Drie jaar geleden stapte ik voor het eerst het kantoor van AmstelveenZ binnen. Na jaren als zzp’er had ik geen idee of ik dit kon. ‘Wat ben ik in hemelsnaam aan het doen?’ dacht ik vaak. En eerlijk: soms denk ik dat nog steeds. Soms voelt het alsof ik mezelf maar door mijn werk heen bluf. En toch hoor ik elke keer dat mijn werk goed is. Dat voelt raar, maar ook ontzettend fijn.
In deze drie jaar heb ik enorm veel geleerd; over schrijven, fotografie, deadlines, samenwerken, maar vooral over mezelf. Dit zijn de lessen die het meest bij me blijven hangen.
1. Durf uit je comfortzone te stappen
Serieus, ik was kapot van zenuwen toen ik Frank van der Lende moest interviewen, of de directeur van het ziekenhuis. Of toen ik namens de gemeente op bezoek mocht bij pleeggezinnen. Alles wat ik dacht dat ik niet kon, bleek een kans om te groeien. En ja, ik bluf soms nog steeds een beetje door de spanning heen, maar het lukt altijd. Vaak beter dan ik had verwacht. Het is eng, maar het voelt geweldig als je het gewoon doet. En als iemand als de gemeente dan een compliment geeft, dan doet dat toch wel iets met me.
2. Afwisseling houdt je scherp
Het ene moment zit ik bij een BN’er, het andere moment bij de bakker om de hoek. Van formele interviews tot paginavullende artikelen, van eindredactie tot fotografie: ik doe het allemaal. Die afwisseling houdt me scherp en nieuwsgierig, maar zorgt er ook voor dat ik elke dag weer een beetje spannend vind. Dat maakt het leuk en uitdagend tegelijk. Was ik net een beetje gewend aan de verhalen, begon ik opeens ook zelf de foto’s te maken. Dat vind ik ook spannend, om de verantwoordelijkheid voor het perfecte plaatje te dragen. Maar dat geeft weer een extra dimensie aan mijn werk en de uitdaging om mezelf daarin te ontwikkelen.
3. Structuur en vastigheid geven rust
Na jaren zzp’en is het heerlijk om te weten wanneer ik op kantoor verwacht word, wat er moet gebeuren en wie ik kan bellen als iets niet lukt. Die vaste structuur geeft me ruimte om alles te combineren: werk, gezin, ziekenhuisbezoeken, school, alles. Ik krijg veel vrijheid, ben er voor de jongens, ben op kantoor wanneer dat nodig is, hoef me niet in allerlei bochten te wikkelen voor een ziekenhuisafspraak en ik werk af en toe thuis of buiten de deur. Het is de balans waar ik op hoopte toen ik ging solliciteren. Als werkende moeder die er ook thuis wil zijn, vind ik dit goud waard.
4. Vertrouwen groeit door samenwerken
Het afgelopen jaar was keihard werken met zijn tweeën, en dat heeft ons echt tot een team gemaakt. We vertrouwen elkaar, vullen elkaar aan en durven elkaar aan te spreken als iets niet klopt. Dat vertrouwen geeft ruimte om verantwoordelijkheid te nemen en nieuwe dingen te proberen. Ik voel me enorm gewaardeerd en dat is heel erg fijn.
5. Introvert zijn is geen beperking
Ik dacht altijd dat ik alleen thuis of op afstand kon werken. Maar in een klein team voel ik me veilig en gehoord. Mijn mening telt, ik kan mezelf laten zien en toch in alle rust mijn werk doen. Introvert zijn betekent hier geen beperking, maar juist een kracht. Ik kan wel zeggen dat ik juist meer open ben geworden en dat ik mezelf ook op dit soort vlakken ontwikkeld heb. Meer onder de mensen zijn, netwerken, bellen, interviewen.
6. Hard werken is leuk… maar kan een valkuil zijn
Ik werk fulltime, doe mijn werk met hart en ziel en geniet van elk moment. Tegelijkertijd merk ik dat het een valkuil kan zijn: ik kan bijna niet stoppen. Toen mijn boek net af was, zat ik alweer te bedenken wat ik nu voor leuks zou doen. Het gaat nu eindelijk even alleen om mijn werk, zonder side-projects. Alleen maar spelen met mijn camera, boeken lezen over persoonlijke ontwikkeling en fotografie, en genieten van het werk dat ik al doe. Het voelt goed om dat eindelijk bewust te bewaken. Hopelijk ga ik een rustig jaar tegemoet. Daar ben ik wel aan toe.
7. Plezier maakt alles dragelijk
Wat alle lessen bindt? Plezier. Zelfs als deadlines knallen en alles tegelijk moet, blijf ik enthousiast. Schrijven, fotograferen, een magazine van A tot Z maken: het geeft me energie. Dat plezier maakt dat ik zelfs de momenten vol onzekerheid aankan en mezelf blijf uitdagen. Ja, in deadlineweek voel ik de spanning en vrijdag lig ik er helemaal af. Maar als we het gevierd hebben met een tompouce (traditie), dan zijn we daarna met zijn tweeën alweer bezig met de volgende planning.
Drie jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik dit zou bereiken. Soms bluf ik mezelf nog door de spanning heen, soms voelt het alsof ik het niet goed genoeg doe. Of nou ja, eigenlijk twijfel ik altijd aan mezelf. Maar elke keer blijkt dat ik het wél kan, dat ik groei en dat ik op mijn plek zit. Samen met mijn collega, in ons kleine team, maak ik iets waar ik trots op ben. En daar ben ik voorlopig nog niet klaar mee. En uiteraard wordt dat even gevierd. Met een tompouce. Mijn collega weet in ieder geval hoe hij zijn best moet doen om me te houden!
