Onze kinderen schelen 3.5 jaar en dat vind ik heerlijk. Toen Maddox een half jaar oud was, begon Skyler op de basisschool. Op deze manier had ik de eerste jaren lekker veel de tijd met Skyler, en kwam er door deze verandering ook qualitytime met Maddox. Hij ging altijd twee dagen naar het kinderdagverblijf en op de andere dagen probeerde ik vaak wel wat leuks te doen. Naar de kinderboerderij, de indoor speeltuin of naar het bos waren groot favoriet. Inmiddels zijn de kinderen ouder en gaan ze allebei naar de basisschool. Skyler gaat zelfs volgend jaar naar de middelbare school. Ondanks dat we een druk leven hebben, probeer ik/proberen wij veel dingen met de jongens te blijven doen. Naar de bioscoop, af en toe naar het bos of strand, naar een concert en we zorgen, voor zover dat kan, dat we altijd allebei aanwezig zijn bij hun sportwedstrijden. Maar toen ik afgelopen vrijdag met Maddox alleen in de auto naar voetbaltraining ging, zag ik hem bedenkelijk naar buiten kijken, keek hij vervolgens naar mij en zei: ‘mama, ik wil zo graag iets samen met jou alleen doen.’
Slikken
Ik moest ervan slikken. Hij wist het me goed uit te leggen: ‘Als je iets met papa doet, ben je vaak alleen met papa. Als je met Skyler weggaat naar een concert, ben je altijd alleen met Skyler. Maar als je iets met mij doet, is dat vaak ook met Skyler erbij. Of met papa erbij. Wanneer gaan we iets met zijn tweetjes doen?’ De tranen sprongen me in de ogen. ‘Wat fijn dat je dat zegt. Dat je me dat goed kan vertellen. We gaan iets met zijn tweetjes plannen’, was mijn antwoord.
Eén-op-één
Ik heb er nooit zo bij stilgestaan. Een tijd geleden nam ik Maddox mee naar een concert van Flemming, maar Skyler was ook mee. Hij vindt dat immers ook leuk. Als we naar de bioscoop gaan, is Skyler ook mee. Hij vindt dat ook leuk. En dus is het de laatste jaren niet voorgekomen dat ik echt één-op-één tijd met Maddox had. Ja, even naar de supermarkt, of naar de bibliotheek bijvoorbeeld. Of naar een voetbaltraining, naar mijn werk of een snel bezoekje naar een vriendin. Ik ben vaak alleen met Maddox, maar dan wel voor de dagelijkse dingen. De verplichtingen. Maar echt die grote momenten, gebeuren altijd met zijn drieën of vieren. Met Skyler heb ik die momenten wel een stuk vaker. Ik ga vrij vaak met hem naar een concert en daarvoor eten we samen. De andere één-op-één momenten zijn schaars geworden, nu ze allebei elke dag op school zitten. Over twee weken zitten we in Carré voor Snelle. Maar ook wel weer met zijn drietjes.
‘Misschien samen naar de bioscoop?’
Het raakte iets in me. Dat hij dat zo goed wist uit te leggen en dat ik besefte dat hij gelijk heeft. Ik neem het mezelf niet kwalijk, want ik doe elke dag mijn best om er voor de jongens te zijn en was me van geen kwaad bewust. Maar het is een punt van aandacht, om iets leuks te plannen voor alleen Maddox. Toen ik hem vroeg wat hij dan zou willen, kwam hij met het simpele antwoord: ‘misschien samen naar de bioscoop?’ Een kinderhand is snel gevuld. Ik vertelde het tegen Raymond en mijn eerste reactie was gelijk weer: ‘De Minecraft film? Maar dat vindt Skyler ook leuk.’ ‘Nou, dan ga ik een andere keer met Skyler’, vertelde Raymond me. En zo simpel kan het zijn.
Tijd om een uitje te plannen met mijn jongste.
