerschap omdat ik steeds zo misselijk bleef, voelde ik me on top of the world. De zwangerschappen hadden van mij nog wel maanden mogen duren, zo leuk vond ik het. Ik heb mezelf nog nooit zo mooi gevonden als in deze maanden.
Verantwoordelijkheid
De newbornfase bij Skyler was heel erg wennen. Ik moest echt wennen aan de verantwoordelijkheid en vond het maar moeilijk omschakelen. Ik legde de lat voor mezelf veel te hoog, wilde het helemaal perfect doen naar de buitenwereld toe en had op dat moment géén idee. Qua slapen, voeding, ritme, noem het maar op. Ik wist ook toen Skyler wat ouder was: bij de tweede ga ik dit anders doen.
Newbornfase
Toen Maddox geboren werd, heb ik inderdaad veel meer naar mijn gevoel geluisterd. Ik vond de kraamweek waanzinnig en elke avond dat ik ging slapen, had ik een knoop in mijn maag omdat hij weer een dag ouder was geworden. Het kon me niet langzaam genoeg gaan. Terwijl ik Skyler met de dag groter keek, mocht Maddox mijn forever baby blijven. Ik wilde dag en nacht samen zijn, gaf hem maar moeilijk uit handen en omdat hij ook nog eens een zorgenkindje bleek met zijn allergieën en astma, wilde ik niets anders dan hem dicht bij me houden. Dat deed ik dan ook, hem in de draagzak dicht tegen me aan. Ik heb zo ontzettend genoten van die eerste maand, dat ik dat met liefde nog eens opnieuw zou willen doen.
Compleet
En dat is wat ik mensen antwoord als ze vragen of we compleet zijn. En dat is waarom de opmerking die ik las zo on point was. Ik roep namelijk altijd: ik zou zo weer tekenen voor een zwangerschap en een newbornfase, maar dat derde kindje hoef ik niet. En omdat de zwangerschap na negen maanden voorbij is en een baby ook groter wordt, zijn we het erover eens dat het voor ons met twee kinderen compleet is.
Qualitytime
De jongens zijn nu 11 en bijna 8. We hebben volgend jaar een jongen op de middelbare school en een in groep 5. Ze komen vaak zelf lopend naar huis, hebben hun eigen leven met vrienden en sport en ik heb weer tijd voor mezelf. Ze kunnen ’s middags alleen thuis blijven als ik even een afspraak heb, Raymond en ik wandelen heerlijk samen en hebben in het weekend vaak even qualitytime samen. Tel daarbij op dat ik dolgelukkig ben met mijn werk, en dat ik mezelf op dat gebied helemaal aan het ontdekken ben en ontdek waar mijn talenten liggen. Het is tijd voor mij, tijd voor ons. Met de jongens erbij.
Nieuwe fase
We zijn echt in de nieuwe fase van ons leven beland, compleet uit de kleine kinderen. Twee kinderen zijn voor ons passend. We kunnen de taken en aandacht goed verdelen, ze hebben veel aan elkaar maar het is niet too much, het past bij ons. Dus ja, nog eens zwanger zijn, zou ik hartstikke leuk vinden. De newbornfase? Oh, heerlijk. Maar een derde kindje? Nee, dat is voor ons geen toevoeging meer. We zijn compleet.
