Sporten, het is nooit mijn hobby geweest. Ik had al sinds kleins af aan een gruwelijke hekel aan gym, heb me regelmatig in allerlei bochten gewrongen om niet mee te hoeven doen, heb als kind alleen op dansen gezeten en moest niks van andere sporten weten en in mijn tienerjaren (en alle jaren daarna…) heb ik ook nooit iets gevonden wat me aansprak. Tot zo’n 15 jaar geleden heb ik nooit -op jazzballet na- een sport beoefend of een sportschool van binnen gezien.
Bewondering
Ik kijk dan ook vol bewondering naar mijn kinderen, die het sporten er al jaren goed in hebben zitten. De passie die Skyler voelt voor basketbal vind ik bewonderenswaardig en ik vind het onze taak als ouders om dat te blijven stimuleren. De groei, de liefde, het teamgevoel en de verantwoordelijkheid die daarbij komt kijken. Ik vind het heel erg mooi. Ook bij Maddox is dat met voetballen steeds meer aanwezig. Ik vind het echt niet altijd leuk om naar het voetbalveld te gaan en vind sportende kinderen pas leuk als ze er echt iets van bakken en er daadwerkelijk meer wordt gedaan dan met zijn allen achter een bal aan rennen (haha), maar we blijven gaan, blijven kijken en blijven stimuleren.
Moetje
Toen ik begon met afvallen voelde sporten als een moetje. Ik schreef me, met lood in mijn schoenen, in bij de sportschool om de hoek in Amsterdam Osdorp en begon met tegenzin met sporten. Cardio vooral want ja, naar mijn weten verbrandde ik daar de meeste calorieën mee. Hét doel dat voor mij op nummer 1 stond. In de tijd van Styleguide ben ik benaderd door een personal trainer, waar ik flink mee aan de bak mocht. Dat vond ik leuk en dat was voor mij een introductie van krachttraining in mijn leven. Toen die samenwerking stopte, ben ik cardio af gaan wisselen met kracht.
Passend
De afgelopen jaren heb ik een groei doorgemaakt op het gebied van sport. Nog steeds hoef je me niet in teamverband over een veld te laten rennen en ben ik echt een kluns als het om balsporten gaat, maar de sportschool is wel een plek geworden waar ik regelmatig te vinden ben. Maar ik moet er ook bij zeggen: de afgelopen jaren ben ik zoekende geweest. En nog steeds. Elke fase in mijn leven vraagt om een andere aanpak en het is aan mij om daarmee om te gaan en sporten in mijn leven te houden op een manier die passend is voor dat moment. Toen ik voor mezelf werkte en elke dag thuis was, was een sportmoment sneller in te plannen dan nu, nu ik fulltime voor een bedrijf werk en bijna elke dag op kantoor wordt verwacht.
Dankzij Corona
Vlak voordat Corona om de hoek kwam kijken had ik er een lekker tempo in en voelde ik me goed door twee keer in de week te sporten. Heel langzaam wist ik mijn gewicht en obsessie voor diëten los te laten en begon ik mezelf te dwingen om het sporten twee keer in te plannen. Dit ging redelijk goed, op wat weken na dat ik toch weer trainingssessies ging skippen. Maar opeens gingen de sportscholen op slot en stortte mijn sportritme in. Ze zeggen weleens dat je pas weet wat je mist, als het er niet meer is. In mijn geval was dit absoluut waar. Ik begon het sporten enorm te missen en verlangde naar een goede training. Ik begon het te compenseren met wandelen en toen de sportschool weer open mocht en met buitenlessen kwam, schreef ik me keer op keer in. Dat inschrijven werd een stok achter de deur. Ik plande mijn trainingen, sportte gezellig twee keer in de week in de buitenlucht en merkte hoeveel energie dat me gaf. Ik ging van twee nar drie keer per week en toen de sportschool weer openging, was dat een gewoonte geworden. Iedere week plande ik mijn trainingen en ging ik drie keer per week krachttraining doen. Ik kan wel zeggen dat ik sindsdien het sporten écht in mijn leven heb geïmplementeerd.
Altijd zoekende
Maar van 2020 tot nu zijn er ook zeker weer veranderingen in het sportritme gekomen. Ik heb drie keer in de week sporten heel erg lang volgehouden, tot ik op kantoor ging werken. Toen wisselde het tussen de twee en drie keer per week en moest ik elke keer wel even zoeken. Ik weet nog dat ik vaak tegen Raymond zei dat hij heus wel sportmomenten kon vinden naast zijn werk, maar daar ben ik absoluut van teruggekomen. Ik ben zelf geen avondsporter en in de ochtenden ben ik vaak op kantoor. De momenten die ik eerst gemakkelijk kon pakken om naar de sportschool te gaan, werden opeens heel schaars. Dat vroeg weer om een andere aanpak en een ander ritme. Ik vond ruimte in de maandagmiddag, woensdagochtend en in het weekend. Tussentijds heb ik nog eens gesport met een personal trainer en dat heeft me absoluut geholpen. Om mijn lichaam beter te begrijpen, me te leren hoe ik leuk en effectief kon sporten en hoe het een vaste plek kreeg in mijn leven.
Tot vorig jaar.
Vorig jaar ging ik een beetje de mist in. Ik besloot namelijk dat het goed was om het sporten op te hogen en eindigde op een gegeven moment elke dag in de sportschool. Het was wat ik op dat moment nodig had om mijn hoofd te kalmeren. Ik combineerde krachttraining met heel veel cardio en vond mijn rust in de apparaten. Het werd een obsessie en in combinatie met veel te weinig eten omdat mijn hongergevoel compleet verdwenen was, viel ik kilo’s af. Terwijl de complimenten me overal om de oren vlogen over hoe goed ik er wel niet uitzag en dat ik prachtig was nu ik zoveel was afgevallen, trok de eigenaar van de sportschool me van de fiets af omdat ik sterretjes zag. Terwijl ik gecomplimenteerd werd over de spieren in mijn benen, stond ik vol frustratie te squaten omdat ik bepaalde gewichten niet meer haalde. En ondanks dat dat natuurlijk helemaal niet goed was, hielp het me wel door een periode heen.
Rust
Op dit moment ben ik weer zoekende. Vorig jaar voor de obsessie behaalde ik record na record met mijn gewichten en vond ik het fantastisch dat ik steeds sterker aan het worden was. Maar ik hoef niet uit te leggen dat als je veel bent afgevallen en maandenlang geleefd hebt op je reserves, je qua gewichten niet eens in de buurt komt. Dat vind ik soms wel lastig, want dat motiveerde me enorm. Wat ik ook lastig vind, is dat ik nu ontzettend veel werk en ook gewoon verschrikkelijk moe ben. Hierdoor lukt het niet altijd om te gaan. Er zijn weken dat ik één keer per week ga; er zijn weken dat ik twee of drie keer haal. Ik moet het ermee doen. De momenten dat ik ga, probeer ik lief voor mezelf te zijn en vooral de oefeningen te doen die ik leuk vind met gewichten die op dit moment passend zijn. Gewoon lekker sporten. Rustig aan doen. Ik heb niks te bewijzen. Maar die laatste drie zinnen moet ik wel constant blijven herhalen. Het is absoluut een manier voor mij om tijd voor mezelf te nemen en uit mijn hoofd te komen. En dat is goed, zolang ik het maar rustig aan blijf doen en niet weer ga compenseren. Die rust komt weer terug en dat is fijn. Nu de tijd nog.
Zo zie je maar: met sporten ga ik door elke fase heen en ik durf te wedden dat het bij veel van jullie niet anders is. Van een paar weken niet tot vrijwel dagelijks. De kunst is om steeds weer terug te komen bij het gevoel en bij te sturen. Wat doe ik? Waarom doe ik het? Wat geeft het me? Is het passend in mijn week op dit moment en bij mijn gemoedstoestand? Niet afhaken en nooit meer terugkomen, maar elke keer weer kijken hoe sport in je leven past. Soms is één keer in de week het hoogst haalbaar. Het gaat bij mij ook zeker niet vanzelf. Hou dat maar in je achterhoofd als je een foto voorbij ziet komen dat ik in de sportschool sta.
