Op dinsdag werk ik de hele dag op kantoor. Maddox gaat na schooltijd altijd naar de BSO; Skyler gaat voor twee uurtjes alleen naar huis. Hij app’t me netjes als hij thuis is en voordat hij het weet ben ik alweer thuis. In de vakantie is het soms even zoeken. Ik heb een 0-urencontract omdat ik in eerste instantie in de schoolvakanties niet zou werken. Ik heb immers geen oppas. Maar na anderhalf jaar in dienst, hebben mijn collega’s vertrouwen in me en weten ze dat ik goed thuis kan werken. In de praktijk werk ik dus gewoon mijn uren, zelfs als het vakantie is.
Kantoordag
Omdat ik tijdens zo’n vakantieweek ook wel graag op kantoor zit, probeer ik op dinsdag een paar uurtjes te gaan. Maddox’ BSO loopt door, waardoor hij de hele dag daar kan spelen. Skyler is thuis. Ik kan dus niet de hele dag werken, maar drie of vier uurtjes redt hij heel goed. Sterker nog: dat vindt hij eigenlijk wel lekker. Ik zorg dat er een lekkere lunch ligt (kaasstengels van de bakker zijn favoriet) en daarna kan hij doen en laten wat hij wil. Dat betekent gamen met vrienden, filmpjes kijken op de televisie en bellen met zijn maatjes. Hij is altijd lief, rustig en houdt zich koest, dus ik heb alle vertrouwen in hem. En afgelopen dinsdag brak er opeens een nieuwe fase voor ons aan. Opeens heb ik mijn tiener uren niet gezien.
Voetballen
Na het wegbrengen van Maddox naar de vakantie-BSO, haalde ik bij de bakker kaasstengels voor Skyler en bracht ik deze thuis. Daarna reed ik, om 09.00 uur naar kantoor. Ik zou werken tot 13.00 uur, om daarna thuis verder te werken. Net voordat ik naar huis wilde, app’te Skyler me dat hij ging voetballen met vrienden bij een voetbalvereniging. Dat is zijn nieuwste hobby, dus leuk dat hij daar zijn ei in kwijt kan. Ze fietsen dan met zijn allen naar Amstelveen, naar een van de voetbalvelden. Ik vond dat vanaf het begin al spannend, aangezien Skyler tot voor kort de wijk niet uitging. Nu zit hij opeens twintig minuten op de fiets door Amstelveen. Maar zoals hij zelf zegt: ‘als ik naar de middelbare ga, moet ik dit ook fietsen.’ True, true.
Tracken
Gelukkig kan ik zijn iPhone tracken (love deze technologie) en kon ik in de gaten houden of hij daar goed was aangekomen en daar later ook nog steeds was. In de tussentijd ben ik maar op kantoor gebleven want ach, ik had geen reden om naar huis te gaan. Twee uur later kreeg ik weer een bericht van Skyler, dat hij naar een sportveld was gegaan en daar nog even bleef met diezelfde vrienden. Op dat moment ging ik vast naar huis, om me klaar te maken om te gaan sporten. Toen ik thuis klaarzat, vroeg ik aan Skyler waar hij was en of ik op hem moest wachten. ‘Nee hoor, ik ben nog bij D., mag ik met hem naar de Appie?’ Ik moest even slikken toen ik die woorden hoorde. Sinds wanneer praat mijn baby zo en sinds wanneer wil hij naar de AH om wat lekkers te halen? Ik vroeg hem of ik vast kon sporten en hoorde alleen maar: ‘ja hoor, ga maar. Ik ben toch nog buiten.’
Blijven eten
In de sportschool kon ik het niet laten om nog even te kijken waar hij uithing. Het is toch onze eerste baby, hè? Er breekt een hele nieuwe fase aan, die van het loslaten. Opeens heeft je kind een leven naast die van thuis. En ook al heb ik vertrouwen in hem; ik vind het toch prettig om te weten dat alles goed gaat. Ik zag via de telefoon dat hij bij zijn vriend thuis was en niet veel later kreeg ik een bericht: ‘Is het goed dat ik hier blijf eten?’ Na even een check met de moeder van zijn vriend was alles oké en bleef mijn kind bij zijn beste vriend pannenkoeken eten. Fun fact: ze zijn al beste vrienden sinds groep 1. Om 20.00 uur kreeg ik een bericht: ‘ik kom naar huis’. Ik had hem 11 uur niet gezien en ik vond het heel lastig. Ik voelde me ook een beetje schuldig dat ik de ochtend moest werken, maar dat slaat natuurlijk nergens op. Dat is vaker het geval geweest. Ik ben wel heel trots op hem dat hij gewoon zijn eigen plan trekt. En me op de hoogte houdt gedurende de dag. Dat doet me goed. En dankzij de technologie was ik toch nog een beetje betrokken, zonder direct een AirTag aan zijn broek te hangen.
Schermen
Ik vind het ontzettend leuk dat Skyler zo opbloeit de laatste maanden. Hij is fanatiek en dol op zijn basketbal, maar heeft ook een hobby gevonden in voetballen en dan specifiek in keepen. Hierdoor heeft hij met veel meer kinderen uit zijn klas een klik en dat werpt zijn vruchten af. Hij is veel buiten, veel aan het afspreken en veel op pad. Dat doet me goed. We zijn heel los met schermen en hebben geen regels, maar hij heeft wel een fase gehad waarin het een beetje uit de hand begon te lopen en hij niks anders wilde doen. Maar zoals ik toen tegen Raymond zei: ‘laten we het nog heel even aankijken, volgens mij is de lol er wel snel vanaf.’ En dat blijkt.
De tijd
Ik ben heel erg trots op onze zelfstandige tiener. Maar gelukkig moet ik ’s ochtends nog zijn kleding klaarleggen en maak ik nog steeds zijn ontbijt omdat ‘ik dat niet zo goed kan’. Dat hij er gewoon geen zin in heeft, laten we maar even achterwege. De tijd glipt tussen mijn vingers door. Zolang ik hem ergens nog een beetje klein kan houden, doe ik alles met liefde.
