Nog 100 dagen…

Mijn agenda vertelt me vandaag dat het nog precies 100 dagen duurt totdat Maddox zijn eerste kaarsje mag uitblazen. Over nog maar 100 dagen wordt mijn kleine baby 1 jaar en ik vind dat leuk en verschrikkelijk tegelijk. We weten allemaal hoe snel 100 dagen voorbij gaan en dat het daarom niet zo heel lang meer duurt totdat we een dreumes in huis hebben lopen. Ja, lopen. Ik vermoed namelijk dat ‘ie op zijn eerste verjaardag wel wat stappen kan of gaat zetten, als hij zich in dit belachelijke snelle tempo verder ontwikkelt.

Ik vind het heerlijk dat Maddox bijna één wordt omdat ik de dreumes-fase leuk én een stukje rustiger vind. Ik vind het fijn dat hij dan iets meer kan, ons iets meer begrijpt, wat meer immuun wordt om niet álles qua ziektekiemen op te pakken, toch iets meer ontwikkeld is waardoor er minder frustratie is en wie weet slaapt hij dan door. Of in ieder geval beter dan nu, alhoewel we de laatste nachten best aardig op de goede weg zijn. Maar laat ik dat niet te hard van de daken roepen want toen ik vertelde dat hij drie nachten had doorgeslapen besloot hij de nachten daaropvolgend even lekker de boel op stelten te zetten. Anyway: de periode na een eerste verjaardag waren bij Skyler leuk en ik vermoed dat dat bij Maddox niet heel veel anders gaat zijn.

Waarom ik de eerste verjaardag emotioneel en eigenlijk helemaal niet zo leuk vind, is omdat we dan officieel afscheid gaan nemen van de babyperiode. Er is nu al absoluut geen sprake meer van een baby, maar na een eerste verjaardag al helemaal niet meer. De baby ontdekt de wereld, heeft mama steeds iets minder nodig, het knuffelen is niet zo bijster interessant meer en dat minilijfje wordt alsmaar groter en groter. Zoals ik al vertelde heb ik onwijze heimwee naar de kraamperiode en ik vermoed zomaar dat er op 26 april, als Maddox officieel baby-af is, een paar tranen gaan vloeien. Want ondanks de rumoerige, onzekere tijd de afgelopen maanden was het toch ook allemaal wel heerlijk. En het spijt me dat dat niet altijd de boventoon heeft gevoerd, maar achter de ellendige nachten en stomme dagen werd ook absoluut keihard genoten, veel geknuffeld en intens veel gehouden van.

Zodra Maddox zijn ogen opent staat hij aan. Dat is soms een beetje rot om 05:00 uur, maar als ik zelf eenmaal ben geland op aarde is het allemaal heerlijk. Maddox stuitert, Maddox lacht en Maddox vindt het leven helemaal fantastisch. Hij is héél erg blij als er een nieuwe dag is aangebroken en hij zijn bed kan verlaten. Maddox is onwijs vrolijk, heeft een heerlijk grappig en guitig koppie en palmt iedereen binnen no time in. Ik kan wel zeggen dat ‘ie altijd vrolijk is, mits hij dus niet ziek is of geen last van zijn oren heeft. Maar dan nog is het vaak ’s nachts een rommeltje en merk je overdag gewoon helemaal niks aan het blije ei.

Maddox is een actief kereltje dat niks wil missen. Tijdens het eten gaat zijn hoofd alle kanten op omdat ‘ie alles in de gaten wil houden en als hij slaapt moet je echt geen geluid maken want meneer opent direct zijn ogen en is binnen een seconde klaarwakker. Hij kruipt de hele ruimte door, houdt zijn grote broer altijd in het vizier en is bezeten van ons hondje Muis waar hij het liefst de hele dag zijn oog op houdt. Hij houdt van spelen met zijn speelgoed maar vindt dat van Skyler meer interessant. Maddox vindt televisie kijken niet zo spannend maar zet je Peppa Pig aan, dan heb je zijn volledige aandacht. Ik vermoed dan ook dat het een Peppa Pig feestje wordt op zijn verjaardag.

Was Skyler helemaal dol op de kinderwagen, wil Maddox daar nog steeds niet veel van weten. Nou ja, af en toe wil hij er best in maar dat is dan leuk voor een paar minuten. Slapen? Ho maar. Maar kom je met de draagzak aan? Dan begint hij te spartelen en is Maddox helemaal in zijn hum. Tijdens speelkwartiertjes is hij altijd druk in de weer maar af en toe zoekt ‘ie mij op om even tot rust te komen, om vervolgens weer verder te gaan met waar hij mee bezig was. Het is mooi om te zien dat ‘ie op zijn eigen manier de wereld aan het ontdekken is, maar tegelijkertijd mama nog erg nodig heeft als veilige haven om tot rust te komen. Laat dat maar heel erg lang blijven.

Mijn kleine, lieve, mooie baby. Hij heeft me heel wat kopzorgen, slapeloze nachten, zenuwen, grijze haren en eczeem bezorgd. Maar och, wat is ‘ie lief, geweldig, schattig, knap, grappig en mega vrolijk. En over 100 dagen is het gewoon geen baby meer. Ik ga even huilen in een hoekje en tegelijkertijd aftellen. Want zo’n eerste verjaardag blijft toch altijd bijzonder.