Skyler 13 maanden: lopen!

Poeh, wat is de laatste maand weer voorbij gevlogen. Zo vieren we Skylers verjaardag en zo zijn we een paar weken verder en is Skyler alweer 13 maanden. Dertien! Er is absoluut geen sprake meer van een baby en Skyler is veranderd in een echt jongetje met een eigen wil en een temperament waar je U tegen zegt. Een schorpioen als sterrenbeeld, een van de felste strijders. Nou, daar kan ik me wel een beetje in vinden. Het opvoeden is nu echt begonnen en alhoewel ik absoluut geen strenge moeder ben en wil worden is Skyler toch wel een ventje dat discipline en regels nodig heeft. Toen Skyler net een paar maanden oud was riep ik het al en hoe ouder hij wordt, hoe duidelijker het is: Skyler is ontzettend lief, maar wel een kindje dat je soms kort moet houden en die behoefte heeft aan structuur, regelmaat en duidelijkheid. Hij is heel gevoelig, een moederskindje en ontzettend actief. En ik denk dat ik met bovenstaande zinnen mijn kindje het beste heb voorgesteld aan jullie. Skyler is dit weekend dertien maanden en vandaag praat ik jullie weer eens gezellig bij.

Speedy Gonzales
Laat ik maar gelijk beginnen met iets leuks. Skyler loopt! Begon hij op zijn verjaardag nog met enkele stapjes; momenteel blijft hij staan en lopen. Na een val staat ‘ie weer op en gaat ‘ie verder. Het is allemaal nog een beetje wankel en soms zie je hem denken ‘hoe moet het ook alweer?’, maar vooral ’s middags en ’s avonds doet hij niks anders dan lopen, lopen, lopen. Ik vind het echt fantastisch om te zien. Zo’n klein mannetje dat vol trots en lachend naar je toe loopt of af en toe om kijkt of je zijn prestatie wel ziet.

Voor zijn verjaardag kreeg hij van ons een loopkar en daar is hij helemaal weg van. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat staat hij achter de wagen en crosst hij het hele huis door. Zelfs na een vermoeiende dag op het kinderdagverblijf is hij er nog helemaal weg van en zodra we over de drempel thuis zijn, gaat ‘ie dan ook direct naar zijn loopkar om weer een rondje om de tafel te sjezen. Maar nu loopt hij dus ook los en dat is natuurlijk ook wel heel interessant voor ‘m. Hij gaat soms zelfs zo snel dat het meer lijkt op rennen en o, als ik zijn oogjes zie stralen maakt me dat intens gelukkig. Ik heb vaak geroepen dat het vast beter met Skyler zou gaan en dat ‘ie rustiger zou worden zodra hij wat meer zou kunnen. En dat is echt zo. Hij vermaakt zich nu veel beter zelf, is overdag rustiger en kan veel meer zijn ei kwijt. Zelfs op het kinderdagverblijf gaat het nu zoveel beter. En natuurlijk was dat ook een kwestie van wennen, maar ik weet zeker dat het lopen ook zeker van invloed is geweest. Lopen dus, precies bij 13 maanden. Geweldig!

‘School’
Over het kinderdagverblijf gesproken; daar heb ik natuurlijk laatst al een stuk over geschreven. In het begin had Skyler er wat moeite mee en keek ‘ie vooral de kat uit de boom. Hij zat maar op de grond, vond de grotere kinderen een beetje eng en was ontzettend verdrietig als ik hem daar achterliet. Dat deed mijn moederhart niet veel goeds. Ik heb het er vaak met Raymond over gehad en mijn twijfels gedeeld: doen we hier wel goed aan? Maar gelukkig gaat het nu, een paar weken later, enorm goed. Skyler is af en toe nog verdrietig als ik weg ga, maar voor de rest functioneert hij daar fantastisch. Hij vindt de andere kindjes heel interessant, eet heel goed, slaapt ook redelijk en kan lekker zijn energie kwijt. Naast dit alles heeft Skyler lieve leidsters waar hij het goed mee kan vinden. En ik ook. Het klikt goed en dat is natuurlijk erg belangrijk.

Maar het kinderdagverblijf doet niet alleen Skyler heel goed; ik geniet ook van die paar uurtjes alleen. Ik heb het huis voor mezelf, kan lekker rustig aan het werk zonder een hyperactief kind om me heen dat aandacht wil en kan me gewoon even focussen op mezelf. Soms ga ik lekker een stuk wandelen of even de stad in. Zonder kind en alleen met een koptelefoon op. Heerlijk. Om weer even zonder kind te zijn is fijn, en het is daarna extra leuk om hem ’s middags weer op te halen. En dat ik dat de laatste tijd doe en de boodschap meekrijg dat hij het fantastisch heeft gedaan, doet me erg goed. Dit is wél een goede keuze geweest, voor zowel Skyler als voor mij.

Nachtbraker
Dan het onderwerp waar ik het heel vaak over heb en waarvan ik hoop dat het ooit –heel snel- een stuk beter gaat; de nachten. Sinds dag 1 heb ik een nachtbraker in huis en dat is nu, bij 13 maanden, niet veel anders. Kinderartsen, osteopaten, lezeressen, lieve mailtjes, mensen om me heen, de leidsters op het kinderdagverblijf, de huisarts, de mensen op het consultatiebureau en mijn vrienden en familie; iedereen heeft mijn verhalen aangehoord en iedereen heeft geprobeerd om ons te helpen. Tevergeefs. Alle medische dingen zijn uitgesloten en Skyler is ‘slechts’ een slechte slaper. Niks om ons zorgen om te maken. Althans, dat wordt er dan gezegd. Gelukkig is het huilen aan het begin van de avond een stuk minder geworden en gebeurt het niet meer iedere avond maar slechts 1 of 2 keer per twee weken; de nachten zelf zijn nog steeds heel rommelig. We kunnen er de klok op gelijk zetten want Skyler komt steeds tussen 12 en 1 uur ’s nachts. Negen van de tien keer krijgen we hem stil en slaapt hij verder in zijn eigen bedje. Heel soms is hij zo overstuur dat ‘ie uiteindelijk bij ons in bed belandt. En de rest van de nacht? Als we mazzel hebben komt ‘ie daarna nog ongeveer één of twee keer, waarvan hij ook nog één keer een fles krijgt rond 4 uur. Die hebben we weer terug in het ritme gegooid op advies van de kinderarts. En ik moet zeggen: de écht hysterische buien zoals we dat in het begin hadden, dat we twee uur met een kind door het huis liepen, zijn hiermee over. Maar voor de rest blijft het gissen. Skyler zit gewoon rechtop in bed te huilen. Hij staat rechtop in bed te krijsen. Hij ligt tussen ons in en wordt hysterisch wakker. In een slechte nacht kan dat wel oplopen tot zo’n tien keer en ik kan je vertellen; dat gaat je niet in de koude kleren zitten.

Afgelopen week waren er twee hele goede nachten. Skyler sliep tot 5 uur in zijn eigen bed, waarvan ik hem maar één keer heb gehoord, hem plat legde en dat hij gewoon verder sliep in zijn eigen kamer. Rond 5 uur was hij wat aan het huilen, nam ik hem lekker bij me en sliep hij verder tot 8 en 9 uur. Geen fles, geen huilbuien, gewoon een goede nacht te noemen. Helaas is dat bij twee keer gebleven en was het de nacht daarna weer extra raak met slechts vijf uur slaap. We weten het gewoon niet en alhoewel het een kwestie van accepteren is en we dat ook echt wel hebben gedaan omdat er niets anders valt te doen, is het wel heel pittig en frustrerend om op zo weinig slaap normaal te blijven functioneren. Ik merk aan mezelf dat ik de laatste twee weken echt heel erg moe ben en weinig kan hebben. Riep ik eerst nog dat ik wel gewend was aan deze situatie; kan ik nu zeggen dat ik er een beetje doorheen zit en dat alles me heel veel moeite kost. Het werken aan de sites, het sporten, de gezelligheid met andere mensen. En ja, dat kan ik gewoon niet mooier vertellen dan dat het is.

Kieskeurig
Skyler is qua ontwikkeling en groei wel een dreumes te noemen; qua eten blijft hij echt nog wel een baby. Hij hecht nog veel waarde aan zijn fles en momenteel is het gewoon echt een kwestie van proberen wat hij wel en niet wil eten. ’s Ochtends zijn bordje pap gaat erin, zijn koekje vindt hij heerlijk, een banaantje tussen de middag smult hij van, een krentenbol smaakt hem goed en voor de rest? Zoeken, zoeken en nog eens zoeken. Op het kinderdagverblijf eet hij fantastisch met de rest mee omdat hij iedereen natuurlijk ziet eten en hier thuis belandt vrijwel alles op de grond. Nu heb ik wel gemerkt dat hij het vooral heel interessant vindt wat wij eten en regelmatig eet hij dan ook van ons bord mee. Doen we het in een eigen bakje? Dan moet hij er niks van hebben. Een opstandige dreumes, dus. We zijn nu aan het experimenteren door maar gewoon alles op een bordje te leggen en dit voor zijn neus te zetten. We laten hem maar knoeien, spelen en gooien in de hoop dat er meer in zijn mond komt dan op de grond. Mama en papa kunnen wassen en schoonmaken… Zolang hij maar weet dat hij hetzelfde eet als wij, dan is het goed. Gisteren zat hij zelfs met mijn trainer mee te eten, die kip met rijst in een bakje had. Heel interessant natuurlijk. Maar goed, ik las al veel online dat dit de opstandige fase is en kindjes opeens raar gaan doen met eten, dus ik laat het maar zo. Wil hij niet eten? Dan lekker niet.

Moederskindje
Skyler is dan wel druk en een slechte slaper; hij is ook echt ontzettend lief en vrolijk. Een echt moederskindje, want hij is dol op knuffelen samen. Lekker op de bank bij me met zijn speentje en tut, ’s ochtends nog even in bed spelen en hangen, af en toe even een knuffel of kus komen brengen onder het spelen. Ja, ik hou ervan. Skyler lacht heel veel en is vrijwel altijd vrolijk. Dat doet me erg goed want dat is toch een teken dat het goed met hem gaat. Zodra hij zijn ogen opent lacht hij en heeft hij de meest interessante brabbelverhalen. Wel is Skyler iemand die slechts twee dagen kent; óf hele goede en vrolijke, óf bloed chagrijnige dagen zodat er geen land mee te bezeilen is. Gelukkig komen die laatste vrij weinig voor en heb ik over het algemeen heel gezellige dagen met mijn kereltje. Skyler is heel makkelijk, kan overal mee naartoe, is sociaal, houdt enorm van aandacht en probeert dat dan ook bij iedereen te krijgen en is gewoon over het algemeen heel tevreden te noemen. En zolang hij dat is; ben ik dat ook. Op de nachten na dan, dat ik hem wel achter het behang kan plakken… Maar gelukkig maakt hij dat de volgende ochtend helemaal goed door me met zo’n grootste glimlach en heerlijke pretoogjes te begroeten. En dat is alles wat ik nodig heb.