Waarom peuters soms niét zo leuk zijn

Een half jaar geleden schreef ik een artikel over peuters en waarom ze zo fantastisch zijn. Daar sta ik nog steeds helemaal achter! Ik vind de peuterfase heel erg leuk en alle punten die ik daar opnoemde, zijn nog steeds erg van toepassing hier. Een peuter is negen van de tien keer gewoon een feestje. Maar soms, heel soms die tiende keer, kan ik mijn 3-jarige wel achter het behang plakken. Dan zie ik even iets minder de positieve kanten en haalt Skyler het bloed onder mijn nagels vandaan. Lang leve de pittige peuterpuberteit. Gelukkig valt het hier allemaal wel mee maar de keren dát de peuter niet te genieten is, moet ik wel erg vaak tot tien tellen…

Nee, nee en nog eens nee
Peuters houden van het woordje nee. Het is ontelbaar hoe vaak ze dat weten uit te kramen op een dag en het wordt werkelijk overal op geantwoord. ‘Wil je de deur even dichtdoen?’ ‘Nee!’ ‘Kom, we gaan je jas aandoen.’ ‘Nee!’ ‘Zullen we naar buiten?’ ‘Nee!’ ‘Zullen we naar binnen?’ ‘Nee!’ ‘Doe je groene jas maar aan!’ ‘NEEEEE!’ En vaak kan ik het wel handelen maar soms is het dood- en doodvermoeiend om continu maar met een protesterende peuter te moeten dealen. Een eigen willetje is goed hoor, maar SOMS. EVEN. NIET.

Het niet willen eten
Het is hier al een tijdje gaande: een kind dat ’s avonds niet wil eten. Overdag gaat alles prima en eet de peuter crackers, brood, fruit en meer van dat soort spul, maar ’s avonds wil het maar niet lukken om hem zijn maaltijd te laten eten. Was hij eerst nog dol op macaroni; weigert hij nu iedere vorm van pasta. Groenten, aardappelen, soep, rijst, patat? Nee hoor, hij slaat het allemaal over. Heel soms heeft ‘ie opeens een opleving en worden er twee borden macaroni naar binnen geschoven, maar daar schijnt hij dan weer weken op te kunnen teren. Brood wil ‘ie. De HELE. DAG. BROOD.

Eigenwijs zijn
Leg je peuter uit dat het zo niet moet, en hij weet heel goed duidelijk te maken dat het zo wél moet. Om vervolgens tot de conclusie te komen dat mama gelijk heeft en het dus écht niet werkt. Ga vooral niet in discussie met een peuter en laat ze het zelf maar ontdekken. In de hoop dat ze de tiende keer niet vallen en daadwerkelijk het advies van een volwassene aannemen. Best lastig hoor, klein zijn en groot moeten worden.

Slapen of niet slapen?
De nachten gaan onwijs goed en op de bedtijd na die iets vervroegd moet worden, hebben we niks meer te klagen. Skyler slaapt klokje rond en wordt vaak tussen half 8 en half 9 wakker. Heerlijk! Maar die middagdutjes, die zijn lastig. Het ene moment ligt Skyler om 12 uur doodop te slapen; het andere moment is ‘ie echt niet moe en brengt hij stuiterend de dag door. Of ze houden zo lang vol dat ze niet moe zijn, om vervolgens om 16:00 uur op de bank in slaap te vallen en dus ’s avonds weer problemen te hebben met naar bed gaan. Ik vind het echt een gedoe momenteel. Skyler hangt precies tussen wel en niet slapen en dat zorgt soms voor lastige situaties. Als hij niet slaapt kan hij namelijk gewoon rond 20:00 uur naar bed en gaat het allemaal prima. Echter wordt ‘ie aan het eind van de dag terror of valt ‘ie om 16:00 uur in slaap op de bank. Slaapt ‘ie wel, dan varieert dat van een slaapje van een half uur tot een slaapje van anderhalf uur. Resultaat: ’s avonds niet meer moe en pas rond 22:00 uur een slapende peuter.

Dramaqueens
Ik weet niet hoe het er bij andere ouders van peuters aan toe gaat, maar mijn peuter kan zich echt aanstellen als de beste. Want WAT. IS. HET. ALLEMAAL. ZWAAR! Niet meer kunnen lopen omdat ‘ie moe is, huilen omdat de treinbaan een stukje mist, protesteren omdat Sinterklaas roze inpakpapier heeft gebruikt (sorry kind, ik had even niks anders) en mopperen omdat ik wanten heb gekocht in plaats van handschoenen. Het is ook allemaal wat. Het leven.

Ongeduldig
‘Dat doet mama zo!’ wordt altijd beantwoord met ‘NUUUU!’ en ‘Even wachten, Skyler’ komt niet in zijn woordenboek voor. Het geduld is ver te zoeken. Ik vind het belangrijk dat Skyler beseft dat ‘ie soms even moet wachten en dat niet alles nu kan maar god, wat is dat af en toe moeilijk. Zo is thuiswerken op de terrordagen echt onmogelijk en is een telefoontje plegen ook echt niet altijd even makkelijk. Ik snap dat kleine kinderen geen besef van tijd hebben en het liefst willen dat alles nu gewoon gebeurt als dat gevraagd wordt, maar lastig is het soms wel. En ja, als ik iets wil en vraag ‘Skyler, wil je dat even doen?’ hoor ik wel opeens ‘zo, mama!’ Of de klassieker: ‘Morgen tanden poetsen, mama?’ ‘Nee, NU SKYLER!’

Gelukkig zijn de meeste dagen onwijs gezellig en geniet ik enorm van deze peutertijd. De grappige uitspraken, de heerlijke knuffelsessies, de leuke uitjes en het mee helpen van de dagelijkse klusjes. Maar soms… Zou ik willen dat ik behang had.