Terugblik naar 11 maart 2013

Het is 11 maart 2013. Vanmorgen ging mijn wekker om 06:25 uur en ik ben nog nooit zo vrolijk mijn bed uitgesprongen. Vandaag was d-day. Mijn foto met Anouk! Omdat Mika beloofd had mijn haar te doen en ik om 10:00 uur al in Hilversum moest zijn, stond ik dus om 07:30 uur bij hem op de stoep. Sorry, schatje! Wat een lieverd is het toch ook. Hij kwam speciaal zijn bed uit om mij een perfect kapsel te geven voor de foto. Toen ‘ie het me beloofde wisten we nog geen datum en tijdstip maar ook ’s ochtends vroeg stond ‘ie voor mij klaar. Binnen een uur zat mijn haar helemaal perfect en kon mijn rit naar Anouk beginnen.

Ik werd verwacht in de Wisseloord Studio’s en kwam, toen ik aan het Googlen was, tot de ontdekking dat dat niet zo heel makkelijk te bereiken is met het openbaar vervoer. Maar ook daar had ik iets speciaals voor geregeld. Uber, Everyone’s Private Driver, stelde voor om me naar Hilversum te brengen. Mijn coupe bleef mooi, ik had geen stress door niet rijdende treinen en hoefde niet als een kip zonder kop door Hilversum te rennen om de studio’s te vinden. Heerlijk! Ik werd bij Mika voor de deur opgehaald door Gokhan, en vervolgens reden we ontspannen naar de Wisseloord Studio’s. Wat een ervaring dit. Ik werd op handen en voeten gedragen, had Wifi aan boord, kon tijdschriften lezen en zelfs iets te drinken pakken.

Maar het ging natuurlijk om mijn moment met Anouk. Eenmaal aangekomen bij de Wisseloord Studio’s meldde ik me bij de ingang zodat mijn naam afgestreept kon worden. Ik stond bij genodigden! Vervolgens ging ik op zoek naar de manager van Anouk. Hij vertelde me dat we eerst naar de persconferentie gingen luisteren en dat ik daarna weer even naar hem toe moest om te kijken wanneer de foto kon gaan plaatsvinden. Ik liep naar de zaal, nam plaats tussen alle pers en wachtte op het spannende moment tot Anouk binnen zou komen.

Tijdens de persconferentie stelde Cornald Maas een aantal vragen aan Anouk. De pers luisterde aandachtig. Qmusic, 3FM, SBS6, RTL, Telegraaf. Ze waren er allemaal. Daar zat ik tussen, als enige grote fan. Echt heel erg speciaal. Na een vragenrondje was het tijd om het nummer te luisteren. Anouk speelde niet live, maar de single werd afgespeeld in de overvolle zaal. Bloednerveus keek Anouk de zaal in. Na afloop klonk er een gigantisch applaus. Ik vond het nummer al fantastisch maar ook de pers kon het absoluut waarderen. Na afloop liep ik naar buiten om de manager van Anouk te zoeken. Twee tellen later stond ik boven, voor de kamer van Anouk.

Ik moest even plaatsnemen op de bank voor de deur. Killing! Ik was al bloednerveus toen ik aankwam en toen helemaal, toen ik letterlijk een muurdikte van Anouk verwijderd was. Wat moest ik zeggen? Wat moest ik doen? Het duurde nog geen vijf minuten dat ik daar zat, maar het leken wel uren. Ik was op van de zenuwen. Ik verwachtte dat ik de hele dag zou moeten wachten op de foto en ik was nog geen uur binnen, of ik mocht al naar haar toe. Spannend! Toen de deur open ging sprong ik op en mocht ik naar binnen. Daar kwam het: mijn moment waar ik al sinds januari naar uit kijk. Wat zeg ik? Waar ik mijn hele leven al naar uit kijk!

‘Heyyyy, ben je klaar voor je nieuwe foto? Wat zie je er onwijs goed uit!’ was het eerste wat ze zei. Ik liep naar haar toe om haar drie zoenen te geven. Althans, dat dacht ik. Na één kus pakte ze me beet en omhelsde ze me stevig. In mijn oor fluisterde ze: ‘je mag echt heel erg trots op jezelf zijn.’ Pff, tranen in mijn ogen. Haha. Mijn camera mocht ik in mijn tas laten zitten want er was een professionele fotograaf aanwezig. ‘Dan weten we zeker dat we een goeie hebben!’ was Anouks antwoord. Ik ging naast haar staan en binnen no time hadden we behoorlijk wat foto’s. Ik ben heel benieuwd naar het eindresultaat, maar natuurlijk kon ik het niet laten om even een foto van een foto te maken. Wat was dit belachelijk speciaal, ongelofelijk. Later zal ik van het management alles doorgemaild krijgen.

Na dit moment pakte ik mijn iPad uit mijn tas en vroeg haar om deze te signeren. ‘Wat, op je iPad tekenen? Serieus? Zonde man!’ Maar ik wilde het heel graag en zei dat ze zoveel ruimte mocht nemen als ze wilde, als ze mijn camera maar ongetekend liet, haha. Na dit moment gaf ik nog een kaart aan haar, die ik speciaal heb laten maken bij Greetz. Voorop stond de oude foto van ons samen met daaronder de nieuwste die gemaakt is in Tivoli. ‘Jeetje, wat zag ik eruit!’ was het eerste dat ze riep. Daarna vertelde ze me nogmaals dat ik er fantastisch uit zie en dat ze trots op me is. Dit betekende zoveel voor me. ‘Deze kaart mag ik wel houden, hè?’ Ze pakte hem aan en stopte ‘m bij haar spullen. Daarna was het helaas tijd om gedag te zeggen. ‘Tot snel, slanke den!’ Ze had niets beters kunnen zeggen. Met een smile van oor tot oor liep ik de deur uit, achter Anouk aan. Zij naar de ruimte voor de interviews; ik naar huis.

Dit artikel schreef ik direct nadat ik thuis kwam van dit speciale moment, op 11 maart 2013. Het is precies vijf jaar geleden dat ik oog in oog stond met degene waar ik zo’n enorme fan van ben en de dag is nog steeds heel erg bijzonder voor me. Voor de mensen die hier niets van weten: ik ben al jaren fan van Anouk en in 2009 ben ik met haar op de foto geweest. Dit was tevens het begin van een nieuw leven voor mij. Op die foto woog ik namelijk 90 kilo, was ik zo onzeker als de pest en de dag daarna liep ik Weight Watchers binnen om te starten met het afvaltraject. Deze foto met Anouk samen heeft altijd heel groot (1 meter bij 1 meter, haha) op canvas in onze woonkamer gestaan maar nadat ik 25 kilo was afgevallen, wilde ik zó graag een nieuwe foto met Anouk samen. Om de afvalperiode af te sluiten en weer een foto die symbool zou staan als een nieuw begin. Anouk(s muziek) betekent al jaren enorm veel voor me en ze heeft me al door flink wat dingen heen gezongen, ook door deze afvalstrijd.

Ik trok de stoute schoenen aan stuurde Anouk net voor de jaarwisseling van 2012 naar 2013 een Facebookbericht met een persoonlijk verhaal, onze oude foto en een foto hoe ik er na het afvallen uit zag. Dat ik dolgraag een nieuwe foto wilde samen. Ik kreeg direct een bericht terug en de eerste stap was gezet.

Na wat berichtjes te hebben uitgewisseld beloofde ze me dat ik door haar manager gebeld zou worden en dat telefoontje kwam een week voor 11 maart 2013. Ik werd uitgenodigd tijdens de persdag en daar zou het officiele moment dan zijn. Dat moment is vijf jaar geleden. Ik koester het nog steeds met heel mijn hart en deze nieuwe foto hangt dan ook heel groot in de woonkamer. Leuk feitje: ik was twee dagen zwanger van Skyler. Niet alleen een nieuw begin qua gewicht; ook een heel nieuw begin van een geheel nieuwe Shirley. De Shirley die ik nu ben.