Neh!

Stiekem hoopte ik dat we het nog even uit konden stellen maar helaas; Skyler heeft het woordje ‘nee’ ontdekt. En hiermee verklaar ik de peuterjaren officieel voor geopend. Alles is nee, niks is leuk en stiekem vinden papa en mama het hilarisch. Nóg wel, want ik denk zomaar dat dit nog een pittige strijd gaat worden af en toe. Moet mama je even verschonen? Neh! Wil je misschien wat eten? Neh! Laat je je fiets hier? Nehhhhh! Skyler zegt geen ‘nee’ maar heeft zichzelf ‘neh’ aangeleerd, en schudt daarbij zijn hoofd van links naar rechts. Zoals het een echte peuter betaamt. Want als je zó groot bent, dan mag je natuurlijk best een eigen willetje hebben en hevig in protest gaan.

De afgelopen weken leek Skyler in een gigantische sprong te zitten. Nachten die weer hels waren, eten dat hij weigerde, huilen om niks, boos worden om niks en continu stront chagrijnig zijn. En ik ging daar als moeder compleet in mee. Want dát zijn dus de momenten die ik hels vind. Dat ik denk ‘Wat ben je toch aan het zeuren. Wees blij met wat je hebt en ga gewoon spelen! Laat mij met rust en hou je mond!’ Momenteel is de rust een beetje teruggekeerd en merk ik dat Skyler een sprong (ha!) vooruit is gegaan. Niet alleen qua lengte, maar ook zeker qua gedrag. Hij praat meer, zegt echte woorden, is opeens een stuk langer geworden en doet dingen die hij hiervoor niet deed. Het is nu écht een peutertje en met ‘neh’ bevestigt hij dit nog eens goed. Gelukkig wordt ‘mag ik een kus?’ nog wel beantwoord met een flinke klodder spuug op mijn gezicht. Als ik dat ook al moest inleveren…

Skyler kan zich de laatste tijd goed zelf vermaken, maar hij weet ook héél goed wanneer papa of mama even niet kijkt. Daar maakt hij dan ook grondig gebruik van. Achter de computer zitten om op het toetsenbord te rammen, denken dat ‘ie door de televisie heen kan om Brandweerman Sam de hand te schudden en op de stoel staan om te jumpen alsof zijn leven er vanaf hangt. Gelukkig luistert hij een stuk beter dan de vorige maanden en heeft het ‘op de gang zetten’ en ‘corrigeren’ vooralsnog zijn vruchten afgeworpen. En we merken dat we vooral heel rustig moeten blijven en hem alles moeten uitleggen. Ook al lijkt het alsof Skyler niet luistert en er niks van meekrijgt; hij weet alles donders goed. Daarnaast is ons ritme natuurlijk heel erg fijn en het feit dat ik veel tijd voor hem heb in plaats van continu aan het werk moet. Langzaamaan raken we gewend aan een opvoedpatroon waar we ons allemaal goed bij voelen. Streng maar rechtvaardig, en Skyler ook genoeg ruimte geven om alles zelf te ontdekken. Soms een tikkeltje makkelijk, maar zeker alles binnen bepaalde grenzen. Het eerste jaar stond in het teken van overleven; dit tweede levensjaar is een kwestie van balans vinden en je eigen kunnen wat betreft opvoeding ontdekken. Ik bereid me nu al voor op de komende maanden, want ik vermoed zomaar dat dit peutergedrag pas het topje van de ijsberg is. Met ‘neh’ is slechts alles begonnen. Iets wat we overigens niet kunnen afleren en van Skyler een man maakt met een eigen wil, als ik de boekjes mag geloven. Laten we het er maar op houden dat het belangrijk voor de ontwikkeling is. Maar heel vermoeiend en vervelend is het wel.

Naast ‘neh’ kan Skyler gelukkig ook nog met ja antwoorden. Hij weet duidelijk wat ‘ie niet wil, maar laat ook goed merken als hij wél ergens blij van wordt. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk en ja wordt dan gebombardeerd tot ‘jjjjjjja’! Buiten spelen, auto’s met sirenes bekijken (tatoes) en boekjes lezen zijn nog steeds dingen waar hij voor leeft en wat zijn dag compleet maken. Daar focussen we dan maar op. En soms toch wat dingen door de vingers zien om de discussie ‘neh!’/’ja, Skyler’ even te vermijden. Soms heb ik daar namelijk hélemaal geen zin in en wil ik hem in de box gooien om een uurtje te slapen. Tot ik me besef dat hij geen twee maanden is maar bijna twee jaar. Ik dacht dat ik nog minstens een paar maanden had om van de dreumesperiode te genieten. En niet nú al de hele dag ‘neh’ naar mijn hoofd geslingerd te krijgen. Maar kleine mannen worden peuters. En die zijn opeens héél erg groot en eigenwijs…