Wat ik tijdens het eerste jaar van Skyler niet wist en nu wel

Het eerste babyjaar vliegt voorbij. Zo heb ik een piepkleine Skyler in mijn handen en als ik twee keer met mijn ogen knipper is het opeens een kleuter met een dreumes-broertje. Het gaat allemaal heel erg snel en het is mooi om te zien wat voor veranderingen de kinderen, maar ook ík als moeder doormaak. Want niet alleen zij zijn gegroeid. Ik ben een klein beetje groter in de breedte maar vooral heel erg als persoon zelf ontwikkeld. Er zijn een aantal dingen die ik in het eerste jaar met Skyler nog helemaal niet zo goed wist, maar waar ik nu bij Maddox beter op voorbereid was. Ik deel ze vandaag met jullie!

Schema’s zijn er om verbroken te worden

Bij Skyler zat ik regelmatig met het ‘Oei, Ik Groei’-boek op schoot als ‘ie een beetje van de kaart was of zocht ik iedere keer weer naar vergelijkbare schema’s om herkenning te zoeken. Toen ik ontdekte dat Skyler veel te veel melk kreeg ik vergelijking met andere kinderen van zijn leeftijd, werd ik direct ongerust. Maar wat ik nu weet, is dat ieder kind anders is. Schema’s zijn leuk, schema’s zijn handig, maar het is oké om daar vanaf te wijken. Bij Maddox heb ik er evengoed nog regelmatig naar gezocht, maar meer als soort handvatten dan dat ik me er echt aan vast hield. Even kijken hoe ik het nog zou kunnen doen, wat ik kon toepassen, wat hij nu ongeveer mocht eten en drinken, etc. Momenteel drinkt hij ook nog steeds veel meer melk dan noodzakelijk is maar ach, hij zal het wel nodig hebben.

In de kraamweek hoef je echt helemaal niks

Oh, wat voelde ik me tijdens de kraamweek van Skyler ongemakkelijk. Ja, ik had een schat van een verzorgende en voelde me bij haar zeker wel op mijn gemak, maar het niks doen ging me niet zo goed af. Voordat zij er was had ik de keuken al opgeruimd, ontbijt gemaakt, de vaatwasser uitgeruimd en deed ik gewassen en wel de deur open. Bij de tweede keer dacht ik echt ‘toedelokie!’ Dit is mijn week en ik ga ervan genieten ook. Raymond was iedere ochtend beneden om de kraamhulp te verwelkomen en ze kwam dan gezellig naar boven om de nacht te bespreken, eventuele dingen door te nemen en lekker een ontbijtje voor me te brengen. Ik heb vaak Maddox aan haar gegeven zodat zij hem kon verschonen en ik lekker kon blijven liggen. Ik wist alles toch al. Ik kan het iedereen aanraden om zichzelf helemaal over te geven deze week en je op te sluiten met baby in de slaapkamer. Het maakt je echt een gelukkig mens.

Je kunt veel meer aan dan je denkt

Met Skyler hadden we bijna drie jaar slapeloze nachten en na iedere week dacht ik weer ‘dit ga ik niet nog een week trekken’. Maar zoals met alles kun je veel meer aan dan je denkt. Je ontwikkelt een soort modus waardoor je ’s ochtends opstaat, een knop om kan zetten en vervolgens goed en wel de dag door kan komen. Moe, maar oké. Met Maddox maak ik nu regelmatig gebruik van die modus en weet ik dat het vanzelf wel goed komt. Het liefst binnen een week maar ja, drie jaar lukt me ook. Weet ik nu.

Alle nare dingen gaan voorbij

Het is echt waar: het meeste is gewoon een fase. Met Skyler vond ik het lastig om daar ‘uit te denken’ maar nu met Maddox lukt me dat veel meer. De beginnende krampjes gaan vanzelf over en dat gefrustreerde randje omdat ze veel meer willen dan ze kunnen gaat ook voorbij. Het zorgt voor een hoop meer rust en het ‘het komt goed’-gevoel en dat is in sommige periodes heel erg fijn.

Je doet het nooit goed en dat is prima

Als het aan je omgeving ligt, zul je het nooit goed doen. Slaapt je kind in zijn eigen bed, dan vinden ze wel iets anders om commentaar over te geven. Een speen, voeding, spelen, slapen. Of het nu een bekende is of een compleet vreemde; je krijgt vanzelf oor- en oogkleppen. Bij Skyler kon ik me er ontiegelijk druk om maken en ging ik vaak fel tegen dit soort reacties in om mezelf te verdedigen. Nu denk ik steeds vaker: ik doe het op mijn manier en dat is prima voor mijn kind.’

Je liefde en zorgen verdubbelen

Als je maar één kind hebt en daar zo ontiegelijk van houdt, kun je je regelmatig afvragen of je van je tweede kind wel net zoveel kan houden. Ook ik kon me daar regelmatig druk om maken. Maar het is echt waar; je liefde verdubbelt en je tweede kindje is weer net zo speciaal, lief, leuk, geweldig. Toen ik net bevallen was en in mijn volledige bubbel de kraamweek doorbracht, heb ik me zelfs weleens afgevraagd of ik niet meer van mijn tweede kind dan van mijn eerste kind hou. Maar geloof mij, ook dát komt wel weer goed en als je hormonen een beetje in balans zijn, is de liefde dat ook. Maar net als dat de liefde verdubbelt, verdubbelen de zorgen ook. Je hebt opeens twee kids te verzorgen, te beschermen en dat kan soms een beetje zwaar op de schouders voelen, vooral in het begin. Ik vind dat soms nog steeds lastig om mee om te gaan, vooral toen tijdens de periode dat ik iedere week wel ergens moest zijn voor Maddox.

Je kan echt een andere denkwijze krijgen

De eerste keer met Skyler deed ik alles op gevoel en ik vind dat ik dat goed heb gedaan. Op dat moment heb ik juist gehandeld en ik heb nergens spijt van. Toch heb ik nu een andere kijk op bepaalde zaken en ideeën en pas ik dat toe bij Maddox. Dat is leuk! Dat betekent dat ik groei als persoon en dat mijn wereld en kennis verbreed wordt. Ik vind het leuk om te zien wat ik nu zoal anders doe bij Maddox dan bij Skyler en wat voor uitwerking dat dan heeft. Maar ik vind het ook mooi om te zien dat ze beiden ongeveer hetzelfde ontwikkelen, terwijl bepaalde dingen anders verlopen. Zo kun je toch zien dat het in de basis hetzelfde is.

Je hoeft je kind niet groot te kijken, het gaat al snel genoeg

Bij Skyler vond ik het iedere keer weer fantastisch als er een dag voorbij was. Hoera, een stapje dichter bij de volgende ontwikkeling! Het voelde alsof ik niet echt kon genieten van het moment, maar alsof ik ergens naartoe aan het werken was. Maar waar naartoe dan? Het gaat allemaal zo verschrikkelijk snel en dan is het heel erg zonde om die kinderen groot te kijken. Bij Maddox had ik precies het tegenovergestelde. De eerste maand kon ik wel huilen als ik in bed stapte. Shit, weer een dag verder. Ik wil hem voor altijd een maand oud hebben! Ik voelde bij Skyler nog niet helemaal hoe bijzonder dat eerste jaar is, ook omdat ik zelf gewoon heel erg moest omschakelen. Bij Maddox was ik ook flink aan het ontzwangeren, maar op een heel andere manier.

Was ik bij Skyler nog een beetje onwennig in mijn rol; heb ik die van jongensmoeder nu helemaal omarmd. En ja, dit tweede eerste jaar beviel me wel!