Lieve Skyler…

Lieve Skyler,

Volgende week is het alweer april en dat betekent dat je vijf maanden bent. Vijf maanden geleden besloot je je spontaan wat eerder aan te kondigen om vervolgens het leven van papa en mij volkomen op zijn kop te zetten. In die vijf maanden is er een hoop gebeurd maar het belangrijkste is toch wel dat ik ben gegroeid. Ik ben veranderd naar een echte mama en had niet verwacht dat deze rol me zo op het lijf stond geschreven. Natuurlijk stond het hoog op mijn lijstje om ooit deze mooie rol te mogen vervullen maar dat het zóveel met een mens kan doen, hield ik niet voor mogelijk. Ik ben bereid om alles op te geven voor je en om mezelf op de achtergrond te plaatsen. En stiekem doe ik dat ook een beetje teveel. Leven vóór jou in plaats van met jou. Maar ik weet zeker dat dat slechts een kwestie van wennen is. Ik kan wel zeggen dat je ál vijf maanden bent, maar wat is vijf maanden nu eigenlijk? Wat is vijf maanden om te wennen aan een geheel nieuw leven? Ik merk dat we steeds meer op elkaar raken ingespeeld en dat je overdag je ritme hebt gevonden. Hierdoor heeft mama tijd voor zichzelf en dat is toch ook wel weer heel erg fijn.

Overdag gaat dus alles fantastisch. Je geeft aan wanneer je wilt eten en geniet dan van je flesje dat je zelf al probeert vast te houden. Daarnaast speel je in de box, lig je af en toe op het speelkleed, zit je op de wipstoel naast me als mama aan het werk is of zit je op de bank op de iPad filmpjes te kijken. Woezel en Pip en Mickey Mouse zijn favoriet. Ik hoor je dan hele verhalen vertellen en af en toe lachen. Na een tijdje heb je er dan genoeg van en brengt mama je naar bed. En zo volgen we het schema de hele dag door. Eten, slapen en spelen. ’s Avonds is het een ander verhaal en verander je in een kindje dat ik het liefst achter het behang wil plakken. Je wordt onrustig, zit jezelf in de weg en wilt absoluut niet slapen. Na je laatste fles ben je zo weg maar daarna schrik je steeds wakker, schreeuw je het uit en ben je soms ontroostbaar. Wat is dat toch? Heb je nog steeds kramp omdat je met je benen trapt en poepjes laat? Zijn het toch die tandjes omdat je op je vuistjes zit te knagen en veel kwijlt? Is het gewoon omdat je bij mij wil zijn omdat je na een knuffelmoment weer slaapt? Is het toch dat vervelende sprongetje waardoor alles veel energie kost? Je leert immers een hoop in de afgelopen weken. Of is het gewoon een combinatie van alles? Of iets wat ik over het hoofd zie? Men zegt weleens dat ze de tijd stil willen zetten omdat de babytijd zo snel voorbij gaat. Eerlijk? Ik vind dit een enorm leuke tijd maar ik kan niet wachten tot je wat groter bent. Tot je kan praten en mij duidelijk kan maken wat er aan de hand is. De tijd dat we samen op pad kunnen gaan om dingen samen te doen. Dat we hand in hand door de dierentuin lopen en je geniet van alles en iedereen om je heen, inclusief lekkend ijsje in je hand. Ik zal hier vast een disclaimer bij zetten omdat ik hier hoogstwaarschijnlijk nog eens op ga terugkomen maar ik verheug me enorm op alle fases die je gaat doorlopen om uiteindelijk volwassen te worden. De babytijd is fantastisch maar het is waar wat ze zeggen; het gaat snel, maar het wordt alsmaar leuker.

Je bent veranderd van een baby die alleen maar op zijn rug lag en de dag vulde met slapen, in een klein opdondertje dat wil zitten, staan en het liefst wil lopen. Af en toe denk je dat je al drie bent en vertrek je volgens mij het liefst met koffertje naar school om daar de boel op stelten te zetten. Je wilt zien, voelen en alles ontdekken. Je verandert van iemand die heel eenkennig was naar zijn mama tot een persoon die een allemansvriend is. Je pakt iedereen in met die glimlach, felblauwe ogen, lange wimpers en opmerkelijke diepe kuiltjes in je wangen. Zolang je aandacht krijgt ben je gelukkig en je doet er alles aan om dat te vragen. Je bent om op te vreten en als we wakker worden, ik je aankijk en die gigantische lach en pretoogjes zie dan ben ik de gebroken nacht alweer vergeten. Alhoewel?

Vijf maanden alweer. Alhoewel de liefde in het begin heel erg moest groeien en ik nogal overdonderd was door je komst en niet zo goed wist wat ik met alles aan moest, kan ik me nu geen meer leven zonder jou voorstellen. Het is raar om zonder jou op pad te gaan en het voelt alsof je er altijd al bent geweest. Je bent een deel van mij wat ik niet meer kan missen. Wat ik niet meer wíl missen. Dat werd vorige week weer even heel erg duidelijk, toen we met zijn allen naar het zwembad gingen. Wat genoot je daarvan. De moeilijke tijd van daarvoor was weer even verleden tijd. We hadden lol, zagen aan jou dat je genoot en we waren compleet. Ik groei, jij groeit, wij groeien. Het gaat niet zonder slag of stoot, maar ook dan komen we er wel. Het moederschap is nu eenmaal geen koek en ei. Maar o, ik had het voor geen goud willen missen.

Love you X