Waarom ik soms wil dat we vier jaar verder zijn

De eerste jaren met een kindje worden tropenjaren genoemd. Dat snap ik wel. Het is heerlijk zo’n klein baby’tje van een week oud waar je uren mee kunt knuffelen en waarmee je op de bank kunt ploffen onder een dekentje om de rest van de dag niks meer uit te voeren. Maar er komt een tijd dat het dagelijkse leven weer roept, je aan het werk gaat en het allemaal meer routine gaat worden. En juist dan zou het soms fijn zijn om de tijd vooruit te spoelen en op dat moment uit te komen dat jouw kind naar de basisschool gaat. En wel hierom;

– Gebroken nachten! Echt, met stipt op één. Het is zo verdomd zwaar als je al maanden niet doorslaapt en continu met een baby in de weer bent. Mensen die minimaal een half jaar niet hebben geslapen weten wat ik bedoel. Killing. Laat de baby maar iets ouder worden, dan komt dat wel goed. Mijn kleuter is nu namelijk de grootste slaapkop van het land. Fingers crossed dat zijn broertje dezelfde plannen heeft.

– Darmkrampjes zijn een bitch en dat blijft heftig zo tijdens de babyperiode. Die darmen moeten ontwikkelen en in de eerste weken van zo’n baby kun je weleens uren ’s nachts met een ontroostbaar kind lopen. Ook de weken daarna trouwens, als je net als ons een kindje met gevoelige darmen treft.

– Sprongetjes. Gelukkig valt het bij Maddox mee, maar Skyler kon echt flink van slag zijn door de mentale sprongen van Oei, Ik Groei. Niet iedereen gelooft erin maar wij konden de klok erop gelijk zetten. Het blijft altijd gissen als je kind uit zijn of haar hum is maar een blik in deze app werken kan soms een hoop antwoorden geven.

– Spugen! God, ik heb Maddox en mezelf al heel wat keren omgekleed de afgelopen zeven maanden. Gelukkig gaat het over, maar in deze beginperiode is het gewoon een beetje afzien. Zuur ruiken hoort er voor nu even bij en het bed wordt extra vaak verschoond.

– Vieze luiers. Het was even een gevecht om Skyler zindelijk te krijgen maar wat héérlijk dat alles nu in de pot valt in plaats van dat ik het moet schrapen van zijn billen omdat ‘ie weer eens te lang heeft gezeten. Spuitluiers, vieze en rode billen, natte broeken vanwege teveel plassen in de nacht. Die plaslucht iedere ochtend. Ik ga het absoluut niet missen.

– Krijsen. Als ik ergens een hekel aan heb, is het aan huilende kinderen. En ja, ook die van mezelf. Ik vind het vreselijk als ze het op een blèren zetten en ik niet weet wat er aan de hand is. Overdag, maar helemaal ’s nachts. Ik raak gefrustreerd, vind het een oorverdovend geluid en kan er gewoon slecht mee omgaan. Natuurlijk huilt Skyler ook, maar daar kun je een gesprek mee voeren waardoor je sneller tot de kern komt en daar naar kunt handelen.

– Tandjes! Kunnen die krengen niet allemaal in één keer doorkomen zodat je baby maar één keer door dat leed heen hoeft? Wat een gedoe, eerst al die tanden die doorkomen, die vervolgens weer uitvallen, waarna er weer nieuwe voor in de plaats komen. Dat had Moeder Natuur best iets beter kunnen regelen.

Maar hoe naar dit ook allemaal is, ik vind het toch helemaal niet zo leuk als ik zie dat mijn kleine baby niet zo klein meer is. Dat ik niet meer bij de newborn-collecties hoef te shoppen, dat hij steeds minder wil knuffelen omdat ‘ie andere dingen interessanter vindt. Dat de tijd van uren op de bank hangen met een pasgeboren kindje verleden tijd is. Dat ik deze tijd nooit meer terug krijg. Dat we alle eerste keren straks hebben afgevinkt en dat we dat nooit meer gaan herbeleven. Dat ik nu al op maandag en dinsdag een kind sta uit te zwaaien dat gestart is op het kinderdagverblijf en zich vervolgens de dag zonder mij vermaakt. Waar is dat eerste half jaar gebleven? Waar is die intens gelukkige en mooie eerste maand gebleven? Ik vond het fantastisch en had de tijd op dat moment wel stil willen zetten. Wat gaat het toch allemaal snel. Overdag kan ik wel huilen van geluk; ’s nachts kan ik wel huilen van frustratie en denk ik ons vier jaar verder aangezien het met Skyler nu allemaal zo chill verloopt. Hoe dubbel kan het moedergevoel zijn.