Verhuizen!

Op het moment dat ik bij het postkantoor stond om de laatste pakketjes te versturen ging mijn telefoon. ‘Kinderdagverblijf’ stond er in mijn schermpje en negen van de tien keer voorspelt dat niet veel goeds. Ik ging er alweer vanuit dat ik Skyler ziek moest ophalen, zo zijn één na laatste dag voor de verhuizing. Maar het was iets anders; Skyler was gevallen. In de houten boot. Met zijn hoofd tegen de rand. Resultaat; een flinke scheur bij zijn wenkbrauw wat hoogstwaarschijnlijk ‘even geplakt’ moest worden. Ik schrok me dood, zag mijn kind al met een gapend gat in zijn hoofd en haastte me naar huis om hem op te halen. Ondertussen belde ik de huisarts en legde ik de situatie uit. ‘Kom maar om kwart voor twee, dan kijken we even’.

Eenmaal bij het kinderdagverblijf viel er al een kleine last van mijn schouders; een gigantisch gat bleef uit, maar er zat wel een gleuf dat daadwerkelijk gelijmd moest worden omdat het niet stopte met bloeden. Het was 11:30 uur, ik nam Skyler mee naar huis en liet hem even slapen bij mij op de bank. Bij de huisarts aangekomen werd er wat lijm tussen gespoten, kreeg Skyler een hechtpleister én twee stoere ‘Super Patiënt’ stickers en konden we weer naar huis. Het ging goed, zag er prima uit en Skyler had nergens last van. Behalve ik. De schrik zat er goed in en je hoopt gewoon nooit zo’n telefoontje te krijgen. Vooral niet twee dagen voor een verhuizing, als je al stijf staat van de stress. Toch denk ik dat dit zeker niet de laatste keer gaat zijn, met een stuntpiloot zoals Skyler. Volgende keer hoop ik alleen op iets betere timing, alhoewel hier natuurlijk nooit een perfect moment voor is…

De planning liep dus een beetje in de soep, aangezien ik nog héél veel moest doen aan de sites. Maar alles kwam goed, ik werkte de avond door en had gelukkig van het weekend al flink veel kunnen afstrepen van mijn to do-list. Op naar dinsdag, de laatste dag voor de verhuizing. Skyler kon gewoon naar de crèche en ik werkte thuis. ’s Middags vertrok ik naar Delft, om Muis vast naar de oppas te brengen.

Op de terugweg begon de auto ontzettend te haperen. ‘Verkeerde versnelling’, dacht ik nog. Maar niets was minder waar. Het lampje van de motor begon te branden en ik ging langzaamaan naar de rechterbaan. Ik heb totaal geen verstand van al die lampjes en reed wat schokkend met de auto naar huis. Je raadt het al; ’s avonds stond de ANWB voor de deur. Raymond deed nog even een rondje, voelde het ook, belde de wegenwacht en we kregen de boodschap dat hij woensdag toch echt even voorzichtig naar de garage gereden moet worden. Woensdag. Gisteren. De dag van de verhuizing.

Erg vlekkeloos verliep het allemaal dus niet. Uiteindelijk zat ik met Skyler drie uur bij de garage tot we eindelijk onze weg konden vervolgen. Maar de auto is gemaakt en ik kan er weer lekker mee de hort op. Voor de rest stond er een heerlijk prakje eten bij mijn ouders klaar en was mijn bed opgemaakt. We kwamen in een warm nest. Hoe dan ook; de wenkbrauw is geplakt, de garage heeft het probleem verholpen, het verhuisteam (vrienden en familie) staat zaterdag klaar en Skyler en ik zijn alvast bij opa en oma. Wij gaan verhuizen!

Oh, en Mommytobe.nl lag er gisteren ook nog eens uit. Ze zeggen weleens dat pech in drieën komt. Dat betekent dat het vanaf nu alleen maar van een leien dakje gaat. Ik stop in ieder geval niet met de site, waar sommigen een beetje bang voor waren. Stap 1 van de verhuizing is voltooid!