‘Maar ik wil voor altijd bij je blijven wonen!’

‘Als ik ouder ben dan hoef ik niet meer naar school, toch?’
‘Dat klopt, Skyler. Dan ga je iedere keer naar je werk. Wat wil je worden?’
‘Niks, gewoon Skyler.’
‘Maar later moet je wel werken om centjes te verdienen zodat je dingen kan kopen en een eigen huis kan betalen.’
‘Maar ik wil voor altijd bij jou wonen! En gewoon Skyler blijven!’
‘Ja, maar als je ouder bent heb je wel een eigen huis waar je kan wonen.’
‘Ik wil bij jou blijven voor altijd! En als dat niet mag, dan ga ik gewoon naar oma.’
‘Ik leg het je later nog weleens uit als je iets ouder bent.’
‘Papa woont toch ook bij jou en die is toch ook ouder? Dan kan ik ook bij je blijven.’

Afgelopen maandag voerde ik dit gesprek met Skyler tijdens onze date. We kwamen op het onderwerp ouder worden en wat Skyler van me hoorde, zinde hem totaal niet. Want ja, dat ouder worden is natuurlijk zo abstract en moeilijk voor te stellen. Ook voor mij. Skyler is voor mij nu vijf en ik weet dat ‘ie ouder gaat worden, maar ik kan hem me niet voorstellen als tienjarige. Of als zestienjarige. Als iemand die over een paar jaar naar me toe komt en me vertelt dat ‘ie een relatie heeft. Dat hij gaat samenwonen. Dat hij misschien wel vader gaat worden. Skyler kon zich totaal niet voorstellen dat hij ooit uit huis zou gaan en toen ik de lichte paniek in zijn ogen zag, heb ik het snel gedraaid naar een ander onderwerp. Gelukkig is het voorlopig nog niet zover.

Een tijd geleden vroeg ik om ideeën voor artikelen en kreeg ik via Instagram de vraag hoe ik mijn relatie met de kinderen zie als ze uit huis zijn. Wat voor ouder ik dan wil zijn en of ik me er een voorstelling bij kan maken. Nou, die voorstelling is nog een beetje gek, maar ik kan natuurlijk wel zeggen hoe ik het graag wil zien. En dan kijk ik heel simpel naar mijn eigen ouders; gewoon, zoals wij het nu ook hebben.

Ik hoop dat de jongens terugkijken op een mooie en fijne jeugd zonder zorgen. Ik hoop dat we ze het idee hebben gegeven dat ze alles kunnen en mogen worden en dat ze de ruimte hebben gekregen om zich te ontwikkelen tot een persoonlijkheid waar ze trots op zijn. Ik hoop dat ze later geen zorgen hebben en lekker hun gang kunnen gaan. Een mooie baan, een fijne relatie en stabiliteit. Met wie en op welke manier dan ook. Ik hoop ook dat ze de weg naar huis kunnen vinden wanneer dat nodig is, maar ook wanneer dat niet nodig is.

Zelf zie ik mijn ouders iedere week omdat ze nu eenmaal iedere vrijdag gezellig bij ons zijn. Zouden we dit niet hebben, dan hadden we gewoon af en toe die kant op gereden of waren mijn ouders bij ons op visite gegaan. Mijn moeder en ik hebben een goede band en ook met mijn vader verloopt het allemaal heel erg goed. We weten elkaar te vinden wanneer nodig en vinden het op deze manier heel erg goed. Dat contact wens ik ook met mijn eigen kinderen. Ik hoop dat ze met plezier af en toe langskomen en dat het niet voelt als een verplichting. Ze hoeven niet iedere dag te bellen, te appen en iedere week op de stoep te staan als ze dat niet willen, maar het zou prettig zijn als het contact zo vanzelf gaat, dat het automatisch goed voelt voor beide partijen.

Als ik me een toekomstbeeld probeer voor te stellen zie ik twee zelfstandige volwassenen die ook elkaar nog hebben. Hopelijk hebben ze een fijne band en kunnen ze terugvallen op elkaar. Dat ze weten wat ze aan elkaar hebben en dat ze regelmatig met elkaar optrekken.

Een hele tijd geleden schreef ik over het feit dat ik twee jongens heb en dus nooit zal ervaren hoe het is om een dochter te hebben. Ik vond en vind dat totaal geen probleem en zie absoluut geen gemis. Wel snap ik zeker wel dat de band tussen moeder en dochter speciaal kan zijn, helemaal als de dochter bijvoorbeeld zwanger was. Dat heb ik zelf ook ervaren bij mijn moeder. Wat ik daarom hoop is dat mijn beide jongens iemand vinden om mee te settelen die zich ook comfortabel bij ons voelt. Die zich welkom voelt in de familie en ook op ons durft terug te vallen. Hopelijk worden we een fijne thuishaven voor zowel de kinderen als de aanhang. Dat zou ik heel erg mooi en fijn vinden.

Voorlopig is het nog niet zover en blijven de jongens fijn thuis. Ze zijn nog klein, maar ik besef me ook dat de tijd ontzettend snel gaat. Skyler snapte de situatie nog niet en dus hebben we maar met elkaar afgesproken dat ‘ie voor altijd thuis mag blijven wonen. Eigenlijk wel een heel groot compliment; ‘mama, ik wil voor altijd bij jou zijn.’ Doe je het toch maar verdomd goed.