Als mij vroeger gevraagd werd wat ik wilde worden, riep ik altijd twee dingen: moeder en juf. Het was dan ook niet zo gek dat ik na de havo richting Amsterdam ging voor de pabo aan de Hogeschool van Amsterdam. Al gauw merkte ik: dit is niet mijn plek. Maar ja, om opeens dat beeld te moeten veranderen dat al van kleins af aan in je hoofd zit, is echt heel erg moeilijk. Ik bezocht scholen, vroeg studiegidsen aan en praatte met Raymond en mijn ouders. Wat vind ik nu écht leuk om te doen? Uiteindelijk zijn een aantal opleidingen de revue gepasseerd maar degene waar ik me écht mezelf voelde, was Media, Informatie en Communicatie. Ik volgde de opleiding, liep stages, werkte daarna een half jaar als webredacteur, schreef voor mijn eigen blog dat ik tijdens de pabo al opzette en besefte dat schrijven écht mijn ding was. Wat ik alleen nooit gedacht had, was dat ik op 1 april 2011 wakker zou worden als ondernemer. Ik? Ondernemer? Laat me niet lachen! Nee, het was écht geen grap. Ik ging dit grote avontuur aan.
Tien jaar verder
Inmiddels is het 2021 en zijn we 10 jaar verder. Ik herinner me het moment nog goed. Ging ik voor dat contract bij mijn toenmalige baas en zou ik mijn blog stoppen? Of zou ik de sprong in het diepe wagen, met het mediabureau achter me dat me beloofde dat het wel goed zou komen? Ik ging voor het laatste, maar makkelijk was die keuze niet. Ik hou van vastigheid, van ritme, van zekerheid. Ondernemerschap is allesbehalve dat. Maar tot de dag van vandaag ben ik ondernemer en ben ik mezelf ontzettend dankbaar voor de keuze die ik tien jaar geleden gemaakt heb.
Ondernemer? In loondienst? Of toch weer ondernemer?
Ik ben niet gemaakt voor het ondernemerschap, ik geef het eerlijk toe. Ik vind het vreselijk dat ik niet gewoon aan het eind van de maand mijn salaris gestort krijg, ben geen persoon die doelen stelt en alles op alles zet om deze te behalen. Ik ben geen netwerker, speel vaak op safe en vind het ergens nog steeds een bizar idee dat ik mezelf al tien jaar staande hou in de wereld van het ondernemerschap. Waar ik wél voor gemaakt ben, is schrijven. Schrijven, mijn eigen ding doen, thuiswerken, mijn dagen indelen zoals ík dat wil. En dat is best dubbel, want ook dat zijn dingen die voor mij bij het ondernemen horen. Iets wat in vast dienstverband zeker niet vanzelfsprekend is. Ik roep al een tijd dat ik in loondienst wil werken omdat iedere keer de onzekerheid me de kop kost. Ik ken heel goede maanden, maar ook zeker maanden waarin mijn inkomsten 0 zijn. Omdat ik geen doelensteller ben en ‘gewoon lekker wil werken’ mis ik tegenwoordig wat uitdaging. Ik merk dat ik het opeens mis om collega’s te hebben om mee te sparren en ga wel goed op het ritme en de zekerheid dat een baan in loondienst meer met zich meebrengt. Maar toen ik laatst in een traject zat en bijna was aangenomen, vloog de angst me opeens naar de keel. Ga ik het allemaal opgeven wat ik de afgelopen tien jaar heb opgebouwd? De thuissituatie is nu toch ook wel weer erg prettig, ook voor de jongens. Kan ik voor mezelf nu niet meer zekerheid inbouwen door andere dingen te doen in dit ondernemerschap? Ik word van links naar rechts geslingerd in mijn hoofd. Ik ben toe aan iets nieuws maar hou van de veiligheid en mijn safe zone die ik voor mezelf gecreëerd heb. Nu mijn boek bijna uitkomt en ik iets meer rust voel in mijn lijf, ga ik maar eens flink aan de slag met dat toekomstbeeld. Misschien is er wel zoiets als best of both worlds. Maar die baan die ik bijna in handen had, voelde toch ook wel weer heel erg tof en echt de uitdaging die ik aan het zoeken was.
Mijn pad
Ik ben dan geen geboren ondernemer; ik heb wel een manier gevonden die voor mij goed werkt. Soms een beetje onhandig, maar het lukt al tien jaar. Tien prachtige jaren die ik voor geen goud had willen missen. Die me gevormd hebben tot de persoon die ik nu ben. De persoon van tien jaar geleden had nooit kunnen voorspellen dat het leven er nu zo uit zou zien. Dat ik nog steeds een ondernemer ben, de laatste jaren zelfs zónder mediabureau. Dat ik toch best een prachtig netwerk heb opgebouwd ook al kan ik niet netwerken. Die toch op jaarbasis een mooi salaris heeft, ondanks dat ze geen verstand heeft van sales. Een vrouw die gewoon haar hart volgt, doet wat ze het liefste doet en het meest gelukkig wordt van schrijven. Ik heb geen idee waar ik dit jaar ga eindigen, of ik ergens een contract heb getekend of toch nog voor het ondernemerschap heb gekozen. De tijd gaat het leren. Ik weet zeker dat mijn pad vanzelf duidelijk wordt. Mijn pad voelde als zeventienjarige ook heel anders, toen ik aan de pabo begon en mezelf les zag geven voor een groep kinderen. Dat voelde toen heel vertrouwd terwijl ik nu denk: ‘what was I thinking?’ Tien jaar geleden maakte ik weer zo’n keuze en die pakte toen wél heel goed uit. Ik geloof dat het zich vanzelf gaat vormen de komende maanden. Wie weet opent mijn boek weer deuren die ik nu nog niet zie. Nu al zin in!
