Nog twee maanden…

Voor ons was 2 september een datum waar we naartoe leefden. Alles daarna bestond even niet. Eerst verhuizen naar mijn ouders en dan zagen we wel weer verder. Gisteren vertelde de app op mijn telefoon me dat Skyler alweer 22 maanden is. En dat betekent dat we over twee maanden een tweede verjaardag vieren. We verhuizen begin volgende maand naar Aalsmeer, maken het huis aan kant en vlak daarna is het tijd om iedereen uit te nodigen voor Skylers feestje. Het afgelopen jaar is bizar snel voorbij gevlogen, ik blijf het maar zeggen. Iedere maand kruipen we steeds dichter naar 6 november en nu is het gewoon bijna zover. Bijna twee!

Momenteel verblijven Skyler en ik bij mijn ouders. Morgen komt dan ook Raymond hier eindelijk naartoe. We merken aan alles dat Skyler het allemaal maar verwarrend vindt. Hij slaapt heel onrustig, is vaak wakker, maakt ’s middags maar slaapjes van een half uur, begint te huilen als ik weg ga en is af en toe enorm hyperactief. Hij is niet helemaal zichzelf en dat is even heel rot. Voor zowel hem als voor ons en voor mijn ouders. Alhoewel Skyler een mooie eigen kamer bij mijn ouders heeft, hebben we er daarom toch voor gekozen om vanaf nu een campingbed op zolder naast mijn bed te zetten. Terwijl hij de eerste avonden zeker vier a vijf keer wakker werd en ik continu de trap op en af moest om hem te kalmeren, was het vannacht opeens weer een goede nacht toen hij voor het eerst naast me lag. Skyler viel rustig in slaap en werd slechts één keer wakker, rond half 6 vanmorgen. Om vervolgens nog even verder te slapen tot half 8. Gewoon hetzelfde als thuis en daarom zeer acceptabel. Ook had hij gisteren weer eens een middagslaapje van twee uur in plaats van die half uurtjes. Daar knapt ‘ie vast een stuk meer van op. Voor de rest gaat wel alles goed. Hij eet goed, speelt en doet gewoon zijn ding.

Terwijl hij in Amsterdam op het balkon stond om auto’s en trams te bekijken, is Skyler hier opeens helemaal in de ban van treinen. Mijn ouders wonen vlak naast het station dus zodra hij de spoorbomen dicht hoort gaan, doet hij direct een vingertje omhoog en roept ‘ie ‘Teinnnn!’ Ik weet precies hoe laat ze steeds komen dus we zijn al een paar keer even wezen kijken. Zijn ogen kunnen niet groter en zijn mond niet wijder, zodra hij die treinen langs ziet komen. Vervolgens loopt hij weer hand in hand met me terug naar huis en vertelt hij enthousiast over de ‘tein’ aan oma.

Sowieso is Skyler momenteel heerlijk aan het kletsen. Het gaat nog niet rap, maar in zijn eigen taaltje brabbelt hij er lekker op los. Soms doet hij ook alsof ‘ie een telefoon in zijn handen heeft en hoor ik opeens ‘haiiii, hshedgdthdjsjsh, doeiiiii’ en legt hij de telefoon weer weg. Zo schattig. Ik vind dat soort momenten echt heel erg genieten. De woordjes van de afgelopen tijd zijn ‘bal’, ‘uil’, ‘aap’, ‘doei’, ‘neh’, ‘Boooo’ (mijn nichtje waar Skyler helemaal dol op is) en natuurlijk ‘tein’. Bovendien is iedereen opeens ‘opa’. Skyler ontwikkelt zich lekker in zijn eigen tempo en gaat momenteel met sprongen vooruit.

Ik blijf het bijzonder vinden dat alles zo goed als vanzelf gaat. Het is fantastisch maar ook zo onwerkelijk dat die kleine baby in mijn buik nu aan mijn hand met me meeloopt. Dat hij tegen me praat, me kusjes geeft, de wereld om zich heen verkent, duidelijke voorkeuren heeft en steeds groter en groter wordt. Het lijkt allemaal zo vanzelfsprekend, maar dat is het natuurlijk helemaal niet. Ik denk dat ik dat toch wel het allermooiste aan het moederschap vind. Om zo alles van je eigen kindje mee te kunnen krijgen.

In het begin heb ik continu geroepen dat ik het allemaal zwaar vond en ik hoorde steeds weer van anderen dat het alsmaar beter en beter wordt. Ik moet toch wel concluderen dat het écht zo is. Het wordt makkelijker. Maar dat komt ook omdat ik dit leuker vind. De interactie, de dingen die ik hem kan leren, dat je gewend bent aan de situatie en een ritme hebt opgebouwd, dat soort dingen. Een baby is fantastisch om mee te knuffelen, maar als ik nu vervolgens hand in hand met mijn zoontje kan lopen of samen met hem aan tafel een broodje zit te eten, vind ik dat oprecht heel erg leuk en mooi. Maar makkelijker betekent niet makkelijk. Ik blijf het moederschap verdomd moeilijk vinden en ook nu zijn er weer dingen die ik behoorlijk pittig vind met deze leeftijd. Iedere fase heeft zo de leuke en minder leuke kanten en daarom is het belangrijk om altijd scherp te blijven. Sommige momenten denk ik ‘aah, een broertje of zusje erbij voor Skyler is wel heel leuk! Die babytijd doen we gewoon nog even’ en probeer ik Raymond ook enthousiast te krijgen. Maar vaker is het gewoon ‘laten we nu maar lekker gaan genieten van deze leeftijd en de rust, de volgende komt wel als Skyler naar school gaat.’ Misschien dat ik de babytijd teveel koppel aan de slechtere periodes en dan voornamelijk de slapeloze nachten. Vandaar dat het momenteel ook veel leuker is; één keer eruit ‘s nachts is natuurlijk veel fijner dan vijf keer naast je bed staan en het langzaam 07:00 uur zien worden…

Hoe dan ook; het gaat nu heel erg goed met Skyler en hopelijk lukt het met het campingbedje ook om de rust bij mijn ouders terug te brengen. Het zou fijn zijn om zo rustig mogelijk deze maand door te komen. In Aalsmeer hebben we vervolgens dan nog wat rommelige weken, maar eenmaal gesetteld? Party time!